Het bestek van mijn vader

Vroeger, bij ons thuis, hadden mijn vader en moeder ieder hun eigen bestek. Ze hadden het gekregen voor hun trouwen, of misschien zat het in de uitzet van mijn moeder. Dit zijn van die dingen die ik haar nog eens moet vragen. Ik kom er soms pas achter dat er vragen zijn als ik er hier over schrijf. Ik weet ook niet of er ooit messen bij waren, ik kan me alleen de lepel en vork van beide herinneren. Het was een bijelkaarhorend setje, maar wel met verschillende versies voor man en vrouw. De vormgeving staat bekend als 'Chippendale'. Toen die mannenstripgroep met dezelfde naam bekend werd, had ik dus eerst hele andere associaties. Als hij voer werd het setje van mijn vader niet gebruikt, maar we zagen het wel altijd liggen in de bestekla wanneer we de tafel moesten dekken. Als een soort belofte van zijn terugkomst.

Mijn vader is indertijd goed gedrild op de ambachtschool en later de zeevaartschool. Hij was meestal erg precies en secuur. En netjes op z'n spullen. Helaas hebben we te weinig tijd in elkaars gezelschap kunnen doorbrengen, zodat hij deze kwaliteiten niet op mij heeft kunnen overbrengen. Ik ben eigenlijk meer chaotisch en rommelig. En slordig op m'n spullen. Maar als ik weer eens bezig ben gereedschap of keukengerei oneigenlijk te gebruiken en het gevoel krijg dat hij afkeurend over mijn schouder staat mee te kijken, moet ik wel eens terugdenken aan die keer dat hij de dakgoten schoonmaakte met een eetlepel. Die van mijn moeder, natuurlijk. Daarna zat er een scherp haakje aan waarvoor hij vanzelfsprekend op z'n valie kreeg. Dan denk ik maar dat ik het toch niet helemáál van een vreemde heb.

Ik ga even afdwalen. Zo was ik eens als klein jochie met mijn vader bij mijn opa, met een gebroken hamersteel. Opa moest dat even repareren, hij had een winkel met die spullen. Hij mopperde dat mijn vader weer eens de hamer als breekijzer had gebruikt, terwijl je daar toch echt apart gereedschap voor hebt. Terwijl mijn opa daar zo mee bezig was, stak hij zijn tong een beetje uit, tussen zijn lippen. Dat deed hij altijd. Mijn vader plaagde hem daarmee, waardoor opa een beetje boos werd. Pa moest lachen, de door hem verwachtte reactie was niet uitgebleven! Diezelfde hamer en steel heb ik ook nog steeds, heb hem nooit als breekijzer durven gebruiken.

De lepel en vork van mijn vader heb ik na zijn overlijden gekregen. Ik ben niet een bewaarder van spullen, heb veel van wat toch eigenlijk en voornamelijk nostalgische rommel was, weggegooid. Daar heb ik geen moment spijt van gehad. Maar die lepel en vork, ik wil er thuis elke avond mee eten. Ik heb niet veel eigenaardigheden of dwangneurosen, denk ik, maar om de één of andere reden is dit belangrijk voor mij. Hoewel niet altijd bewust, het laat mij m'n vader toch elke dag nog een beetje vasthouden.

Vanavond een foto.