Het Zwarte Water

Laatst had ik mijn beoordelingsgesprek. Het was een mooi gesprek, want het ging niet alleen over presteren en doelen halen. Het ging ook over ons mens zijn, met zwakheden en sterke punten. Er was niet zuiver éénrichtingverkeer, maar we deelden met elkaar onze moeilijkste perioden (tot op zekere hoogte) en vonden overeenkomsten. Ik werd vergeleken met zacht stromend water, dat maakte indruk op mij. Het water dat overal aanwezig is en in kiertjes doordringt zonder op te vallen.

Ik ben ooit wel iemand geweest met meer rimpelingen, golfslag zelfs, aan de oppervlakte. Het oppervlak is inmiddels kalm geworden, maar onder dit zwarte, stille oppervlak zijn nog wel degelijk heftige stromingen en ook zeemonsters aanwezig. Het leven heeft ook in mij z’n sporen achtergelaten. Ik kan ze wel benoemen, die monsters, maar het is niet nodig. Ze zijn niet zichtbaar en hoeven dat ook niet te worden. ’s Nachts, wanneer alles anders is, komen ze wel eens naar boven. Dan spelen ze aan de oppervlakte en koesteren ze zich in het maanlicht.

Ik ben iemand met een romantische gedachtewereld, zo’n man verwacht meestal teveel, dus omgekeerd ervaar ik vaak de teleurstelling.

Tegelijkertijd ben ik het water en vaar ik er op. In mijn bootje ben ik veilig wanneer ik wakker lig door de golven die de spelende monsters veroorzaken. Gevaarlijker zijn de stromingen, die duwen je uit de koers zonder dat je er erg in hebt. Ik zwalk rond, lijk geen bestemming te hebben, er is geen richting. Gevangene van het Zwarte Water. Waar is het land, al was het maar een klein eiland.

Ik herstel mijn kompas.

Naar aanleiding van twee zinnen (cursief) van Marius Nuy, die mij nog niet loslieten.