op de fiets

elke ochtend stap ik
zelfde tijd ongeveer
op mijn fiets
ik moet de trein halen

wel eerst even
naar links kijken
voor ik de weg opga
want
ze mogen hier maar dertig
in het dorp
lukt dus niet altijd
meestal niet zelfs
zestig is al teveel
gevraagd

langs de kippen op een
braak stukje land
tevens hanen asiel
voor wie z'n haan niet meer wil
lawaaischoppers
'k schrik me soms dood

arme kippen

langs de rotonde
altijd ruzie over de regels
auto's stoppen
ik ook
maar ik moet
zij niet
ja wie gaat er nou eerst
bijna toch nog een ongeluk
verdomme

langs het huis van H.
gewaardeerde collega
ben ik te laat
of te vroeg
nee hij staat er -nog-
samen opfietsen
leuk

meestal op tijd
in de trein
met een flinke groep collega's
verlengstuk van het werk
toch wel gezellig

maar soms neem ik
een treintje later

Axel

Onze lieve hond Axel, een Golden Retriever, is onlangs negen geworden.
Hiep hiep, hoera!

Sinds enkele jaren is Axel een beetje bang voor onweer en vuurwerk. Voor harde knallen eigenlijk. Hij wordt er erg zenuwachtig van, alhoewel het de laatste tijd weer iets beter gaat.

Dit is een goed moment om te vertellen hoe we hem (en toch is het een teefje, in Friesland zijn dieren eigenlijk altijd 'hij') hierdoor bijna kwijtraakten.

Twee jaar terug lagen we met de boot tijdens de Sneekweek aan het Starteiland. (Google Earth: 53° 1'31.40"N, 5°44'4.10"E, om precies te zijn). Het ligt er dan stampvol schepen en zeilboten. Omdat ik moest werken sliep ik thuis en nam Axel dan mee. Overdag paste onze buurman op en 's avonds mocht hij dan weer even mee naar de boot. Hij vindt het daar namelijk onzettend leuk.

Omdat onze buurman een dag weg was had ik gezegd dat ik Axel 's avonds op de boot zou laten, en dat heb ik ook gedaan. Het was een feestavond, dus toen ik naar huis ging was er verder niemand aan boord.

De volgende dag werd ik gebeld door een kennis, of het kon kloppen dat mijn hond de hele nacht bij hen op de steiger had gelegen. Dat leek me sterk, want als Axel zoek was had het bootfront natuurlijk allang aan de telefoon gehangen.

Toch maar even gebeld met Maria. "Nee, Axel is hier niet, heb jij die niet gewoon meegenomen?". Oh oh, foute boel. Miscommunicatie. Dus werd Axel snel opgehaald, en wat was het arme beestje er erg aan toe. Nat, koud en enorm stram en stijf...

Het bleek dat er 's avonds mensen met een sinaasappelkanon hadden staan schieten, naast de boot. Axel is door de knallen in paniek aan de verkeerde kant de boot uitgevlucht (zagen we aan de haren) en in het water gevallen. Daar komt een hond zonder hulp niet uit. We weten niet hoelang hij in het water heeft gelegen, maar waarschijnlijk toch een hele poos. Het zou niet de eerste hond zijn geweest die zo aan z'n eind is gekomen.

Uiteindelijk is hij er toch uitgekomen (hoe?) en is (hier: 53° 1'27.67"N, 5°43'59.06"E) bij een boot gaan liggen waar Maria eerder die avond met Axel was geweest. Wat achteraf onbegrijpelijk is, is dat mensen ons en onze hond kennen en pas de volgende dag hebben gereageerd. Terwijl ze 's avonds al vermoedden dat het misschien wel onze hond was.

Gelukkig waren vrienden van ons ook daar, een dierenartsenechtpaar. Die hebben Axel onderzocht en daar hebben we wat pilletjes van gekregen, Axel kon nauwelijks lopen. Gelukkig heeft hij er niets aan overgehouden. We hebben ontzettend veel geluk gehad.

Merel

Zit er een merel zo hard hier in het laatste schemerlicht in de buitentuin van ons kantoor te zingen, dat het tot binnen doordringt. En daar is wat voor nodig. Ik heb het raam een stukje opengezet en waan me even in het voorjaar.

Weekendwerk

Mijn werkgever heeft mij een laptop verstrekt. De meeste collega's hebben een gewone PC, maar omdat de aard van mijn werk zodanig is dat ik thuis ook wel eens iets moet doen, kreeg ik dus een laptop. Dagelijks sleep ik het apparaat heen en weer, want het is altijd mogelijk dat ik buiten kantooruren ergens moet ingrijpen.

In de laptop zit een draadloos 'iets' ingebouwd, zodat ik overal thuis zou moeten kunnen werken. Ware het niet dat dit bij uitlevering van de laptop is uitgezet. Want het is niet 'de policy' dat er draadloos wordt gewerkt. Wegens beveiliging. Dus was ik thuis veroordeeld tot het kantoortje, waar ik een snoertje in de switch kan prikken.

Afgelopen vrijdag had ik het hier helemaal mee gehad. Ik moest het hele weekend in touw en reken maar niet dat ik dan de hele tijd eenzaam in het kantoortje ging zitten. Het is daar ook haast niet warm te krijgen. Ik heb dus heel ongehoorzaam zelf een draadloos insteekding in 'mijn' laptop gedaan en geïnstalleerd. Want dat kan (en dus mag) dan weer wel. Kon ik tenminste gezellig aan de eettafel zitten.

Slaapfeestje

Dochterlief is naar een slaapfeestje. Ze hoefde gister geen eten voor het weggaan, want ze gingen pizza'tjes bakken. Flanellen pyama mee, met apen erop. En peelmaskertjes voor zondagochtend. En laarzen, want ze gaan misschien paardrijden. Ze zijn met z'n vijven, ik denk niet dat er veel geslapen wordt.

Stil hier in huis, zo zonder kind...

Pepernoten

Ik vond net een vergeten zak pepernoten in een voorraadla. Houdbaar tot 1 maart. Ik denk niet dat die zak dan nog steeds bestaat!

Toetje

Als er in boeken die ik lees een receptje staat is het meestal meteen afgelopen. Onheil dreigt, gaan de hoofdpersonen in de keuken een salade staan maken. Met details over de tomaten. Een afknapper van jewelste. Einde boek.

Ik houd van thrillers, zonder de plichtmatige 'romantische' afleidingen. Gewoon het plot, rechttoe, rechtaan. Bijvoorbeeld de Harry Bosch verhalen van Michael Connelly. En niet vertaald natuurlijk, ik ben dol op engelstalige boeken. Van Henning Mankell moet ik natuurlijk wel vertaalde boeken lezen, maar op één of andere manier vind ik dat minder vervelend.

Een hele inleiding, om te vertellen dat ik een receptje aan u ga geven. Eén van mijn dochter, uit een werkstuk die ze in groep acht maakte. Het is een toetje, zó lekker dat het gewoon niet goed voor je kán zijn.

Men neme Griekse Yoghurt (echte, van Total). Een laagje in een kommetje, beetje honing erover en wat walnotenbrokjes. Nog een laagje yoghurt, meer honing en walnoten. En dan lekker smullen. Maar pas op! Volgens mij groei je er helemaal dicht van, dus niet te vaak doen. (Als dat lukt).

Disconnected

Zo moeten de NASA wetenschappers zich ook gevoeld hebben, toen ze geen verbinding meer konden krijgen met hun apparaatjes op Mars. Een door mij op afstand bediende server heeft eigenmachtig besloten niet meer met mij te praten. Connection lost. Midden in wat belangrijke processen. Waar die server precies staat weet bijna niemand, dat kan wel ergens in Duitsland zijn. Of op Mars.

Gelukkig kan ik er iemand heen laten sturen, die wél weet waar dat ding is. Hij heeft helaas maar één oplossing voor alle problemen: uit- en weer aanzetten. En dat betekent weer een boel werk voordat het ding weer normaal doet. En boze telefoontjes van gebruikers. Nou ja, maar even door de zure appel heenbijten.

Zeemanskind

Nu ik hier wat thuis zit, het knapt al lekker op, beleef ik niet zo heel erg veel. Gelukkig was er het gezellige ziekenbezoek. (Ik had ook wel even een andere trui aan kunnen trekken, zag ik daarnet...)

A. is ook zeemanskind, we hadden het over de impact die dat heeft op je jeugd (je hele leven eigenlijk) en de bijzondere herinneringen. Opgebeld worden door radio Scheveningen, de spaarzame vakanties met het hele gezin. Ik ben opgegroeid met olietankers en brieven uit exotische havens.

Op een dag, ik denk in 1970 of 71, gingen we met de trein naar Rotterdam. Dit was de langste reis uit mijn leven. Later natuurlijk wel langere gemaakt, maar zo staat deze in mijn geheugen. Mijn vader zou daar aankomen, ik weet niet meer op welk schip hij toen zat. Ga ik uitzoeken. Helaas werd het erg slecht weer en moest de tanker op zee wachten tot het binnen kon lopen. "Nou, dan gaan we maar weer terug", zei mijn moeder teleurgesteld, ik zie het nog voor me. Wij (ik heb twee zusjes) zagen dat helemaal niet zitten. Het bleek ook die dag niet meer te kunnen. We hebben daarop drie dagen gelogeerd in hotel "de Beer".

Ik denk dat dit drie van de mooiste dagen uit mijn jeugd zijn. In ieder geval top-tien. Wij hebben het daar ontzettend fijn gehad, er waren natuurlijk ook lotgenoten.

Midden in de nacht werden we gewekt, het schip was binnen. Slaapdronken in een taxi en met een loodsbootje over de havens gevaren. Ik herinner me slechts flarden, maar een patrijspoortje met uitzicht vlak over het rumoerige water en grote schepen in de verte, staat me nog duidelijk op het netvlies.

We sliepen verder bij mijn vader aan boord, in een hut (niet de zijne natuurlijk) met kooien met gordijntjes. Grote mannen waren daar, ze fluisterden zachtjes. Het zachte gebrom van motoren, mijn vader in de buurt. Het is niet zo vreemd dat ik een bijzondere band heb met schepen.

Fon

Vandaag kwam de Fonera router binnen die ik van Hansb kreeg. Heb hem aangesloten en 't werkt prima! Ik ben nu een Linus! Ik denk dat er wel een grotere antenne aan moet, want op de openbare weg is het signaal al niet meer zo denderend.

Het blijkt dat mijn draadloze dingetje WPA niet aan kan. Dat is vereist voor het interne, beveiligde gebruik. Het is toch een rotding, tijd voor wat nieuws.

Bedankt Hans!
En nu ben ik moe, 'k ga weer lekker liggen.

Engeltje

Een beetje rillerig en niet echt fit, besloot ik vanmiddag dat het tijd was om even onder de wol te kruipen. Van beneden kwamen zachte pianoklanken. Eerst aarzelend, daarna steeds zekerder, sneller en vrolijker. Ik dommelde weg. Toen ik wakker werd zag ik deze zuster van dertien:

"Gaat het weer een beetje, meneer B?"

Aldi

De Aldi op zaterdagochtend. Als er íets is om depressief van te worden, is dát het wel. Maria vindt het vervelend in haar eentje boodschappen te doen. Vaak gaat ze samen met haar moeder, maar wegens de weersomstandigheden van afgelopen week gingen we weer eens gezellig met z'n tweeën op pad.

Als je dan je kar vol hebt, zitten (bij mij tenminste) de harde, zware dingen onderin en de lichte, zachte dingen bovenop. Bij de kassa levert dit een gigantisch logistiek probleem op, want ook na het afrekenen wil ik het zo in mijn kar hebben. Dus moeten de lichte dingen achteraan op die meterslange band en de zware dingen vooraan. Wachten tot de band leeg is, is geen optie. De strenge blikken van de haastige moeders achter mij manen mij tot spoed. Waarom gaan die eigenlijk niet doordeweeks, wanneer de kinderen op school zitten? Net als al die langzaam vooruitschuivende oudjes. Ook last van het weer gehad zeker.

Ik begin de band te laden, maar het brood en al het andere waarvan ik niet wil dat het geplet wordt komt het eerst uit de kar. Terwijl de band met rukjes vooruit schuift, raakt mijn zorgvuldige planning continue overhoop. Zachte dingen terugduwen, zware dingen er snel tussenzetten, voordat het gat weer verschuift. Op het laatst voel ik me een jongleur, met al die spulletjes. Maria kijkt van afstand geamuseeerd toe, achter mij de indringende blikken. En dan die doodse stilte, het zweet parelt me tussen de schouderbladen. Ik voel me opgejaagd, volgende keer maar zonder jas naar binnen. Te warm en zit me steeds in de weg. Grrr.

Het is weer gelukt. En het afrekenen maakt weer een hoop goed. Nu eerst even een lekker bakje koffie, dat hebben we wel verdiend.

Storm

Even kort over de storm van gister:

Ik moet altijd met de trein naar huis en zag te lang uitstel van de thuisreis niet zitten. Mij bereikten verontrustende berichten, ook van het thuisfront. Op de 'kale' vlakte wonen heeft ook wel eens nadelen. Daarom toch maar eerder weggegaan, hoewel in het kantoor nog niks te merken was.
Na een langzaam, propvol, staand, schommelend, schuddend en stormachtig eerste stuk, hoorden we de machinist opgelucht "Eindelijk..., Mantgum!" omroepen. Wij waren ook opgelucht.

Credo

Uit het één volgt weer het ander. Gister kwam het Requiem aan bod, nu dan even iets uit de gewone mis. Eén van de vaste vijf vaste gebeden uit de katholieke mis is het Credo, de geloofsbelijdenis. Deze komt in het Requiem normaal niet voor. Alle grote componisten schreven missen, dus ook mijn favoriete componist, Mozart.

Van Mozart vind ik het eerste deel van het Credo (de sample is een beetje slordig, maar ik kon niks beters vinden) uit zijn onvoltooide hoogmis in C-mineur (KV427) één van de mooiste muziekstukken die ik ken. Maar er zijn er natuurlijk veel meer, en langere. Van dit Credo heeft Mozart alleen het eerste en tevens mooiste gedeelte zelf geschreven. Het is bedoeld als dank voor zijn huwelijk met Constanze Weber, en dat is te horen. Hij jubelt het uit! Ik krijg er elke keer kippenvel van.

In 'A Very British Coup', een prachtige, helaas ondergewaardeerde, miniserie uit 1988 (ook in Nederland uitgezonden), dient dit Credo als openingsmuziek van elke aflevering. En alhoewel ook contrasterend met de inhoud van de serie (De socialistische partij van Engeland gaat een verbond aan met de Sovjet-Unie, in a nutshell), past het hier ontzettend goed. Door het geloof van de Prime Minister in het socialistische systeem. En er wordt niet bij gezongen maar gefloten, door een wandelende PM. Daardoor verdwijnt de tekst en de directe betekenis, maar blijft de verwijzing naar het Credo bestaan. Heel mooi gedaan en verder vanzelfsprekend ook een prima verhaal. Mocht je nog eens in de gelegenheid komen, dan is het beslist een aanrader, hoewel inmiddels flink gedateerd. En laat het mij dan even weten, want er is helaas niks meer van te krijgen :(

En Mozart is altijd een goede keuze!

Spray more, get more

Nu we toch even met lichaamsverzorging bezig zijn, mijn favoriete reclame van dit moment is die van Axe: Spray more, get more. Overigens, ik gebruik al jaren Axe, maar misschien ben ik er toch te zuinig mee... ;-))

In ieder geval, ik vind het een leuk filmpje en ook de bijbehorende muziek doet het goed.

Maar!

Die tekst, het klinkt als het 'Dies Irae', of versta ik dit nu verkeerd? Laat ik ervanuitgaan dat het zo is. Het onheilspellende ervan kan ik enerzijds wel begrijpen, maar eigenlijk vind ik het toch een vreemde keuze. Het komt uit de (gregoriaanse) katholieke begrafenismis, maar zelfs daar wordt het bijna niet meer gebruikt omdat het toch wel erg donker is.

Een spectaculaire versie vind je in het Requiem van Verdi. En één van de mooiste, lichtste, Requiems (zonder Dies Irae) is die van Gabriel Fauré, "voor de grap gecomponeerd". En wie kent het Requiem van Mozart niet?

Zouden de reclamemakers van Axe puur voor het oppervlakkige effect zijn gegaan, zonder zich te verdiepen? Overdrijf ik? Of heb ik het gewoon mis?

Update: Nadat ik dit geschreven had heb ik eens research gedaan, kan ik volgende keer beter andersom doen. Het is inderdaad Dies Irae. Uit een Requiem van Karl Jenkins. En ik blijk niet de enige te zijn die het een wonderlijke keuze vindt.

Verder maar weer

Zo, beste mensen. Mijn goede pet staat weer op, mede dankzij de hartverwarmende reacties. Hier en in de trein (van mijn dagelijkse reisgenoten). En de papieren zijn de deur uit, ik houd jullie op de hoogte. Voorlopig houd ik er weer over op, anders begin ik op Lenny Bruce in zijn nadagen te lijken. Die kon hem aangedaan onrecht niet loslaten, het werd op het laatst erg gênant voor het publiek. En voor hem natuurlijk.

Onlangs schreef ik over de vijf mesjes, ik ben jullie nog een kleine recensie schuldig. In één woord: geweldig! Een echte aanrader.
Ik heb de Power versie gehaald, mét batterij. Het voelt niet eens meer als scheren, je haalt een zacht plaatje over je gezicht en oh wonder: het werkt! Ik had zo goed mijn best gedaan dat ik een halve dag spiegelglad was. Ik ben veel geaaid door mijn dochter daardoor. :) Die vindt dat soort dingen altijd erg interessant, ze heeft wel wat een wetenschappelijke inslag. Een echte nieuwsgierige bèta.

Enige nadeel: na zó glad scheren krijg ik altijd last van ingroeiende haren. Ik zal Gillette eens vragen daar wat op te bedenken.

Slachtofferhulp

Als je aangifte van diefstal (zie vorige blog) doet bij de polite, vragen ze ook of je gebruik wilt maken van slachtofferhulp. Tuurlijk niet. Stoer ben je en je houdt je groot. Je voelt je ook geen slachtoffer, want misschien was het toch wel een beetje je eigen schuld. Had je die zware buitenboordmotor ook maar niet in het schiphuis moeten laten, maar naar de garage thuis moeten sleuren.

Maar, ik moet zeggen dat het me toch wel heeft aangegrepen. En hoe nu verder? Toch maar weer een nieuwe kopen en dan maar afwachten voor hoelang? Elke ochtend checken of'ie er nog is? Of niet... Maar ja, waar heb je anders een schiphuis voor. Om je spulletjes netjes en veilig in te bewaren, toch?

Een aantal jaren geleden is er een hele kruiser gestolen. Een prachtig bootje, met liefde gekoesterd. Het spoor kon een tijdlang gevolgd worden door de inventaris die onderweg overboord was gekieperd. Het uiteindelijk kale casco bleek verkocht voor oud ijzer. Hier heb ik gewoon geen woorden voor...

Dit is ons tot nu toe bespaard gebleven. Maar de lol is er voorlopig nog wel even af.

Woudagemaal

Met dit mooie weer en het vele regenwater van de afgelopen tijd was het een goed moment om eens bij het Woudagemaal in Lemmer te kijken. Dat was onder stoom, en dat gebeurt niet zo vaak. Leuk en indrukwekkend. Het kon vandaag nog nét. Na afloop in Stavoren van warme chocomel met appeltaart genoten. Met slagroom natuurlijk.
Daarnet nog even in ons schiphuis geweest, is onze buitenboordmotor gestolen. Gister, want eergister was ik er ook. Voor de tweede keer in een half jaar een motor kwijt. Ik ben nu dus heel boos. En verdrietig, dat dit allemaal zo moet. Om de boze, wraakzuchtige, gedachten die je dan krijgt. Verdomme. Om me af te reageren meteen maar via het internet aangifte gedaan.

PS: Life on Mars op de NPS (Ned 3, zondagavond). Was ik vergeten te vertellen, ik schreef er al eerder over.

Yachtvision

Groen en geel erger ik me aan Yachtvision, een programma van RTL4. Gister voor het eerst in lange tijd weer eens gekeken. Wie hier wel eens vaker komt weet dat ik wel een bootjesmens ben. De materie zou mij aan moeten spreken.
Boten zijn er voor alle lagen van de bevolking, maar dat weten ze niet bij Yachtvision. Als ze dat wél hadden geweten had het programma misschien wel Bootjesblik geheten. Of zo. Maar het enige dat je daar ziet zijn sloepen, sloepen en sloepen. Oh ja, en af en toe een giga-zeilschip of idem motorboot. Omdat hier klachten over kwamen hadden ze nu ook iets goedkoops, een consoleboot. Je reinste gekaanstekerij. (Dit woord komt nu 90 keer voor op het internet. Is 'de gek aansteken' soms een Friesisme? Niets Fries is mij vreemd.)

Misschien zijn er wel te weinig bootjesprogramma's op TV en verwacht ik teveel van RTL4. Maar waarom niet eens gewone betaalbare kajuitboten van acht meter, of een kruiser van negen. Voor de meeste mensen al duur en groot genoeg. En laat behalve allerlei zakenlieden of gepensioneerden met een teveel aan geld en vrije tijd (het zij ze gegund) ook eens gewone mensen kiezen uit gewone boten. Leuke scheepjes, waarvan we op het water zoveel tegenkomen. Helaas, dit zal nooit gebeuren, want deze mensen zijn niet interessant voor de sponsors van het programma.
Als je dan toch met een 'boat from hell' moet komen, doe het dan goed. Neem dan bijvoorbeeld iets als deze, de blikvanger uit 'the Island'. Komt, heel toepasselijk, in een nachtmerriescène voor. Alleen zonde van die lullige vlaggetjes op het achterdek. Binnenkort zal ik hier eens schepen plaatsen die ík nou mooi vind. Ook niet altijd kleintjes, maar wel veel smaakvoller dan de strijkijzers en tupperware van RTL4.

De 118 Wallypower (35 meter!)

Commentspammers

Helaas, omdat ik ben ontdekt door de commentspammers, ben ik gedwongen woord-verificatie aan te zetten. Anonieme reageerders moeten vanaf nu een woord intypen. Of een Google account nemen.

Het zwarte kistje (5)

In Harlingen is het Lanenkaatsen een bekend begrip. Straatkaatsen wordt het ook wel genoemd. Het is een variant op het normale kaatsen, omdat de ruimte voor het perk beperkt wordt door de straat. Ook wordt er met een grotere en zachtere bal gespeeld. En omdat de straat waar het plaatsvindt de Lanen heet, heet het in Harlingen dus Lanenkaatsen.

Wij woonden in een straat om de hoek, de Kleine Bredeplaats. En ja, er is ook een Grote Bredeplaats. Wij schreven zelf trouwens altijd Breedeplaats, dat hierover verwarring bestaat blijkt uit onderstaand lot. Het staat er met beide schrijfwijzen op. Je kon volgens dit lot ook een ABC-fiets winnen. ABC-fiets was jarenlang synoniem met vouwfiets, volgens mij.

Even terzijde, maar over Rudi Hinrichs valt ook nog wel wat te vertellen. Onze buurman, Kuipers, had een fietsenwinkel. Een heel mooi ouderwets zaakje. Wij speelden er wel. Op een dag had hij een knecht, eerdergenoemde Rudi. Het heeft niet lang geduurd of Rudi begon om de hoek een eigen, veel modernere, fietsenzaak. Met ook brommers! Wij waren natuurlijk loyaal aan onze buurman, dus was Rudi de vijand. Het is wel weer goed gekomen hoor! Overigens had buurman ook twee leuke blonde dochters, Eva en Renske, een paar jaar ouder dan ik, ze zullen nu rond de vijftig zijn. (Update: Rudi heeft de fietsen aan de wilgen gehangen, hij heeft in de panden nu appartementen).

Terug naar het kaatsen. Een week vantevoren werden de lijnen voor dit raadselachtige spel op straat gekalkt. Ik liep hier altijd langs, op weg naar de lagere school. Leuk was dat, als die lijnen er ineens weer stonden. Begrijpen doe ik kaatsen nog steeds niet, maar het was altijd erg gezellig. Na afloop was er dan het Cabaret vanaf het Harmoniebalkon, met bekende artiesten. Ik kan mij dit allemaal nog erg goed herinneren, het lot stamt uit mijn jongensjaren. Ik denk dat ik er dit jaar maar weer eens ga kijken, 18 t/m 22 juni. Even in mijn agenda zetten.

Gewonnen!

Hiep hoi! Dankzij mijn google reader, die mij altijd meteen op de hoogte stelt van nieuwe blogs van mijn favoriete auteurs, heb ik zomaar een router gekregen! Het voelt als een prijsje winnen. Ik, die anders nooit wat wint!

Straks ben ik een Fonero. En dan geen Alien, maar een Linus. Of misschien wel een Bill! Mocht u komende zomer op weg van of naar naar het Sneekermeer, voor een fijn dagje varen, eerst nog de onbedwingbare behoefte voelen om wat te internetten, dan is er straks een extra FON access point in de buurt.

U hoeft er niet voor om te rijden en het parkeren is (ook) gratis!

Beginnersgevoel

Begin jaren tachtig leerde ik mezelf met computers omgaan. De eerste homecomputer waar ik vanwege mijn toenmalige werkgever veel de beschikking over had was de Phillips P2000C. Eerst met als besturingssysteem CP/M, later MS-DOS. Met mooie grote floppy's, geen harde schijf, nauwelijks intern geheugen en een monochroom groen scherm. Het kloppend hart bestond uit de Z80 processor, de leukste processor ooit gemaakt. Ik schreef Pascal programma's, maar ook Basic en Forth. Heb zelfs nog wel eens 100 gulden verdiend aan een ingezonden artikeltje en bijbehorend programma in de HCC-Nieuwsbrief (nr 114)!

Het bijzondere eraan vond ik steeds de ontdekking van nieuwe mogelijkheden, het gevoel van pionieren dat je ervan kreeg. Het gevoel dat je nog maar nauwelijks iets wist, de zee van onbegrende mogelijkheden die in het verschiet lagen.

Na ruim 21 jaar voor dezelfde werkgever gewerkt te hebben, vroeg ik me af hoe dit heeft kunnen gebeuren. Het klinkt vreselijk en als je mij dit 20 jaar geleden had verteld had ik het niet geloofd. Maar één van de redenen hiervoor is dat ik om de paar jaar de mogelijkheid kreeg om weer iets geheel nieuws te gaan doen. Zelfde collega's, zelfde koffie, maar een heel nieuwe uitdaging.

Ik realiseerde me dit omdat het me wéér is gelukt iets anders te gaan doen. Weg met de sleur van de voormalige uitdaging. Leve het gevoel van onzekerheid! Leve het beginnersgevoel!

Explorer 7

Net als scheermesjes (mijn dochter heeft me al een paar keer herinnerd aan mijn belofte van een recensie) wil ik nieuwe explorers ook wel proberen. Deze, versie 7, werd mij net per update aangeboden, dus laat maar komen dan. Ik heb wel zoiets van altijd alles proberen.

Maar nu heb ik wél een klein beetje spijt. Alle I.E. knopjes zitten anders. Moet je ineens gaan nadenken over hóe je iets moet doen en daarna ben je vergeten wát je ook al weer wou doen. Kwestie van tijd, maar nu even lastig. Hoe het u vergaat zie ik wel in mijn weblogstatistieken. Daar komen sowieso wel verrassende browsers en resoluties voorbij.

Update: Explorer 7 wordt niet herkend door mijn statistiekenboer. Dus dan maakt'ie er maar Netscape 4 van. Ik vond het al zo gek, die bestaat volgens mij niet eens meer. Nu blijkt dat ik ook vóórlopers op mijn site krijg.

Opruimen

Wie niet beter wist en afgelopen weekend onverwacht bij ons langs was gekomen, had kunnen denken dat we gingen verhuizen. Wonen in een semi-bungalow is leuk, maar kenmerkt zich (in ons geval) door een continue gebrek aan opslagruimte. Dit is tegelijkertijd een voordeel en een nadeel. Heel veel spullen lang bewaren is er niet bij en af en toe loopt de hele logistiek vast.

Gelukkig is mijn klusproject nu helemaal klaar en er is hierdoor een zee aan ruimte ontstaan waar we spulletjes kunnen opslaan. Dozen vol hebben we, met nostalgia dat niet weg mag, opgeruimd wordt en daarna nooit meer tevoorschijn komt. Tot de volgende verhuizing of opruiming.

De overloop is weer normaal begaanbaar en de twee kasten onder het dak zijn weer overzichtelijk ingeruimd. Verloren gewaande spullen, waar al langdurig om gezocht werd, doken weer op. Veel is er nu écht weggegooid. Er is weer orde op de bovenverdieping. Een heel prettig gevoel.

Hechten (2)

Zoals beloofd hierbij deel twee over hechten. Zelf lees ik zelden lange posts, andere bloggers denk ik ook niet, maar soms maak ik uitzonderingen. Dus wie weet, schrijf ik dit niet alleen voor mezelf (en Marius). In ieder geval ben ik tenminste weer een tijdje m'n ei kwijt. Misschien het laatste ei, misschien niet. Voorlopig hierna weer korte stukjes.

Gister had ik het over hechten en meeleven. Maar dan voornamelijk tussen mensen en dingen. Een beetje moeilijker ligt het bij dieren.

New Scientist bestaat 50 jaar. Ik lees al heel lang regelmatig het nieuws op hun website, er staan vaak leuke dingen op. Ter gelegenheid van hun verjaardag hebben ze een aantal wetenschappers voorspellingen laten doen voor de volgende 50 jaar. Onlangs stond er een stukje over in de Metro: "Een goed gesprek met de goudvis".

Ik citeer het slot uit het bewuste artikel:
Een speciaal apparaat dat de gedachten van dieren kan ontcijferen, kan volgens visserijdeskundige Daniel Pauly leiden tot de redding van de oceanen. "Dat zou uiteraard een wereldwijde afkeer veroorzaken van vlees eten en we zouden allemaal vegetariër worden" .

De vraag is dus eigenlijk: Heeft het hebben van een band (hechting) met dieren invloed op het krijgen van afkeer voor het eten (van soortgenoten) daarvan? En wordt die band versterkt door het kennen van de 'gedachten' van een dier? Ik denk het niet.

Wij hebben een tijd kippen gehouden. Mijn dochter was toen nog een stuk kleiner, maar één ding werd toch al snel duidelijk: de kippen die ze kende mochten beslist níet gegeten worden, maar voor die uit de Albert Heyn was het géén probleem. Je krijgt kennelijk een band met individuen, niet met hele soorten. Dit geldt trouwens ook voor mensen onderling. We vechten alleen voor de asielzoekers die we kennen. Sneu voor Pauly dus en z'n oceaan met vissen.

Het is moeilijk een band te krijgen met vissen. Ze missen iets, denk ik. Zouden we dan, als we de simpele gedachten van een vis kenden, met deze individuele vis een band kunnen opbouwen? Wederom, ik denk het niet. De vis zou onze complexe gedachten toch nooit kunnen begrijpen, dus ik vermoed dat het hem nét zo zou vergaan als mijn huisrobot van gister: genadeloos de pan (container) in.

Maar, ik moet toegeven dat het bij zoogdieren allemaal al wat moeilijker wordt. Ik kan de gevoelens van mijn hond niet kwetsen, hij heeft ze niet. Maar hij ként en hérkent mij. Hij is afhankelijk van mij voor zijn voortbestaan en ik voel de verantwoordelijkheid daarvoor. En ondanks zijn gebrek aan emoties zal ik het beestje toch altijd met respect behandelen. Wie weet, zit hier nog wat stof in voor weer eens een lange blog. Maar hoe dan ook, met het eten van varkens, koeien en zelfs paarden heeft niemand (die niet vegetariër is) een probleem, zelfs niet als ze er persoonlijk één kennen.

Tot slot de transporter uit Star-Trek. Hiermee kan van alles, mensen, dieren en dingen, over lange afstand worden verzonden. Aan de ene kant atoom voor atoom afgebroken, aan de andere kant weer opgebouwd. Enorm handig voor een tv-serie die oorspronkelijk een beperkt budget had. Maar zou zo'n ding kunnen bestaan? Zou een mens ermee kunnen worden verzonden? Stel je voor dat het principe zou werken. Voor het doosje elastiekjes dat ik hier voor me zie lijkt me dat geen probleem. Maar zou je bij een mens (of zelfs dier) álles dan hebben? Is alles wat je voelt en denkt alleen het gevolg van afvurende neuronen, die net als een computer volgens een algoritme werken? Of is er toch iets meer, iets ongrijpbaars, iets dat niet af te breken en te verzenden is. Ik vermoed het, zou het misschien ook wel graag willen. Maar weten doe ik het niet.

In ieder geval leuke stof om over na te denken.

Hechten

Door mijn verhaaltje over de bank van eergister en van Cockie over haar computer, kwam ik aan het nadenken over het hechten aan dingen. Tuurlijk, mijn verhaaltje was enigszins gechargeerd, maar denk eens aan de film "Castaway" met Tom Hanks. Een prachtige film. Wie hem nog niet heeft gezien kan maar beter niet verder lezen, misschien verpest ik het dan een beetje. De hoofdpersoon raakt gehecht aan Mr. Wilson, een voetbal met een gezichtje en haar. Zijn enige gezelschap tijdens jarenlange eenzaamheid. En je deelt zíjn verdriet wanneer Mr. Wilson in een dramatisch hoogtepunt wegdrijft. Verdriet, maar waarover? Het verlies van een vriend? Toch niet echt, er ís geen vriend. Voel je mee met die bal? Ben je ongerust over wat er met Mr. Wilson gaat gebeuren op die oceaan? Totaal niet!

Het gaat om het meevoelen met de hoofdpersoon, de mens. Meevoelen van de leegte die iemand, of iets in dit geval, achter kan laten. Net zoals je, slechts door haar beschrijvingen, meevoelt met een moeder die rouwt om het verlies van haar zoon. Je kunt je de emoties van een ander eigen maken. Dit is een belangrijke menselijke eigenschap, zonder dit zou er geen samenleving kunnen zijn. Dan was het gewoon ieder voor zich, was iedereen psychopaat!

Een andere bijzondere film in dit verband is A.I. van Stephen Spielberg. Dit is een Pinokkio verhaal. Dit verhaal gaat over een robot in de vorm van een klein jongetje, die in een gezin opgenomen wordt. Maar wat is nu het probleem bij het bekijken van deze film? Je kunt je netzomin vereenzelvigen met het 'jochie' als met Mr. Wilson. De ouders in het verhaal zijn eigenlijk niet van belang, het zijn bijrollen. Er is geen mens met wie je kunt meevoelen, iemand met échte emoties. Dat het ding zelf kan praten en hechten en een doel nastreeft maakt kennelijk niet uit. Daarom een erg onbevredigende film.

Het is een tijdje in de mode geweest om erover te discussiëren of een computer ooit zal kunnen denken of niet. Denken zoals wij, met een zelfbewustzijn. Misschien zal dit ooit het geval zijn. Maar je hoort er weinig meer over. Waarom is dat? Volgens mij omdat het niet uitmaakt. Het is en blijft een pratend broodrooster. Is er misschien 'meer' nodig voor ons, voordat je kan meevoelen? Moet het meer zijn dan alleen een ding dat net zoveel is als de som der delen? Wanneer het om mensen onderling gaat spreek je niet van 'gehecht zijn aan', dit is gereserveerd voor zielloze dingen of dieren, maar je spreekt van 'houden van', 'verbondenheid', of 'genegenheid' of noem maar op.

Als je het zo bekijkt lijkt het onwaarschijnlijk dat zelfs een schipbreukeling ooit zal houden van een voetbal. Misschien was de emotie van Tom Hanks slechts een plat film-effect. Maar dan toch wel een goeie!

Ik zie het al voor me. Met kerst een nieuwe robot gekregen, bewustzijn van de oude naar de nieuwe laden (lijkt me handig), en terwijl dit proces loopt het oude ding naar het grofvuil. Tenslotte was die al twaalf jaar oud, je kunt er niks meer mee. En daar betaal je immers de extra milieubijdrage voor. Terwijl je wegrijdt van de container hoor je'm roepen: "Gerhard! Wat doe je nou! Laat me hier niet achter! Helluuup!!!".
Wie dit zielig vindt voor de robot mag het zeggen.
Ik denk: "Hmmm, misschien had ik de batterijen eruit moeten halen."
Of zou ik toch het gemis van een denkbeeldige vriend voelen...
Thuis aangekomen komt mijn nieuwe robot me blij tegemoet: "Ha die Gerhard, waar was je nou? Ik heb je in geen jaren zo sip zien kijken! Moet je zien hoe mooi ik ineens ben!" Inderdaad handig, die upload functie!

Morgen verder, over pratende beesten, vegetariërs en misschien de transporter van Star-Trek!

Eenheidsmaten

"Het voorwerp ter grootte van een golfbal en met het gewicht van een blik soep..."

Ergeren jullie je ook zo aan vergelijkingen van deze aard waar je niks mee kan?
Een oppervlak ter grootte van twee voetbalvelden (gaat nog),
een rij vrachtwagens vier keer de lengte van Manhattan,
zo zwaar als drie olifanten.

Wat moet je daar nou mee. Ik meende dat we een tijd terug al een heel handig systeem van basiseenheden hadden bedacht.

En wat voor soep dan? Snert of kippensoep? Dat vraag ik me dan wél weer af...

nu.nl cbs fox space.com cnn freerepublic wibc

PS: een golfbal heeft een doorsnede van 42,67 mm en vanavond ga ik een blik soep voor u wegen. (Als ik het plaatje zo eens bekijk, lijkt me dat een flinke golfbal. Maar goed.)

Update: Een blik Italiaanse Minestronesoep weegt 906 gram.

De inhoud van een bol bereken je met 4/3*pi*r³. Een golfbal is dus 40,68 cm³. Dat maakt het soortelijk gewicht van het voorwerp (bij benadering natuurlijk) 0,906/0,04068= 22,27 kg/dm³.

Nu kun je tenminste zinvolle vergelijkingen doen, ervanuitgaand dat de oorspronkelijke vergelijkingen enigszins accuraat waren. Want had je daaruit afgeleid dat 4 liter ervan evenveel weegt als een volwassen man van 89 kg?
En kwik, best zwaar spul, weegt toch maar 13,6 kg/liter.

Maar, en nu komt het, één van de zwaarste elementen die we kennen, Iridium, weegt ca 22,65 kg/liter. Het wordt veel aangetroffen in meteorieten. Niets raadselachtigs aan dus. "Nature is operating within specified parameters." Alleen vervelend als het door je huis stuitert.
En de soep was lekker, dank u.

Vuilstort

Nu onze oude hoekbank naar grote tevredenheid is vervangen door een nieuwe, werd het tijd om afscheid te nemen. Twaalf jaar lief en leed zat er in de oude en versleten lederen kussens. Zoveel, dat ze er van opensprongen. Doorwaakte nachten. Erop ziek geweest, geslapen, gelachen en gehuild. Maar ook gewoon gezeten, gelezen of TV liggen kijken. Alleen, en in goed gezelschap. En gegeten, met bord op schoot! Hij vond alles goed.

Eerst mocht de oude bank nog even in het voorportaal van de totale vernietiging: achter in de tuin. Gek is dat, wordt zo'n ding in een paar dagen van je favoriete zit- en hangplek tot oud vies ding. Dat je voor geen goud meer in huis wilt hebben. Een soort stoffelijk overschot.

Een paar dagen later heb ik het hele geval in twee keer rijden naar de vuilstort gebracht. Met behulp van een beambte in de container gekieperd. Daar lag'ie dan. Afgedankt, opgebruikt.

Het moment van afscheid was gekomen. Dag oude vriend!

Vijf mesjes

Nieuwe scheersystemen wil ik altijd wel proberen. Ik ben een Gillette-fan, heb wel eens wat anders geprobeerd (zie eerste zin) maar G. vind ik toch het beste.

Maar, kom op zeg, víjf mesjes! Waar slaat dat op. Meer is beter? Niet altijd. Ik was niet van plan mee te gaan. Vind het idioot. Maar de nieuwsgierigheid wint (zie eerste zin). Proberen kan altijd, binnenkort een verslag.

Fuck Everything, We're Doing Five Blades
What part of this don't you understand? If two blades is good, and three blades is better, obviously five blades would make us the best fucking razor that ever existed. Comprende?
James M. Kilts CEO and President, The Gillette Company

Een CEO die zich zó uitdrukt, verdient een kans ;-)

Een nieuw begin

Nieuwjaarsdag, een dag van stilte en bezinning. Bijkomen van de drukte en hectiek van de afgelopen maand, een heerlijke dag voor jezelf. Géén blog, lekker thuis met z'n drietjes. Een bericht dat mijn beste vriendin weer veilig thuis is met haar gezin, na een verre, avontuurlijke en verdiende vakantie van twee weken. (Sorry van de oliebollen, Ouwe Seun!)

Na een tijdje toch weer wat 'onrustig', dus: brievenbussen uit de vijver gevist, rubberboot uit het water gehaald en schoongemaakt (zo'n uitgesteld klusje waarvan je soms schrikt als je er aan denkt). Goede vrienden die onverwacht (altijd leuk) langskwamen, zodat de middag een heel gezellig einde kreeg en waardoor het buitenspul nog steeds in de garage staat. Hun kinderen lieten via MSN aan mijn dochter weten dat ze 'honger' kregen. Nieuwe tijden...

Vanochtend hartstikke verkouden en een beetje koortsig toch, wegens verplichtingen, aan het werk gegaan. Maar wel een uurtje langer blijven liggen. Het nieuwe jaar is weer begonnen. Met heel prettige vooruitzichten. Ik heb er zin in!

Aan mijn trouwe lezers (verrassend, dat ik die al heb) en andere bezoekers: Een gelukkig nieuwjaar en de allerbeste wensen.

Marius noemt mij in zijn blog van vandaag, ik voel mij daardoor vereerd. En ik zou geheel pretentieloos willen zeggen: je weet het niet voordat je het probeert.