Bloedbank

Gister was ik er weer eens, bij de bloedbank.

Tegenwoordig krijgen we, wanneer het weer zover is, via de post een kaartje met daarop een periode van twee weken waarin je zelf mag bepalen wanneer je langskomt. Dat werkt niet bij mij, want dan maak ik er nooit tijd voor. "Morgen maar", denk ik dan steeds, tot het te laat is. Ik vond de eerdere methode van gebeld worden en een afspraak maken prettiger. Dan stond het dwingend in mijn agenda. Dat de laatste keer deze periode tijdens de kerstvakantie viel, hielp ook niet echt. Meer mensen hadden daar last van gehad, dus was er nu bloedarmoede in het ziekenhuis. Daarom werd ik gebeld, of ik alsjeblieft langs wou komen. Dat wou ik wel.

Er volgt nu een groot stuk -want verder valt er nauwelijks iets te melden- medische voorgeschiedenis van mij. Ik heb namelijk een ietwat enthousiaste sinus-knoop. Ondanks mijn verder toch wel redelijke conditie heb ik altijd een wat hogere hartslag dan de gemiddelde mens. Dat moet ook, anders klopt dat gemiddelde niet. Een gemiddelde houdt immers in dat er tegenover mensen met trage hartslagen ook mensen met snelle hartslagen bestaan.

Toen ik Midas Dekkers eens hoorde vertellen dat je maar zoveel hartslagen hebt en dat ze daarna op waren, besloot ik er eens mee naar de dokter te gaan. Want op deze manier ging ik wel vlotjes door mijn voorraad heen! En soms had ik er last van. Dit was een jaar of zes geleden. Er bleek helemaal niets aan de hand. Alles pico bello, alleen wat te snel. Dat kan. Mocht ik wel een pilletje tegen innemen. Hielp het, prima. En anders maar weer stoppen en er mee leven. Het hielp. Ook tegen mijn migraine trouwens, ik heb daar sindsdien veel minder vaak last van. Een prettig bijverschijnsel.

Daarna ben ik altijd bloed blijven geven en ik heb nooit ergens last van gehad. Nooit misselijk geweest of flauwgevallen. Maar nu blijken er sinds oktober nieuwe richtlijnen te bestaan voor donoren -ze hebben er teveel en kunnen kieskeurig zijn denk ik- en belandde ik ineens weer bij de keuringsarts. Er is vast een reden waarom artsen keuringsartsen worden, de goeie niet tenagesproken. Bij deze had ik het gevoel dat als hij het kon, ik wel hersenchirurg had kunnen worden. Hij verzon hartaandoeningen waar ik bijzat, zocht ze op het internet op, en vroeg mij of ik dát misschien had. Wist ik veel! Volgens mij heb ik niets bijzonders, en dat zei ik ook. Uiteindelijk heb ik hem geadviseerd om voor de aardigheid eens met mijn huisarts te bellen. Zelfs bij het opzoeken in het on-line telefoonboek moest ik assisteren. Helaas was ze er niet, die deed tenminste nuttige dingen. Ze was visites aan het rijden.

Het eind van het liedje was dat ik onverrichterzake weer naar m'n werk kon. Ik heb geeneens lekkere soep gehad. Ik heb er wel een heerlijk vers broodje gesnaaid, maar dat was vantevoren. Hongerig bloedgeven is namelijk helemaal niet prettig. Bovendien vinden de zusters het niet leuk als je daardoor van je stokje gaat. Ik hoor binnenkort, wanneer de huisarts de noodzakelijke gegevens heeft verstrekt, of ik nog bloed mag komen geven. Maar eigenlijk heb ik er al geen zin meer in.