De naakte vrouw

Hij zag er één, zij was er bijna één. Het deed me denken aan zowat de laatste keer dat ik onverwacht en onbedoeld een naakte vrouw zag. (Gek, hoe weinig dat voorkomt!) Ik was hier, zij was in Tampa, Florida. Ik zal u vertellen hoe dat zo kwam.

Het is denk ik ongeveer tien jaar geleden. Het internet was in opkomst, maar veel van wat nu vanzelfsprekend is was er nog niet. Geen MSN, geen USB, noem maar op. Webcams waren er al wel. Van mijn toenmalige chef mocht ik er twee aanschaffen om een pilot mee te doen, die overigens nergens opuitliep. Het was nog een heel gedoe die dingen te installeren. Maar goed, het lukte allemaal en de weken erna stond die webcam op mijn bureau.

Uiteindelijk trok dat de aandacht van een stuk of vijf collega's en op een dag wilden ze wel eens een demo van wat er dan kon. We deden het gebruikelijke verhaaltje, maar deze IT-ers wilden toch wat meer zien. Dus startten we een applicatie op, ben vergeten hoe die heette, waarin je met webcams over de hele wereld verbinding kon maken. Zo had ik al eens zitten chatten met een aardige vent in een Amerikaanse golfbaanshop, die niks te doen had. En warempel, ook nu was er een camera die open stond en waar ik verbinding mee kon krijgen.

We zagen een kamer met een half openstaande deur. Erachter scheen licht. Maar eigenlijk wisten we niet waar we nu naar stonden te kijken. We bogen ons naar voren om het beeld eens goed te bekijken. "Het lijkt wel een badkamer", opperde één. "Er beweegt ook wat", zei een ander. En inderdaad, we konden door het veranderende licht in de badkamer zien dat er iemand heen en weer liep. En zo stonden we met z'n zessen voorovergebogen te kijken, tot ze plotseling tevoorschijn kwam, poedelnaakt en bloedmooi. "Woooow", riep iedereen, en van schrik deinsden we achteruit. Dat hadden we niet zien aankomen en we voelden ons even betrapt, gluurders.

Ze verdween uit beeld. "Are you decent yet?", typte ik nog, tot grote hilariteit van de omstanders. Waarna het beeld heel snel op zwart ging, er werd duidelijk iets over de camera heengegooid. Daarna konden we alleen nog maar speculeren. We vermoedden dat haar vriendje haar stiekem vanaf zijn werk had willen bespieden, maar dat wij hem voor waren geweest. We hebben veel pret gehad met het bedenken van mogelijke eindscenario's. Helaas zijn we er nooit achter kunnen komen hoe het écht is afgelopen.

De verschijning in de barbecue

Steeds als ik de bbq een beetje in de hoek van mijn blikveld had, afgelopen zondag, meende ik onze hond te zien. Waardoor een reflex mij steeds deed omkijken. Het leek verdorie net of Axel zielig naar onze lekkere spulletjes lag te kijken.
Maar dat was niet zo, want Axel lag gewoon lekker hier:
Maar goed dat wij geen heilige hond hebben, anders werden we nu een bedevaartsoord!

Seizoenen

Het mooie van Nederland, en vast van veel andere landen ook, is dat we er seizoenen hebben. Niet het hele jaar meer van hetzelfde, maar een continue verwelkomen en afscheid nemen. Het gekke is, en ik weet niet hoe dat u vergaat, maar zo tegen het einde van de zomer of de winter heb ik het er ook wel weer een beetje mee gehad. Ben ik weer klaar voor het volgende.

Was ik tot nog geen drie weken geleden bijna niet van mijn boot af te sláán, nu kan ik nauwelijks nog motivatie vinden om het spul klaar te maken voor de laatste zeilwedstrijden. We gaan natuurlijk wel, we ronden het keurig af, maar eigenlijk moet ik mezelf ertoe zetten. Ik heb het wel weer een beetje gehad met het 'gedoe' eromheen, hoewel ik sommige mensen wel (en andere niet) zal gaan missen komende winter.

Misschien loop ik wat op de zaken vooruit, dat doe ik wel vaker, maar ik merk al aan alles in de natuur en aan mezelf dat er een andere fase aan staat te komen. De blaadjes aan de bomen ogen niet meer fris, spinnendraden overal. De natuur raakt wat verstild. Gewoon thuis willen zijn en wat klusjes doen. Af en toe een beetje melancholiek zijn. Op mooie najaarsdagen met de boot de natuur ingaan, helemaal vrij en zonder verplichtingen. Dáár ben ik nu weer aan toe. En als het stormt, beschut met de boot achter een bosje een boek lezen en je alleen op de wereld wanen. De natuur komt tot rust, ik ook.

Nieuwe glazen

Ik heb sinds een dag nieuwe glazen in mijn bril. Het oude montuur voldeed nog best, maar de (plastic) glazen waren inmiddels na drie jaar bijna ondoorzichtig. De leessterkte kon ook wel iets beter en, zei de opticiën, het kon tegenwoordig ook glas zijn. Dus die heb ik nu, vraag me niet wat dat kost. Glazen glazen, multifocaal. Niet dat ik erg slechte ogen heb, plus 1. Ook zonder bril kan ik me prima redden, maar het voelt wel erg prettig als ik 'm op heb. En voor het lezen van een boek is'ie onmisbaar.

Eén probleempje, ik moet nu veel meer dan voorheen mikken op waar ik lees of kijk. En mijn beeldscherm is nog het lastigst. Ik ben benieuwd hoe dat morgen gaat op mijn werk. Dat zal wel wennen worden.

Daar zijn ze dan

Nog een beetje schichtig door de spannende dag
Maar dat trekt al snel bij
Het nachthok is ook al geïnspecteerd
En Axel vindt het ook allemaal weer erg spannend

De kip zonder pootjes

Het volgende speelde zich een jaar of negen geleden af. Mijn dochter zal 5 of 6 geweest zijn.

In die tijd had boer R. nog koeien en bemestte hij het gras in het weiland bij ons achter nog flink. Dit stond behoorlijk hoog. Zo hoog dat onze kippen, die er mogen scharrelen, er helemaal in verdwenen. Toen ik op een avond van het werk thuiskwam zag ik dat hij was begonnen met maaien. “De kippen morgen binnenhouden”, dacht ik nog, maar vergat het vervolgens volledig. Toen ik de dag daarop weer thuiskwam zag ik dat het maaien klaar was en dacht met schrik aan de kippen. Maar die bleken er allemaal nog te zijn, met het gat in het tuinhek keurig afgesloten.

Even later kwam boerendochter M. er aan (haar vader durfde zeker niet) om te vertellen dat haar vader de kippen eerst had gevangen en opgesloten in de buitenren. Behalve één, die hij niet had gezien. En die was in de cyclomaaier terechtgekomen. “Nou, niks aan de hand”, zei ik, “daar zit ‘ie toch?”. (Mijn dochter stond er naast toen dit gesprek plaatsvond.) “Nou nee”, zei M., “de pootjes zijn er af.” Dus snel de kip gepakt en warempel, het was inderdaad zo. Verder mankeerde er helemaal niets aan de kip, behalve dat deze behoorlijk van slag was, natuurlijk. Het bloedde niet eens.

Hella vond het wel apart. Maar wij zien ook regelmatig mensen zonder pootjes vanwege de gehandicaptensportvereniging waar Maria lid van is, dus echt bijzonder vond ze het niet. Waarom wel mensen en geen kippen zonder pootjes, zal ze gedacht hebben. Om tijd te rekken plaatste ik de kip eerst maar eens in het nachthok. En Hella heb ik aan het spelen gezet aan de andere kant van het huis. Maar de kip kreeg natuurlijk eerst wat zaadjes van haar, om te eten.

Terwijl ze weg was heb ik de kip snel uit haar lijden verlost. Een half uurtje later wilde ze naar de patiënt kijken, maar die was er niet meer. “Waar is ‘ie nou?” vroeg ze. “Ik denk naar de kippenhemel, lieverd”, verzon ik, met dank aan mijn vader die eens een nest jonge katjes met meneer Poezenhemel heeft meegegeven. Ze vond het allemaal heel logisch. Case closed, alles zonder beschadiging van tere kinderzieltjes afgehandeld.

Tot een paar weken later. Ik dacht dat alles al weer vergeten was. In de supermarkt kochten we een braadkip. Kippen uit de supermarkt zijn (behalve dat ze geslacht zijn) anders dan onze eigen kippen, want die laatsten eten we zelf niet. Dat hebben we haar beloofd en we hebben het ook nooit gedaan. De (nog jonge) kip zonder pootjes is bij opa en oma in de juspan terechtgekomen. “Papa, wij hadden een kip zonder pootjes in het hok hé?”, zei ze met heldere stem bij de kassa. Dit leverde tal van verbaasde blikken op. “Ja meid, dat is zo”, zei ik. En op weg naar huis hebben we het er nog eens uitgebreid over gehad.

Kip en ei II

Ok, we maken er even een kip-week van.

Mijn dochter had de volgende:
Wie was er eerder, de kip of het ei. Weet u het?

Selecteer de tekst hieronder tussen de streepjes met uw muis om het antwoord te zien.

-De kip was er eerder, want die heeft poten-

Fokke en Sukke lezen ook geen boekjes

Kip en ei

Door de vraag van Marius moest ik even aan het volgende denken. Het kip en het ei probleem, maar dan iets anders. We hebben nu al verschillende keren een aantal jonge kippen gekocht. Ze blijven bij ons tot ze allemaal van ouderdom zijn doodgegaan en dan kopen we weer nieuwe. Die jonge kippen hebben volgens mij nog nooit een ei gezien. Als je ze wil laten leggen in de leghokjes, moet je daar een voorbeeld-ei in leggen, meestal van gips. En warempel, als de eerste eieren komen liggen die er keurig naast. Maar hoe weet zo'n kip dat nou, bij de eerste keer! Er gebeurt iets onbestemds daar aan de achterkant en dat zo'n kip dan denkt van goh, laat ik eens bij dat nep-ei gaan zitten.

Wel meer dieren hebben dat, dat ze weten wat er van ze verwacht wordt zonder dat iemand dat ooit heeft uitgelegd of voorgedaan. Mensen zijn dat wat kwijtgeraakt denk ik, of volgen hun eigen gevoel te weinig. Misschien zijn we met zijn allen onzeker gemaakt en komt er wel eens wat teveel uit boekjes.

Een huisje voor zes dames

Ze zouden vandaag komen, maar kennelijk is het Buurman T. nog niet gelukt ze te bemachtigen. Tot dan moet ik u nog even in spanning laten. In het ergste geval kan het nog een paar weken duren, maar zolang kan ik zelf niet wachten met het plaatsen van de foto! Wij zijn er (bijna) helemaal klaar voor. Ter geruststelling: het hokje heb ik niet zelf getimmerd, alleen de 'fundering' en de plaatsing heb ik gedaan (met hulp van Buurman T. en zijn zoon J.), en van het leuke schilderwerk heb ik alleen de nok en het raamkozijntje gedaan. De voorkant moet nog een keer, het wachten is op een dag zonder regen. Onderaan moet nog een plank rondom tegen ongewenste bezoekers en ik denk erover om een dakgootje te plaatsen. Ook moet er een buitenren komen langs het hek, waar nu nog die struiken staan. Het verplaatsen daarvan moet nog een maandje of zo wachten. Van boer R. mogen de dames in het weiland scharrelen, dus dat komt weer helemaal goed. Na een onderbreking van een paar jaar eindelijk weer kipjes! Ik houd u op de hoogte van de voortgang. En misschien is er nog wel eens tijd voor het verhaal van de kip zonder poten.

Veertien!

Alle onderliggende leeftijden hebben we nu gehad, vanaf vandaag gaan we eens kijken hoe het is om een kind van veertien te hebben!

Pier

Af en toe moeten we hier op het werk nog even denken aan Pier. Eén van de kleurrijkste collega's die ik ooit heb gehad. Lang, mager, eeuwige vrijgezel. Razend zuinig en met een vreselijke stotter. Maar wel flamboyant, altijd keurig in pak en met gevoel voor stijl. Geen manager die vat op 'm kreeg, hij ging zijn eigen gang. De leukste anekdotes, uit het pré mobiel- en nummerherkenningtijdperk, hier hebben hem in de hoofdrol.

Als secretaris van de vliegclub Eelde had hij zijn zakelijke telefoonnummer in het clubblad staan. Dit was voor zijn directe collega's soms erg vervelend. Op een dag zei één van hen hem voor de grap dat tijdens zijn afwezigheid iemand langs was gekomen met een vervelend bericht. Wegens een schaarste van beschikbare lijnen zou zijn nummer worden afgenomen. Een directeur had het nodig. Natuurlijk hing Pier meteen aan de lijn met betreffende persoon, die verantwoordelijk was voor de uitgifte van nummers. De schaarste was overigens niet verzonnen, we waren nodig toe aan een nieuwe centrale. Tot grote hilariteit van de aanwezigen bleek dat Pier's gesprekpartner het wel een sympathiek idee vond dat Pier zijn nummer wilde inleveren. Door zijn stotteren verliep de communicatie nogal stroef. Het heeft hem nog moeite gekost zijn nummer te houden.

Of deze:
Telefoon gaat, collega neemt op:
"Goedemorgen, met Kees" (ik noem maar een naam)
"Ja, met P P P P P..."
"Hoi Pier!", zegt de ongeduldige collega.
"Hoe weet jij dat?", zegt Pier dan weer feilloos.

Af en toe komen de verhalen weer boven. En bezoeken we even zijn, inmiddels ruim tien jaar oude, site die nog steeds bestaat. Pier zelf is begin 2005 plotseling en veel te vroeg overleden.

Heroes

Mag ik u iets bekennen? Sinds we digitenne aan boord hebben kunnen we de commerciëlen ook ontvangen. Maar uiteraard staat de TV aan boord altijd uit. Behalve heel soms eens voor het journaal of zo. En voor '24' op zondagavond natuurlijk. Hoe moet Jack Bauer de wereld (lees: Amerika) nu redden zonder dat ik hem help door te kijken. Direct daarna is de herhaling van 'Heroes'. Practisch zonder overgang.

Kwam ik me daar per ongeluk toch terecht in nóg een prachtig gemaakte serie, dat kunnen die Amerikanen toch echt wel, over gewone mensen die ineens superhelden worden. Met bijzondere gaven en krachten. Een mooie Fantasy-serie. De uitgangspunten voor de serie zijn natuurlijk absoluut niet realistisch, maar als je er even in mee wilt gaan is het ontzettend leuk om naar te kijken.

Boete

Nu schets ik graag een idyllisch beeld van onze vaaractiviteiten, maar er gaat heus ook wel eens iets mis. Van die dingen waar je een tijdje van baalt. Maar niet te lang. Eén van mijn vervelendste ervaringen (ja, er waren er een paar meer, maar niet alle voor uitzending geschikt ;-) was mijn ontmoeting met de 'water'politie. Eigenlijk moet je ze politie te water noemen, want de meesten zijn gewoon landrotten. Met het vaarbewijs net een week in de binnenzak.

Als je een bijbootje hebt dat harder kan dan 20 km/u (ongeacht of je dat nu wel of niet doet), dien je de volgende zaken in je 'snelle' bootje bij je te hebben: Zwemvest (niet aan, maar onder handbereik), brandblusser, vaarbewijs, registratie van de boot plus goed zichtbare nummers op de zijkanten, legitimatie. Eén en ander hebben we standaard in onze 'anti-bekeuring tas'. Zaak is deze tas bij elke beweging op het water bij je te hebben. Bovendien moet je, in ons geval, via een koordje verbonden zijn aan de dodemansknop van de motor.

Op een mooie middag was ik even zachtjes het water opgetuft om mijn dochter wat in de gaten te houden, die bij een best stevige wind wat aan het trainen was met haar fokkenist. Bij eventueel omslaan kunnen ze dan wel wat hulp gebruiken. En ik had ze wel gezien hoor, de waterpolitie, maar te laat om nog terug te keren om mijn vergeten tas op te halen. Ik dreef wat, zij voeren voorbij. Niets aan de hand. Tot hij zag dat ik er 8 Pk achter heb hangen. Met een grote boog kwam hij langszij gevaren. En kreeg ik een prent van € 25,- omdat ik geen zwemvest bij me had. Werd ik ook nog gematst, want voor het niet bij je hebben van alle andere zaken kun je ook nog allemaal boetes krijgen.

Later, op een ander meer, trof ik dezelfde vent weer. Maar ik had hem al gezien, en voor de zekerheid het zwemvest zelfs maar omgedaan. Hij lachte naar mij, ik niet naar hem. Soms is het ook even niet leuk op het water, met al die malle regeltjes.

Weer terug

We hebben de terugkeer naar huis gisteravond zo lang mogelijk uitgesteld. Eigenlijk een uur of twee te lang, we kwamen in de spoelende regen in de haven aan. Maar goed, een beter en toepasselijker einde van de vakantie kun je je bijna niet voorstellen. Grappig eigenlijk, vanwege de Sneekweek lagen we een week of twee op het Kolmeersland (Starteiland), bijna thuis, maar toch (ver) weg. Geen mail, geen post. Af en toe moet je even van het eiland af, voor boodschappen en zo. Maar ik raak er dan altijd wat onrustig van, net of word je weer het 'gewone' leven ingezogen. En voel je je opgelucht wanneer je het eiland weer onder je voeten hebt. Een paar weken is je leven daar, de wereld heel klein en overzichtelijk.

En nu (helaas) weer naar het werk. E-mail lezen etcetera. En vanavond uw berichten en avonturen. Ik ben er heel nieuwsgierig naar en misschien heb ik u zelfs wel een beetje gemist.