Verloren vriendschap

Ik ben bang dat ik een mooie, dierbaar gekoesterde vriendschap kwijt ben geraakt. Wat vreemd dat iets wat eens zo goed leek zo plotseling in het niets kan oplossen. Er lijkt niets aan te doen te zijn, hij (de vriendschap, die ik niet licht geef) is een keer per ongeluk gevallen en er is daardoor van binnen iets stuk gegaan waardoor hij het niet meer doet. We hebben mooie gesprekken gehad en elkaar vertrouwd. Iets wat ik nooit zal beschamen en ik kan alleen maar hopen dat het stukje dat ík weg heb gegeven toch veilig opgeborgen blijft. Het voelt alsof we na een wissel ineens op verschillende sporen terecht zijn gekomen die langzaam uit elkaars zicht verdwijnen. Misschien heeft het zo moeten zijn. Maar het is heel jammer en het voelt als een naar afscheid.

Tochtje

Inmiddels heb ik het wel aardig goed in de vingers, het naar het Starteiland varen van onze boot en bijbehoren. Als ik alleen ben, alles (Flits, rubberboot) meeneem en gewoon rustigaan doe, ben ik ongeveer twee uur en een kwartier bezig. Grappig, elke keer weer. Vanochtend vertrok ik om 7:45 van huis en was ik iets na tienen weer terug. Precies op tijd om daar nog een bakje koffie te drinken en de trein te halen die ik van plan was. Het was behoorlijk onstuimig weer en toch gebeurden er geen rare dingen. Aanleggen en alles ging me prima af. Ik vind dat nog steeds niet vanzelfsprekend (met harde wind en sleep), ondanks de vele ervaring die ik inmiddels heb. Het blijft wel een beetje spannend. Maar ik heb wel geleerd rustig te blijven en op mezelf te vertrouwen en dat is een prettig gevoel.

Maanlicht

Ondanks dat er niemand is die bij ons naar binnen kan kijken, hebben we 's avonds, wanneer het donker is, in de woonkamer de gordijnen dicht. Voor de sfeer en het warme gevoel, hoewel ik niets liever dan (zon)licht en ruimte om me heen heb. Maar als ik in mijn hoekje op de bank zit kijk ik regelmatig even achter het gordijn langs naar buiten, omdat daar de maan schijnt. Marius ziet de maan boven een stad, ik zie de maan boven een lege wereld. Die kant op is er helemaal niets, behalve mooi koud en donker verlichte houtwallen en weiland. En een enkel verdwaald lichtje. Als het stil is kun je je bijna in de wereld van Tolkien wanen, met Ringgeesten op de loer. Ik wou dat ik het kon fotograferen of schilderen zoals ik het zie en ervaar.

De maan is yin, de zon yang. Ze horen onlosmakelijk bij elkaar, er moet evenwicht zijn. Alles op zijn tijd. En als de maan straks nieuw is, kunnen we langzamerhand weer genieten van de prachtige sterrenhemels die we hier in de winter hebben. Dan wordt het tijd mijn sterrenatlas tevoorschijn te halen en af en toe buiten te staan om naar boven te kijken tot ik er nekpijn van krijg.

Het plaatje geeft de chinese tekens voor yin en yang weer. Het linker gedeelte in beide karakters is 'berg', het rechter gedeelte resp. maan en zon.

Lekkage

Het blijkt hier ineens te lekken bij mijn werkplek. Vreemd, want afgelopen zomer waren er mannen op het (platte) dak bezig alle naden opnieuw te dichten. Met tegengesteld effect kennelijk. Ik bel met het facilitair bedrijf om het probleem te melden. De reactie is net zo onverwacht als praktisch: "Heb je wel genoeg emmers?" Nee, die had ik niet. Ik had er zelfs niet eens aan gedacht er iets onder te zetten. Nu heb ik twee emmertjes, het gespat van het water klinkt erg huiselijk, moet ik zeggen.

De eieren (update)

Het is wel een mooi rustig moment om u even bij te praten over onze eier-productie. Gingen we van één per dag vrij snel naar een stabiele vier, inmiddels hebben we onze eerste dag met zes eieren gehad. Ze zijn dus allemaal aan de leg. Ook zat er al eens een ei van behoorlijke grootte tussen, het gaat daarmee de goede kant op. Ik wou alleen dat ze ook allemaal uit zichzelf op stok gingen. De helft is behoorlijk dwars. (Misschien moest ik maar eens een blik kippensoep ter stimulatie in het nachthok plaatsen) Nu alleen weer een afzetmarkt voor de eieren genereren, want inmiddels staan er al een flink aantal op de wachtlijst om geconsumeerd te worden.

Overigens worden de eitjes tegenwoordig bereid op onze nieuwe inductiekookplaat, via het internet besteld en binnen 48 uur in huis! Hij doet het geweldig, is mooi strak van design en heeft géén van de ontwerpfouten die bij de vorige leidden tot een voortijdig (vond ik) afscheid. Zolangzamerhand hebben we het laatste jaar best veel apparatuur thuis moeten vervangen, ik ga er vanuit dat we er nu weer een flink tijdje tegen kunnen.

Mijn kroeg

Eigenlijk is het hier net een café, in de blogwereld. Mensen komen en gaan naar gelang ze er behoefte aan hebben. Iedereen praat door elkaar heen maar, en dat is het mooie ervan, je kunt naar iedereen luisteren en reageren op een moment dat het jou uitkomt. Asynchrone communicatie heet dat in de computerwereld. We zitten met zijn allen aan tafeltjes, bezoeken soms andere tafeltjes en bij weer andere tafeltjes (gek woord, als je het drie keer achter elkaar opschrijft) komen we nooit.

Bij sommige tafeltjes is het wel eens een tijdje stil en heel nu en dan vertrekt er iemand, de anderen zwaaien even en kwebbelen daarna weer lustig voort. Tot slot heb je dan nog de bezoekers die op hun gemak langs de tafeltjes wandelen en hier en daar hun oor te luisteren leggen. Lurkers worden ze genoemd, maar om één of andere reden heeft dat een negatieve bijklank. In onze kroeg mag iedereen doen waar hij of zij zin in heeft.

Asynchrone communicatie begint in het echte leven terrein te winnen op de ouderwetse synchrone communicatie zoals opbellen of bezoeken, omdat het zo lekker makkelijk is en je tijd kunt geven aan anderen op momenten dat het jou uitkomt. Je kunt het in je agenda zetten, of even doen als je geen zin hebt in iets anders. Er zijn ontegenzeggelijk voordelen aan verbonden en de vriendschappen zijn er niet minder om. Maar toch. Ik vind het een verarming en zorgwekkend wanneer echte mensen moeten wijken voor 'de computer'. Wat heb je aan 10.000 Hyves ‘vrienden’ als nooit meer iemand daarvan je eens uit zichzelf opbelt of spontaan opzoekt om te horen hoe het met je is, maar er nog slechts schriftelijk gereageerd wordt op vage tekenen van jouw leven uit de virtuele wereld?

Vissen (2)

Vanmorgen zei ik wel heel dapper: "Wordt vervolgd", omdat ik meende er nog een boel over te kunnen zeggen. Maar eigenlijk valt het wel mee. Het was mooi met mijn dochter een uurtje te vissen (zonder vergunningen!), het competitie-element voegde er een leuk aspect aan toe. Helemaal omdat we wel steeds beet hadden, van veel te kleine visjes. Die kregen het bolletje deeg niet eens naar binnen, denk ik. Maar ook was het een mooie plattelandsdag, en iedereen was zo lekker zichzelf. Ik vind het altijd heel aangenaam als mensen zich gedragen zoals je ze al jarenlang kent. De één reddert, de ander moppert. En ga zo maar door. Je zou van zo'n dorp als dit een mooie groepskarikatuur kunnen maken!

En vandaag hadden we een familiedag (kouwe kant, zogezegd) in de AquaZoo bij Leeuwarden. Ook daar bijna dezelfde ervaring als bij mijn dorpsgenoten, hoewel ik er veel minder bekenden tegenkwam. Het was een mooie dag en van ons voorgenomen vaartochtje aan het eind kwam niets meer. Gelukkig had ik dát zaterdagochtend al gedaan, ter voorbereiding op een druk weekend.

Vissen

Zo, ik ben weer terug. Het was u misschien opgevallen dat het hier wat rustiger was dan normaal, maar dat kwam omdat ik geveld werd door de griep! Alles is weer in orde dus konden we gister meedoen met de dorpsactiviteiten. We hadden namelijk feest!

Ik woon in een dorp met ongeveer 160 inwoners. In een telefoonboek beslaat het slechts één kolom. Er is verder niets, behalve een kerkje (dat niet meer wordt gebruikt) en een goed draaiend dorpshuis. En omdat de reserves alleen maar toenemen werd het tijd om er maar eens een feestje van te bouwen. Er waren verschillende leuke activiteiten, maar de leukste was toch wel de viswedstrijd in de plaatselijke vaart.

Mijn dochter en ik hadden samen een hengel. Een deegje gemaakt van brood en vissen maar. En warempel, we hebben er ieder één gevangen, goed voor 39 cm. Helaas zat er geen prijs in, de winnaar had 70 cm.

Wordt vervolgd

Wat is dit nou weer

Ineens krijg ik bezoekers via een vreemde site. Wat is dit nu weer? Waar bemoeien ze zich mee! Ik weet niet of ik dit leuk vind...

WONINGLOOZE

Alleen in mijn gedichten kan ik wonen,
Nooit vond ik ergens anders onderdak;
Voor d' eigen haard gevoelde ik nooit een zwak,
Een tent werd door den stormwind meegenomen.

Alleen in mijn gedichten kan ik wonen.
Zoolang ik weet dat ik in wildernis,
In steppen, stad en woud dat onderkomen
Kan vinden, deert mij geen bekommernis.

Het zal lang duren, maar de tijd zal komen
Dat voor den nacht mij de oude kracht ontbreekt
En tevergeefs om zachte woorden smeekt,
Waarmee ‘k weleer kon bouwen, en de aarde
Mij bergen moet en ik mij neerbuig naar de
Plek waar mijn graf in 't donker openbreekt.

Slauerhoff (Schuim en Asch)
Voor Marius, hoewel hij het ongetwijfeld goed kent. Vanwege de titel en omdat hij regelmatig de eerste zin iets aangepast ook gebruikt(e).
Het is een fantastisch gedicht.

Pel de ui

Sinds het Tai Chi seizoen een paar weken geleden weer begon, heb ik me voorgenomen om regelmatig de oefeningen ook thuis te gaan doen. Want, eerlijk gezegd, eerder kon ik me er nooit toe zetten. Niet uit luiheid of gemakzucht, maar omdat ik me voor mezelf toch wat geneerde. Met z'n allen in een dojo, prima. Maar in je eentje in de woonkamer of in de tuin, het was toch een drempel.

Afgelopen zomer realiseerde ik me dat ik zo niet opschoot. Nou hoef je ook niet op te schieten, er is geen reden voor haast, maar er waren momenten dat ik wel even wat had willen en kunnen, of zelfs moeten doen. En het ging niet omdat ik niet een routine had opgebouwd om zonder iemand die je erin voorgaat de bewegingen en oefeningen uit te voeren. Dat is één, maar ook was daar nog steeds de 'blokkade'.

Het heeft misschien te maken met (innerlijk) vrij zijn. Want achter in de tuin, of in een weiland langs de Grienedyk waar ik mij onbespied kan wanen, daar begint het nu te lukken. Maar er is altijd een mate van onrust, het gevaar 'betrapt' te worden. Je wilt je niet zonderling, afwijkend, gedragen. Van die onrust wil ik af. Ik wil me vrij genoeg voelen om te doen wat ik wil. En dat moet laagje voor laagje, als het pellen van een ui. Maar dat kan niet als je maar één keer per week (of soms minder) hieraan werkt. Eerlijk gezegd, het maakt het wekelijkse uurtje in de dojo veel boeiender, een verdieping van dat wat je (bijna) dagelijks doet. Moest ik me er voorheen vaak toe zetten naar de dojo te gaan, nu kan ik soms bijna niet wachten tot het weer zover is.

De Indiërs (3)

Zoals ik al eens eerder heb verteld, lopen hier sinds een tijd veel Indiërs rond die ons werk komen overnemen. Aangezien het systeem dat we beheren nogal complex is en uit een paar honderd losse, min of meer complexe, on-line- en batchprogramma's bestaat, inclusief een ingewikkelde database met 175 tabellen, gaat in de overdracht nogal wat tijd zitten. Voorlopig zijn we hier nog niet mee klaar.

Wij hebben hier dan veel te maken met U. Ach, haar naam is veel te mooi om u te onthouden, ze heet Umarani. We noemen haar Uma (Oema). Als er een plekje vrij is komt ze vaak bij ons op de kamer zitten, dat is veel handiger. Zolang het heel abstract over 'Indiërs' gaat, en helemaal als ze je werk komen overnemen, is het verleidelijk om over ze te denken als 'de vijand'. Bij wijze van spreken dan. Maar als er regelmatig een jonge vrouw van een jaar of 27, gekleed in mooi gekleurde gewaden, intelligent, gastvrij en met veel gevoel voor humor bij je op de kamer zit, is dat moeilijk vol te houden. Het is zelfs erg gezellig. Alles koek en ei dus, zou u denken.

Maar dat Engels... Nu spreken wij niet onaardig Engels, zelf heb ik ooit een jaar in Amerika gewoond en kon me er prima redden. Omdat er veel verschillende talen in India worden gesproken is hun gemeenschappelijke taal het Engels, maar dan wel Engels met een Indiaas sausje. Hun specifieke tongval maakt het voor ons soms nauwelijks te verstaan. Helemaal als U. enthousiast over Indiase of Hindu aangelegenheden (waarover later meer) vertelt is het soms niet meer te volgen. Maar goed, daar komen we dan ook altijd wel weer uit. Al met al hebben we het best wel prettig, zo met elkaar.

(De foto is van het Ganesh Chaturthi festival dat sinds afgelopen weekend gaande is.)

Inductieplaat

Gister had ik de hele dag het huis voor mezelf, de dames waren naar een zitvolleybaltoernooi in Apeldoorn. Het was een goed moment om eens naar onze inductieplaat te kijken. Gevaarlijk, want ter verbetering aan oude apparatuur gaan prutsen heeft meestal een averechts effect.

Ooit is er een pan op het bedieningspaneeltje gevallen waardoor het kunststof kapot is gegaan. Tegenwoordig zijn de constructies slimmer. Nadien hebben we steeds problemen met het ding, zeker als er eens iets is overgekookt, zoals vorige week. De printplaatjes met de microswitches voor het bedieningspaneel zitten natuurlijk direct onder dit paneel, waardoor overkooksel via de scheurtjes direct op de printjes terecht komt. De werking van het apparaat verbetert hier niet van! Mijn plan was om de twee printjes (één voor elke kant) te vervangen en dan ook het paneeltje zelf meteen maar mee te pakken.

Ik nam een printplaatje en het paneeltje mee naar het TDC (Technisch Doe-het-zelf Centrum) in Leeuwarden om daar te proberen nieuw materiaal te bestellen. Nou, bestellen kon wel, maar toen de prijzen tevoorschijn kwamen, kwam aan dat plan snel een eind. € 300,- per printplaatje en € 250,- voor het paneel, een stuk plastic. Dat ging dus niet gebeuren. Daar koop je een hele nieuwe kookplaat voor en dan houd je ook nog geld over. Printplaatje 1 heb ik gedroogd, printplaatje 2 schoongemaakt en het paneel gelijmd. Zo moest het wel weer kunnen. En inderdaad. Print 1 deed het weer perfect, maar toen ik print 2 probeerde kwam er alleen een grote vonk ergens onder de kookplaat vandaan. Waarom, het is me een raadsel.

Dus. Nu hebben we nog maar twee kookpitten, links. Misschien hoef ik alleen een geschroeid uitziend onderdeel van een grote printplaat te vervangen. Maar ik heb er geen zin meer in. Modules vervangen dat gaat nog. Maar voor solderen met duister eindresultaat moet je niet bij mij wezen. Tijd om eens naar een nieuwe inductieplaat om te zien. We zijn nou toch bezig.

Het raadsel van het verdwenen bankje

Ooit stond er een mooi wit huisje langs de spoorbaan waar ik dagelijks overheen rijd. Maar toen er naast de spoorlijn ook nog een weg werd aangelegd, moest het witte huisje kennelijk verdwijnen. Voor ons, treinforensen, gebeurde dit in een schokkende actie: tijdens een vakantie is het huisje gewoon verdwenen en restte er niets dan een grasveldje, waarop later bomen werden geplant. Het heeft ook nog een tijdje geduurd voordat we het merkten. Het is dat iedereen zich het huisje herinnerde, anders hadden we nog gedacht dat we waandenkbeelden hadden gehad.


Eenzelfde iets overkwam mij na de zomervakantie. Halverwege mijn middagwandeling placht ik even van het zonnetje (indien aanwezig) te genieten op een welgeplaatst bankje. Het bankje stond hier. De gaten waarin het bankje vastzat zijn keurig dichtgestraat, wat vandalisme enigszins uitsluit.

Aangezien de plek nog niet is opgevuld met graszoden, koester ik hoop dat het weer terugkomt...

Even lachen

We vonden wel dat'ie weer even kon. Het was al weer zo lang geleden. En deze collega had 'm nog niet meegemaakt. Tijdens zijn korte afwezigheid, waarbij hij nooit zijn PC op slot zet, snel van zijn desktop met openstaande vensters een schermprint gemaakt en deze vervolgens als achtergrond geïnstalleerd. Alle applicaties minimaliseren en klaar is Kees. En dan vervolgens wachten op de reactie. Altijd leuk!

Filmhuis

Het is geen geheim dat je hier in het Noorden net iets meer moeite moet doen om iets cultureels binnen te krijgen dan in, pakweg, Amsterdam. Dat geeft niets, op zich is daar niets mis mee. Het heeft er mee te maken dat de bevolkingsdichtheid hier wat dunner is en de doelgroep automatisch wat verder verspreid woont. Als er meer weerstand moet worden overwonnen komen er ook minder mensen. En verdien je dus minder, als artiest of theater. Maar, er zijn ook weer voordelen aan wat minder mensen om je heen. Dus per saldo woont het hier wel prettig.

Maar je wilt voor cultuur ook niet altijd met de auto ergens heen. Soms wil je gewoon op je fiets. Bijvoorbeeld even naar een film met een boodschap. Waar je door geraakt wordt of die je aanzet tot nadenken. Of gewoon omdat het een mooi gemaakte film is.

Ik vroeg me af waar nou eindelijk het programma voor komend jaar bleef. Ik zag maar niks verschijnen. Hoor ik gister dit. Hebben ze ruzie in de tent. En dat vind ik eigenlijk wel zielig. Het gaat hier allemaal al zo moeilijk. Iemand zou eens wat mensen met de koppen tegen elkaar moeten slaan.

To Serve Man

Ik heb hier al eens eerder geschreven dat ik wel een Science Fiction/Fantasy liefhebber ben. Dit gaat terug tot mijn allervroegste jaren, of in ieder geval vanaf dat ik zo oud was dat ik tot negen uur mocht opblijven. Of eigenlijk 21:10, want tot zolang duurde het voordat de series dan afgelopen waren. Wat ik me nog heel goed herinner is "Voyage to the bottom of the sea". Hele episodes staan me nog goed voor de geest. Ze waren razend spannend, ik kon er soms niet van slapen (vandaar dat ik tien minuten uitstel kreeg, mijn moeder zag in dat het beter was als ik ook keek naar het slot waarin het altijd weer goed afliep).

Maar ook een hele spannende serie was "The Twilight zone". Ik wist niet meer dat het zo heette, ik weet alleen nog een aflevering waar ik bijna niet naar kon kijken, zo spannend was die. "To Serve Man", het verhaal is te vinden op het internet. En dat liep wél slecht af voor de (menselijke) hoofdpersoon. Toen ik een paar jaar terug enig speurwerk daarnaar deed, ontdekte ik iets grappigs. De buitenaardse leider van de "Kanamit" is een bekende van later tijd. Sindsdien heeft mijn jeugdherinnering aan sinisterheid ingeboet. Herkennnen jullie hem uit onderstaande scenes?
Het is "Jaws" (Richard Kiel), uit een paar James Bond films:

De eerste!!

We vonden vanmorgen al dat ze zich allemaal wat verdacht ophielden in het nachthok. Maar toen we keken was er nog niks. Hella keek net en warempel, daar was het eerste ei!Ik denk van die linker, met de al mooi ontwikkelde en gekleurde kam en lelletjes.

Eindelijk

Hij is eindelijk weg! Z'n opvolger staat er al, maar doet het dinsdag pas, dan maken ze't af. "Dagje werk", had de verkoper gezegd, maar daar denken de monteurs heel anders over. Gelukkig is het dit weekend lekker weer.

Google

Ik word veel via google bezocht. Het is grappig welke zoektermen er soms worden gebruikt die onder andere deze site opleveren. Het is soms verassend, maar ook komen bepaalde zoektermen regelmatig voor. "Anosmie" bijvoorbeeld, en ook "Eenheidsmaten". Maar deze, via de Poolse google kende ik nog niet:
"fotki nóg w gipsie"

Bloggen op het werk

Tja, natuurlijk komen we hier niet op het werk om te bloggen. Maar ja, als de test-mainframe zo geknepen wordt als hier onlangs, met als gevolg langere wachttijden die niet altijd met zinvol werk zijn op te vullen, is het wel even een leuk kort tijdverdrijf. Je leest even een klein stukje. Reageert misschien. Geeft eens antwoord aan bezoekers van je eigen blog. Van die dingen.

Maar nu zijn ook nog de meeste blogs voor mij niet meer op het werk te benaderen. Ik kan nog wel bij m'n blogger dashboard, dus een stukje typen gaat tussendoor nog wel even. Maar al het andere bloggeweld moet 's avonds, en ja, dan heb ik soms geen zin of tijd meer. Ben ik wel uitgelezen en -geschreven. Dus, dan weet u het even. Ik ben er nog wel, en ook erg geïnteresseerd in u, maar mijn bezoekfrequentie en reactietijd is nu een stuk lager dan voorheen. Vandaar.

Kippen op stok

Het is voor iedereen een vanzelfsprekendheid; kippen slapen op stok. Maar in tegenstelling tot het leggen van eieren is dit niet iets dat vanzelf gaat. Je moet het ze leren! Ze hebben immers geen rolmodellen. De zes kippen die we nu hebben moesten, de eerste nacht dat we ze hadden, gevangen worden om ze in het nachthok te zetten. De volgende dag wisten ze nog waar ze moesten wezen en waren ze uitzichzelf het nachthok ingegaan. Maar toen ik naar binnen keek kon ik ze eerst niet vinden. Ze waren met z'n zessen in één leghokje gekropen! Ik moest ze er één voor één uitplukken, ze stribbelden nog behoorlijk tegen. Nu, na een week 's avonds kippen op stok zetten is er ééntje die het doorheeft. De anderen zitten steeds áchter de stok. Toch weten ze wel wat de bedoeling is van mijn bezoek, ze laten zich inmiddels gewillig op stok zetten, met nog slechts een beetje gemopper. En als ik een uurtje later nog eens kijk zitten ze heerlijk te slapen. Ik denk dat het nog wel een weekje duurt, dan gaat het volautomatisch.

Schoon schip

Ik moet het bekennen, één van de redenen dat ik laatst niet zoveel zin meer had om te gaan varen had te maken met de staat waarin we onze boot na de vakantie in het schiphuis achterlieten. Vies van buiten, beetje vies en rommelig van binnen. Ik realiseerde het me toen ik donderdagavond de boot naar Langweer voer. Na aankomst heb ik eerst iets aan het rommelige aspect wat gedaan. Er was zelfs nog tijd om één en ander wat af te nemen en schoon te maken, voordat mijn lift richting huis vertok.

Maar toch, ook vrijdagavond konden we ons er nog niet toe zetten om richting boot te gaan, we beperkten ons tot het op de trailer zetten van de zeilboot. Altijd een leuk vader/dochter klusje. Dat werd dus zaterdagochtend vroeg opstaan om op tijd aan de start te kunnen verschijnen. Het bleek gelukkig een prachtige ochtend te zijn. Na het optuigen van de Flits kon ik het niet langer uitstellen. Opruimen, afwassen, stofzuigen, toilet boenen, dekschrobben, kooien opmaken, na een uurtje of twee zag alles er weer picobello uit. Wat zit dat daarna lekker, als alles weer netjes en op z'n plaats is.

En het werd ook nog supergezellig. Er kwamen leuke mensen op de koffie, anderen kwamen voor de namiddagborrel, weer anderen voor een kopje thee in de vroege avond en het werd 'laat' met vertrouwde vrienden. En tussendoor las ik heerlijk in mijn boek. Het was weer een prima weekend en nu kan ik bijna niet wachten tot het wéér zover is.