Oudjaar

Vanmorgen om acht uur stond de dorpsjeugd al voor onze deur met hun carbid-bussen te knallen. Dat was wel een beetje vroeg, vast wraak omdat ik ze laatst op een avond weggestuurd had toen ze het nodig vonden om na elven hun spullen alvast te testen. Als je er wat van zegt loop je gevaar dat je zwaar de pineut bent tijdens de jaarwisseling. Nou ja, we zien wel, het hoort er een beetje bij.

Wat er ook bijhoort is het oliebollen bakken. Leuk werk, ik doe het ieder jaar. Ik bak een paar honderd oliebollen die we dan daarna hier en daar tegen betaling van een borreltje en een gezellige zit komen afleveren. We doen het iets anders dan in het verleden, toen ik het nog met twee vrienden deed. Door omstandigheden is dat nu niet meer zo, dus maken we het op een andere manier gezellig.

In ieder geval wens ik iedereen die hier leest een heel fijn uiteinde en alle goeds voor het komende jaar!

Wat me nou weer overkwam

Wie hier al een tijdje leest zou kunnen weten dat ik nu een jaar of twee Tai Chi beoefen. Het wekelijkse uurtje in de sportschool bestaat altijd uit grofweg twee delen: er wordt aandacht besteed aan Tai Chi zelf, de gestileerde vechtsportbewegingen die iedereen wel kent, en aan Tai Chi (Taiji) Wuxigong, een "diepgaand systeem voor zelfgenezing". Over dit laatste wilde ik het even met u hebben.

In periodes van zes tot acht weken werken we aan een bepaalde oefening, waarbij de duur en intensiteit ervan langzaam wordt opgebouwd. De bedoeling is om door houding en ontspanning, ook van de geest, in contact te komen met de aarde-energie en deze toe te laten in je lichaam. Als je dit goed doet treden er spontane bewegingen op. Onder spontaan verstaan we onwillekeurig.

Ik vermoed dat ik nu weet wat u denkt. Tenminste, als u net zo sceptisch en nuchter bent als ik. Eigenlijk moet ik niet zoveel hebben van dit soort zweverig gedoe, ik kwam er voor het leren lopen van de Tai Chi vormen, het leren ontspannen van lichaam en geest. Dit andere gedeelte kwam er automatisch bij. Maar goed, ik probeer er wel voor open te staan, doe m'n best bij de oefeningen en luister aandachtig naar de uitleg van de leraar. Maar ik kijk ook met enige argwaan naar de sporadische demo waarbij de leraar een gevorderde leerling bijna als een lappenpop door de dojo laat stuiteren. Ik ben niet iemand die snel (ver)oordeelt, die afwijst wat anders is, dus sta ik daar met een 'laat maar komen' houding. Want nieuwsgierig ben ik wel.

In het begin, twee jaar geleden, stond ik daar dan wat stil en stijf te staan, want ik wilde niets bij mezelf toelaten. Maar na een tijdje merkte ik toch wel wat beweging en in de loop van de tijd heb ik mezelf ontspannen en vrij genoeg kunnen maken om me enigszins aan deze spontane bewegingen over te geven. Het moeilijkste is namelijk om het gewoon te laten gebeuren, je westerse geest wil toch de baas blijven. Je bent bang je voor jezelf te schamen.

Vorige week stond ik daar dus ook weer prettig relaxed te wezen met m'n redelijk minimale spontane bewegingen. Tot ik opeens begon te hupsen en te schudden en om m'n as te draaien, dat had ik nog nooit meegemaakt! Ik leek wel zo'n malle leerling van de demo die ik hierboven beschreef. Ik schrok er niet van, maar zag dat de leraar met mij bezig was gegaan, met z'n merkwaardige handbewegingen. En z'n pretoogjes! "Heb je vanavond thuis wat te vertellen!", zei hij na afloop. Ik kreeg het gevoel alsof ik geslaagd was voor een soort examentje.

Het was een bijzondere ervaring. Leuk ook. Ik was natuurlijk nog wel gewoon mezelf de baas, ik had er elk moment mee op kunnen houden, maar er was duidelijk ook een invloed van buitenaf die energie opstuwde en weer langzaam terugbracht. Ik stond op sokken, dat was wat glad, maar was zelf genoeg onder controle om niet op m'n plaat te gaan. Door de ontspanning en het vertrouwen kon ik het laten gebeuren. Het gaf mij, de techneut en nuchtere Fries, in ieder geval weer stof om over na te denken, me te verwonderen.

Voor wie iets meer wil weten dan wat ik hier vertelde:
http://www.taijiwuxigong.com/nederlands/wat_is_twg.htm

Afgelopen weekend

We hebben van vrijdag tot en met zondag heel erg genoten in Keulen. En ondanks dat we er zaterdag en zondag urenlang rondgelopen hebben, bleef ik zo fit als een hoentje. We konden er bijna geen genoeg van krijgen.
Maria ging zondag naar de mis in de Dom, terwijl Hella en ik hem beklommen. Dat was nog een heel eind omhoog. Daarna gingen we nog wat rondkijken en hebben heerlijke taart bij de koffie gehad.
Om zes uur waren we weer thuis. Heerlijk was het, gaan we eens vaker doen.

Afgelopen zondagochtend...

...ging ik wandelen langs mijn favoriete pad aan de noordkant van het Sneekermeer. Ik had geen fototoestel mee, maar met mijn mobieltje maakte ik een paar foto's die ik hier toch even wil plaatsen!


Ondergelopen land, hier kun je fijn rustig schaatsen, er komt nauwelijks iemand.


Dat beestje is natuurlijk Axel, die gaat altijd mee.

Hier heeft toch echt ooit een huisje gestaan. Vorig jaar zelfs nog voor een idioot bedrag te koop. Maar misschien is het verkocht en gesloopt tbv nieuwbouw. Dat was dan ook zowat de enige optie. Alleen het plekje was de moeite waard.

Hier (nou ja, eigenlijk precies aan de andere kant van de sluisdeur links), bij de Tersoalstersyl, maakten we ooit (klik) verscheidene van onze trouwfoto's. Ik sta nu met mijn rug naar waar dat (sluiswachters) huisje van hierboven stond.

Deze bouwvallige boerderij staat ook op een fantastisch plekje...

...met dit geweldige uitzicht over het Sneekermeer.

Sportgala

Het was een beetje een gekke ervaring. Voor het eerst in een flink aantal jaren waren we niet bij het Sportgala aanwezig. Ik denk dat we er wel een keer of 6 zijn geweest. Het was er altijd erg gezellig.

U vraagt zich natuurlijk af wat wij daar dan te zoeken hadden. Welnu, dat kwam omdat Maria als sporter met een handicap de A-status had. De eerste keer dat we er waren, was ze met het Nationaal Dames Zitvolleybalteam zelfs genomineerd. Helaas kregen ze de Jaap Eden niet, maar we werden er wel leuk in de watten gelegd. Ook de andere keren was het er prima voorelkaar.

Ze speelt geen zitvolleybal meer op dat niveau, maar eigenlijk is ze ongeslagen Europees- en Wereldkampioen. Haar droom was, sinds Barcelona, om ooit zelf aan de Paralympics mee te mogen doen en dat lukte in Athene. Hella en ik waren er natuurlijk ook bij. Het was een erg spannend toernooi, de dames gingen ook echt voor het goud. Helaas gooiden de Chinezen roet in het eten, de Chinese Olympische machine draait al een tijdje op volle toeren. In China moeten volgend jaar natuurlijk veel gouden plakken achterblijven.

In ieder geval hebben wij een zilveren olympische kampioene in huis, met bijbehorende medaille. Ze wordt nog steeds regelmatig gevraagd voor lezingen en clinics, het is onvoorstelbaar hoelang je nog plezier hebt van zo'n prestatie. En wij zijn natuurlijk nog steeds enorm trots op haar!

Het Zwarte Water

Laatst had ik mijn beoordelingsgesprek. Het was een mooi gesprek, want het ging niet alleen over presteren en doelen halen. Het ging ook over ons mens zijn, met zwakheden en sterke punten. Er was niet zuiver éénrichtingverkeer, maar we deelden met elkaar onze moeilijkste perioden (tot op zekere hoogte) en vonden overeenkomsten. Ik werd vergeleken met zacht stromend water, dat maakte indruk op mij. Het water dat overal aanwezig is en in kiertjes doordringt zonder op te vallen.

Ik ben ooit wel iemand geweest met meer rimpelingen, golfslag zelfs, aan de oppervlakte. Het oppervlak is inmiddels kalm geworden, maar onder dit zwarte, stille oppervlak zijn nog wel degelijk heftige stromingen en ook zeemonsters aanwezig. Het leven heeft ook in mij z’n sporen achtergelaten. Ik kan ze wel benoemen, die monsters, maar het is niet nodig. Ze zijn niet zichtbaar en hoeven dat ook niet te worden. ’s Nachts, wanneer alles anders is, komen ze wel eens naar boven. Dan spelen ze aan de oppervlakte en koesteren ze zich in het maanlicht.

Ik ben iemand met een romantische gedachtewereld, zo’n man verwacht meestal teveel, dus omgekeerd ervaar ik vaak de teleurstelling.

Tegelijkertijd ben ik het water en vaar ik er op. In mijn bootje ben ik veilig wanneer ik wakker lig door de golven die de spelende monsters veroorzaken. Gevaarlijker zijn de stromingen, die duwen je uit de koers zonder dat je er erg in hebt. Ik zwalk rond, lijk geen bestemming te hebben, er is geen richting. Gevangene van het Zwarte Water. Waar is het land, al was het maar een klein eiland.

Ik herstel mijn kompas.

Naar aanleiding van twee zinnen (cursief) van Marius Nuy, die mij nog niet loslieten.

Uh-oh!

stumbled upon today

De verbouwing

Eerder gaf ik het al even kort aan, maar we zitten midden in een verbouwing. Of eigenlijk meer een vertimmering. We wonen in een huis, semi-bungalow, van voor de oliecrisis. Ongeïsoleerd en enkel glas. Met heel veel schrootjes, het leek wel een schip (op zich niets mis mee) of een sigarendoos aan de binnenkant. Komt nog bij dat uit diverse richtingen de wind ons ongestoord kan bereiken, dus al met al is het soms niet echt lekker 'smûk' hier in huis.
In fasen hebben we het schrootjesgehalte teruggedrongen. Het meeste uit Hella haar kamertje voordat ze geboren was, wat er overbleef hebben we met vrolijke kleuren geschilderd. De en-suite badkamer en onze toenmalige slaapkamer beneden tijdens de verbouwing voor Maria haar aanpassingen. Later onze huidige slaapkamer boven, heb ik zelf gedaan moet u weten en ik ben er best trots op! Ook nam gestaag het dubbelglas gehalte toe. Maar de hal en de woonkamer bleven altijd liggen.
Omdat de centrale hal een centrale koudebron is, pakken we die nu aan. Schrootjes eruit, veel isolatie en gipsplaten met stucwerk er in. En een dakraam, voor meer licht boven, wij houden van veel licht. Nieuwe voordeur en kozijn met dubbel glas. Mooie nieuwe lampen erin, misschien hier en daar een spannend kleurtje. Zolangzamerhand wordt het wel wat! Maar spouwmuurisolatie en schelpen onder de vloer willen we ook nog. En dan is er nog de woonkamer/keuken. Daar heb ik de schrootjes wel licht geschilderd, maar het blijft een kleine ergernis waar we voorlopig nog even mee moeten leven.
In ieder geval is het nu al aangenamer in de hal omdat de isolatie er in zit. Straks het electrisch voor onze nieuwe lampen aanleggen, dan kunnen de mannen maandag weer verder.

Foto 1: De nieuwe voordeur.
Foto 2: Onze slaapkamerdeur, achter het wandje op de voorgrond is de traplift.
Foto 3: Slaapkamerdeur van Hella.

Gebogen

Je ligt wakker, lang voordat de wekker gaat. Je kijkt het donker in, door de ramen naar buiten. Het schemert nog niet eens maar de geluiden van een wakker wordende omgeving dringen door het openstaande raam tot je door. Auto’s ruisen in de verte over de weg, het is een aangenaam rustgevend geluid. Als het tijd is denk je erover op te staan, maar je kunt nog even niet de motivatie vinden.

Later, je staat in de keuken. Ongeschoren, je had er geen zin in. Smeert je boterhammetjes voor tussen de middag, drinkt een kopje senseo. Het nieuws staat aan op de achtergrond, alleen nare berichten. Het is verder stil om je heen, nog steeds niets gezegd. De ruitenwissers zwiepen heen en weer. Normaal gesproken had je kunnen glimlachen om dat woord. Vandaag zie je er de humor niet van in. Het is nog steeds donker, je wordt omringd door reisgenoten, ieder in z’n eigen auto. Af en toe kijk je iemand aan in de file, nog steeds geen mens gesproken.

Op je werk krijg je een kopje koffie, fijn. Je collega’s zijn aardig genoeg. Er wordt veel gepraat. Oppervlakkig. Zou er eigenlijk wel iemand zijn die écht om je geeft? Die vaak aan je denkt, oprecht met je is begaan? Alles met je wil delen, ook zichzelf? Je twijfelt, maar eigenlijk ook niet.

Terug naar huis, je ziet achter veel ramen de lichtjes. Bij jou niet, het is er donker, niemand die op je wacht. Ja, je moet zelf je slingers ophangen in je leven, maar soms gaat het niet, kun je niet naar boven kijken om te zien waaraan je die zou kunnen bevestigen. Zie je slechts de grond. Donker en koud.

Het bestek van mijn vader

Vroeger, bij ons thuis, hadden mijn vader en moeder ieder hun eigen bestek. Ze hadden het gekregen voor hun trouwen, of misschien zat het in de uitzet van mijn moeder. Dit zijn van die dingen die ik haar nog eens moet vragen. Ik kom er soms pas achter dat er vragen zijn als ik er hier over schrijf. Ik weet ook niet of er ooit messen bij waren, ik kan me alleen de lepel en vork van beide herinneren. Het was een bijelkaarhorend setje, maar wel met verschillende versies voor man en vrouw. De vormgeving staat bekend als 'Chippendale'. Toen die mannenstripgroep met dezelfde naam bekend werd, had ik dus eerst hele andere associaties. Als hij voer werd het setje van mijn vader niet gebruikt, maar we zagen het wel altijd liggen in de bestekla wanneer we de tafel moesten dekken. Als een soort belofte van zijn terugkomst.

Mijn vader is indertijd goed gedrild op de ambachtschool en later de zeevaartschool. Hij was meestal erg precies en secuur. En netjes op z'n spullen. Helaas hebben we te weinig tijd in elkaars gezelschap kunnen doorbrengen, zodat hij deze kwaliteiten niet op mij heeft kunnen overbrengen. Ik ben eigenlijk meer chaotisch en rommelig. En slordig op m'n spullen. Maar als ik weer eens bezig ben gereedschap of keukengerei oneigenlijk te gebruiken en het gevoel krijg dat hij afkeurend over mijn schouder staat mee te kijken, moet ik wel eens terugdenken aan die keer dat hij de dakgoten schoonmaakte met een eetlepel. Die van mijn moeder, natuurlijk. Daarna zat er een scherp haakje aan waarvoor hij vanzelfsprekend op z'n valie kreeg. Dan denk ik maar dat ik het toch niet helemáál van een vreemde heb.

Ik ga even afdwalen. Zo was ik eens als klein jochie met mijn vader bij mijn opa, met een gebroken hamersteel. Opa moest dat even repareren, hij had een winkel met die spullen. Hij mopperde dat mijn vader weer eens de hamer als breekijzer had gebruikt, terwijl je daar toch echt apart gereedschap voor hebt. Terwijl mijn opa daar zo mee bezig was, stak hij zijn tong een beetje uit, tussen zijn lippen. Dat deed hij altijd. Mijn vader plaagde hem daarmee, waardoor opa een beetje boos werd. Pa moest lachen, de door hem verwachtte reactie was niet uitgebleven! Diezelfde hamer en steel heb ik ook nog steeds, heb hem nooit als breekijzer durven gebruiken.

De lepel en vork van mijn vader heb ik na zijn overlijden gekregen. Ik ben niet een bewaarder van spullen, heb veel van wat toch eigenlijk en voornamelijk nostalgische rommel was, weggegooid. Daar heb ik geen moment spijt van gehad. Maar die lepel en vork, ik wil er thuis elke avond mee eten. Ik heb niet veel eigenaardigheden of dwangneurosen, denk ik, maar om de één of andere reden is dit belangrijk voor mij. Hoewel niet altijd bewust, het laat mij m'n vader toch elke dag nog een beetje vasthouden.

Vanavond een foto.

Niks

Het voelt hier wat stil aan mijn kant, dat komt omdat ik gewoon even niks leuks weet te vertellen. Eigenlijk voor het eerst in lange tijd, meestal kwam er elke dag wel wat naar boven. Het was de laatste week al wat hangen en wurgen. Er staan nog wel een paar dingen klaar, het stukje van de dip en iets over Wibi S. Maar ik ben er nog niet aan toe die te plaatsen, ze kloppen nog niet. Dat ben ik niet gewend, want meestal rammel ik wat ik heb te vertellen er in één keer uit. Met hoogstens nog wat bijschaven en verbeteren na plaatsing.

Ik zou kunnen vertellen over de dingen die hier gaande zijn, maar ik heb me sinds de zomer voorgenomen om alleen achteraf uitgebreid te vertellen. Onderwerpen zat: We zitten midden in een kleine verbouwing van onze hal met vide. Zaterdag kerstmarkt in Harlingen, altijd leuk. Misschien deze week iets over de Kerstbrodenactie hier. En we gaan binnenkort een paar dagen met z'n drietjes naar Keulen, het hotel is al geboekt. De hond moet nog ergens uit logeren. Oh ja, en de Kerstboom moet ook nog gedaan. Eigenlijk is het gewoon een beetje druk!

Dat u dus niet denkt, die lui beleven niks. We beleven zat, maar er over vertellen is weer een ander ding. Het komt wel weer, maar wees niet verbaasd als ik de komende weken niet meer elke dag iets schrijf. En wie weet, bevalt het heel goed...

Goed kippen-nieuws!

Voor wie het per ongeluk heeft gezien, het stond al on-line, ik was even bezig met een stukje over een 'dip'. Niet noodzakelijkerwijs míjn dip (heb ik niet). Maar eigenlijk was het té goed gelukt, vond ik. Ik raakte er zelf een beetje depri van. Op dit moment past het niet bij mijn stemming, kon het ook niet passend krijgen, misschien post ik het later wel eens.

Liever vertel ik even wat anders. Ik maakte mij namelijk een beetje zorgen om onze kippen. Toen we ze kregen heb ik enkele weken lang pogingen ondernomen om ze 's nachts op stok te krijgen. Dit moet je ze namelijk leren. Bij één lukte het, de andere vijf bleven ónder de stok zitten. Kippen produceren 's nachts nogal wat uitwerpselen, dus dat werd een vieze bende. Bovendien raakte die ene die wel op stok ging z'n vriendjes ook nog eens aan de bovenkant.

Gisteravond wilde ik opnieuw een poging wagen omdat het buiten zo nat en koud is geworden. Het zou zonde zijn als de kippen hierdoor ziek werden. Ik deed het deurtje open en tot mijn stomme verbazing zaten ze alle zes keurig op een rijtje op stok. Lekker warm en droog tegen elkaar aan. Ze hebben waarschijnlijk uit zichzelf ontdekt dat dat toch het prettigst is.

De Broeikasscepticus

Eigenlijk ben ik een behoorlijk sceptisch persoon. Ik geloof niet zomaar wat, loop niet achter elke theorie en hype aan. Hoewel ik op het persoonlijk vlak eigenlijk wel snel beet te nemen ben... ;-) Maar, als ik wat tijd krijg dan wil ik me best laten overtuigen. Ik doe er ook wel moeite voor, zelf dingen op te zoeken, bewijzen te vinden. Al Gore op z'n woord geloven, dat gaat bij mij niet gebeuren.

Maria moet altijd lachen als ik als door een bij gestoken reageer op domme praat op TV of in de krant over het broeikaseffect. De CO2-hype. De milieu-kapstok, waar tegenwoordig van alles aan wordt opgehangen. Het is als een geloof, en de ongelovigen zijn ketters. Hen te verbranden op de stapel is in ieder geval CO2-neutraal! Natuurlijk ontken ik niet de klimaatverandering. Dat het warmer wordt is intussen moeilijk tegen te spreken. Maar de oorzaak is lang niet zo eenvoudig als men wil doen voorkomen. En zeker is dat het niet eens ongewoon is in de geschiedenis van de aarde.

Bekijk onderstaande documentaire van Martin Durkin eens om je vanaf de andere kant te laten inlichten, leuk voor de zondagochtend, The Great Global Warming Swindle:

En ja, ook hier mag je kritisch naar kijken (klik). Doe dat vooral! Er komen hier ook wel wat 'foute' ideeën en mensen naar voren, naar mijn idee. Maar als je Al Gore hebt gezien, moet je deze ook zien. En trek gewoon je eigen conclusies.

Lift

Ken je dat gevoel dat je even krijgt wanneer je verwacht dat de lift omhoog zal gaan, maar dat hij naar beneden gaat?

Nou, dat had ik dus net.

Doe ik eens kort, is het weer té kort... ;-)
Ik was in de (panorama)lift!

Resistance is futile

Sinds een paar dagen heb ik ook een hyve (klik). Het voelt een beetje als indringen in een wereld waar je niet thuishoort. Of werd ik geassimileerd? Hyves lijkt voornamelijk bevolkt door mensen van onder de twintig. Het is als een discotheek (is dat nog wel een woord van deze tijd?) bezoeken, waar je ze bijna hoort denken wat die ouwe daar moet. Deden wij indertijd immers zelf ook. Dat kan natuurlijk komen door de doorsnede van de hyvers waarmee ik in eerste instantie gemakkelijk in aanraking kom, de vrienden -en hun vrienden- van mijn dochter. Maar als ik eens zoek met de mailadressen van volwassenen die ik ken, vind ik er maar erg weinig. Klinkt logisch, ik ben hier zelf ook maar net. Misschien een paar jaar te vroeg?

Enkele van de bloggers die ik tref houden veel anoniem en privé. Maar dat is blijkbaar een generatieprobleem. Het is ongeloofelijk wat je opsteekt tijdens een paar uurtjes rondstruinen in Hyves. Niets is privé, dames en heren. Onder de twintig gooien ze alles op het net. En iedereen mag er van meegenieten. Overigens dient ook veel met een korreltje zout genomen te worden. Je identiteit in Hyves kan behoorlijk verschillen van die in de echte wereld heb ik gemerkt.

Toen ik zei dat ik ook wel een hyve wou, heeft mijn dochter dat voor me geregeld. Dat was kennelijk nodig, want als ik het zelf deed wilde het niet. Zij deed trouwens exact hetzelfde als ik, laten we het op een inmiddels opgeloste storing houden. Of er zit stiekem een filter ergens die kijkt of degene aan het toetsenbord wel onder de twintig is... Een paar dagen later had ze een poll op haar hyve staan, over de aanwezigheid van ouders op Hyves. Tja, dat zet je wel even aan het denken, ik voel me oud worden. Ik, de vooruitstrevende en bijdetijdzijnde IT-er. Ik heb daarom besloten me te beperken tot vrienden, virtueel (via m'n blog) of echt, van ongeveer m'n eigen leeftijd. Nou ja, 30 plus dan en een enkele uitzondering daargelaten. Als ik ze kan vinden.

Voor de StarTrek fans: Het hele Hyves gebeuren doet me sterk aan "The Borg" denken. Met hun hive-mind waarbij iedereen continue met elkaar is verbonden.

Sinterklaas op visite

Stel, je runt een school. Dan moet Sinterklaas natuurlijk op visite komen. Liefst met wat leuke Zwarte Pieten erbij. Maar je hebt niet zoveel fantasie, dus dan vallen allerlei ludieke aankomsten op het schoolplein al af. Zoals motor met zijspan, politieauto, brandweer, paard(!) en noem maar op. Maar, vlak bij de school is wel een treinstation! En wat is er dan leuker om Sint per trein aan te laten komen! Alleen was je niet de enige school met dat idee. En je had natuurlijk niks afgestemd met anderen, want je dacht origineel te zijn en bovendien is het bijna onbegonnen werk. Je kunt moeilijk een advertentie in de krant zetten. Denkt u eens na over alle lollige scenario's die er dan mogelijk zijn!

Op Sneek Noord, een typisch klein forensenstationnetje, voltrok zich eens het volgende scenario. De laagste groepen van een school stonden vol verwachting op het perron te wachten op Sint (Sint 1). Er stond ook een flink aantal forensen. Ineens was er consternatie bij de (alle) volwassenen: er arriveerde een Sint (Sint 2) per auto bij het station. De kinderen hadden gelukkig niets door, ze keken allemaal de andere kant op. Sint 2 had de volgende treinhalte als eindbestemming. Snel werd Sint 1 op het voorliggende station gebeld om toch vooral in het achterste treinstel in te stappen. De kinderen werden naar het eind van het perron gedirigeerd. De forensen vormden een soort van haag halverwege, waarachter Sint 2 zich kon verstoppen. Een en ander verliep ook nog eens redelijk spontaan.

Toen de trein dan aankwam voltrok zich voor de toeschouwers een mooi tafereel: zingende kinderen, die niks hebben gemerkt, en een uitstappende Sint 1 aan de ene kant, een stiekem instappende Sint 2 aan de andere kant van de trein. Alles met bijbehorende Pieten. En een machinist die niet meer bijkwam van het lachen. We hebben in de trein gezongen voor Sint 2 en het was er extra rumoerig lang nadat hij al weer was uitgestapt.

Irritatie

Over het algemeen sta ik wel bekend als goedmoedig, dacht ik. Alleen als ik niet goed in m'n vel zit ken ik wel periodes van snelle opvliegendheid, maar dat is al lange tijd niet meer aan de orde. Op dit moment voel ik me dus redelijk verdraagzaam. Er zijn echter twee dingen waar ik niet goed op blijf reageren: onredelijke mensen en als mensen met hun vingers aan mijn spullen zitten. Die parkeerwachters van zaterdag waren/deden beide vond ik, dus ja, toen werd ik wel even boos.

Waar ik dus ook niet zo goed tegenkan, niet dat ik ontplof maar het kriebelt in mijn hoofd, is dat Blogger steeds dingen verandert aan mijn blog. Dingen waar ik het niet mee eens ben, maar ook niks aan kan doen. Zoals het reageerding. Maar ook dat ineens allerlei tags in mijn teksten staan als ik een plaatje toevoeg. Ik ben vrij precies daarin, dus ik zit de hele tijd weer te corrigeren. Overigens merk ik net dat dat weer hersteld lijkt te zijn! Het is mijn dagelijks werk om aan een systeem te sleutelen en dingen te veranderen. Maar om die aanpassingen wordt altijd gevraagd.

Serendipity staat klaar, mijn URL staat klaar, server in principe ook. Dus wie weet, ga ik binnenkort verhuizen. Lekker eigen baas zijn. Dat er niets verandert, tenzij ik het zelf doe. Het is alleen zoveel werk om die 300+ berichten en reacties over te halen. Op sommige daarvan ben ik toch best nog trots... (hoewel niemand ze ooit meer leest)

Sinterklaas

Ja, het was hier een beetje stil de afgelopen dagen. Dat kwam vanwege het Sinterklaas vieren bij ons thuis, gister. Helaas is de laatste gelovige, mijn neefje, inmiddels ook te groot geworden, zodat er nu een verzameling ongelovigen bij elkaar zat. Dat maakt het gelijk een heel ander gebeuren. Niet meer stiekem pepernoten strooien als er niemand kijkt, niet meer plannen smeden om de pakjes op raadselachtige wijze bij de deur te krijgen, niet meer mijn neefje een beetje stangen en meer van dat moois.

We hadden het wegsluipen en aanbellen natuurlijk ook wél kunnen doen, maar dit jaar was het weer er écht niet naar. En dat van die pepernoten vond ik wel prettig. Onze hond wordt er altijd helemaal gek van. Tijdens het strooien moet hij altijd de gang in, maar na afloop ruikt hij ze overal. Met name onder de bank en kast. Die dingen komen overal terecht. Want als ik strooi, doe ik het goed!

Zaterdag was dan ook een hectische dag met het boodschappen doen en het kopen van kleine cadeautjes. Inpakken en gedichten maken, die ook dit jaar weer heel mooi gelukt waren. De enige schaduw was de parkeerprent die ik kreeg. Verdorie, daar baalde ik wel van. En eigenlijk omdat de auto 30 cm teveel naar rechts stond. Nou ja, ook weer wat geleerd zullen we maar zeggen. Verder was het een mooi weekend. Als gezin gaan we het fijn met de kerst vieren, hebben we elk feest wat.

De zusters

Gister zijn we bij ze (klik) geweest, in Alkmaar. Een beslissing op de valreep, maar wat pakte dat mooi uit. Een geweldige avond, prima plaatsen. Misschien komen ze volgend jaar terug, gaan we weer!