Tijd voor jezelf

Ik heb geboekt. Volgend jaar ga ik naar Oerol! Alleen.

Zo, dat is snel opgeschreven. Ook redelijk snel geregeld. Toch was’t niet echt gemakkelijk.

Fijn even een paar dagen alleen op pad. Het is iets waarvan ik al een hele tijd vind dat ik het moet doen. Moet kúnnen doen. Ik verlang er naar. Maar het komt er nooit van, er is altijd wel iets waardoor ik denk dat het niet kan. Waardoor ik het laat lopen, niet in beweging kom. Het is niet dat ik 'eenzaamheid' zoek, dan had ik ook wel een paar dagen met mijn boot kunnen gaan varen. En misschien doe ik dat óók nog wel eens, de stilte zoeken, in het najaar of zo.

Het is meer dat ik eens een paar dagen lang met niemand rekening wil houden, behalve met mezelf. Maar wel onder de mensen wil zijn. Zonder verplichtingen. Gesprekjes voeren met vreemden, leuke dingen wil beleven en zien. Nadenken. Opladen.

Het botst met mijn gevoel, hoewel niet meer zo sterk als pakweg twee jaar geleden. Het thuisfront in de steek laten. Er voor hen moeten zijn, zelfs als dat niet eens nodig is of van mij gevraagd wordt. Ik boek vooruitgang. En ik heb het nu wel geregeld, maar maak me stiekem toch al zorgen over de wedstrijdkalender van volgend jaar. En of het wel uitkomt met het werk, de vakantie, de situatie thuis.

Maar weet je, dat vind ik onderdeel van het hele proces. Het is mooi dat je voor Oerol al zo vroeg moet boeken. Dat je je vast moet leggen voor iets voor jezelf zonder dat je weet hoe de vlag er te zijner tijd bijhangt. Ik heb een jaar om aan het idee te wennen, anderen ook. Maar ook om er al van te genieten, de ruimte in mijn hoofd die het me nu al geeft. Het zijn maar een voorzichtige 4 dagen. Maar ze staan als een huis.

Clear Desk Policy

Gister kregen we een aankondiging dat er binnenkort een Clear Desk controle plaatsvindt. Gekeken wordt dan of vertrouwelijke stukken zijn opgeruimd. Bureaus netjes leeg en kasten op slot. Mijn laptop zit meestal in het docking station en vast aan een kabel. Ik las de regels er nog eens op na en ontdekte dat de kabel prima is voor als je even van je plek bent, maar dat 's nachts de laptop in een afgesloten kast of mee naar huis moet.

Meestal ga ik op de fiets naar het station. De sleutel van mijn fietskluis zit vast aan mijn fietssleutel, samen met het sleuteltje van mijn ladenblok. De enkele keer dat ik mijn fietssleutels niet bij me heb, kan ik niet in mijn ladenblok, maar daar zit niets in wat ik dagelijks nodig heb.

Gistermiddag dan maar besloten om de laptop in een kast te doen. Omdat die al op slot was en ik een beetje haast had om de trein te halen, heb ik de laptop in mijn ladenblok gedaan en de boel goed op slot gedraaid.

Vanmorgen ben ik door Maria met de auto naar het werk gebracht, omdat ze in Leeuwarden moest zijn. Mijn fietssleutelbos bleef thuis.

Treinhulp

Ik sta op het perron te wachten, het is er rustig. Verderop staat een oudere heer met een rollator. De trein komt aan, het is er een die uit meerdere stellen bestaat, zodat je niet binnendoor van voor tot achter kunt lopen. Even afwachtend hoe het de man zal vergaan en klaar om hulp te bieden wacht ik even met instappen. Vaak is er niet een conducteur in de trein, vandaar. Gelukkig is er één ter plaatse aanwezig en ik zie dat alles goed verloopt. Ik stap in, maar niet in hetzelfde gedeelte als de conducteur en de heer met rollator. Dacht ik.

Vlak daarna vertrekken we, maar niet nadat er snel twee(!) conducteurs in mijn treinstel zijn gesprongen. "Kaartcontrole!" roept er één. Geeft niet, ik heb een jaarkaart van de zaak. Het lijkt bijna wel alsof ze haast hebben om bij mij te komen, de anderen zijn nauwelijks interessant. Wanneer ik mijn kaartje laat zien verschijnt er op het gezicht van de conducteur een uitdrukking van grote verbazing. "Hij heeft wél een kaartje!" roept 'mijn' conducteur naar zijn collega.

Vraagt hij mij vervolgens: "Waarom stond je dan te kijken waar wíj in gingen stappen?"

Buren

Soms hoor je de vreselijkste verhalen over buren. Neem alleen al die van Ingeborg. Wij hebben heel andere buren, het zijn de liefste mensen die ik ken.

Morgen zijn ze 50 jaar getrouwd! Ze moeten zijn getrouwd toen ze een jaar of twintig waren. Ze wonen in een klein huisje, het zijn mensen van weinig materiële behoefte. Ze staan altijd voor iedereen klaar, onze buurman is vrijwilliger bij van alles en nog wat. EHBO-er, chauffeur en begeleider voor het Rode Kruis. Daar stopt hij nu mee. Maar wat ze voor de buurt doen zijn de kleine dingen die het leven zo prettig maken. Containers (kliko's) aan de weg zetten en weer terug, mollen vangen in zowat alle tuinen, gras maaien in de vakantie, op de kippen en andere beesten passen. Oud papier verzamelen, zodat de ophalers maar één stop hebben aan onze kant van't dorp.

Oppassen op onze dochter toen die nog klein was, en anders een oogje in't zeil. Meehelpen straten. Vogelhuisjes timmeren, eendenkorven ophangen. Soms treffen we een bos boerenkool, een zak sperciebonen of een pannetje rode bieten (geraspt, met appel en uitjes apart erbij) bij onze deur aan, geoogst uit hun volkstuintje. Als we vergeten de planten buiten water te geven doet buurvrouw het stiekem even. Het zonnescherm uit en in draaien als het warm is en wij weg zijn. Of de was binnenhalen als het gaat regenen. Soms strijkt ze het zelfs even, als Maria het druk heeft of wat minder is. Allemaal van dat soort dingen.

Maar altijd heel terughoudend, je nooit lastig willen vallen. Heel bescheiden. Voor hun trouwdag zijn ze 'm maar liefst een hele week gesmeerd, naar Zeewolde, ze willen geen aandacht. Niet zelf in de belangstelling staan. Maar we weten hun adres, het hele dorp stuurt kaarten. En we hebben geld ingezameld voor een lekker etentje (volgens mij voldoende voor de hele week uit eten). We gaan ze verder niet lastig vallen, ze voelen zich er dan alleen maar ongemakkelijk bij. Maar we laten ze wel weten dat we aan ze denken. Hopelijk hebben ze een heel fijne week.

Nu eerst nog even de container weer binnen zetten. Helemaal vergeten.

Voorschot

Afgelopen weekend namen we een voorschot op de vakantie. Zaterdagmiddag, ik was alleen met mijn dochter -die een eerste plaats voer!- aan boord. Op zoek naar een plek om even te borrelen kwam ik een drietal tegen die met koud bier onder de arm op zoek waren naar een rustige plek om het op te drinken. Dat werd dus mijn boot.

Toen ik een half uurtje later Maria even snel had opgehaald vanaf de overkant en we terugkwamen bij de boot was het aantal gasten verdubbeld tot zes. Zo gaat dat en het werd enorm gezellig. Het was de harde kern van de groep mensen met wie we in de vakantie vier weken lang optrekken en 'on tour' langs wat zeilweken gaan.

Intussen kwamen er steeds maar hongerige kinderen langs die wilden eten. Gelukkig was er op één van de andere schepen genoeg nasi mee en heeft de jeugd zich prima gered. We vonden ze terug toen we nog even in het Foarûnder naar de tweede helft van Jong Oranje gingen kijken. Wat ook heel leuk was.

Maar hoogtepunt (naast het ééntje van mijn dochter) was dit weekend toch wel de vier en een half uur die ik zondag met J., een heel goede vriendin, in de Flitsclubsloep doorbracht. Ik schreef al eens eerder over haar. Het weer was soms spannend en mooi, ineens harde wind of een flinke bui. Een paar bootjes sloegen om, maar het ging verder allemaal goed.

En tussen al dit avontuur door, al zwalkend over het Sneekermeer, hadden we weer eens een fantastisch gesprek. We hebben de ramen flink opengezet, dat geeft lucht en ruimte in je hoofd. Passend, in een omgeving waarin daaraan geen gebrek is.

Vaderdag

Ik weet het, ik heb er eerder niets over geschreven. Maar ik was (het) niet vergeten. Had er al wat over kunnen schrijven, maar we hadden het druk met andere dingen. En daarna was het te laat, vond ik. Maar Brent Olson vond van niet, ik lees hem graag. Wat ik er over had willen, of kunnen, schrijven deed hij gister. Niet hetzelfde verhaal natuurlijk, maar de gedachte erachter. En daarom wil ik er toch iets over zeggen.

Ik word wel eens meewarig aangekeken als ik vertel hoeveel tijd wij eigenlijk steken in het zeilen van onze dochter. Dat we het zelf ook heel fijn hebben tijdens deze evenementen vergeet men dan even. Het gaat hierom:

In life, it's important to remember that what matters isn't how much you pay. What matters is what you get in return.

Ik wilde het eerst hier bij laten. Maar ik heb er toch zelf ook even over nagedacht, en het blijkt dat ik het er in algemene zin niet helemaal mee eens ben. Want als je uit liefde geeft, is zelfs wat je ervoor terugkrijgt niet belangrijk. En dat kan heel, heel moeilijk zijn. Hier wilde ik het nu maar echt bij laten.

Te snel

Het gaat me allemaal veel te snel. Eigenlijk liep ik nog altijd rond met zo'n gevoel van: het seizoen gaat weer beginnen. Zo'n idee dat de 'winter' nog maar net weg is. Tuurlijk, al veel mooie weken gehad, maar toch. Als een boek waarvan je na tweederde nog steeds de indruk hebt in de intro te zitten. Komend weekend de zomerwedstrijden. Zómerwedstrijden? De dagen beginnen na vandaag al weer korter te worden (of is dat een té deprimerende gedachte). De grote vakantie begint al weer bijna. Het seizoen is niet alleen al begonnen, we zitten er zelfs midden in! Soms is het beangstigend, het gevoel dat de tijd je als los zand door de vingers glipt.

Coming out

Geen stokjesgedoe, maar gewoon vertellen over iets dat bijna niemand weet. Niet omdat je je ervoor schaamt, maar omdat normaal gesproken niemand het merkt of er last van heeft. De één heeft een kort lontje, de ander heeft geen richtingsgevoel. Ik dus.

Dit manifesteerde zich rond mijn twintigste, toen wij nog wel eens op fietsvakantie gingen. We hadden een tandem (hebben we trouwens nog) met mij aan het stuur. Na enkele keren mijn eigen gevoel gevolgd te hebben in plaats van dat van Maria, was de les snel geleerd. Het had vele kilometers fietsen gescheeld. Sindsdien doe ik braaf wat ze zegt, zelfs als dat strijdig is met mijn eigen stellige overtuiging over de te nemen richting.

Ik denk dat wegen mij te weinig interesseren. De routes over water kan ik daarentegen wél goed onthouden. Over de weg kom ik eigenlijk altijd en overal voor het eerst. En als ik alleen rijd neem ik ook altijd steeds dezelfde foute beslissingen. Ik praat dan zo tegen mezelf (niet hardop natuurlijk): "Ah, hier ging ik volgens mij vorige keer rechtsaf...". En even later: "Oh ja, en hier kwam ik er vorige keer achter dat dat fout was...".

Vanmiddag moet ik naar Hattem, voor een bedrijfsuitje. Ik ben er laatst nog langsgereden, maar ik heb geen flauw idee meer. Eerst maar eens naar Zwolle, zien we dan verder. Maar over het water, via de IJssel, kan ik het zó voor je uittekenen.

Als er aan iemand een TomTom besteed is, ben ik het wel. Alleen zit ik er te weinig voor op de weg. Maar wie weet, als we er eens wat geld voor over hebben...

Bijzondere ontmoetingen

Als je dan 's avonds even gaat varen met z'n tweetjes, weet je maar nooit wat je tegenkomt. Eén of ander giga-jacht dat veel te hard vaart met stootwillen buitenboord. Met een rubberbootje eromheen te jakkeren al foto's makend. Waarna de stootwillen toch maar binnen moeten. En daarna nog meer foto's. Ik vond het niet de moeite ook een foto te maken, het ding was groot en lelijk. Ligt kennelijk te koop in Sneek, ze meerden af bij een luxe-makelaar.

Nadat we een tijdje hadden gedobberd op het Sneekermeer, motor uit, kopje koffie drinkend en wachtend tot het droog werd, hebben we ons 'gereserveerd' bordje weer opgehangen. Ik had natuurlijk geen zin dit in de regen te doen. Vergeten foto te maken, dat doen we een volgende keer.

Maar wat ik dan wel weer de moeite waard vond om een foto (met mobieltje, niet zo geweldig) van te maken, was van deze. Het blijft een bijzondere club, vind ik. Met mooie schepen.
Overigens ligt het water in het kanaal gewoon waterpas.
Zo is het beter:

Hart en Zeil (2)

Toen Hella, onze dochter, in 2002 in haar eerste zeilseizoen zat bestond de Flitsclub 30 jaar. Ter gelegenheid daarvan werd door het toenmalige bestuur besloten Hart en Zeil te organiseren, ik weet niet of dat de eerste of de tweede keer was. Het idee ontstond toen om het vaker te doen, maar het is niet niks om dit te regelen. Daarom werd er een stichting in het leven geroepen zodat er meer geld en een grotere organisatie beschikbaar kwam. Want met een schip en wat Flitsjeugd alleen ben je er niet, ook de ingewikkelde medische kant, in belangrijke mate gesteund door het ziekenhuis in Sneek, moet goed geregeld zijn. En dat deze kant goed geregeld was staat buiten kijf, de ‘hartenkinderen’ –een vreselijk woord dat ik hier voor één keer gebruik- hebben een goed en medisch verantwoord weekend gehad.

En natuurlijk, achter de coulissen kijkend is er veel dat voor verbetering vatbaar is. Hopelijk staat de organisatie voor verbeteringen open. Maar goed, gelukkig staat niet iedereen achter de coulissen te gluren en dat moet ook niet. Aan Hella werd een leuk meiske van 7, Rixt, toegewezen. Een lekker pittig ding, vreselijk nieuwsgierig. Vrijdags waren ze per boot, de Prins Willem Alexander, vanuit Harlingen naar Lemmer vertrokken. Zaterdagochtend kwamen ze op het Starteiland aan waar ze hartelijk werden ontvangen, inclusief burgemeester.

Samen Hella’s fokkenist hebben ze onze Flits opgetuigd en grondig bekeken. Ook onze boot en de zeilkleding van Hella werd aan een onderzoek onderworpen. Het was zomaar tijd voor de lunch. ’s Middags hadden de Flitsen en Schakels een wedstrijd waarbij onze gasten op allerlei motor-, rubber- en zeilboten de prestaties van dichtbij konden bekijken. ’s Avonds was er een geslaagd feest –met karaoke waarbij soms meer publiek op het podium stond dan in de zaal- en zondag nog twee wedstrijden met prijsuitreiking. Ook voor de kinderen die gekoppeld waren aan de winnende bootjes was een prijs.

Na afloop hebben we met de ouders en het zusje van Rixt nog even een uurtje nagezeten en –gepraat bij ons op de boot. Het was een fijn weekend, voor iedereen. Bij ons in het gastenboek (en ook hier op mijn site) staan enkele reacties van ouders, ze zeggen genoeg. En voor de liefhebbers een dikke 500 foto’s.

Mooie luchten

Zaterdagavond Kolmeersland. In grofweg zuidoostelijke richting nam mijn dochter (13) deze foto's toen ze het fototoestel uit onze boot ophaalde om foto's te maken van de disco met de hartpatiëntjes.

Grappig, dat zij precies dat deed waarvan ik vaak denk dat ik het eens zou moeten doen, maar er nooit de moeite voor neem en dan later spijt heb. Ik ben ook gek op wolken, mooie luchten. Het raakte me wel dat zij het zag, dat het haar opviel. En dat ze het zo bijzonder vond dat ze er de tijd voor nam om er foto's van te maken.

Hart en zeil

Even een bericht vanaf het starteiland. Hier zijn we momenteel met 50 hartpatiëntjes die een dag komen meekijken met de flitskinderen. Later vertel ik meer. Maar het maakt ons weer extra duidelijk hoe gelukkig we ons moeten prijzen met een gezond kind.

Het voortgangsgesprek

In het kader van de gesprekkencyclus op ons werk had ik het geloof ik al eens over het planningsgesprek. Het vervolg daarop is dan het voortgangsgesprek. Dat had ik gister. Gek genoeg levert het nadenken hierover stof tot meerdere blogjes, denk ik. In ieder geval blogjes in mijn hoofd. Of ik ze ook daadwerkelijk zal gaan schrijven moet u nog even afwachten. Want dan moet ik eerst nog eens nadenken over waarom ik blog en hoeveel ik weer eens van mezelf zal tonen. En of ik dat wel wil.

Voor nu even iets over het voortgangsgesprek. Het nadeel voor een techneut als ik, in een bedrijf als het mijne, is dat je bestuurd wordt door managers. Dit is een noodzakelijk kwaad, en dat bedoel ik dan aardig. Er zijn, of: wij hebben, grofweg twee soorten managers. Degenen die managen als een echt vak zien en degenen die ooit als ons waren maar die zijn 'gegroeid'. Van de laatsten heb je het meeste last, omdat ze zich nog altijd met 'het werk' willen bemoeien, ze kunnen het niet loslaten. Dat is als een scheidsrechter die af en toe zelf ook eens een schot op het doel waagt. De eersten zien managen als enig mogelijke carrière en proberen je in hun kamp te trekken. Dat is als een voetbaltrainer die de hele tijd zijn voetballers op een trainerscursus probeert te krijgen. Maar, even nuanceren, natuurlijk zijn er ook voetballers die als zodanig nooit gelukkig of succesvol waren en later uitstekende trainers of scheidsrechters werden.

Het punt is, míjn vak, waarin ik mijzelf als professional zie, wordt hier niet altijd als zodanig gewaardeerd. Het is geen 'core-bussiness'. En daarom kan het wel naar India. Daar kun je lang tegen vechten, maar het heeft geen zin. Manager wil ik nog steeds niet worden, ik ben er niet voor in de wieg gelegd, het zou voor iedereen een drama worden. Maar gelukkig zie ik wel mogelijkheden om op een andere manier met het werk, mijn werk, bezig te zijn. In een meer regisserende rol. Ik werk daar naar toe, maar zie het nog steeds niet als voortuitgang. Ik kán het niet zo zien, ik moet inleveren. Gelukkig hebben we nu eindelijk een manager die dit snapt. En had ik een heel prettig gesprek, van professional tot professional.

Bloggersblock

Niet dat ik niet genoeg aan mijn hoofd heb, integendeel. Misschien dat ik daarom even niet de rust kan vinden om mijn wederwaardigheden met u te delen. Zij had wat tips. Over 'het kind' schrijven, of er desnoods één verzinnen. Lijkt me wel wat, maar 'het kind' zal er niet blij mee zijn :). Over het algemeen verzin ik vrij weinig, ik kleur de gebeurtenissen wel eens. Maar voel me dan weer een beetje schuldig wanneer er al te serieus op wordt ingegaan.

Eén dezer dagen, misschien straks wel, ga ik eens experimenteren met mijn nieuwe telefoon (Samsung U600). Leuk ding. Ik wil proberen een life beeld tijdens mijn middagwandeling aan u te tonen. Moet toch kunnen, lijkt me. Dat opent mogelijkheden voor tijdens de vakantie en zo!

11-06-1987

ik wou dat ik iets moois kon dichten om hier onder te zetten

zoals het anderen kennelijk zo gemakkelijk afgaat

laat ik het er maar op houden

dat ik nog net zulke gevoelens heb als toen

(foto: Hein van den Oever, Harlingen; Lokatie: Terhornsterzijl 53° 2'59.38"N, 5°46'5.22"O)

Iedere generatie zijn eigen kloof?

Foppe de Haan verbiedt zijn voetballers onder de 21 het gebruik van een iPod tijdens trainingen. Zeilertjes vragen of ze een iPod mee mogen nemen tijdens de wedstrijden. Natuurlijk mag dat niet. Voor de meesten van ons volstrekt normaal dat een iPod op je hoofd, tijdens activiteiten die je met anderen doet, echt niet kan. Zeg je het tegen iemand onder de, pakweg, 16 dan kijken ze je raar aan. Waarom mag dat niet?

Tegen stilte kunnen de meeste mensen allang niet meer. Gewoon alleen zijn, met niets meer dan je eigen gedachten, velen gruwen ervan. Thuis zijn, met alleen een tikkende klok om naar te luisteren. Er moet input van buiten komen, zelfs als het maar het oeverloos geblaat van een of andere D.J. is. Maar nu is het nog erger, liever muziek uit je iPod, dan praten met of luisteren naar de mensen om je heen, met het fokkenistje in je zeilboot, je medevoetballers in de bus. Je afzonderen met je eigen muziekkeuze, kiezen voor jezelf.

"Wat een rotmuziek", reageerde een oude oom van Maria, toen hij hoorde dat we naar de Stones gingen. Dat vonden wij niet, en bovendien deelden we het met 40.000 anderen, maar voornamelijk met de mensen dicht om ons heen. Die alle concerten bezoeken en ons wisten te vertellen welke nummers ze anders nooit spelen. Of in welk jaar het werd geschreven, van dat soort dingen. We stonden met zijn allen in een dikke onweersbui, in de spoelende regen. Maar we genoten samen, met elkaar. Daar kan geen iPod tegenop.

Zevenvingersysteem

Ik hielp onlangs een vriendin van mij met haar computer. Op een gegeven moment moest ik wat typen en kwam ze erachter dat ik niet blind kan typen! Viel ik daar even lelijk door de mand! Ze moest er erg om lachen (ik ook wel hoor!). Het lijkt als een zeeman die niet kan zwemmen. Ik type al zo’n 35 jaar nota bene. Dat ik niet echt blind kan typen komt omdat ik het niet met tien vingers kan, ik ben ooit zomaar wat begonnen en heb nooit les gehad. Ik weet alle toetsen feilloos te vinden hoor, daar hoef ik niet over na te denken.

Ik kan ook best snel, maak niet veel fouten. Maar ik moet kijken naar het toetsenbord, helemaal als het een ‘vreemd’ toetsenbord is, om goed te kunnen positioneren. Als het moet kán ik het wel zonder te kijken, maar dan kost het weer veel te veel tijd, omdat ik dan regelmatig ‘afdwaal’ en even moet zoeken naar de juiste plek van de toetsen. Ik moet mijn handen teveel heen en weer bewegen om te typen.

Voor mijn werk is het ook niet echt nodig. Programmeren en ander gedoe vereist meer denkvaardigheid dan typevaardigheid. Wat maakt het uit als je na twee uur analyse van een probleem slechts enkele regeltjes coding met twee vingers moet typen. Het is net als de zeeman van daarnet, als het goed is hóeft hij ook nooit te zwemmen. En wat ik net zei, als ik een lang stuk moet schrijven kan ik best snel. Helemaal als ik er niet zo mee bezig ben, dan gaat het bijna vanzelf. Dus ja, er is weinig stimulans om met tien vingers te leren typen. Ik moet dan bijna meer af- dan aanleren. En wees nu eerlijk, het maakt toch niet uit met hoeveel vingers en hoe snel ik dit stukje heb getypt?

Een frisse blik

Het is wel eens goed om door de ogen van een ‘vreemdeling’, of ze nu uit India komt of van elders, naar je eigen land en woonomgeving te kijken. Gister hadden we een boottochtje in onze boot met 3 nl-collega’s en onze Indiase colega U. T, een vriendin van haar kon niet mee wegens drukke werkzaamheden. Zolang als je deze dames alleen op kantoor treft is er niets aan de hand, want het werk is wat we gemeenschappelijk hebben. We weten met elkaar waar we het over hebben.

Maar ga je met elkaar naar buiten, dan kom je er ineens achter hoe groot de verschillen zijn. Niet zozeer in cultuur, daar hebben we in ieder geval weinig van gemerkt, maar vooral in dingen die je ziet op straat of op het water. U. stelde veel vragen. Hoe lang het nog zou duren voordat in India het verkeer net zo ordelijk verloopt als hier. Of het wettelijk bepaald is dat er zoveel huizen op elkaar moeten lijken. We voeren over het aquaduct bij Sneek, waar de auto’s onder het water doorgaan. Dit was natuurlijk helemaal geweldig.

Op het Sneekermeer waren zeilboten. En toen kwamen we erachter dat U. nog nooit een zeilboot had gezien en het concept ervan ook niet kende. We hebben het haar uitgelegd. Ze kon zich niet voorstellen dat je je anders dan roeiend of met een motor over het water kon voortbewegen. We hebben allemaal een geweldige dag gehad en U. ging naar huis met een fototoestel vol 'vreemde' foto’s -leuk geworden trouwens- die ongetwijfeld inmiddels ergens in India met grote verbazing zijn bekeken.

Nieuwe!

Oh, wat was'ie lekker!

En zonder uitjes natuurlijk!!

Nu het nog kan...

Nog nooit bij ze geweest, maar vrijdag gaat het er dan toch van komen!
Wie gaan er nog meer?
Er zijn nog zat kaarten. Eigenlijk wel sneu, zo je carrière te moeten beëindigen met teruglopende verkoopcijfers...

Don Quichot

Ach, Don Quichot. Ik zou u vertellen waarom ik aan hem moest denken tijdens een dansvoorstelling. Wel, dat is heel eenvoudig, het kwam door het Spaanse thema van het eerste deel. Bij Spaans denk ik al snel aan hem. Er werd een stierengevecht verbeeld, met veel wapperende rode doeken. Weliswaar geen windmolens maar toch: "Vlucht niet, blode en lage schepsels! Eén enkele ridder is het, die u aanvalt".

Toen ontwaakte hij al wat. Maar ik dacht "Dulcinea!", toen de danslerares zélf het strijdtoneel betrad met prachtige flamengo-dans. Mijn dochter vond het trouwens niet kunnen, tijdens een jeugddansvoorstelling de docenten zélf op de voorgrond. En misschien heeft ze daarin een beetje gelijk. Maar goed, míjn aandacht had ze, met haar hypnotiserende handbewegingen. En verder is ze ook niet onprettig om naar te kijken.

Don Quichot en Sancho Panza. Verwacht geen literaire analyse van mij. Indien nodig is dit misschien een startpunt. Ik lees en geniet. Vierhonderd jaar geleden bedacht en nog altijd (net als toen) een sterk duo. Voorbeeld voor Laurel en Hardy tot en met Bert en Ernie. Cervantes was zijn tijd ver vooruit. Of misschien is er in die vierhonderd jaar niet eens zo veel veranderd. De wijze en de domme. Maar soms de naïeve en de verstandige. De rollen omgekeerd. Prachtige verhalen en er wordt heel wat afgeweend na weer een trieste liefdesvertelling. En vooral, een man die zijn koortsige hart volgt, maakt niet uit wat er van komt. Dat spreekt mij heel erg aan, hoewel ik zelf iets voorzichtiger van aard ben.

Ik heb beide boeken, met veel voetnoten en achtergrondinformatie, in één dikke bundel hier thuis. Mocht u hen alleen maar kennen van het gevecht met de windmolens, dan doet u ze echt tekort. Ik zou zeggen dat ze tijdens de vakantie prima gezelschap zijn, vooral in Spanje! Maar ook in een boot op een Gronings meer, om maar wat te noemen. Ik heb ze voor altijd in mijn hart gesloten.
(De afbeelding is Don Q, by Cyn McCurry. Ik kreeg deze van Marius, waarvoor hartelijk dank)

Billy Elliot

Door een (voor ons) gelukkige samenloop van omstandigheden, kwam het dat mijn dochter en ik gisteravond bij de dansvoorstelling van de Jeugd Dans Opleiding Fryslân terecht kwamen. Het was een heel leuke avond, waarin door de jongens (2) en meisjes (veel) een mooie uitvoering werd gehouden. Ik moest tijdens deze avond aan twee fictieve personen denken, namelijk Don Quichot en Billy Elliot. Hoe dat zo kwam van Don Quichot, mijn held, vertel ik u de volgende keer. Dat van Billy Elliot, wie de film niet kent moet hem maar eens gaan zien, zal ik nu doen.

Het kwam doordat ik tijdens de voorstelling al wat had zitten peinzen over het tekort aan jongens in de groep. En dat dat eigenlijk heel jammer is. Even wat achtergrondinfo: we waren uitgenodigd door de moeder van één van deze twee jongens, mijn dochter danst namelijk ook (niet onverdienstelijk) en wil volgend jaar misschien auditie doen voor deze opleiding. Dat wordt nog lastig, want ze zeilt denk ik nóg liever en door de agenda's gaat het moeilijk samen. Maar dat is wellicht van later zorg. Deze moeder had ook nog een vriendje van haar zoon meegenomen. Duidelijk zo? ;-)

In de pauze had ik een leuk gesprekje met deze meegebrachte jongen. Dat hij eigenlijk misschien ook wel had willen en kunnen dansen, maar het niet heeft gedurfd uit angst voor sociale afwijzing. Want daar heb je mee te maken, zelfs in ons tolerante Nederland, jongens die willen dansen moeten daarnaast ook nog eens vechten tegen onbegrip en kortzichtigheid. En niet alleen van hun leeftijdsgenoten, de ouderen kunnen ook heel goed stempelen. Soms nemen ze niet eens de moeite hun stompzinnigheid vóór zich te houden.

Enfin, wat mij betreft zitten de twee die het wel met volle overtuiging aandurven in een soort puber-paradijs. Veertien en al die mooie meiden om je heen. Je hebt hun complete aandacht en dat weten die jongens zelf ook!

de Indiërs (2)

Ik schreef al eerder over ze, de Indiërs die ons technische werk gaan uitvoeren. In India staat ergens een groot pand waar het meeste werk gebeurt, maar ook bij ons stappen er nu een heel stel rond om in te werken. Hoeveel precies, dat weet ik niet. Maar het zijn er toch al gauw een stuk of twintig. Met de één heb je wat meer contact dan met de ander. Wij hebben het meeste contact met U (v), die samen met T (ook v) in een pandje in Leeuwarden woont.

Nu het meeste ijs wel gebroken is ontstaat er een soort van wederzijdse nieuwsgierigheid, het worden echte collega's. Welke talen spreek je, hoe ziet dat er dan uit op schrift (grappig!). Hoe doen we dingen hier en bij jullie. Wat is dat met dat rode stipje, of soms een glittertje en hoeveel van die mooie kleedjes (de vrouwen dan) heb je wel niet meegenomen? En elkaars woordjes wat leren. Maar de voertaal blijft natuurlijk Engels.

In het weekend vervelen ze zich soms wel. Dan gaan ze winkelen en op zondag gaan ze met het openbaar vervoer op pad, U en T waren laatst naar Walibi geweest. In Leeuwarden zelf is op zondag niet zo veel te doen, dan kan je er wel een kanon op straat afschieten. Dat vond ik allemaal wel wat sneu voor ze.

Daarom gaan we volgende week op een mooie middag met z'n zessen, U en T, drie nl-collega's en ik, vroeg weg. We gooien het 'loket' dicht en gaan een eindje varen met mijn boot. Even wat over het Sneekermeer, via een mooi vaartje langs Broek en dan na afloop misschien even wat eten in 'het meer van Lenten'. U en T waren helemaal opgetogen van dit plan. De opstappers regelen de hapjes en drankjes voor onderweg, U had al allemaal ideetjes. Dat wordt vast een fijne middag.