Van kwaad tot erger

Ging daar ineens de conditie van ons beestje maandagnacht (wat er vooraf ging) zo hard achteruit dat we er van schrokken. De laatste dagen had ze (*) voornamelijk 's nacht wat diarree, maar dat ze al zo erg uitgedroogd was hadden we niet door. Dat kan je dan dus plotseling lelijk ontkomen! Het schijnt vaker te gebeuren. Gek is het, tien jaar is er niets aan de hand, altijd goed voor Axel gezorgd en als er eens wat was, op tijd naar de dokter geweest. En nu gebeurt er zoiets en voel je je een slechte baas.

Toen de situatie ineens veel erger werd, nadat het eerst beter leek te gaan, is Maria als de weerlicht naar de dierenarts gegaan. De dierenartsen zijn goede kennissen van ons met een mooie nieuwe praktijk, waar we weten dat Axel in heel goede handen is. Inmiddels zijn er foto's genomen, 5 flesjes vocht en antibiotica toegediend, en ze knapte er al erg van op. Gelukkig mochten we 's middags wel even op ziekenbezoek. Dat was ook wel nodig want onze dochter was van de hele situatie erg geschrokken. Het bezoekje hielp mens en dier enorm.

Dinsdagavond op de ouderavond van school troffen we R. en M., de dierenartsen, en werden we even bijgepraat over de situatie. Het ging al erg goed, Axel was uitgelaten en had al weer flink geplast. Ook was ze weer redelijk vrolijk. Maar ze moest nog wel een nachtje blijven, lekker slapen in haar kooitje met vloerverwarming! Dat vind ik niet zo erg, ik ben onderhand ook wel toe aan een nachtje doorslapen.

(*) Even wat culturele achtergrond. Het is in Friesland eigenlijk zo dat beesten altijd 'hij' zijn, ongeacht het echte geslacht. Vandaar dat onze hond ook Axel heet, een mooie hondennaam vinden wij. 'Zij' voor teefjes in het spraakgebruik wordt als typisch iets voor stadsmensen gezien. Maar vooruit, je zult het me nooit horen zeggen, maar hier zal ik ons teefje als 'zij' aanduiden.

Ongenode gast(en)?

Ik vraag me af wat zich hierlangs toegang verschaft tot het kippenhok. Ik heb zo m'n vermoedens. Zeer binnenkort maar eens maatregelen treffen. Ik neem maar aan dat het geen leuke dames zijn die in mijn kippenhok willen overnachten of uit zijn op kippenvoer!



12:00 Update hond: Axel ligt nu aan het infuus bij de dierenarts! :(
Leek het gister al weer beter te gaan, vannacht ging het helemaal mis. Nu begon ze ook nog te spugen. Ik heb maar bij het arme beestje op de bank geslapen en heel wat afgedweild. Hopelijk knapt ze snel op...

Kippenweekend

Afgelopen weekend stond voor een groot gedeelte in het kader van onze kippen. Nu we aantal weken van de zes dames hebben mogen genieten werd het tijd de kinderziektes van hun verblijf aan te pakken. De gebreken in ons eigen verblijf konden wel even wachten. Eerst maakte ik een gat in de omheining van de ren, zodat ze het weiland in konden. Dit deden ze meteen, eerst schuchter maar later steeds verder de wereld intrekkend. Of kijkend, zoals hier links.

Daarna bracht ik de slaapstok een stukje hoger, hij was echt te laag, en maakte ik de plank die voor de leghokjes zit verwijderbaar zodat ze makkelijker schoon te maken zijn. Zo zie je maar dat aan een gekocht hok toch ook altijd wat te verbeteren valt. En tenslotte moest er een beetje kunstlicht in het nachthok worden aangebracht, anders houden ze straks in de winter op met leggen. Je kunt argumenteren dat dit tegennatuurlijk is, maar het is dan ook niet zo dat we ze 16 uur per dag in het licht zetten. We 'bevriezen' de natuurlijke lichtsituatie op diervriendelijke wijze straks ergens in november.

Het was nog een flinke operatie, die lichtvoorziening. Eerst allemaal kabelklemmetjes uit direct zicht aanbrengen onder de dakgoot, kabel aanbrengen, onder het pad door, het hok in. Lamp in hok aanbrengen, waar ik slecht bijkon (opgerold liggend in het nachthok) en wat daarom bijna niet wou. Grrr. Maar uiteindelijk is het allemaal toch gelukt. Alleen paste de tijdklok niet in het stopcontact omdat de steker van de centrale verwarming dat door zijn model verhindert. Maar goed, daar komen we wel uit.

Wakker

Hier krijg ik nou slapeloze nachten van:'Huh!', denkt u nu. Hoe kun je van een gehekkelde sloot nou wakker liggen? Het woord 'hekkelen' verdient misschien enige toelichting. Zo noemen we hier het schoonmaken van de sloten in het najaar. Ik denk dat het een Fries woord is, vandaar dat ik het even toelicht. Gelukkig doet de gemeente onze helft ook wanneer ze hun eigen helft doen, respectievelijk de rechter- en linkerkant van bovenstaande sloot. En ze halen tzt ook de rotzooi op die daar linksboven verzameld ligt.

Toegegeven, van een gehekkelde sloot op zich lig ik ook niet wakker. Er is nóg een ingrediënt nodig, namelijk dit: U ziet zo dat deze hond niet echt blij is. Eigen schuld zou ik zo zeggen. Moet je maar niet uit vieze omgewoelde sloten drinken. Of kauwen op Lisdodde-wortels met vieze blubber er aan. Alles ongetwijfeld erg aantrekkelijk voor een hond. Onweerstaanbaar zelfs. Maar dan moet je ook niet piepen als je 's nachts buikkramp krijgt. En buikloop.

En piepen, dat doet ze nou juist wel! Zo om de paar uur, nu al voor de derde nacht op rij. En ik ben de enige in huis die er wakker van wordt. Dan moet mevrouw er even uit, legt een klein prutje ergens neer en kan weer naar binnen. Ik kan wel zeggen dat we hier samen bijna jaarlijks last van hebben. Als het vannacht nog niet over is moeten we morgen maar even naar de dierenarts. Gelukkig mag ik dan een uurtje uitslapen. Heb ik wel nodig.

Opgave

Onderstaande opgave hield me afgelopen week bezig. Af en toe werkte ik er even een kwartiertje aan, maar ik kwam er nooit uit. Door mijn achtergrond heb ik al snel de neiging teveel mogelijkheden en ingewikkeldheden te zien. Tot ik gister in de trein ineens een goed idee kreeg. Vanmiddag ben ik er even voor gaan zitten en had ik het zó opgelost. Gewoon met denkwerk en wat eenvoudige wiskunde. Ik ben benieuwd naar uw antwoorden. Wie het met minder brandstof kan dan ik krijgt een eervolle vermelding!

Met een terreinauto moet een afstand van 2300 km worden afgelegd
- Er kan onderweg niet bij een benzinepomp worden getankt
- De auto verbruikt 1 liter per 10 kilometer
- Er kan maximaal 150 liter meegenomen worden, dit wordt verdeeld over de benzinetank en jerrycans
De vragen zijn:
- Op welke tussenliggende afstanden moet brandstof (in jerrycans) worden verzameld om het hele traject af te kunnen leggen.
- Hoeveel brandstof is er in totaal nodig.

Vrijdag 2-11 plaats ik de oplossing hieronder.
Even een voorbeeld voor hoe je moet denken. Stel, je rijdt 50 km de woestijn in, dumpt daar alle brandstof in jerrycans behalve 5 liter om terug te keren om meer brandstof te halen. Dan ligt er op 50 km dus 140 liter brandstof. De volgende keer dat je daar komt kun je dat weer gebruiken om bij te tanken en iets verder de woestijn in te rijden. Er is een oplossing voor een aantal dumpplaatsen en hoeveelheden achter te laten brandstof, om de hele woestijn door te rijden.

Uitwerking

Uitgangspunt: Je wilt zo lang mogelijke afstanden afleggen en zo weinig mogelijk heen en weer rijden. Het makkelijkst is het dan om terug te werken. (dit was mijn idee in de trein).

De laatste te rijden afstand is dan 1500 km, dus op de laatste dumpplek moet 150 liter brandstof komen. Omdat je alleen maar vanaf een dumpplek terugrijdt om extra brandstof te halen rijd je tussen twee dumpplekken altijd een oneven aantal keer heen en weer. Laten we ervanuitgaan dat je elke keer vol vertrekt en leeg weer aankomt. Dat is het meest efficiënt natuurlijk. Als we in kilometers rekenen in plaats van liters komen we op de volgende formule:

10B=1500x-(2x-1)*a.

B= hoeveelheid gedumpte brandstof die nodig is, x = aantal brandstoftoevoegingen op de dumpplaats en a = afstand tussen twee dumpplaatsen. Rekenen we nu voor B=150 dan kun je de volgende formule afleiden:

a=(1500x-1500)/(2x-1).

Rekenen we nu voor x=1, dan zien we al meteen dat dat niet opschiet. Je komt immers nergens met maar één keer tanken. Met twee keer brandstof halen (x=2) komen we al op a=500 km. Dat is mooi, van de 2300 km hebben we nu al 1500 + 500 = 2000 km overbrugd. Nu nog de eerste 300 km.

Omdat we twee keer brandstof gingen halen moet op 300 kilometer afstand van de start dus 300 liter (2*150 liter) brandstof aanwezig zijn. Laten we dit eens invullen in onze eerste formule:

3000=1500x-(2x-1)*300.

We zien al snel dat x=3. We moeten dus 3 keer 150 liter tanken aan de start en dus hebben we 450 liter brandstof nodig. De eerste dumpplaats is op 300 km (300 liter sparen), de tweede op 800 km (150 liter sparen). Grappig is te constateren dat we voor elk deeltraject 150 liter brandstof nodig hebben.

In het voorbijgaan

Drie jongens wandelen door het park.

A: "...en dan sluip je snel naar buiten, hopend dat niemand je ziet, en dan kom je een bekende tegen!"
B: "Ja, je vader of zo!!"
A, B en C: "Hahaha!!"

Tijdens het wandelen vang ik in het voorbijgaan wel eens een flard van een gesprek op. Soms echt, soms verzonnen of opgeleukt. Wanneer nodig, voorzien van een beetje context. De rest mag u raden, net als ik.

Modern openbaar vervoer

Vanmorgen moest ik staan in de trein naar Leeuwarden. Gelukkig komt dat niet vaak voor, maar de machinist had het gisteravond al gezegd toen we als haringen in een vaatje over het rangeerterrein reden: “Dames en heren, als u even naar rechts kijkt ziet u daar alle defecte treinstellen staan. Dat is de reden waarom u nu niet kunt zitten, excuus voor het ongemak”. Er stonden daar flink wat van die treinstellen, maar vanochtend waren ze er niet meer, hopelijk worden ze snel gerepareerd.

Ik leunde naast een meisje dat met twee vriendinnen op weg was naar Harlingen. Ze beklaagden zich er onder elkaar over dat er geen trein direct van Sneek naar Harlingen reed en dat ze daarom nu zo’n omweg moesten maken. Ik vroeg me af waarom ze dan niet met de bus waren gegaan, maar hield me stil. De reden bleek later uit hun gesprek: de bus was zonder hen vertrokken omdat die vol zat. Tegenwoordig rijden ze hier met mini-bussen, vandaar waarschijnlijk.

Omdat de meiden naar Terschelling wilden hadden ze een buschauffeur aangeklampt om te overleggen hoe ze dan toch nog op tijd in Harlingen konden komen. Ze waren kennelijk uitermate vriendelijk en behulpzaam te woord gestaan. Dankzij zijn advies zaten en stonden ze nu in de trein, in de hoop toch nog de boot te halen.

“We moeten wel hollen zometeen” zeiden ze tegen elkaar, “want we hebben maar een paar minuten om over te stappen!”. Nog voordat de trein in het station was, waren ze al opgestaan en hadden ze zich naar de uitgang gefriemeld. De trein stopte en ik zag ze buiten voorbijkomen, rennend over het perron met hun tassen. Maar ik had het al gezien op het spoor naast dat van ons, de trein naar Harlingen stond er niet. Die was vast defect.

Opruimmysterie

Nog een raadselachtig gebeuren: het opruimen van de boot. Onze boot is dan net een maiskorrel die je in de hete olie gooit (popcorn dus). Releatief bekeken hebben we niet echt een supergrote boot, en de bergruimte is navenant. Toch is het onvoorstelbaar wat er aan volume vrijkomt wanneer we aan het eind van het seizoen alles leeg- en afhalen. En eenmaal thuis weten we bijna niet waar we ermee heen moeten, en dan blijft er ook nog eens best veel aan boord. Hal, overloop, badkamer en kantoortje liggen vol spullen! Het vindt straks allemaal zijn weg wel weer, maar nu lijkt het wel alsof we aan het verhuizen zijn!

Kleine irritaties

Niet alleen irritant, maar ook verwonderlijk. Nou ja, ik heb er geen last van natuurlijk, maar ik vind het irritant omdat ik het niet helemaal begrijp. Hoe ontstaat dit zomaar midden in een snoer en hoe kom je er (gemakkelijk) van af! Deze telefoon is van mijn collega, ze heeft hem nog geen maand! Zelf heb ik al jaren een snoer zonder vreemde kronkels. Kennelijk telefoneer ik neutraal, zonder de hoorn tussen opnemen en neerleggen een slag te draaien.

Tomtom (2)

Een paar jaar terug zag ik op TV in een documentaire een vrouw die na een ongeval met haar auto een fobie had ontwikkeld voor linksafslaan. Tijdens het ongeluk was ze linksafgeslagen en tegen een tegenligger aangebotst, vandaar. Vreemd, maar zo gaat dat met fobieën.

Sindsdien probeert ze altijd haar bestemming te bereiken door louter rechtsaf te slaan. Dit was soms erg lastig. En misschien in een enkel geval onmogelijk. Maar dat lijkt me nou een leuke toevoeging voor een Tomtom: bepaal de kortste route naar mijn bestemming waarbij ik alleen rechtsaf hoef te slaan!

Herfstvakantie van de Slootjesvaarders

Als je bij ons vandaan in zuidelijke richting wilt varen, heb je grofweg drie keuzes: IJsselmeer, Polder of Weerribben. En de mooiste omgeving vinden wij dan de Weerribben in Overijssel, dus gingen we maandagochtend vanuit Balk via Sloten richting Echtenerbrug. Er was echter één ding mis met deze keuze bedacht ik me toen we onderweg waren. We waren er al vaker geweest en eigenlijk wist ik precies wat er op slootjesgebied ging komen. Niet echt handig als je eindelijk weer eens de tijd hebt om lekker 'vrij' te varen. Het was me te voorspelbaar geworden.

We hebben daarom dit jaar zoveel mogelijk nog niet eerder verkend vaarwater genomen en ons laten leiden door letterlijk 'last minute' beslissingen over links- of rechtsaf. En zo werd het een voor ons verrassende tocht. Toch vind ik altijd dat je zuinig moet zijn op de plekken waar je nog nooit bent geweest, je moet altijd wat houden om voor terug te komen. Gelukkig zijn die plekken er nog steeds genoeg. We hebben bijvoorbeeld nu een klein stukje Overijsselse Vecht gedaan, maar dit doodlopende water van ongeveer 30 km wil ik ook nog eens rustig helemaal bekijken.

Het allermooiste van de Herfstvakantie is toch wel de rust die er is. Er is nauwelijk vaarverkeer en toch worden alle bruggen en sluizen normaal bediend. Sluis- en brugwachters zijn relaxed en staan open voor een praatje. Meestal zijn ze zelfs blij dat er weer eens iemand langskomt. Bij sommige sluizen zijn het nog maar een stuk of vijf boten per dag. Je kunt in je eigen tempo varen en liggen waar je wilt. Geen wachttijden, op een enkele storing van een brug na. En genieten van de stille natuur, ofschoon je in Nederland altijd het gevoel houdt door een zorgvuldig aangelegd park te varen. Behalve dan misschien in het centrum van Zwolle, wat vanaf het water hier en daar op een oerwoud lijkt.

Ik zei eerder dat je zuinig moet zijn op onbezochte plekken, ik moet ook nog wat overhouden om te vertellen. Ik laat het hierbij. We hadden een heel fijne week en als je zin hebt staan hier nog een heleboel foto's!

Onze route. Alleen jammer van al die labeltjes, geen idee hoe ik die er af kan laten.

Weer terug...

'Helaas', wou ik aan de titel toevoegen, maar thuis het anders en toch ook fijn. We hebben een heerlijke week met fantastisch stil herfstweer gehad (behalve dan op woensdag). Later meer en ik zal ook een boel sfeerfoto's plaatsen van onze mooie tocht door een schijnbaar verlaten wereld.

Deze foto is genomen op dinsdagochtend 16 oktober in het Kanaal Steenwijk-Ossenzijl.

Time-out

Ik blog even een weekje niet. Tot gauw!

Opdracht

Nu ik twee jaar aan TaiChi doe, lijkt het alsof mijn interne energiehuishouding veel beter op orde is. Daarom ben ik 's morgens bij het opstaan veel fitter en soepeler. Ik keek vanmorgen met mijn kopje senseokoffie in de hand door het keukenraam naar buiten en zag daar de Friese paarden door de grondmist draven. Ik genoot van het moment en het uitgeruste gevoel in mijn lijf en wilde dat ik van de paarden een mooie foto had kunnen maken.

Geschreven in opdracht van Jowi. Ik vond hem zelf wel geslaagd. Maar wat ik niet schreef is dat ik ook aan mijn vader dacht die vandaag 75 zou zijn geworden.

Blaren op m'n vingers

Al zolang wij onze boot hebben, nu een jaar of negen, hebben we last van een lekkend vluchtluik. Voor de landrotten onder u: dit is een soort van dakraampje in ons vooronder. De woonkamer zogezegd. Ik slaap hier ook, de dames slapen allebei in de achterkajuit. Het ligt hier heerlijk maar het betekent wel dat ik elke keer mijn kooi bed helemaal moet opmaken en 's ochtends weer afhalen en opruimen voordat we kunnen ontbijten. En dat is.., ik dwaal af.

Het vluchtluikje lekt dus. 's Nachts op mijn dekbed, overdag op wat 's nachts mijn matras is. Of op de visite, want zelf ga ik daar niet zitten! ;-) Het drupt alleen op de bank als de watertank bijna leeg is, want bij een redelijk gevulde watertank helt de boot ver genoeg de andere kant over, het is centimeterwerk, dat het druppende water er net voor langs valt. Tenzij het tafeltje er weer onder staat en.., nou ja, meestal valt er dus wel mee te leven.

Geloof niet alles wat men zegt. In tegenstelling tot de tendentieuze berichten viel het afgelopen zomer best mee met de hoeveelheid water die naar beneden kwam. Ik kan het weten. Maar afgelopen laatste zaterdag in september, toen het 36 uur lang geen minuut droog was, liep bij mij de emmer over. Het vluchtluik moest gerepareerd!

Nu ben ik de afgelopen twee avonden, met primitieve gereedschappen uit onze bestekbak -sorry Maria voor aardappelschilmesje no. 37-, een uur bezig geweest alle oude kit voorzichtig tussen de ruit en het aluminium raam uit te pulken. Want het luik is zodanig uit één stuk geconstrueerd dat het niet uitelkaar te halen is. Vanavond nog even goed nareinigen en dan morgen opnieuw kitten. Met Sikaflex, een bekende watersportkit waarvan de naam mij altijd op cruciale momenten (in de winkel bijvoorbeeld) ontglipt. En dan maar hopen dat dit lastige werkje niet voor niks was!

Ik wou eigenlijk niet aan de doorhalingen, maar heb me voor één keer laten gaan...

De Vrouw met de Gele Parkiet

Eén van de kleinere redenen waarom ik wel een telefoontoestel wilde met een ingebouwde fotocamera, was vanwege de vrouw met de gele parkiet. Ik wilde ze eens op de foto zetten en een praatje maken, omdat het zo'n bijzonder duo is. Heel af en toe kom ik haar tegen op mijn middagwandeling, met een gele parkiet op een stokje, of stijf touwtje. Het beestje zit genietend om zich heen te kijken.

Gistermiddag kwam ik haar weer tegen, de tweede keer in het afgelopen jaar. Mijn camera lag nog op het werk, voor één keer vergeten mee te nemen. De foto houdt u tegoed.

De veerman

Als het seizoen is afgelopen, zo na 1 oktober, is het erg lastig om het PM kanaal overgezet te worden naar het Starteiland. Het pontje vaart dan nauwelijks meer en dat is erg vervelend als er nog een training voor enkele jeugdklassen op het Sneekermeer is. Zo kwam het dat ik op zondagochtend om half tien in een heerlijk oktoberzonnetje in een grote rubberboot van de Flitsclub op het kanaal voer om mensen over te zetten.

In afwachting van nieuwe klandizie dreef ik langzaam langs de wal, waar ik binnen praatafstand van een man op een scootmobiel kwam. “Waar zijn alle vissers!” vroeg hij mij, ietwat bozig. Net of het míjn schuld was dat er even niemand in zicht was, de hele tijd had ik om ze heen moeten varen in hun kleine bootjes. Misschien had ik ze daardoor weggejaagd. Maar waarschijnlijk hadden ze hem zien aankomen en zich uit de voeten gemaakt, ik kreeg de indruk dat hij er erg vaak komt kijken. Op mijn antwoord dat ik het niet wist vroeg hij vervolgens: “Mag ik u vragen wat u daar doet?” Ik legde hem uit dat ik wachtte op mensen die overgezet wilden worden. “Oh!” zei hij, een beetje teleurgesteld en boos. En reed zonder nog iets te zeggen weer weg.

Misschien vond hij dat ik had moeten vissen. Maar ik ving geen vissen, maar mensen en liet ze aan de overkant weer los. Het leukste waren de jonkies van een jaar of zeven die met verwachtingsvolle en blije gezichtjes en grote tassen met zeilkleding op weg waren naar hun 'grote' stuurman (of -vrouw) voor hun eerste ervaringen aan de fok. Wie weet wat voor zeilers het zelf over nog eens zeven jaar zullen zijn! En omdat het het hele weekend zulk geweldig weer was, zien ze allemaal een hele winter uit naar het begin van het volgende zeilseizoen. En wij ook!

Op zoek naar een mooi plaatje van een veerman, vind ik voornamelijk 'lugubere' afbeeldingen! Dit was de mooiste: ''Acheron's ferryman'' van Vassilis Tagoudis.

TomTom

Omdat Maria regelmatig de provincie -of zelfs het land- in moet, heeft ze een TomTom. Het rijdt een stuk veiliger en rustiger, hij geeft aan hoe laat je er bent en je rijdt er rechtstreeks heen zonder zoeken of onzekerheid onderweg. Al met al dus een prettig ding. Mooi ontworpen ook, klein en vernuftig.

Eigenlijk vind ik alles aan de TomTom, of soortgelijke apparaten, fascinerend. Niet alleen de plaatsbepaling, maar ook het berekenen van de kortste route, het perspectief dat hij laat zien, het berekenen van de verwachte aankomsttijd, etcetera. Kortste routes en perspectieven heb ik ooit op de HTS-Verkeerstechniek met de hand moeten leren uitrekenen. Leuk was dat. En verder is er gewoon goed over het minuscule apparaatje nagedacht. Ik zou wel voor TomTom software willen schrijven!

Voor de laatste generatie(s) TomTom zijn datafiles beschikbaar met stemmen erin die je de weg vertellen. Je kunt ze te kust en te keur via het internet downloaden. Die van ons spreekt inmiddels onder andere natuurlijk ook Fries. Ook dit maakte mij nieuwsgierig. Ik heb inmiddels uitgezocht hoe het moet en binnenkort zet ik ons allemaal om de beurt voor de microfoon. Het lijkt me vreselijk lollig om een gezinslid op de TomTom te kunnen selecteren. En ik ben toch al gewend om onderweg altijd braaf te doen wat de dames zeggen!

Ik neem even een korte schrijf-/lees-/reageerpauze van een paar dagen. Volgende week ben ik hier weer. Leeft u zich intussen ter zake uit in mijn reactieding! Vooral indien u dat zelden of nooit eerder deed. Ten overvloede: onwelgevalligheden zullen niet aan mijn aandacht ontsnappen!

Gandhi *

En zo lag er op Gandhi-dag (2 oktober) ineens een boekje bij ons op de kamer. De autobiografie van Gandhi. Dat heb je zomaar, natuurlijk, met de grote groep Indiërs die hier rondloopt. Ik mocht het lenen en ben er net aan begonnen. Ik zal er zeker niet zo'n samenvatting van kunnen geven zoals bijvoorbeeld Marius zo mooi kan. Maar wie weet, probeer ik eens een klein stukje. Er is vast wel íets waar mijn gedachten achter blijven haken, het zou niet best zijn als dat niet zo was. Wat in ieder geval al wel bijzonder is: tot nu toe ging het altijd óver Gandhi als ik eens iets over hem zag of las. Nu zit ik ineens in zijn hoofd. Je ziet, ik ben geen geroutineerde autobiografie-lezer. Het is een nieuwe ervaring. Ik zal deze winter eens proberen meer nieuwe leeservaringen op te doen. Ik krijg in ieder geval materiaal genoeg aangeboden via de diverse bezoekers van mijn site.

Gisteren landde ik

Gisteren landde ik
hier
weet je het nog
de zee sprong op
en kwispelstaartte
wild het zachte schuim
met volle handen
sproeiend in
mijn gezicht.

(Shrinivāsi, dichter van de ontmoeting)

Zomaar even een mooi zeegedicht, dat vandaag met mij werd gedeeld.

Gevlucht

Voor het eerst sinds lange tijd, voor zover ik mij kan herinneren is het zelfs nog nooit voorgekomen, ben ik tijdens een evenement van de boot 'gevlucht'. Naar huis gegaan dus. Vrijdagavond zijn we er maar niet eens heengegaan en zaterdag zijn we na de wedstrijden meteen van het Starteiland vertrokken. De reden was de onophoudelijke regen, waar ik op het laatst helemaal narrig van werd. Ik vind alles prima: koud, donker, harde wind en zelfs buien. Maar een hele dag onafgebroken regen, daar kan ik niet tegen. Mooi rijmpje! We móesten zaterdag ook wel naar huis, voor een feestje en dansles van mijn dochter, maar normaal gesproken hadden we behoorlijk getreuzeld en waren we zo snel mogelijk teruggegaan naar de boot. Nu zijn we lekker thuis gebleven, met een houtvuurtje aan.

Zelfs zondag, toen het weer toch aanmerkelijk beter was, ben ik meteen na de prijsuitreiking met de boot vertrokken. Dit leverde tal van verbaasde blikken op. Normaal zijn we er als één van de eersten en bijna als laatste weg, nu zagen diverse vrienden en kennissen voor het eerst in lange tijd onze boot in varende toestand. Het officiële zeilseizoen is voorbij, afgelopen. Er komen nog wat losse dingetjes en misschien nog eens een weekje varen. Nu gaan we weer op een andere manier van onze boot genieten!