Ik schreef een boek

Ineens had ik inspiratie, een idee, een droom. Ik begon met het maken van het geraamte. Een briljant doolhof, wiskundig bijna. Van een perfecte schoonheid. Met een hoofdplot, subplots, doodlopende wegen, dwaalsporen en diepe lagen.

Daarna begon ik het te bevolken met personages. Mooi uitgewerkte karakters, hun tekortkomingen en mooie eigenschappen goed gedoseerd aan de lezer aangeboden. Met lelijke mannenkoppen en mooie lieve vrouwen, zoals ik ze om mezelf heen had verzameld. En een beetje gepaste, maar toch spannende seks.

Daarna de gesprekken, briljante zinnen, nog meer interacties. En mooie aankledingen, beschrijvingen van kathedralen en weet ik veel wat. Mijn belezenheid en levenservaring lag er voor iedereen duidelijk in weggeschreven. De spanningsboog mooi opgebouwd, de climax op het juiste moment en daarna de lezer zacht laten landen. Maar wel met stof tot nadenken, dat het hem nog dagen bezighield.

Het werd een briljant boek, een dik boek, zoiets was er nog niet. Het was mooi geschreven, zonder fouten. Geen losse eindjes, daar houd ik niet van. Het was als mooie programma-code, zoals ik het vroeger bij VOLMAC leerde. Ik zag schoonheid in de perfectie. Het zou in vele talen vertaald worden, zoals Cobol en Fortran. Mensen zouden voor de winkels overnachten. Boetes voor wie te vroeg verkocht, het was mij een raadsel waar dat voor nodig was. Men zou mij als president willen.

Ik ging ermee naar een uitgever. Die vond het niks, want het was niet vernieuwend, voorspelbaar zelfs. Maar ik mocht wel teksten komen corrigeren.

Gelukkig schrok ik wakker.

De labyrintische bibliotheek in "The name of the Rose" van Umberto Eco. Ik vond het hier toepasselijk.

Winterklaar

Afgelopen zondag woeien we, nadat we bij Oma B. waren geweest, even lekker uit in Harlingen. Een wandelingetje op de zeedijk, staren naar de kitesurfers. Kijken naar de 'ruïnes' van het badhuis waar ik als kind en puber praktisch wóónde in de zomer. Waar ik razend verliefd was op Jenny (hoe zou het met haar zijn), op haar mooie borsten en lange blonde haren. We waren er altijd met een leuke groep, kookten er mosselen van de dijk op wrakhoutvuurtjes, zonden (v.t. van zonnen, misschien dacht u dat ik een 'e' vergat; ja, dat deden we er ook!) op de Batting* en zwommen er als het stormde. Wat waren dat een fijne lange zomers. Harlingen maakt nog altijd veel bij mij los.

Het was er nu vreselijk koud, dus we bleven er verder niet lang. Thuisgekomen ging ik de boot nog wegbrengen naar de jachtwerf voor de jaarlijkse servicebeurt van de motor. Alleen de hond mocht mee en ik maakte een klein slagje over een verlaten Sneekermeer. Ik heb moeten leren niet altijd bij alles wat ik doe rechtstreeks van A naar B te gaan maar ook tijd in te ruimen voor mezelf, voor het zonder haast genieten van wat ik doe.

In de tijd dat ik die heerlijke zomers beleefde aan zee, werd op het Flitseiland (Lytse Griene) in het Sneekermeer de Flitsclub opgericht waar mijn dochter nu zoveel plezier aan beleeft. Ik hoop dat ze er later met evenveel genoegen aan terugdenkt als ik hierboven. Zeilen en zwemmen, zoet en zout, twee totaal verschillende werelden, een generatie ertussen. We wisten toen niet van elkaars bestaan af. Nu bezocht ik beide plekken op één en dezelfde zondagmiddag, met grijze koude luchten, harde wind en af en toe wat hagel en regen.

Toen ik thuiskwam brandde de houtkachel al, het was weer een mooie zondag geweest.

(*) Een groot vlot aan een ketting op een dikke honderd meter uit de wal.

De man op de fiets

Enkele weken geleden, terwijl ik fijn met mijn tussendemiddagwandelingetje bezig was en al mijmerend langs de stadsgrachten liep, benaderde mij een man. Hij was op de fiets en deed erg gehaast. Maar verder zag hij er redelijk normaal uit. "Meneer", zei hij, "kunt u mij ook aan vijf euro helpen? Ik moet de trein halen en heb geen tijd meer om naar huis te gaan". Helaas voor hem was ik ook zonder portemonnaie vertrokken en had dus niets bij me. Maar eerlijk gezegd, ik denk ook niet dat hij het had gekregen, ik ben op straat niet zo scheutig.

Ik was het voorval alweer vergeten, tot gister. Er benaderde mij opnieuw een man, ook op de fiets, hij kwam mij vaag bekend voor. Ik ben heel slecht in gezichten, moet u weten. En misschien was hij er mee weggekomen als hij niet exact hetzelfde verhaal had opgehangen. Want daardoor herinnerde ik mij waar ik hem van herkende. Het was dezelfde vent! Nu kreeg hij het zéker niet en ik hem hem ook gezegd waarom niet. Hopelijk herkent hij mij de volgende keer ook en fietst hij door. Vast niet, ik zie er te aardig uit, denk ik.

Maandverband

Mijn vader was zeeman, ik schreef er al eens eerder over. Hij was officier en als zodanig deed hij aan boord niet veel huishoudelijk werk. Dus wanneer hij thuis was droeg hij slechts een minimaal steentje bij in het huishouden. Meer hoefde hij ook niet van mijn moeder. Toen ik later eens aan een collega van mij vertelde dat mijn vader had gevaren en dus weinig thuis was geweest, zei ze: "Oh, maar dan is je moeder vast heel geëmancipeerd!". Nee, zei ik, dat is ze helemaal niet! Laat het haar niet horen! Maar ze was wel zelfstandig. Mijn moeder was degene die thuis de meeste zaken regelde. Mijn vader stuurde alleen maar haar schema's in de war. Eigenlijk kan ik me nauwelijks meer iets herinneren van de afwijkende gang van zaken thuis als mijn vader er was. Wel weet ik nog dat het er dan wat hectischer aan toe ging. Vaak waren we blij dat het verlof er weer opzat. Konden we weer 'inslapen', zei hij dan.

Een enkele keer hielp mijn vader wel eens mee boodschappen doen. Het gekke was dat hij dan beslist géén maandverband wilde kopen. Afgelopen zaterdag moest ik boodschappen doen en op het lijstje aan de koelkast stond ergens onderaan: maandverband. Ik heb er op zich geen moeite mee, maar... Dan sta je daar in de winkel en bij gebrek aan nadere instructies moet je zelfstandig kiezen uit het ruime scala aan damesverband. Jeetje, wat voor kleur en pakje hebben ze nou eigenlijk altijd. En hoeveel. Een klein pakje is vast niet genoeg, maar wat als het het verkeerde is en je hebt ook nog het grote pak meegenomen. Twijfel.

Aldus mijmerend, starend naar de pakken maandverband en denkend aan je vader, dat hij toch niet zo'n slecht punt had, word je je op een gegeven ogenblik bewust van de blikken. Wat doet die vieze kerel daar, naar dat maandverband te staren. Vast de één of andere perverseling! Hetzelfde gevoel komt in mij op dat ik vroeger wel eens kreeg wanneer ik met mijn dochter in de speeltuin was en op een bankje naar de spelende kinderen zat te kijken.

Ik heb maar snel het pakje meegenomen dat me het bekendst voorkwam. Ik geloof dat het wel goed was.

Aanmoediging

En zo leerde ik afgelopen week weer veel van jullie. Over het verlangen naar een ander of vorig leven, naar het leven voordat de ziekte toesloeg, naar een beter leven, naar je eígen leven.
Ik schreef laatst over mijn kind en hoe snel ze groot wordt. Maar vergat te vertellen dat ik niet weet wanneer ik zélf zo oud ben geworden als ik nu ben. Soms voel ik me nog zeventien. Dat gevoel dat alles nog moet beginnen, dat ik nog zoveel moet leren. En nu kom ik er ineens achter dat ik al halverwege ben.

Ik heb geleerd over de onzekerheid die in ons allemaal schuilt, en niet alleen in mij. Ben ik te mooi, of niet mooi genoeg? Doe ik het wel goed of doe ik het té goed? Kijkt men op mij neer omdat ik geen geld heb, of juist omdat ik het teveel heb. Moet ik dingen laten vieren of juist strakker aantrekken? Schrijf ik hier te open of niet open genoeg. Begrijpen jullie mijn motieven of gaat een ieder er op zijn eigen manier mee aan de haal? Doe ik wat ik wil of wat ik moet? Houd ik teveel rekening met anderen en doe ik mezelf tekort? Of juist niet...

Marius kwam hier vaak, ik hoop dat hij gauw weer terug kan komen. Terwijl ik in mijn verhaal om de hete brei heendraaide wist hij vaak in één zin tot de kern door te dringen. Ik mis hem en zijn wijze verstand, maar heb inmiddels gemerkt dat hij niet de enige is die mij lezen kan. Die verder kan kijken dan de letters die hier staan. Is het mijn onzekerheid waarom ik hier schrijf en zoek ik "de aanmoediging die wij allemaal van tijd tot tijd zo nodig hebben"? Quote van Marius. Of loop ik hier met mezelf te koop, ben ik trots en ijdel.

Ik zing hier van mijn leven, dit is mijn theater. En als jullie hier reageren zijn jullie mijn koor, dat niet zo groot is en ook niet groot hoeft te zijn, waar ik naar luister om te horen of ik niet vals zing. En gelukkig is er ook het stille publiek, dat regelmatig terugkomt en mij daarom alleen al aanmoedigt. De dag dat niemand hier meer wil komen, inclusief ikzelf, om te zingen of te luisteren is de dag dat dit theater dichtgaat.

Ik weet niet van wie deze foto is, vond 'm zonder verdere aanduiding op het internet. Het is volle maan vandaag, vandaar misschien mijn ietwat sombere stemming, terwijl vandaag toch zo goed begon. Blij ook, op deze dag weer van Marius te horen, het is hem niet ontgaan.

Uitje

Gister hadden we een zgn. company-meeting. Ik zal er maar niet al te inhoudelijk op ingaan, maar het hield een busreis en daarna een lange brakke zit van tweeënhalf uur in. Maar dan wel onder andere met Chazia M. , Peter H. en Viggo W.. Er waren dus zéker leuke momenten. Tot slot een prima buffet en als klap op de vuurpijl vijf kwartier Bløf! Het eindigde dus allemaal weer prima. Moe maar voldaan keerden we huiswaarts. En vanochtend toch weer op tijd achter 't bureau.

Inspiratie

Onlangs las ik ergens dat het hebben van een lifelog getuigt van een gebrek aan inspiratie. Ik heb de afgelopen tijd daarom eens wat intensiever om me heen gekeken in weblogland en ja, ik heb inderdaad inspiratieloze en grijze weblogs gezien. Als je daar een beetje door de tijd heenleest vraag je je af waarom men het doet. Het is duidelijk dat er daar elke keer een worsteling is om met iets -en dus eigenlijk niets- te komen. Maar, denk ik dan, het hóeft niet. Je bent nergens toe verplicht. Doe waar je zin in hebt. Als je een leven leidt dat overeind wordt gehouden door een keurslijf, waarom zoek je dan nog een extra moeilijkheid. Ga eerst eens op zoek naar jezelf en werk vandaaruit.

Ik schaam mij er niet voor hier te vertellen dat ik zelf ook best een aantal lastige jaren heb gehad. Maar ik ben er, met hulp, doorgekomen en heb veel over mezelf geleerd. Onlangs schreef ik er nog kort over in mijn ‘Melacholie en verlangen’ verhaaltje. Ik twijfelde of ik dat wel moest schrijven, maar het is wie ik ook ben en daarom refereer ik er juist nog maar eens extra aan. Ernaar te handelen is echter weer een ander verhaal, maar ik doe mijn best langzaam te werken naar het leiden van het leven dat ik écht wil. Soms schrijf ik over mijn zieleroerselen, soms vind ik mijn inspiratie elders. Maar ik vind zelf wel degelijk dat ik geïnspireerd ben. Door het –mijn- leven in al zijn facetten.

En, mon dieu, daar kwam ik ook een mooi nep-log (eigenlijk een vervelend woord) tegen. Jowi wees me er onlangs op dat schrijven het zoeken van je eigen kronkel is en dat zelfs een exact brein als het mijne er misschien één heeft, maar je moet er wél naar op zoek. En warempel, ik wist niet dat ik het in mij had, maar ik heb het er het afgelopen weekend reuze naar mijn zin gehad. Niet dat ik een carrière ambieer in schrijven of met het spelen van een rol of dat dit nou mijn eigen rare kronkel is, maar het was gewoon erg leuk, het lag me wel. Ik kon er op mijn manier creatief zijn. Anderen daar hadden er schijnbaar wat meer moeite mee maar ik heb het, denk ik, naar waarde geschat. Een onderscheid tussen de rol en de geestige persoon erachter, die net zo goed op zoek is naar zichzelf als ik, kunnen maken. Want, zoals ik daar ook al zei, men moet het leven ook niet altijd té serieus nemen. Er moet ook eens gelachen of onschuldig geflirt kunnen worden. *bloos* Ik vond het daar juist heel inspirerend.

Straks ga ik leuk op bezoek bij Chazia (Ja, die! Over flirten gesproken...), dus ben ik de rest van de dag uit de ether.

Vaders en dochters

Ik wil me geenszins met Martin Bril vergelijken, maar wat we dan toch gemeen hebben is het hebben van een dochter. Hij heeft er twee. Wel van ongeveer de leeftijd als die van mij. En zijn probleem is nu, ze willen niet meer dat hij over hen schrijft! Want hij vertelt niet alleen over hen, hij dikt het ook nog eens lekker aan. En dat vinden die meiden allemaal niet zo geweldig. Ik zie het al voor me, dat de meiskes bij alles wat ze doen, of meenemen naar huis, denken: oh, als'ie er maar niet over schrijft!

Ik herken dat wel een beetje, ik ben zelf ook een trotse vader en schrijf ook wel eens wat over mijn dochter. Soms denk je wel eens: waar zou het anders over moeten gaan? Ze is immers een belangrijk deel van je leven. En ja, ik krijg ook wel eens een afkeurende blik of een misprijzend geluid. Maar als ik dan vraag of het er af moet, hoeft dat gelukkig niet.

Martin Bril moest ook een stukje voorlezen, het ging erover dat hij altijd in z'n nakie, of anders spaarzaam bedekt, door huis loopt. Tot afgrijzen van zijn dochters, soms met vriendin. Hij las het op onnavolgbare wijze voor, en je zag die meiden denken: pap, stel je niet zo aan. Dat had Bruce Springsteen trouwens ook, dat hij zich van zijn kinderen 'on stage' niet zo mocht aanstellen. Een machtig wapen, de afkeurende blik van je kind. Vaders en dochters, wát een combinatie.

Specificatie

Dit vond ik bovenin een document waarin ik de specificaties van een programma verwachtte:

REMARK: A. W. dated 27-07-2005
In spite of my modifications this document does indeed provide a summary of what happens in the program.

Haha, dat vind ik nou lollig...

Griep en koorts

Ach, vergeeft u mij indien ik vandaag iets anders klink dan normaal, er is een poëtisch soort van stemming over mij gekomen. Mijn kind is vannacht ziek geworden, terwijl zij gister toch nog zo vrolijk ronddraafde op de jaarlijkse sport-en-spel instuif van de Flitsclub. En daarna het heerlijke en gezellige etentje bij Margje, met een stuk of twintig gezellige mensen, waarvan ongeveer de helft kinderen, om ons heen. Het was een mooie dag, waarop ik er ook nog in slaagde de plintjes in haar kamer aan te brengen, zodat er weer een klusje van de lange lijst afgestreept kon worden.

Ondanks het mooie weer zag ik wel aankomen dat een gezellige wandeling er dit keer, in tegenstelling tot vorige keer, waarschijnlijk niet inzat en om daar nu een hele dag om te hangen, daar was ik door het plint-gedoe wat te onrustig voor.

En toen werd mijn dochter vannacht ziek. Ik schaam mij te vertellen dat ik dit keer niet wakker ben geworden van de nachtelijke toestanden die dat met zich meebrengt. In mijn eigen verwarrende dromen drong wel iets van onrust door, het was een merkwaardig geheel. Omdat Maria verplichtingen elders heeft, besloot ik vandaag thuis te blijven en vandaaruit te werken. Maar nu krijg ik die vermaledijde laptop niet aan het netwerk, waardoor een hele ochtend al naar de filistijnen is.

Even chinees bestellen

Het begint met een kort introotje van een DJ, maar na een seconde of vijftien komt hij 'to the point'. De Chinese takeaway prank-call:

Vader zijn

Het was een mooi moment, toen we voor het eerst op een echo haar hartje zagen kloppen. Ik was zo'n aanstaande vader voor wie het eigenlijk niet zo hoefde, ik vond het prima zoals het was. Bovendien waren de vier jaar ervoor, waarin 'we' zwanger probeerden te worden een hele toestand geweest. Het was daarom dat de gynaecoloog vond dat er, bij het eerste signaal van zwangerschap, een echo gemaakt moest worden, om meteen zeker te zijn of er nu wel of niet een goede bevruchting was geweest. Er was verder helemaal niets te zien, alleen een kloppend hartje, als een klein vuurtorentje flitste het aan en uit. Het was een fantastisch moment, dat ik nooit meer zal vergeten. En toen ze eindelijk geboren werd was het helemaal raak. Het was meteen míjn kind, míjn dochter!

Ik ben steeds zo'n vader geweest die er altijd was. Poepluiers gedaan, flesjes gegeven als Maria er niet was voor de borstvoeding, ingestopt, voorgelezen. 's Avonds nog even bij haar gekeken. Uit bed als ze huilde. Verteld dat de maan niet iets was om bang voor te zijn, maar dat die 's nachts op haar paste. Met haar door de kamer gelopen toen ze buikkrampjes had. Met haar gefietst en gezwommen. Sneeuwpoppen en iglo's gemaakt. Geen voorstelling of ouderavond gemist. Met haar mee in Sinterklaas geloofd en een beetje gehuild verdrietig geweest toen we haar het slechte nieuws moesten vertellen, op een keer in de zomer. Voor haar was Sinterklaas nooit echt ver weg.
Eigenlijk kan ik wel zeggen dat ik bijna geen (mooi) moment van haar leven heb gemist.

Nu is ze veertien en vraag ik me af wanneer dat is gebeurd.

Brrr

Dat je dan 's ochtends net onder de douche staat en op zoek moet naar de shampoo, omdat je niks hebt met versies voor blond of lang haar, en dan nat en naakt in de nog koude badkamer door kastjes moet rommelen op zoek naar de normale, of die tegen roos, en uiteindelijk, na die gevonden te hebben, blij bent dat je weer onder de douche kan stappen, waar het water als een warme deken om je heen valt.

En je intussen met je gedachten bij Marius bent en je je afvraagt hoe het met hem is en wat je over hem zou willen schrijven. Maar dat je het toch niet beter kan dan Inge, die het allemaal al zo mooi zei. En daarom alleen maar hoopt dat het goed met hem zal gaan.

Verwarrend

Begin deze week keek ik op Holland Doc naar "Videogramme einer Revolution". Het is een documentaire die bestaat uit verzameld videomateriaal en uit beelden van beveiligingscamera's, televisie- en amateurbeelden van de val van Caeucescu in 1989. Het lijkt me nog niet eens zo lang geleden.

Vooral het begin is bijzonder, waarin Caeucescu een verheugend bericht aan het verzamelde volk wil mededelen, namelijk dat zij tien procent loonsverhoging krijgen. Buiten beeld gebeurt iets, ons wordt niet duidelijk wat. C. raakt erdoor afgeleid en in de minuten daarna verandert de hele sfeer op het plein. Het ongeloof en de verwarring, met name bij Elena C. die ook nog eens boos wordt, is vreemd om te zien.

Maar ook wat daarna allemaal gebeurt. Wanneer het leger zich achter het volk schaart en de Securitate op de vlucht slaat, met hun witte schildjes. De verwarring, het geschreeuw, de strijd om de macht in het ontstane vacuüm. Je blijft kijken, ondanks dat het al weer bijna twintig jaar achter ons ligt.

Halverwege, midden onder de gevechten en het oproer, wilde ik toch even snel naar het journaal kijken en zapte weg. Ik kwam terecht in identieke beelden, maar duidelijk moderner. Het was verwarrend, ik meende opnieuw in een revolutie aangeland te zijn. Het duurde nog best lang voordat het me duidelijk werd wat er precies aan de hand was. Het ging om de rellen in Rome naar aanleiding van de dood van een voetbalsupporter. Revolutie of rellen, ze lijken erg op elkaar voor de oppervlakkige toeschouwer. Het was een vreemde ervaring.

PS: Vanavond 14-11 wordt deze documentaire weer uitgezonden.

Werk, zondagmiddag...

Afgelopen weekend had ik telefoondienst. Eerst was ik vrijdagnacht al gebeld, daarna op zaterdag een paar keer, maar uiteindelijk moest ik zondag toch ter plaatse naar het ontstane probleem kijken. Ik vertel het overzichtshalve maar even heel schematisch, het wat en waarom is hier niet zo belangrijk. Werken thuis via de laptop en telefonisch overleg is uiteindelijk niet prettig. Ik had daarom op het werk afgesproken met een collega, je kunt gemakkelijker overleggen en je weet zeker dat je naar hetzelfde zit te kijken. Ze had welliswaar geen dienst, maar woont er vlakbij, is nooit te beroerd om ook even te komen en bovendien heeft ze enorm veel ervaring.

Daar zaten we dan met z’n tweeën in een verder bijna leeg kantoorgebouw. Er waren alleen nog twee mannen van de bewaking. Net als mijn collega vind ik het ook nooit zo vervelend om gebeld te worden of te moeten komen opdraven als er iets mis is. Alleen had Maria vandaag de eigengemaakte champignonnesoep net klaar, en daar had ik best trek in. Gelukkig vonden we op kantoor in een la nog een zakje bouillon. Einddatum ergens in 2004, maar niettemin toch nog goed te drinken. Het was een schamele troost vergeleken met de échte soep.

Het leuke van het op zo’n dag oplossen van problemen is dat alle formaliteiten weggevallen zijn. Natuurlijk moeten we alles wel vastleggen, maar bijvoorbeeld doordeweeks rechtstreeks bellen met een computeroperator en hem vertellen wat je wilt doen is onmogelijk, ondenkbaar zelfs. Je wilt niet weten wat voor organisatie er dan tussen zit! Eindelijk ben je weer eens in controle van het hele proces, sta je weer dicht bij de techniek. Dat is denk ik één van de redenen dat we het niet zo erg vinden om er eens een zondagmiddag te zitten.

We hebben het probleem opgelost en ik was op tijd weer thuis. Eigenlijk had ik die middag wel even willen uitwaaien op de pier in Harlingen, het was er mooi weer voor, maar je kunt niet alles hebben.

Stumbleupon

'Vroeger', toen je alleen maar stand-alone PC's had en er nog sprake was van saaie IBM-klonen en dat soort zaken, zat ik wel eens achter de XT te bedenken dat er toch meer met een PC te doen zou moeten zijn. Ik miste iets, maar ik wist niet wat.

Toen het internet, of eigenlijk het World Wide Web, opkwam wist ik het, dat was wat ik altijd had gemist. In plaats van wat 'eenzaam' met je PC om te prutsen en het inbellen op een enkel BBS, ging ineens de wereld voor me open. Maar, behalve het bezoeken van wat standaard pagina's en de bloggers natuurlijk, beleef ik er over het algemeen niet meer zoveel. Het nieuwe is er af en, ik geef het maar toe, eigenlijk ben ik te lui -of misschien doe ik liever iets anders- om dat internet af te surfen naar leuke dingen. Ik ga er niet actief naar op zoek, eigenlijk ben ik meer een 'zapper'.

Werd ik laatst door Wenz op 'Stumbleupon' gewezen. Als je dat installeert en een beetje leuk instelt komt er ineens al stumblend de wereld aan vreselijk interessante of leuke sites voorbij. Ik moet me inhouden ze niet allemaal aan mijn favorieten toe te voegen. Hier kan ik me af en toe wel een uurtje mee vermaken, en ik heb inmiddels ook al weer een en ander bijgeleerd! Leuk, echt de moeite waard voor wie nieuwsgierig is! Binnenkort plaats ik een selectie van wat ik heb bewaard om nog eens te bezoeken.

De 'Zwarte Water'

Zo'n dertig jaar ken ik het schip nu, maar tot vorige week alleen van horen zeggen. Ik ken het van de verhalen over de jeugd van onze vriendin A., die op het schip werd doorgebracht. Ze werden aan boord onderwezen, tot haar oudere zus naar het voortgezet onderwijs moest en zij er, kind alleen, aan boord niets meer aan vond.

Haar zus werd vijftig en dus was er een mooi feest. Het schip, ooit verkocht, is herontdekt en is nu als charterschip te huur. Het is in 1925 gebouwd en was altijd in de familie. Hoewel het inmiddels luxe is vertimmerd zijn er nog altijd details die herinneren aan de lange geschiedenis. Het schip is zowat in de genen van de familie ingebrand. Een kleine week lag het in Sneek en er is in die week intensief op gewoond en gepraat. Herinneringen werden opgehaald, door het schip losgetrokken. Vergeten verhalen kwamen weer naar boven.

De luxe bar in de roef bood ooit ruimte voor twee slaapkamertjes, een kleine woonkamer en een keukentje. Op een totaaloppervlak van hoogstens 30 m2 werd eens met zes personen gewoond. Kom daar nu nog maar eens om. Nu waren de laatste schipper en zijn vrouw daar weer en ieder die er bij was hing aan hun lippen.

Het feest was in het voormalig ruim, tijdens de oorlog volgestort met stront en de motor onklaar gemaakt om diefstal door de bezetter te voorkomen. Na de oorlog was het als één van de eersten weer in de vaart. Nu is het ruim een prachtige ruimte in een sfeervol schip.

Het ligt te koop, voor een half miljoen euro is het van jou. Misschien voor minder. Maar om er mee te kunnen varen moet je wel een groot vaarbewijs hebben. Er waren er niet veel die niet even dachten aan de (on)mogelijkheid om dat geld bij elkaar te krijgen. Laat staan dat vaarbewijs. Nodeloos te zeggen dat het een mooie avond was.

Repareren maar weer...

"Ik wil geen andere Flits hoor!", zei mijn dochter meteen. Tijdens de training in de herfstvakantie is er duidelijk iets misgegaan met haar zeilbootje. Zo'n mast drukt nogal op de kielbalk en als het voorste spantje, dat voor extra ondersteuning moet zorgen, het ook niet meer houdt, dan heb je de poppen aan het dansen. Tijdens de laatste dag van de trainingweek in Balk liep haar bootje dan ook steeds vol. Het was een domper op een fantastische week voor haar.

Afgelopen maandag bracht ik haar Flits dan ook maar weer eens naar ons vertrouwde adres. 'Madam Mikmak' noemt hij het bootje altijd en vraagt steevast naar het geluksdubbeltje. Nadere inspectie leerde dat zowel het spant als de kielbalk waren gescheurd. Het materiaal wordt tegenwoordig dan ook veel meer onder spanning gezet dan oorspronkelijk de bedoeling was. Maar goed, scheuren of knappen is beter dan buigen. Buigen betekent slapte, verrotting. Ook een regelmatig gehoorde kwaal, voor de ruim veertig jaar oude houten bootjes.

En nee, het kan niet uit. Er is eigenlijk niets aan het bootje dat deze uitgaven rechtvaardigt. Het komt ook niet naar ons terug, is een desinvestering. Behalve dan dat we investeren in de liefde voor haar gekoesterde bootje, in zuinig zijn op je spullen, in een waardevolle vaardigheid. In plezier en vriendschappen, ook voor onszelf. En we doen het omdat er al zoveel Flitsjes roemloos ten onder gingen, verdwenen in een haard of op een vuilstortplaats. Of vergeten, verrot aan de waterkant, gezonken in een schiphuis, liefdeloos behandeld.

Laat ons déze dan maar redden en hopen dat er na mijn dochter ook weer andere kinderen in leren wedstrijdzeilen en er misschien de mooiste tijd van hun leven in ervaren. En wie weet, komt er nog eens een olympisch kampioen(e) uit voort!

Senseo en andere gênante apparatuur

Ooit, toen wij nog studeerden, of naar school gingen zo u wilt, stelden we een lijst met gênante apparatuur op. Het is lang geleden, de lijst is inmiddels verloren gegaan, maar er stond onder andere een electrische citruspers op. Eigenlijk stonden er zaken op waarmee je, in 'ons milieu', met goed fatsoen niet op feestjes en partijtjes voor de dag kon komen. Apparatuur die je het leven nodeloos gemakkelijk maakte. Zoals een vaatwasser, afstandsbediening voor je tv, draadloze telefoon en computerspelletjes. Dat het soms ook gewoon leuk was om te hebben kenden we nog niet, de wereld was nogal zwart-wit. Ik wou dat ik de lijst nog had, het was een mooi tijdsdocument geweest. Want, zeg nou zelf, een tv zónder afstandsbediening is tegenwoordig bijna ondenkbaar!

Een vriendin van ons schafte na haar eerste kind een electrische citruspers aan, daarom weet ik deze nog. Waren wij vrij losjes in de 'leer', voor haar was het een hele stap. We hebben haar er dan ook fijn mee geplaagd. Misschien zit het een beetje in onze volksaard of in onze Joods-Christelijke achtergrond. Wat leuk is móet zondig zijn, het leven kan pas waarde krijgen indien we het onszelf zo moeilijk en onplezierig mogelijk maken.

Over de kwaliteit van de koffie kun je discussiëren, ik vind het heerlijk 's ochtends bij het ontbijt, maar de Senseo, en zéker zijn opvolger, had bij ons denk ik bovenaan de lijst gestaan. Alleen al door het bijna obscene gemak waarmee je jezelf kunt verwennen. Wij hebben er zelfs één op de boot, de combinatie is gênant tot de derde macht.

Eigenlijk wel een beetje tot mijn plezier, ontdek ik bij andere bloggers ook nog wel eens deze mentaliteit. Het zou me niet verbazen indien u -stiekem- een klein lijstje had met apparatuur die nooit bij u in huis komt, als het aan u ligt. Bij mij staat een grote plasma-tv bovenaan. Wat staat er zoal bij u op de lijst?

Wederom klussen

Tjongejonge, het is me wat. Na zo'n lang seizoen varen, hopen de klussen zich wel erg hoog op. Bovendien eist het kippenhok de nodige aandacht op. Laatst meldde ik hier last van een insluiper te hebben, dus moest ik zaterdag eerst 5 meter sleuf van 50 cm diep graven om kippengaas in aan te brengen. Dat is allemaal gelukt, de vraag is nu alleen of ik iets heb buitengesloten of dat het nu permanent binnen moet blijven. De tijd zal het leren. De resterende 8 meter doe ik een andere keer.

Ook jagen de Gamma-aanbiedingen mij een beetje op, zodat we eindelijk ook maar eens laminaat voor de slaapkamer van onze dochter hebben gehaald. Ze heeft zelf een mooie vloer uitgezocht. Er lag al veertien jaar vloerbedekking die het nodige heeft meegemaakt. Bovendien is ze wat allergisch voor huisstofmijt, dus werd het hoog tijd de oude vloerbedekking er uit te halen. Als aan het eind van de maand de timmerman komt om onze hal-met-vide op te knappen, kunnen we het mooi gebruiken om de vloer te beschermen.

Aan het eind van al dit gedoe heb ik mezelf getrakteerd op een lekker bad en ben daarna met de hond naar het Kolmeersland gevaren om daar even te wandelen. Er was verder (bijna) niemand. Heerlijk. Voor mijn geestesoog en -oor verschijnen dan de beelden en het geluid van de Sneekweek of de andere heerlijke weekenden die we er hadden. Dat scherpt het contrast met de stilte aan en maakt dat ik er des te meer van geniet. Maar ook een beetje mijn vrienden en vriendinnen mis. Die hebben 's winters ook behoorlijk wat in te halen. Helaas was mijn koelkastje leeg, iets te rigoreus opgeruimd. Daar moet binnenkort weer even een sixpackje in! De schade heb ik thuis ingehaald.

PS: Die kleuren zitten er ook al veertien jaar in, maar mijn dochter houdt niet van veranderingen. Ze is een Leeuw, maar ze had Maagd moeten zijn! Ik schilder het met liefde over, maar ze wil niet...

The Kransky Sisters

Nou vooruit. Op de verjaardag van mijn blog trakteer ik ook eens op muziek.
Hieperdehiephoera! Elk nummer wordt weergaloos ingeleid door de zusters!

Ze zijn momenteel in Nederland op tournee.

Sound of Silence


Sweet dreams


Abracadabra

"when the hanky
turns into a dove...
it can't fly
because it's covered in boogies"

Alien

Is dit een buitenaards wezen, of een blaadje dat het niet eens is met de gang van zaken in de herfst? U mag het zeggen.

De uitwerking van de opgave van vorige week staat hier. Helaas geen inzendingen dus ook geen prijzen!

Melancholie en verlangen

Soms lijkt het alsof ik ben vergeten waarom ik hier begon te schrijven, nu bijna een jaar geleden. Maar dat is niet zo. Alleen is de onbevangenheid van het begin verdwenen. U, die hier vaak leest en reageert, bent dichterbij gekomen. Het lijkt of ik u een beetje ken, en bij sommigen is dat ook echt zo. Daar geniet ik van! Ook lezen hier inmiddels mensen die ik in het echt ken en waarvan ik niet wéét dat ze hier lezen. (Grijp uw kans!) Maar nabijheid schrikt mij ook af, creëert afstand.

In het dagelijks leven ben ik niet iemand die met het hart op de tong rondloopt. Slechts bij een vertrouwde enkeling gaat het deksel er wel eens af. Zij weten van mijn verlangens en mijn kleine verdriet. Van wat ik nodig denk te hebben, maar nooit lijk te kunnen bereiken. Van mijn onrust, mijn behoefte soms aan alleen zijn, aan rust in mijn hoofd. Van mijn onvoorwaardelijke trouw aan mijn dierbaren, maar wat ik soms zelf als verstikkend ervaar. Dat ik het wel uit wil schreeuwen, maar niet doe. Omdat ik misschien sterker ben dan goed voor me is. Maar ook dat ik soms het gevoel heb dat ik niet eens mezelf kan dragen, laat staan een ander, en hoe goed het voelt om juist dan ondersteuning te vinden.

Ondergesneeuwd onder blaadjes van gelukkige alledaagsheid liggen ze hier nog steeds, die paar blaadjes waarop ik ooit over deze dingen schreef. Maar dat betekent niet dat ze minder actueel zijn geworden. In de melancholieke herfst in mijn geest dwarrelen ze nog steeds rond. Wachtend om weer eens opnieuw geschreven en gelezen en gedeeld te worden.