Eindelijk, het is zover! Mijn nieuwe domein en site zijn actief!
Vanaf nu is iedereen welkom op www.tagelus.nl
Ik zou het fijn vinden wanneer je je bookmarks, readers en dergelijke hierop zou willen aanpassen. Vanaf nu wordt deze site niet meer bijgehouden. Over enige tijd zal ik hem opdoeken.
De aanpassing is op dit moment supervers, dus wanneer de site nog niet bereikbaar is probeer het dan later nog eens. Een en ander kan tot 48 uur vanaf nu duren.
Tot gauw!
Voor jullie geruststelling: ik ben er nog hoor! Mijn mooie nieuwe site staat met smart te wachten op bezoekers en reacties. Ik moet alleen nog even zorgen dat mijn domein naar de nieuwe plek gaat wijzen, en daar heb ik verdikkie een logincode voor nodig. Die had ik niet (meer), maar de brief(!) met gegevens laat op zich wachten. Vroeger kon het gewoon telefonisch...
Verder heb ik het zo druk met van alles en op mijn manier dat ook mijn bezoekjes aan jullie er even bij inschieten. Maar het komt goed, na deze week gaan we weer als vanouds verder. Zeker weten.
Dames en heren, jullie kunnen even niet meer reageren. Ik heb een (door ons op het werk altijd zo verfoeide) freeze ingesteld, zodat er even niks meer verandert hier voordat ik open ga op mijn nieuwe adres. Ik hoop dat het begin volgende week rond is, dit hangt mede van de gebrekkige communicatiemogelijkheden af met de partij waar mijn URL al een paar jaar een kwijnend bestaan lijdt.
Houd de berichten hier in de gaten. Bij hoge communicatienood kun je natuurlijk op mijn hyve terecht.
Mijn eerdere stukje over deze film eindigde ik met een vraag. Dat is belangrijk, want met die vraag in mijn hoofd ging ik deze film bekijken. Het was goed dat ik mooi op tijd van huis was vertrokken, zonder avondeten wegens de ouderavond die we eerst ook nog hadden. Zoals verwacht werd het namelijk ontzettend druk. De grote zaal van de bioscoop wordt verbouwd, dus moesten we met z'n allen in een zaaltje voor iets meer dan 200 man. Alle stoelen waren bezet en er zijn zelfs ongeveer 50 mensen teleurgesteld weer naar huis gestuurd.
Het was ontegenzeggelijk een mooie en aangrijpende film, wat mij betreft elke prijs die hij kreeg waard. Prachtig acteerwerk. De beklemmende sfeer, mooie beelden. De stille grauwe straten met hier en daar een Trabantje (geloof ik, ik heb geen verstand van auto's). Ik ga het er verder niet over hebben, ik ben geen recensent en een ieder moet er zelf maar van vinden wat hij wil.
Ik had alleen wat moeite met de vraag die ik me vantevoren had gesteld, namelijk hoe deze beroeps Stasi-officier zo in de ban kon raken van zijn doelwitten. Ik kon zijn omslag niet plaatsen, er leek nauwelijks aanleiding voor hem om zijn plichten te verzaken die hij voorheen met verve uitvoerde. De film geeft weinig antwoorden of suggesties in die richting. Hij was gewoon een goed mens, daar moeten we het mee doen. Dat er geen antwoord kwam op deze vraag bleef een beetje aan mij knagen. Maar het was maar een kleinigheid, ik heb een heel mooie avond gehad. En wie de film nog moet of kan zien kan ik beslist aanraden dit te doen.
Zolangzamerhand heb ik het wel gehad met deze blogger account. Ik krijg steeds meer klachten over het reageren, sinds men het onlangs heeft aangepast cq. verprutst. En wie vindt het krijgen van reacties nou niet leuk? Ik ga de boel niet opdoeken hoor, want er staan hier teveel stukjes die mij na aan het hart liggen. Maar ik kan wel melden dat ik binnenkort overga op een nieuwe, eigen omgeving die ik helemaal zelf kan beheersen. En waar niet de één of andere joker in Amerika zit te bepalen wat goed voor mij is. De voorbereidingen zijn nu écht in volle gang!
Voor wie met smart zit te wachten op mijn 'recensie' van de film van gister, even geduld! Ik ben geweest maar het moet even bezinken. Wel kan ik alvast verklappen dat ik het een prachtfilm vond, die mij ook 's nachts nog stof tot nadenken gaf. Maar ik heb ook een kanttekening! Dat moet ook, anders is het niet leuk erover te schrijven.
Vanavond draait bij ons in het Filmhuis deze Oscarwinnaar. Ook won deze film nog veel meer prijzen. Ik denk dat ik er heen ga, het zal wel een volle zaal worden. Gelukkig komt dat hier regelmatig voor.
Alleen de titel al, (de fascinatie voor) het leven van een ander. Hebben wij dat hier in de blogwereld ook niet? Alleen wordt hier niet bespioneerd, maar gunnen veel mensen elkaar een kijkje in hun leven. Je laat niet méér los dan je wilt, kunt de zaken kleuren of weglaten al naar je uitkomt. En je kunt gluren bij wie je wilt, soms een berichtje achterlatend dat je er was.
Toch is het vreemd. Je krijgt een beeld van de mensen bij wie je leest. Of het correct is weet je niet, het is het gevoel. Hoe ze schrijven, wat ze schrijven. Soms klikt het over en weer, soms klikt het niet. Naar sommige mensen ben je meer nieuwsgierig dan naar anderen. Waar dat aan ligt weet ik niet.
Wel vind ik het fijn wanneer belangstelling een beetje wederzijds is, of wordt. En dan bedoel ik niet reacties op mijn reacties, maar tegenbezoekjes. Belangstelling voor wat míj bezighoudt. Mijn reacties die ik elders achterlaat zijn als noten die in het najaar door eekhoorns worden verstopt. Ik laat ze lukraak achter, weet vaak niet meer waar en kom zelden terug om te checken of er een tegenreactie was. (Maar als ik die per ongeluk vind, is dat wel leuk natuurlijk!) In ieder geval getuigen ze van mijn belangstelling voor wat jóu bezighoudt.
Enfin, ik dwaal een beetje af zoals gewoonlijk. Als ervaringsdeskundige in het gluren naar levens van anderen ben ik nieuwsgierig naar die film. Hoe kan de spion ondanks het eenrichtingverkeer toch in de ban komen van zijn slachtoffers? Morgen laat ik het je misschien weten.
Op een mooie dag als deze is het fijn om de deuren thuis open te zetten. Nu kun je dat nog doen zonder dat het huis volloopt met vliegen. En muggen. Het enige dat binnenstroomt is het luide gezang van een winterkoninkje en frisse lucht. Zo aan het eind van zo'n middag fiets ik dan graag naar de boot. Het is te laat om nog te gaan varen en te koud om er iets te doen. Maar dat geeft niet.
We hebben een schiphuis. Vorig jaar heb ik eens wat toeristen binnen laten kijken, ze waren helemaal verbijsterd dat zoiets bestond. Ons schiphuis is het eerste schiphuis dat je tegenkomt als je het terrein opgaat, vlak langs de straat. Het is een mooi hoekje, we zijn er erg blij mee. Het scheelt Maria een hoop gedoe, ook omdat we een mooie brede 'stoep' binnen langs de lengte van het schiphuis hebben, in plaats van een smal steigertje.
Binnengekomen stap ik op de boot. Omdat we in een hoekje liggen komt daar een hoop rommel uit de stad terecht en is het ondiep geworden. Komend seizoen gaan 'we' daar wat aan doen. 'We', want om er te mogen liggen moet je eerst een aandeel kopen. Ik huur, maar ben dus ook aandeelhouder! Dat is ook heel leuk. Oh ja, omdat het zo ondiep is, borrelt het als ik aan boord stap. De geluiden van de straat en de voetbalvelden dringen zachtjes tot mij door. Binnen heerst de winterrust van de schepen. Veel zijn afgedekt en winterklaar gemaakt. Die van ons niet, ik wil er elk moment mee kunnen varen.
Het lijkt net of we er nog onlangs een weekend mee weg waren. De verrekijker staat er nog, er slingert een Donald Duck van mijn dochter. Ook ligt er wat andere rommel, die een boot 'boot' maakt. Alleen aan de bedden en de koelkast kun je zien dat het winter is. Ik ga zitten, soms ga ik zelfs even liggen. Ik ben er zo wel eens in slaap gevallen. Als ik mijn ogen dichtdoe klinkt het alsof het seizoen in volle gang is, door de binnensijpelende geluiden. Het voelt lekker, zo op je boot te zitten. Niets moeten, niets hoeven, niets doen. Er gewoon even zijn.
Tja, ik ontkom er toch niet aan. Nare gedachten dringen zich naar binnen. Het plafond in de kuip moet gedaan worden. Er moet één en ander kaalgemaakt en gelakt. Eigenlijk moest er eens een nieuwe vloer in. En, prioriteit één, een nieuwe kuiptent. Die moeten we al een paar jaar, maar er komen steeds dingen tussen. Roestplekken op de gangboorden moeten weggewerkt. Het achterdek moet geschilderd, de railing bijgewerkt. Ik ken elke vierkante centimeter van mijn boot. Soms zijn er van die 'wise-guys' die menen het nodig te vinden mij te moeten wijzen op achterstallig onderhoud. Het is een leefboot, geen showboot, zeg ik dan. Ik heb het opgegeven er een showboot van te willen maken. Dan moet je gepensioneerd zijn of geld over hebben. Koop een boot en werk je dood.
Maar nu is het geen goed moment daar aan te denken. De boot is nu even gewoon mijn boot. Even erop zitten. Even ervan genieten. Fijne herinneringen ophalen. Aan mooie tochten. Aan mooie plekjes, met port en oude kaas. Aan vrienden die langskwamen voor een hapje en een drankje. De mooie gesprekken, de fijne mensen die we hebben leren kennen. De kinderen die muziek maakten en zongen op een mooie warme zomeravond. De 25(!) kinderen die er naar 'Keizer Kuzco' keken op een laptop, tijdens een regenachtige dag in de vakantie. Maria met haar accordeon, waar ik zo lekker een dutje op kan doen. Of zomaar mezelf even terugtrekken met een boek, midden in de Sneekweek.
Ik rommel nog even wat in de kastjes, maar begin het koud te krijgen, in een schiphuis is het altijd wat kil. Even later fiets ik weer naar huis en voel me goed. Nog een week of zes, dan begint het weer! Dan komen we uit de winterslaap.
Ik hoor het elke dag, tegenwoordig ingeblikt, "we naderen station Leeuwarden, tevens eindpunt van deze trein". Wat ik me nou afvraag, is dat wel goed (Nederlands)?
Is het niet: "Eindstation voor deze trein", of "Eindpunt van deze rit", of zo?
Wat denken jullie?
Elk apparaat dat aan het internet gekoppeld wil zijn, moet een adres hebben. Een IP-adres (IP=Internet Protocol) heet dat. Momenteel zien die adressen eruit als bijvoorbeeld 23.234.134.7. Elk van de vier getallen tussen de puntjes kan een waarde van 0 tot 255 hebben. Hierdoor zijn er ruim vier miljard combinaties mogelijk. Dat lijkt veel, maar ze zijn bijna op.
Dit protocol heet voluit Internet Protocol Version 4 (IPv4). Om aan het naderende adressentekort iets te doen heeft men IPv6 bedacht. Dat ziet er ongeveer zo uit: 3ffe:6a88:85a3:08d3:1319:8a2e:0370:7344.
Elk getal in deze reeks kan 16 waarden bevatten. Hexadecimaal noemt men dat. Na 9 is A dan 10 en F is 16. Men is begonnen om langzaam om te schakelen naar dit nieuwe systeem. Het zou best kunnen dat je daarom over enige tijd een nieuwe router of zo moet kopen. Het hangt er maar vanaf hoe men dit gaat oplossen.
Zouden ze dan nu wel genoeg adressen hebben, vraag je je af? Men kan met dit systeem 3,4 × 10^38 adressen maken. De aarde heeft een oppervlakte van 510.225 miljard m2. Een heleboel gereken later leer je dat er 5000 adressen zijn voor elke vierkante micrometer (hoeveel zandkorrels passen daarin?), maar in de praktijk zullen dit ongeveer 1600 adressen per vierkante meter zijn. Voor het gehele aardoppervlak. Het lijkt een beetje onzinnig, in staat te zijn elk grassprietje op aarde een adres te kunnen geven en dan nog over te houden.
Over honderd jaar vragen ze zich vast af waarom we het niet meteen goed deden, toen we de kans hadden.
Gister was het Aswoensdag, de eerste dag van de katholieke vastentijd. Wij doen er verder niets aan, maar op Aswoensdag en Goede Vrijdag eten we nooit vlees, en vis bij het avondeten. Toen ik 's ochtends mijn brood klaarmaakte had ik er niet bij stilgestaan en ook nog vleeswaren op mijn boterhammen gedaan. Gelukkig was het palingworst!
Met D., een toen nog piepjonge collega, had ik ooit zomaar ineens het volgende bizarre gesprek. We hadden het over zwaartekracht en hoever die reikt:
D: "Man, in de ruimte is helemaal geen zwaartekracht!"
G: "Ik dacht het wel, kijk maar naar de maan."
D: "Wat heeft die er mee te maken! Kijk jij maar naar astronauten, die zijn gewichtloos. En de maan is sowieso te ver weg."
G: "Astronauten worden net zoveel aangetrokken door de aarde als dat ze worden weggeslingerd door hun snelheid, net als de maan. Hetzelfde geldt voor hun capsule en daarom lijken ze alleen maar gewichtloos."
D: "Oh ja? Dat kan helemaal niet wat jij zegt. En waaróm zitten ze dan in een capsule?"
G: "Hoe bedoel je?"
D: "Nou, als er zwaartekracht was, was er ook lucht."
G: "Huh? In de ruimte is inderdaad geen lucht, wel zwaartekracht. Dat heeft niks met elkaar te maken."
D: "Jonge, jij snapt er niks van, wat ben jij een sukkel! Op de maan moesten ze toch ook een pak aan en daar wogen ze ook niks. Geen lucht en geen zwaartekracht. Snáp het dan!"
Ik heb het nog even geprobeerd, met tekeningen zelfs. En eb en vloed, en de zon en planeten, maar hij werd steeds bozer. In zijn hoofd waren luchtdruk en zwaartekracht onlosmakelijk aan elkaar verbonden. Door de zwaartekracht is er wel luchtdruk, maar niet andersom. Aan mijn collega's had ik ook niks, ik geloof dat ze het stiekem wel met hem eens waren. Gelukkig kon hij goed programmeren, maar een 'rocket scientist' zal hij nooit worden.
Sinds de grote verbouwing, een jaar of twaalf geleden, hebben we een schuifdeur tussen de hal en de woonkamer. We moesten aanpassingen doen voor Maria en het was nodig de trap een kwartslag te draaien voor de traplift. Deuren moesten worden verplaatst en een schuifdeur was op deze plek de enige elegante mogelijkheid. Hierin verscholen zit ook ergens ons 'bevallingsverhaal', misschien vertel ik het hier nog wel eens. In onze directe omgeving zijn zoveel mensen die het kennen, dus waarom jullie niet, vroeg ik me laatst af. Misschien is het wel eens goed om het op te schrijven, maar vandaag niet.
Die (zware) schuifdeur nam de afgelopen twee weken enorm veel tijd van mij. Hij was namelijk uit het ophangsysteem gescheurd. Als je ziet hoe licht die ophanging was uitgevoerd, is het nog verbazingwekkend dat het zolang goed is gegaan. Van een flink scharnier heb ik een nieuwe ophangbeugel gefabriceerd en ik wou meteen van de gelegenheid gebruik maken om de rail een halve centimeter verder van de wand te bevestigen. De schuifdeur liep altijd wat aan en schoof daardoor niet lekker. Ik had me niet gerealiseerd dat die rail was vastgeschroefd aan een (verborgen) dikke stalen I-balk, met alle gevolgen van dien. Maar het is allemaal weer gelukt, ten koste van een hoop inspanning en gemopper. En boortjes. Ik kan er niet zo goed tegen als dit soort klusjes ineens veel complexer en moeilijker blijken dan oorspronkelijk gedacht.
Om ervoor te zorgen dat de schuifdeur niet altijd open blijft staan heb ik er ooit een contragewichtje aan gehangen. Daarom moet het soepel lopen allemaal, anders werkt het niet goed. En het gewicht moet niet te zwaar hoeven zijn, want anders heb je er teveel last van bij het opendoen. Volgens mij is de mix nu precies goed.
Dat gewichtje heb ik zelf gemaakt, van een stukje stalen buis en wat lood, dat ik smolt in een pannetje. De laatste keer dat ik zoiets deed was samen met mijn vader, toen ik een gewicht nodig had voor een uurwerk dat ik had gemaakt van mecano. Eigenlijk was het een soort bouwpakket, ik kreeg het met Sinterklaas. Ik weet niet meer hoe oud ik was, maar ik schat dat ik een jaar of twaalf was.
We hadden lood gesmolten en in een klein verfblikje gegoten. Voordat dat op natuurlijke wijze afgekoeld was hadden we natuurlijk allang ons geduld verloren. Mijn vader zocht naar iets om het nog erg hete ding in te doen, er lag gelukkig een plastic zak in de buurt. Met een tang plaatste hij het blikje in die zak. Maar toen hij het op wou tillen bleef het gewicht natuurlijk gewoon staan, het was dwars door die zak gesmolten. We hebben vreselijk gelachen, omdat het eigenlijk zo stom en komisch tegelijk was. Zo'n vergissing was niks voor mijn vader, dat maakte het nog leuker.
Toen ik dat gewichtje voor die schuifdeur maakte moest ik hier aan denken en heb ik er nog eens zachtjes in mezelf om gelachen. Gek, hoe snel aan nieuwe objecten oude herinneringen kleven.
Nog even een schilderijtje van Maria hier en daar, misschien nog een enkel klein likje verf (op de kozijnen). Maar ik vind het zo eerst wel af. Al dat mooie wit bestond voorheen uit akelige bruine schrootjes, zonder dakraam. Er was geen eer aan te behalen. Nu ziet het er een stuk mooier en frisser uit. Kan ik nu de Flits gaan schuren en de grote boot doen. Ja, je blijft bezig zo, haha. Eerst even bijkomen hoor.
Eigenlijk wou ik het voor deze week voor gezien houden, het bloggen. Maar toch nog even dit. Ik zapte gister naar Nederland 1, daar begin ik altijd, en heb daar toch zeker een volle seconde iemand naar lucht zien happen. Er kwam geen tekst. "Duurt te lang", zei ik en ik zapte verder. Daar moesten we met z'n allen ontzettend om lachen.
De afstandsbediening (zapper) wordt in ons huishouden genadeloos bediend. Zo zappen wij ook wel eens weg als men tijdens een willekeurig verhaal net bij de clou komt. Onder de woorden: "We zullen het nooit weten", zappen we dan weg. Bijvoorbeeld: "... en de dader vluchtte met zijn auto via de weetikwatvoorweg richting" *ZAP* "We zullen het nooit weten". Niet dat we ooit naar Opsporing Verzocht kijken, maar het was zomaar even een voorbeeld. Er zijn betere momenten om dit te doen. Hebben jullie ook van die favoriete zapmomenten?