Billy Elliot
Door een (voor ons) gelukkige samenloop van omstandigheden, kwam het dat mijn dochter en ik gisteravond bij de dansvoorstelling van de Jeugd Dans Opleiding Fryslân terecht kwamen. Het was een heel leuke avond, waarin door de jongens (2) en meisjes (veel) een mooie uitvoering werd gehouden. Ik moest tijdens deze avond aan twee fictieve personen denken, namelijk Don Quichot en Billy Elliot. Hoe dat zo kwam van Don Quichot, mijn held, vertel ik u de volgende keer. Dat van Billy Elliot, wie de film niet kent moet hem maar eens gaan zien, zal ik nu doen.
Het kwam doordat ik tijdens de voorstelling al wat had zitten peinzen over het tekort aan jongens in de groep. En dat dat eigenlijk heel jammer is. Even wat achtergrondinfo: we waren uitgenodigd door de moeder van één van deze twee jongens, mijn dochter danst namelijk ook (niet onverdienstelijk) en wil volgend jaar misschien auditie doen voor deze opleiding. Dat wordt nog lastig, want ze zeilt denk ik nóg liever en door de agenda's gaat het moeilijk samen. Maar dat is wellicht van later zorg. Deze moeder had ook nog een vriendje van haar zoon meegenomen. Duidelijk zo? ;-)
In de pauze had ik een leuk gesprekje met deze meegebrachte jongen. Dat hij eigenlijk misschien ook wel had willen en kunnen dansen, maar het niet heeft gedurfd uit angst voor sociale afwijzing. Want daar heb je mee te maken, zelfs in ons tolerante Nederland, jongens die willen dansen moeten daarnaast ook nog eens vechten tegen onbegrip en kortzichtigheid. En niet alleen van hun leeftijdsgenoten, de ouderen kunnen ook heel goed stempelen. Soms nemen ze niet eens de moeite hun stompzinnigheid vóór zich te houden.
Enfin, wat mij betreft zitten de twee die het wel met volle overtuiging aandurven in een soort puber-paradijs. Veertien en al die mooie meiden om je heen. Je hebt hun complete aandacht en dat weten die jongens zelf ook!
6 opvarenden:
Ik geloof dat ik die film heb gezien en er zeer door geroerd was. Het verhaal, het 'spel', maar vooral ook omdat ik altijd in opstand kom tegen ongegronde en onzinnige pijnlijke afwijzing of uitsluiting. Dit loopt als een rode draad door mijn leven, die solidariteit (die kwetsbaarheid ook), daar is geen speld tussen te krijgen. Voor het meegekomen vriendje is het wel confronterend, niet te kunnen, niet te durven doen wat hij eigenlijk graag zou willen - al denk ik dat 'in deze moed' ouders een onmisbare rol hebben te vervullen. In dat opzicht heeft Hella het straks stukken makkelijker.
Dan hebben wij dus vroeger iets verkeerd gedaan...
Dansen is echt topsport! Absoluut niet voor mietjes...
@Marius: Als hij het écht graag had gewild was het natuurlijk wel gebeurd. Maar de extra hindernis helpt niet bepaald. Meisjes, vooral leuke, hebben het vaak een stuk makkelijker. Wat ook weer niet eerlijk is...
@V@nM@n: Zeker weten!
@Goentah: Het is zeker topsport, de jongen in kwestie heeft dan ook met de school een sportovereenkomst. Dat wordt gedaan wanneer kinderen niet altijd aan hun schoolverplichtingen kunnen voldoen vanwege het uitoefenen van hun sport. Gelukkig is niet iedereen kortzichtig.
Er zat vroeger in mijn balletklasje één jongen. Dat was Joost. En Joost werd niet gepest maar wel een beetje raar aangekeken door de horde giechelmeiden van onze elitaire balletschool. Dat kwam vast door zijn maillotje. Inmiddels reist Joost de wereld over als een van de Ashton brothers. Kijk. Dat heeft hij dan toch wel goed gedaan.
@bl-oxx: Ik vond ze hier: http://www.tvopjepc.nl/programma/281 vrij eenvoudig. Tja, die maillotjes helpen ook niet, maar het hoort er kennelijk bij. Nu is er overigens wel een verschil tussen ballet en moderne dans. Bij de laatste zie ik ze niet vaak.
Een reactie posten