donderdag 31 januari 2008

Rumoer

Sinds onze kleine verbouwing, waarbij we een nieuwe voordeur incl. kozijn kregen, heeft ons huis een extra 'feature'. Namelijk, als het waait uit zuidelijke richtingen dan fluit het dat het een lieve lust is. Zo'n mooi fluiten, dat je het gevoel geeft dat de hele wereld verlaten is. Dat nergens vandaan lijkt te komen, maar er gewoon is. In het hele huis...

Het doet me denken aan het spookachtige geluid dat ik hoorde toen ik vroeger bij mijn Oma logeerde. "Het is de ketel maar", zei ze. Ik dacht: de fluitketel. Maar ze bedoelde de gasketel, mijn Opa en Oma woonden vlakbij de gasfabriek, die had je toen nog, en daar stond zo'n enorme opslagketel. Er was een hekwerk op en daar floot de wind dan doorheen. Even heb ik gedacht dat er op die ketel dan een soort gasfluit zat.

Maar goed, dat geluid van ons moet dus weg. Ik ben zo'n type dat in een zo geruisloos mogelijke omgeving moet slapen. Als we met de boot weg zijn levert dat soms vreemde situaties op. Dan kun je me 's nachts, slechts gekleed in onderbroek en pyjamajasje, op dek zien rondspoken tot dat irritante geluidje gevonden en verholpen is. Toen we nog een zeilboot hadden was dat meer werk dan tegenwoordig met onze motorboot. En mijn irritatiegrens ligt tegenwoordig ook een stuk hoger. Het went met de jaren, denk ik.

Op het Starteiland ben ik wel eens een belendende zeilboot opgegaan, waar niemand aan boord was, om iets aan de klapperende vallen te doen. Daar op het dek trof ik de buurman van de boot aan de andere kant, identiek gekleed, die er ook niet van kon slapen. We hebben, nadat het klusje geklaard was, nog even gezellig staan kletsen. Het is er soms net een grote familie.

Ik heb al ettelijke keren geprobeerd te achterhalen waar dat rotgeluid bij ons vandaan komt. Het lukte nooit. Maar vanochtend had ik het ineens door! Het komt onder de voordeur door. Komend weekend maar even aan de tochtstrip sleutelen. Tegenwoordig kan ik wel even wachten. En anders de slaapkamerdeur maar dicht, dat helpt ook.

Legbatterij

Geen verkeerd woord over onze kipjes, ze doen het heel goed. Het lijken zelfs wel gelukkige kippen te zijn, voor zover een kip gelukkig kan zijn. Ze scharrelen gezellig in het weiland, tot genoegen van onze buren; het is een leuk gezicht. En ze draven de ren weer in zodra je buiten komt, in de hoop dat ze extra lekkere dingen krijgen. De eitjes smaken heel goed.

In het nachthok hebben we drie legkastjes, dat moet voor zes kippen ruim voldoende zijn. Maar, kan iemand mij uitleggen waarom vijf kippen in hetzelfde kastje leggen en de zesde kip in een van de twee andere? Volgens mij zitten ze soms met z'n drieën in één hokje gepropt om hun ei te kunnen leggen. Vreemd...

maandag 28 januari 2008

Het eerste tochtje dit jaar

Als het zondagmiddag is en de zon schijnt, dan worden we toch een beetje onrustig. Dan voelen we onze boot trekken, die wil uit z'n hok. Een belangrijke reden om onze boot in een schiphuis te hebben is dat je er 's winters geen tent over hoeft te doen. En als het met de vorst allemaal wat meevalt, hoeft er ook geen anti-vries in. Daarom kunnen we dan zomaar op zo'n zonnige zondagmiddag in januari (of februari: klik) eropuit trekken. Hond mee, dochter niet. Die vindt het saai. En dat is ook prima.Eerst even langs het Starteiland om te zien of het kielbotencentrum (klik) al wat opschiet. Niet dus. Dat wordt dus het hele zeilseizoen een eiland dat overhoop ligt. Inmiddels hebben we trek gekregen, dus zijn we naar de overkant van het Sneekermeer gevaren, naar "het Meer van Lenten". Daar kun je prima aanleggen en even wat eten en drinken. In deze tijd van het jaar komen er niet veel mensen per boot aan.
Deze foto's maakten we om onze dochter een beetje te jennen, we hebben ze aan haar ge-MMSt. We voelden ons naderhand toch een beetje schuldig, maar van onze hond wordt ze altijd blij en gelukkig, dus heb ik deze ook nog even gestuurd. Axel werd vandaag trouwens tien jaar!Het was een mooie middag.

vrijdag 25 januari 2008

Het heelal in 3-D

Doen jullie dat ook wel eens? Je proberen het heelal in 3-D voor te stellen en dus niet als een platte projectie op het hemeldoek? Vóór je te zien hoe het écht is?

Ik wel.

Dan begin ik met de aarde, probeer me er echt bewust van te zijn dat ik op een grote bal sta en met een flinke vaart in oostelijk richting beweeg. En de maan, een eind weg, maar ook als een echt balletje dat om de aarde draait. Daarna probeer ik me voor de geest te halen dat dit hele setje om een grote zon draait, samen met nog wat andere balletjes. Dit is eigenlijk al lastig genoeg, omdat de schaal al zo gigantisch is. Maar het is nog te doen, helemaal als je de hemellichamen ook kunt waarnemen.

Dan komen de andere sterren, de bekende, die nog redelijk bij ons in de buurt staan. Sirius, Aldebaran, Betelgeuze, Castor en Pollux, noem ze maar op. De pyramidebouwers keken naar diezelfde sterren en lieten zich inspireren. Het zijn geen kleine lichtpuntjes, maar flinke sterren, sommige waarvan onze zon zelfs nietig doen lijken. Ik probeer me er ook in te verdiepen hoever ze van ons afstaan, om een gevoel van diepte te krijgen. En dan de melkweg, waarvan de sterren zover weg staan en de dichtheid zo groot is dat we die slechts als een vage nevel kunnen zien. Het ís geen vage nevel, maar dit:
Met ons zonnetje bij het pijltje. Tot zover ging het nog, nu wordt het moeilijker, de ogen kunnen wel even dicht. Ik stel me voor dat ik in een ruimtescheepje zit dat razendsnel omhoogschiet, loodrecht op het vlak van onze melkweg. De vage melkweg langzaam kantelend tot ik bovenstaand beeld zie. We kennen het alleen van dergelijke plaatjes, maar het is geen fictie. Hier kun je je eigenlijk al niks meer bij voorstellen, maar het is wel ons 'thuis'. Het bestaat, voor ons om er naar te kijken en ons erover te verbazen.

En kijk ik daar om me heen, dan zie ik zoiets:
Geen andere sterren, maar in de leegte van het heelal alleen maar andere sterrenstelsels. Krioelt het er van leven, of zijn we per ongeluk de enigen? En misschien is er geen leven, maar op hoeveel planeten zou het geluid van een oceaanbranding, zoals bij ons, te horen zijn? Is dát dan universeel? En zou je er ergens bijvoorbeeld kunnen surfen? Ergens, in één van die vlekjes? Dat vraagt nooit iemand zich af, volgens mij.

Fascinerend vind ik dat. Dit is wat er soms door me heengaat, als ik op een mooie winteravond van de stille schoonheid van het heelal geniet. En in gedachten door de ruimte vlieg.

donderdag 24 januari 2008

Bloedbank

Gister was ik er weer eens, bij de bloedbank.

Tegenwoordig krijgen we, wanneer het weer zover is, via de post een kaartje met daarop een periode van twee weken waarin je zelf mag bepalen wanneer je langskomt. Dat werkt niet bij mij, want dan maak ik er nooit tijd voor. "Morgen maar", denk ik dan steeds, tot het te laat is. Ik vond de eerdere methode van gebeld worden en een afspraak maken prettiger. Dan stond het dwingend in mijn agenda. Dat de laatste keer deze periode tijdens de kerstvakantie viel, hielp ook niet echt. Meer mensen hadden daar last van gehad, dus was er nu bloedarmoede in het ziekenhuis. Daarom werd ik gebeld, of ik alsjeblieft langs wou komen. Dat wou ik wel.

Er volgt nu een groot stuk -want verder valt er nauwelijks iets te melden- medische voorgeschiedenis van mij. Ik heb namelijk een ietwat enthousiaste sinus-knoop. Ondanks mijn verder toch wel redelijke conditie heb ik altijd een wat hogere hartslag dan de gemiddelde mens. Dat moet ook, anders klopt dat gemiddelde niet. Een gemiddelde houdt immers in dat er tegenover mensen met trage hartslagen ook mensen met snelle hartslagen bestaan.

Toen ik Midas Dekkers eens hoorde vertellen dat je maar zoveel hartslagen hebt en dat ze daarna op waren, besloot ik er eens mee naar de dokter te gaan. Want op deze manier ging ik wel vlotjes door mijn voorraad heen! En soms had ik er last van. Dit was een jaar of zes geleden. Er bleek helemaal niets aan de hand. Alles pico bello, alleen wat te snel. Dat kan. Mocht ik wel een pilletje tegen innemen. Hielp het, prima. En anders maar weer stoppen en er mee leven. Het hielp. Ook tegen mijn migraine trouwens, ik heb daar sindsdien veel minder vaak last van. Een prettig bijverschijnsel.

Daarna ben ik altijd bloed blijven geven en ik heb nooit ergens last van gehad. Nooit misselijk geweest of flauwgevallen. Maar nu blijken er sinds oktober nieuwe richtlijnen te bestaan voor donoren -ze hebben er teveel en kunnen kieskeurig zijn denk ik- en belandde ik ineens weer bij de keuringsarts. Er is vast een reden waarom artsen keuringsartsen worden, de goeie niet tenagesproken. Bij deze had ik het gevoel dat als hij het kon, ik wel hersenchirurg had kunnen worden. Hij verzon hartaandoeningen waar ik bijzat, zocht ze op het internet op, en vroeg mij of ik dát misschien had. Wist ik veel! Volgens mij heb ik niets bijzonders, en dat zei ik ook. Uiteindelijk heb ik hem geadviseerd om voor de aardigheid eens met mijn huisarts te bellen. Zelfs bij het opzoeken in het on-line telefoonboek moest ik assisteren. Helaas was ze er niet, die deed tenminste nuttige dingen. Ze was visites aan het rijden.

Het eind van het liedje was dat ik onverrichterzake weer naar m'n werk kon. Ik heb geeneens lekkere soep gehad. Ik heb er wel een heerlijk vers broodje gesnaaid, maar dat was vantevoren. Hongerig bloedgeven is namelijk helemaal niet prettig. Bovendien vinden de zusters het niet leuk als je daardoor van je stokje gaat. Ik hoor binnenkort, wanneer de huisarts de noodzakelijke gegevens heeft verstrekt, of ik nog bloed mag komen geven. Maar eigenlijk heb ik er al geen zin meer in.

woensdag 23 januari 2008

Treinmisser

Als we er van uitgaan dat ik ongeveer 44 weken per jaar werk, dan heb ik pakweg 10 enkeltjes * 44 weken * 22+ jaar = ca. 9700 keer in de trein naar of van Leeuwarden gezeten. Bijna zes keer de wereld rond. Dat is me wat, als je er zo naar kijkt. Ik had in m'n eentje enkele auto's kunnen verslijten op dit traject.

Me dunkt, een flinke milieubijdrage. Neemt u mij daarom niet kwalijk dat ik me niet zo druk maak over het enkele gloeilampje in mijn huis op die plekken waar ik gewoon een wat pittiger lichtje wil. Maar dit terzijde.

Als forens met deze staat van dienst maak je je meestal niet al te druk over je medeforenzen. Dat doen zij ook niet. Een knikje als groet volstaat, maar elkaar negeren is ook prima. Heel sporadisch voeren we een kort gesprekje, als het zo uitkomt. Bij het instappen is mijn aandacht gericht op het zoeken naar een geschikte zitplaats, niet op het kijken of er wellicht een vage kennis in de trein aanwezig is. Soms krijg ik later te horen dat ik eigenwijs ben in de trein, maar eigenwijsheid heeft er niets mee te maken, ik ben op zo'n moment niet zo met m'n omgeving bezig. En bovendien, vaak herken ik mensen die ik niet goed ken slecht buiten hun 'normale' context.

Dat ik de mij totaal onbekende dame waar ik vandaag naast ging zitten niet groette, was daarom niet kwaadaardig bedoeld, het is onder forenzen gewoon niet zo gebruikelijk. Gecorrigeerd door het venijnige "Ook goedemorgen" herstelde ik 'de fout'. Maar ik kon het daarna niet meer goed doen, getuige het gesnuif en geblaas in mijn richting. Dat ik mijn MP3-speler inhad hielp misschien ook niet, door mijn blog van laatst heb ik hernieuwde belangstelling voor wat er op staat.

Het was het type mens dat iedereen in haar omgeving betrekt bij haar reis, één keer in de drie maanden. Zelfs de dame naast mij, aan de andere kant van het gangpad, werd in de commotie betrokken. De ramp was helemaal niet te overzien toen halverwege het enkelspoor de tegemoetkomende trein ook nog op zich liet wachten. De hele coupé moest vrezen voor haar aansluiting in Leeuwarden.

Als ik de MP3-speler niet al in had gehad, was dit een goed moment geweest om daar wat aan te doen. Ik zette hem nu in ieder geval een stuk harder, King Crimson o.a. werkt heel goed. Ik had nergens meer last van en kon ongestoord verder in mijn boek lezen. Ze kreeg geen vat op mij en aan alles voelde ik dat ik het nu helemaal verbruid had. Door de schichtige blikken van medereizigers in mijn richting kon ik wel raden welke wending het gesprek inmiddels had genomen. En anders hadden haar handbewegingen richting haar oren me het wel duidelijk gemaakt. Zo legden we het laatste stukje naar Leeuwarden af. Ik was blij dat ik er uiteindelijk weer uitmocht en heb verder ook maar niets meer gezegd.

Over drie maanden zien we wel weer. Tegen die tijd even uitkijken naast wie ik plaatsneem.

Update 24-1-2008: klik (haha).

dinsdag 22 januari 2008

Jane-5

Wat ik zei over de stem van Madonna twee logjes geleden deed me aan het volgende denken (ik heb soms van die associaties). In de verhalenbundel 'Bicentennial Man and Other Stories' van Isaac Asimov staat het verhaal 'Feminine Intuition'. Hierin krijgt een intuïtieve robot (Jane-5) een vrouwenstem om een stel wetenschappers gemakkelijk te laten praten. Ik stel me dan toch de stem van Madonna voor. Dat bedoelde ik er eigenlijk mee toen ik dat zei van die mooie stem. "A sweet and almost disturbing contralto".

Madarian said, “Listen to her....How do you feel, Jane?”
“In excellent health, thank you,” said Jane-5, and the voice was precisely that of a woman; it was a sweet and almost disturbing contralto.
“Why did you do that, Clinton?” said Peter, startled and beginning to frown.
“Psychologically important,” said Madarian. “I want people to think of her as a woman; to treat her as a woman; to explain.”


Geweldige verhalen vind ik het, de (robot)verhalen van Asimov. Of de Foundation trilogie, ik had die op de HAVO op mijn Engelse boekenlijst staan en las 'm in één ruk uit. En natuurlijk 'The Caves of Steel' en 'The Naked Sun'. Heerlijke boeken met robot R. Daneel Olivaw.

'Feminine Intuition' en een paar andere mooie Asimov verhalen vind je hier: klik.

The Three Laws of Robotics:
1. A robot may not injure a human being or, through inaction, allow a human being to come to harm.
2. A robot must obey the orders given it by human beings except where such orders would conflict with the First Law.
3. A robot must protect its own existence as long as such protection does not conflict with the First or Second Law

maandag 21 januari 2008

Opmerkelijk

Net ben ik via Google gevonden door: "mooie vrouwen zijn die even als intiligent als dat ze mooi zijn". Haha, wat een malle vraag. En ook nog fout geschreven...

Gister zocht ik bij een redelijk random lijstje van nummers die in mijn hoofd zitten op Youtube de bijbehorende uitvoeringen. Er zitten nummers bij waarvan ik dacht dat die in de vergetelheid waren geraakt, omdat je ze nooit hoort en niemand in mijn omgeving, voor zover ik weet, ze kent of er ooit met mij over praat. Ik ging op zoek en was stomverbaasd over de ontdekking dat de nummers zeker níet vergeten zijn. Sterker nog, ze worden nog steeds nagespeeld, uitgevoerd of gecovered, hoe je het maar wilt noemen. Uitgevoerd heeft mijn voorkeur. Ze leven nog, en dat vond ik eigenlijk de leukste ontdekking die voortkwam uit het samenstellen van het lijstje.

zondag 20 januari 2008

Stokje

Krijg ik zomaar een stokje toegeworpen van Anders. Ik kan me wel in zijn verhaal over de stokjes vinden. We zijn ongeveer tegelijkertijd begonnen met bloggen, na het stokjesgooihoogtepunt. Ik heb geloof ik wel eens een stokje van Marius gehad, maar het niet als zodanig begrepen. Ik was nog een beetje 'groen'. En nee, eigenlijk ben ik ook geen stokjesmens, ik geef het dan ook niet door.

Het muziekstokje dan. Het is de bedoeling je MP3-speler op shuffle te zetten en dat dan de eerste twintig nummers de soundtrack van je leven zijn. Nou heb ik wel een MP3 speler, m'n telefoontje namelijk, maar wat daar op staat kan ik nauwelijks een representatieve doorsnee voor mijn leven of mijn smaak noemen. Ook luister ik er nauwelijks naar, eigenlijk ben ik een stiltemens. En te lui om actief iets aan de MP3-content op mijn telefoontje te doen.

Als ik sporadisch eens de radio aanzet is dat meestal om het gevoel contact te hebben met de buitenwereld. Eigenlijk geldt dat ook voor de TV. Ik koop nauwelijks CD's en zet de CD's die ik heb zelden op. Ik laat me liever verrassen. Ik ken haast nooit de artiest en naam van een nummer, misschien interesseert het me te weinig.

Eigenlijk vind ik ook teveel muziek leuk, ik zou nauwelijks een keus kunnen maken. Ik houd van oude muziek, middeleeuws dus, tot hiphop. Van Mozart tot Metallica. Elektro-trance en Gregoriaanse muziek. Turkse volksmuziek, Zigeunermuziek. Van alles dus. Er is ook veel waar ik een hekel aan heb. Moderne opera's of composities waar nauwelijks kop of staart aan is te ontdekken. Alles van Barbra Streisand en Celine Dyon, brrr. Jan Smit en kompanen, jakkes. (Ik vrees voor Google nu....) En zo kan ik ook nog wel even doorgaan, maar 't gaat om het idee.

Als ik een lijst zou moeten maken met nummers die ik mooi vind zou dat een krakkemikkige doorsnede moeten zijn van wat ik hierboven schreef. Ik zou ze nooit op mijn MP3-speler zetten, want ze blijven juist mooi omdat ik ze zo zelden hoor. Ik zal proberen hieronder twintig nummers te plaatsen (en sommige moet je gewoon ook zien!) die mijn hart hebben veroverd en die zomaar op mijn speler zouden hebben kunnen staan. In -natuurlijk- willekeurige volgorde:

1. Eminem-When I'm gone (voor vaders...)
2. Steve Harley & Cockney Rebel - Sebastian
3. The mamas and the papas - California dreamin
4. Cyndi Lauper - True Colors (haar versie ervan)
5. Black Eyed Peas - Shut Up
6. Madonna - Die Another Day (ze heeft de mooiste stem die ik ken)
7. W.A. Mozart - Mass in C minor (K.427) Credo (maar natuurlijk alles van hem)
8. Domased - Warning Signal (even zoeken in het album, Tarantula is ook goed)
9. Gabriel Faure - In Paradisum
10. King Crimson - Starless and Bibleblack
11. Purcell - Funeral of Queen Mary - arr Walter Carlos uit Clockwork Orange Deze vent speelt het heel goed! Het origineel is ook de moeite waard, overigens.
12. Klaatu - The Loneliest Of Creatures (helaas niet te vinden op het internet)
13. Pink Floyd - Atom Heart Mother, Part 1 en part 2
14. The Beatles - Eleanor Rigby
15. The Rolling Stones - Paint it Black
16. The Pussycat Dolls - Beep (en een mooie Rumba: Buttons)
17. Mike Batt - Lady of the dawn (helaas alleen een cover aanwezig, maar wel een goeie)
18. Alan Parsons Project - Old And Wise (mogen ze op mijn begrafenis draaien)
19. Guns N' Roses - November Rain
20. Metallica - The Unforgiven

Oh ja, voor de nieuwsgierigen onder jullie, op mijn telefoontje staan 10, 8 en 16, van de laatste twee de hele albums. En een paar nummers van Inge!

vrijdag 18 januari 2008

Stumble

donderdag 17 januari 2008

Afgepeigerd

Gister ook nog maar vrij genomen, want ik wou de rolsteiger die ik van de aannemer heb geleend uit de hal weghebben en de boel weer netjes maken. Het is gelukt, maar nu ben ik helemaal afgedraaid. 'k Was bijna te moe om te slapen. Komend weekend twee wandjes, twintig meter plint en zes deuren en kozijnen doen en dan zal ik wat mooie foto's plaatsen. Als ik een beetje ben bijgekomen ga ik jullie weer opzoeken en een stokje oppakken. Maar nu nog niet, eerst even uitrusten op het werk.

Update: In de 'paardenstal' naast mij zitten twee externen. De één lacht met een zanikend geluid, de ander maakt als hij lacht een geluid als een piepende deur. Ze doen het veel en onnodig. Grrr. Ja, ik ben moe, dan irriteren mij dat soort dingen. Nou ja, in ieder geval halen ze vaak koffie voor iedereen.

Update2: In de middagpauze zag ik de eerste winterakonietjes al! Bloeiende dingen, daar word je weer vrolijk van!

dinsdag 15 januari 2008

Schilderen en fluiten

Vandaag was ik dus aan het schilderen. Latjes en vlakken. Het ging wel goed en ik ben mooi opgeschoten. Ook was er zelfs tijd voor een bakje koffie met onze buren. Maar waar ik even over wou schrijven is over het fluiten van onze dochter.

Dit jaar moet ze op de muziekschool examen doen voor haar C-diploma. Dat moet om de twee jaar en het begint bij A. Ze speelt nu dus bijna zes jaar. Het gaat wat met ups en downs, er zijn periodes dat ze haar dwarsfluit bijna niet aanraakt. Dat vinden we niet leuk natuurlijk, maar de liefde voor de muziek moet ook van binnenuit komen. Momenteel zit ze in een periode dat ze erg veel speelt, en ik geniet van elke minuut. Van oefeningen van iemand die al zes jaar speelt kun je heel goed genieten zelfs.

Gek is dat, nu ik erover schrijf valt het me pas op, maar in ons huis wordt muziek gemaakt (en beluisterd), gedanst, getekend en geschilderd (schilderijen dan, niet het geklieder van mij). Kunstzinnige bedoening is het hier. Aan de dameskant dan, zelf ben ik niet zo artistiek aangelegd.

Hella moet voor haar examen enkele stukken spelen uit een boek, ze mag zelf kiezen. En dus hoorde ik vandaag de mooiste muziek voorbijkomen. Natuurlijk niet gepolijst, er zal nog heel wat geoefend moeten worden op haar definitieve keuze. Ze kan heel goed prima-vista spelen, dat is direct van blad, dus komt ze meestal meteen al redelijk mee, ze heeft een CD erbij met de begeleidingsmuziek. 'Badinerie' van Bach ging natuurlijk veel te snel, maar ze vindt het wel heel mooi, ik denk dat ze dat wel wil kunnen spelen. Ze is er zéker toe in staat. 'Scène des Champs-Elysées' uit Orphée van Gluck vond ze saai (wij niet). Maar waar ze mij mee ontroerde onder mijn werk zodat ik gewoon even gestopt ben om er naar te luisteren was 'Sicilienne' van Gabriel Fauré. Een heel mooi, dromerig stuk. Ik denk dat ze deze kiest, het sprak haar enorm aan en dat was heel goed te horen. Ik heb het voor jullie opgezocht. Het viel niet mee een met piano begeleiding te vinden (Daar wil ze een vriendin voor vragen...)



En Badinerie ook even, voor wie het niets zegt:

maandag 14 januari 2008

De laatste loodjes

Eerst even dit voor de belangstellenden: Hella heeft haar tweede wereldoorlog stukje geplaatst. Ik vind het erg goed en ben heel trots op haar.

Zo, vanochtend kon ik even uitrusten op m'n werk, alhoewel het daar ook behoorlijk hectisch was, de uren vlogen voorbij. Zaterdagochtend begonnen we met het leeghalen van onze voormalige slaapkamer, wat nu ons kantoortje beneden is. De kleding- en linnenkasten staan er nog wel, plus een boekenkast vol ordners en allerlei andere rommel. En het computermeubel natuurlijk.

Alles moest eruit, omdat we er een laminaatvloer in wilden leggen. Er lag nog een zeil in waar we het allang mee hadden gehad. Echt nog zo'n slaapkamerding. Het bleek een mooie ondergrond voor het laminaat. De hal, de badkamer en de woonkamer kwamen vol rommel te staan, het is onvoorstelbaar wat er dan uit zo'n hokje komt. Met de boot heb je dat in het najaar ook altijd. Oh ja, en het moest om half vijf klaar, omdat we een etentje hadden met een gezellige groep mensen.

Terwijl ik met de vloer bezig was, kon Maria intussen door de klerenstapel heenworstelen om te zien wat er weg kon en wat er bewaard moest blijven. Heerlijk vind ik dat, eens goed opruimen. Fase 1 was mooi op tijd klaar, zodat ik zondag met de plintjes bezig kon, dat was ook nog een heel gedoe. Plus de kasten weer monteren en alle spullen terugplaatsen. De hal moest beslist weer ruim zijn, want vandaag kwam de stucadoor om alles netjes af te werken. Die was in een ochtend klaar, zodat ik 's middags eindelijk aan de slag kon om het plamuur- en schilderwerk te doen.

Morgen heb ik 'vrij', kan ik lekker aan de slag in huis. Als ik een beetje doorwerk komt het helemaal klaar. Jullie zijn vast heel nieuwsgierig naar de foto's! ;-)

donderdag 10 januari 2008

Huiswerk

Aan één kant heel fijn, aan de andere kant een beetje jammer dat ik mijn dochter nooit hoef te helpen met haar huiswerk. Af en toe kijk ik wel eens een boek van haar in, om te zien wat ze tegenwoordig zoal te horen krijgen op school, maar nodig is het niet. Eigenlijk is het wel heel gemakkelijk voor ons dat ze helemaal autonoom haar zaakjes regelt. Op tijd uit bed 's ochtends (meestal), huiswerk af (soms op het laatste moment) en cijfers waarvan ik wou dat ik ze zo had gehad. Bijkomend detail: ik deed MAVO, zij doet Atheneum.

Als ik er vroeger aan dacht hoe dat zou zijn om een kind op het voortgezet onderwijs te hebben, had ik altijd zo'n idee dat ik dan zou moeten helpen met de vakken die ik zelf het leukst vond. Natuur- en Scheikunde bijvoorbeeld. Dat is een beetje tegenstrijdig met de idee dat je het als bèta leuk zou vinden wanneer je kind dat ook is. En als dat zo is, dat het kind dan waarschijnlijk meer hulp nodig heeft met vakken die je zelf vroeger ook niet zo lagen. Bent u er nog? Ik ken mensen die avond aan avond samen met hun kind zitten te blokken op het huiswerk. Ik vraag me af of zo’n kind dan niet boven z’n macht zit te werken en wie je daar uiteindelijk een plezier mee doet. Een tandje minder en wat meer pret lijkt me voor iedereen veel leuker, maar dit terzijde.

Mijn dochter ziet me dus niet als onuitputtelijke bron van kennis, maar werkstukken en verslagen mag ik altijd even doorlezen van haar. Zo ook gister. Ze schreef, voor geschiedenis, een pagina uit een dagboek van een meisje met een foute vader tijdens de 2e wereldoorlog. Ik hoop dat ze het nog eens op haar eigen blog zet zodat jullie het kunnen lezen, want ik vond het heel erg goed. Ik kon bijna niet geloven dat ze het helemaal zelf had geschreven. Leuk om zo verrast te worden. Het enige dat we er samen aan hebben toegevoegd was de interpunctie, om het de lezer (lerares) iets gemakkelijker te maken. Punten en komma’s zijn kennelijk niet cool. En ach, ik werd er zo óók wel door geraakt.

woensdag 9 januari 2008

De verbouwing (2)

Nog even geen foto's, die plaats ik volgende week als het helemaal klaar is. Deze week waren de timmermannen voor het laatst bij ons aan het werk. Het dakraam zit er in, de laatste dingetjes worden vandaag afgerond. Volgende week komt de stucadoor en daarna kunnen we weer wat lampen ophangen. En ik denk dat we hier en daar moeten sauzen, dan is alles weer fris en netjes in de hal. Misschien moeten we ook wat meer kleur aanbrengen, anders wordt het wel een erg wit geheel denk ik. Dat kan ook heel mooi zijn, we moeten maar even zien hoe het uitpakt.

dinsdag 8 januari 2008

Oranjekoek

Afgelopen weekend hadden we een afscheidsetentje bij een van onze Indische collega's. Het was erg lekker en gelukkig niet te heet. Bovendien was het erg gezellig en dat is toch het belangrijkste. Opvallend is wel dat Indiërs, tenminste degenen die ik ken, erg van zoet houden. 'Sweets', gebakjes en dergelijke, daar kun je ze midden in de nacht wel voor wakker maken, dacht ik zo.

Eén van de Indiërs had zelfs enkele oranjekoeken mee naar huis genomen toe ze op vakantie daarnaartoe ging. Zonder garnering erop uiteraard, de slagroom had ze mee in spuitbussen. Haar familie had het erg lekker gevonden. Ik vind dat wel een kostelijk idee, zo'n Indische familie daar ergens in de binnenlanden, lekker aan de oranjekoek!

donderdag 3 januari 2008

Goede voornemens

Eigenlijk doe ik niet aan goede voornemens, maar ik heb er toch een gemaakt. Volgende oudjaarsdag ga ik niet eerst de garage opruimen om ruimte te maken voor het oliebollenbakken. Dat moet eerder. Een week of zo. Dit keer liep ik 's middags krom door het vele bukken en het gesleur met zware spullen. Ik was daardoor blij dat de laatste van de 213 bollen (acht pakken) de pan ingingen. En eigenlijk was dat jammer, want het was erg gezellig!

Wel heb ik voor het eerst in twintig jaar op nieuwjaarsdag meteen de, speciaal hiervoor bestemde, oude frituurpannen goed schoongemaakt. Dat is me nog nooit gelukt en het scheelt een hoop extra gedoe op 31 december aanstaande. Het wordt zo nog wel eens wat!

woensdag 2 januari 2008

Het nieuwe tv-kijken

Vooruit, ik geef het grif toe, maar ik houd van tv kijken. Niet dat ik naar alles kijk, er is zelfs heel veel waar ik niet naar wil kijken. Naar alle soap, sentimentele feel-good en reality-tv niet bijvoorbeeld, en niet naar de vele je-bent-door-naar-de-volgende-ronde programma's. En zo zijn er nog wel wat categorieën. Maar ik houd wel van goed gemaakte tv-series, zelfs Nederlandse hoewel daar in mijn visie bar weinig van zijn. Van serieuze documentaires, goeie comedy en mooie (actie-) films geniet ik ook graag.

We kijken al een tijdje digitaal, maar konden niets meer opnemen. De aftandse videorecorder hebben we tijden geleden verbannen naar de slaapkamer en die wordt daar zelden meer gebruikt. Het opnemen was zo'n gedoe, dat geklier met die banden, de slechte opnamekwaliteit, ik had er schoon genoeg van. Een harddiskrecorder stond al een tijdje op ons verlanglijstje, maar het kwam er nog niet van. Bovendien wilde ik dan niet het analoge signaal kunnen opnemen, maar het digitale natuurlijk.

Na grondig onderzoek was ik een tijdje geleden al uitgekomen op de Humax Duovisio iPVR 9200C. Het zal wel een mannending zijn, het kostte wat moeite de vrouwen in mijn huishouding te overtuigen van het nut van zo'n apparaat. Maar, we hebben 'm nu een weekje binnen en wat hebben we er al veel pret mee gehad. Hij doet namelijk alles wat je ervan verwacht en veel meer. Bovendien is het beeld nog beter dan we al gewend waren. Het is niet alleen een recorder, maar ook het 'gewone' tv-kijken verloopt via dit apparaat. Het allerleukste is dat hij continue het kanaal opneemt waar je naar kijkt.

We kunnen daardoor alles waar we naar kijken nu pauzeren of terugspoelen. We hoeven niet meer af te wachten of een regisseur ons ergens een herhaling van gunt, dat regelen we voortaan zelf! Heb je wat gemist of verstond je het niet goed, even een stukje terug. En als je achter bent geraakt door dit soort acties kun je tijdens reclames snel vooruitspoelen. Je moet, als je erg veel achterloopt, wel een beetje oppassen want na een kanaalwisseling (zappen onder de reclame) begint hij weer opnieuw en is al het vorige weg.

Hella heeft het allemaal weer sneller door dan wij, niet de bediening, maar de gedachte erachter. We zaten de eerste dag ergens naar te kijken, toen ze opeens de informatieknop indrukte en uitgebreid de programma-informatie begon te lezen. Dit duurde ons na een tijdje te lang, we kregen het gevoel dat we een belangrijk deel van het verhaal misliepen. We begonnen al te mopperen. Maar met een lief lachje deed ze de info weer weg en spoelde terloops terug tot voor de 'onderbreking'. Tv kijken zal bij ons nooit meer hetzelfde zijn. Het is leuker geworden.