Wat me nou weer overkwam

Wie hier al een tijdje leest zou kunnen weten dat ik nu een jaar of twee Tai Chi beoefen. Het wekelijkse uurtje in de sportschool bestaat altijd uit grofweg twee delen: er wordt aandacht besteed aan Tai Chi zelf, de gestileerde vechtsportbewegingen die iedereen wel kent, en aan Tai Chi (Taiji) Wuxigong, een "diepgaand systeem voor zelfgenezing". Over dit laatste wilde ik het even met u hebben.

In periodes van zes tot acht weken werken we aan een bepaalde oefening, waarbij de duur en intensiteit ervan langzaam wordt opgebouwd. De bedoeling is om door houding en ontspanning, ook van de geest, in contact te komen met de aarde-energie en deze toe te laten in je lichaam. Als je dit goed doet treden er spontane bewegingen op. Onder spontaan verstaan we onwillekeurig.

Ik vermoed dat ik nu weet wat u denkt. Tenminste, als u net zo sceptisch en nuchter bent als ik. Eigenlijk moet ik niet zoveel hebben van dit soort zweverig gedoe, ik kwam er voor het leren lopen van de Tai Chi vormen, het leren ontspannen van lichaam en geest. Dit andere gedeelte kwam er automatisch bij. Maar goed, ik probeer er wel voor open te staan, doe m'n best bij de oefeningen en luister aandachtig naar de uitleg van de leraar. Maar ik kijk ook met enige argwaan naar de sporadische demo waarbij de leraar een gevorderde leerling bijna als een lappenpop door de dojo laat stuiteren. Ik ben niet iemand die snel (ver)oordeelt, die afwijst wat anders is, dus sta ik daar met een 'laat maar komen' houding. Want nieuwsgierig ben ik wel.

In het begin, twee jaar geleden, stond ik daar dan wat stil en stijf te staan, want ik wilde niets bij mezelf toelaten. Maar na een tijdje merkte ik toch wel wat beweging en in de loop van de tijd heb ik mezelf ontspannen en vrij genoeg kunnen maken om me enigszins aan deze spontane bewegingen over te geven. Het moeilijkste is namelijk om het gewoon te laten gebeuren, je westerse geest wil toch de baas blijven. Je bent bang je voor jezelf te schamen.

Vorige week stond ik daar dus ook weer prettig relaxed te wezen met m'n redelijk minimale spontane bewegingen. Tot ik opeens begon te hupsen en te schudden en om m'n as te draaien, dat had ik nog nooit meegemaakt! Ik leek wel zo'n malle leerling van de demo die ik hierboven beschreef. Ik schrok er niet van, maar zag dat de leraar met mij bezig was gegaan, met z'n merkwaardige handbewegingen. En z'n pretoogjes! "Heb je vanavond thuis wat te vertellen!", zei hij na afloop. Ik kreeg het gevoel alsof ik geslaagd was voor een soort examentje.

Het was een bijzondere ervaring. Leuk ook. Ik was natuurlijk nog wel gewoon mezelf de baas, ik had er elk moment mee op kunnen houden, maar er was duidelijk ook een invloed van buitenaf die energie opstuwde en weer langzaam terugbracht. Ik stond op sokken, dat was wat glad, maar was zelf genoeg onder controle om niet op m'n plaat te gaan. Door de ontspanning en het vertrouwen kon ik het laten gebeuren. Het gaf mij, de techneut en nuchtere Fries, in ieder geval weer stof om over na te denken, me te verwonderen.

Voor wie iets meer wil weten dan wat ik hier vertelde:
http://www.taijiwuxigong.com/nederlands/wat_is_twg.htm