Mobieltjeswedloop

Ineens zijn alle mobieltjes bij ons thuis aan vervanging toe. Behalve eigenlijk die van mij, want zolang heb ik hem nog niet. Maar ik loop zwaar achter. Het begon met mijn dochter, die kocht deze:
Toen was die van Maria helemaal gaar, die wilde (en nam) deze:
Ik, de gadgetfreak, moet me behelpen met deze:
Ik wil eigenlijk ook wel wat anders. Maar wat? Het moet van alles kunnen voor niet te veel. Kom daar maar eens om. Ik kom er niet uit, ik kan niet beslissen. De stress van de moderne mens in deze jachtige maatschappij. Is deze wat?

Push the mountain

Woensdagsavonds heb ik altijd mijn TaiChi uurtje. Bij onze sportschool wordt evenredig aandacht besteed aan drie 'onderdelen' van TaiChi: Martial-art, Body-art en Healing-art. Er wordt onderwezen volgens de methoden van Dr. Shen Hongxun. De Body-art spreekt mij het meest aan, het lopen van de vormen. Hoe langzamer hoe fijner. Je kunt je dan helemaal concentreren op de precieze uitvoering van alle bewegingen. Alleen daar mee bezig zijn, je hoofd helemaal leeg maken.

Gisteravond was het na één keer de vorm lopen tijd voor Healing-art: QiGong. We hebben twintig minuten 'Push the mountain' gedaan. Dr. Shen doet het op het plaatje voor. Een statische, maar zware oefening (vind ik), gericht op het op gang brengen van gezonde Chi stromen. Ik moet zeggen dat ik als nuchtere Fries, scepticus en techneut, wel eens wat moeite heb met deze concepten. Maar ik geef me er aan over, doe er serieus aan mee. Probeer er open voor te staan.

Maar wat je er verder ook van vindt, het is in ieder geval heel prettig en minder hysterisch dan 'spinning' of dat soort zaken. Ik heb flink tegen mijn mountain gepushed en voelde me er heel goed bij.

Ontslag?

van Webwereld:
Woensdag 30 mei 2007, 09:45 - Meer dan eenderde van de bloggers met een baan, schrijft over zijn werkgever, werkomgeving of collega's en riskeert daarmee ontslag.

Gelukkig heb ik meestal leukere dingen om over te schrijven.

Ouderwedstrijd

De ouderwedstrijd vindt altijd plaats op de zaterdagavond van het clubkampioenschap. Met na afloop de prijsuitreiking en een hapje en een drankje voor iedereen. Meestal gaat de fokkenist in zijn bootje op stap met één van zijn ouders of de ouders van de stuurman. Waar ik zijn/man schrijf mag je ook haar/vrouw lezen natuurlijk. Maar andere combinaties zijn vanzelfsprekend ook toegestaan. Als er maar een Flitsouder stuurt en een Flitskind aan de fok zit.

En zo kwam het dat de fokkenist van mijn dochter, die ook graag mee wilde doen, op zoek moest naar een ouder. Maria zeilt heel goed maar had geen tijd, ik ging foto’s maken. En zijn eigen ouders zijn geen zeilhelden, die hebben andere kwaliteiten. Het bleek geen probleem want JB, een dochter van BB waar ik het hier al eens eerder over heb gehad, wou ook heel graag meedoen maar had nog geen bootje. Dus dat was snel geregeld.

Toen het tijd werd om te vertrekken waren Maria en ik elders met Flitsclubzaken bezig. Ik kon helaas niet snel genoeg terug zijn. JB durfde aanvankelijk het bootje niet zomaar mee te nemen. Maar het was niet zomaar, we hadden het immers afgesproken. Andere ouders waren gelukkig niet zo verlegen en hebben haar geholpen het water op te gaan. Toen ik dan eindelijk aan kwam hollen zag ik ze zeilen en hebben we nog even vrolijk naar elkaar gezwaaid.

Er waren iets van 45 bootjes op het water. JB, voormalig Flitskind en gerenommeerd 12-voets jol zeilster heeft de hele wedstrijd ontzettend genoten en plezier gehad. Niet in het minst van het gepraat van de fokkenist van mijn dochter. En ze hebben ook ontzettend goed gezeild, ze zijn vierde (of vijfde, ik ben het even kwijt, vanavond opzoeken) geworden. Het was een prachtige avond, met vers gerookte zalmforel en een drankje voor iedereen na afloop.

Windstilte

Vandaag was het een windstille, rustige dag op het Sneekermeer. Om half acht ging ik douchen, de avond ervoor kon ik het niet meer opbrengen. Beetje teveel drank gehad, maar het was dan ook ontzettend gezellig. Een leuk feest na afloop van de geslaagde playbackshow. Dat het zeilen voor de jeugd ook afgelopen was, wisten we toen nog niet. Maar toen ik zo vroeg in alle stilte over het eiland liep was ik er al bang voor, de mist voorspelde niet veel goeds.

Elders ben ik omschreven als 'vrolijke Fries', en inderdaad, dat ben ik ook vaak wel. Zeker hier, waar ik liever de luchtige kanten van het bestaan belicht. En ook zeker voor de meeste mensen die mij, oppervlakkig, kennen. Meestal houd ik het voor me, maar ik kan ook ten prooi vallen aan sombere overdenkingen. En helemaal als ik met een lichte hoofdpijn zo eens op het dijkje voor me uit zit te staren met een lekkere kop koffie -uit de Senseo die wij tot grote hilariteit van medewatersporters uit onze kringen aan boord hebben- in de hand, en de dingen nog eens laat passeren.

Het was een geslaagd weekend hoor! En zeker voor alle argeloze betrokkenen die alleen maar van het evenement hoefden te genieten zoals zich dat ontvouwde, zoals wij dat zelf ook vaak bij andere evenementen doen. Maar als 'man van' iemand uit het organiserende bestuur leer je dan ook weer eens de keerzijde kennen. Maar goed, het meeste is weer rechtgebreid, het overige zal nog wel eens besproken worden.

Er was een moment later in de ochtend, toen ik daar zo op dat dijkje zat, dat ik het gevoel kreeg een onzichtbare toeschouwer te zijn. Ik denk dat ik dat ook wel kan uitstralen, een soort van 'laat me met rust' aura heb ik dan. Maar dat was het niet. Op het eiland is het eigenlijk wel een beetje de gewoonte dat je jezelf bij anderen uitnodigt. Dit werkt over het algemeen heel prima, alhoewel het wennen is. Het op zoek gaan naar een plek voor wat gezellige momenten. En er kwamen en gingen ook wel mensen bij me zitten voor een gesprekje, en nog meer koffie met een koek, maar het waren niet de mensen die ik nu graag om me heen had gehad, op een enkeling na.

Ik ben het mezelf uitnodigen wel eens moe en het besef dat er door sommigen nauwelijks terugzelfuitgenodigd wordt gaf een bevreemdend, afstandelijk gevoel. Ik voelde me ineens een beetje eenzaam. En toen we aan het eind van de middag wegvoeren regende het ook nog. Er zwaaide iemand, hopelijk naar ons.

Intussen...

... deed ik even dit: (beetje verlaat) moederdag cadeau in elkaar gezet en geschilderd.
Kunnen we fijn buitenbarbecuen. Of bij een houtvuurtje zitten.
staat ie verdorie een beetje scheef. (eigen schuld) dat wordt nog even wat napielen. volgende week maar.

Pinksterevenement

Het houdt maar niet op, nu staan we weer voor het Pinksterevenement annex Clubkampioenschap van de Flitsclub. En het belooft fantastisch weer te worden, dus kan er bijna niets misgaan. Daarna hebben we weer wat weekenden 'rust'. Dus ook straks ben ik weer even 'uit de ether', met heel andere dingen bezig dan internet of werk.

"Met wat voor dingen dan?" vraagt u zich misschien nog af. Nou, behalve een ongetwijfeld heel spannende strijd om het kampioenschap hebben we daar:
- de ouderwedstrijd! Waarin een ouder met een kind aan de fok om de beste vader en moeder strijdt. Altijd een prachtige gebeurtenis.
- de Playbackshow! Waarin de kinderen de -bijna professioneel uitgevoerde- act opvoeren waar de laatste weekenden heel hard voor is geoefend. Dit staat garant voor een van mijn mooiste avonden van het jaar. Ik kan wel zeggen dat het Starteiland tijdens dit gebeuren is uitgestorven omdat iedereen in het Foarûnder staat samengepakt om maar vooral niets te missen.
- de FlitsStory 1 komt uit, het clubblaadje waar door enkele gedreven moeders en kinderen hard aan is gewerkt om deze weer op tijd klaar te krijgen. Vol met verhalen, foto's en wist-u-datjes. (Voor de geïnteresseerden: straks ook electronisch beschikbaar!)
- En natuurlijk de heel gezellige bijeenkomst voor iedereen om onder het genot van een drankje en een heerlijk hapje (is nog een verassing) de stand van zaken nog eens door te nemen.

U ziet, de komende dagen staat mijn aandacht voor u op een heel laag pitje. Maar er zullen vast momenten zijn dat ik even aan u denk en in mijn hoofd een klein stukje klaarzet. Hopelijk overleeft dit stukje dan het weekend zodat ik het nog eens daadwerkelijk kan opschrijven.

Probleempje

Onlangs is het liedje "Dikkertje Dap" van Annie M.G. Schmidt verkozen tot haar mooiste versje. Graag had ik u hier deelgenoot willen maken van het liedje van haar dat ik het mooist vind. Het is namelijk een liedje uit "Ja zuster, nee zuster", waarvan ik automatisch had aangenomen dat ze allemaal door haar werden geschreven. Maar toen ik de tekst zocht om hieronder te kunnen plaatsen ontdekte ik dat mijn mooiste Annie M.G. Schmidt liedje werd geschreven door Leen Jongewaard! Ik plaats het toch, maar nu moet ik dus even op zoek naar een nieuw liedje.

Het is: Poes, poes, poes (terwijl ik niet eens van katten houd)

Weet je nog, die keer in de lente, we liepen door de stad
Toen hebben we een kat gevonden, een hele blauwe kat
Blauw, blauw, hemelsblauw
"Melkboer, is die kat van jou"
De melkboer zei
"Die kat is niet van mij"
Poes, poes, poes, poes, poes-poes

Weet je nog, die keer in de lente, die kat zat aan een touw
We vroegen 't aan alle mensen: "Is die kat van jou?"
Blauw, blauw, hemelsblauw
"Bakker, is die kat van jou"
De bakker zei
"Die kat is niet van mij"
Poes, poes, poes, poes, poes-poes

Weet je nog, die keer in de lente, de juffrouw van de klas
Had aldoor lopen zoeken, zoeken in het gras
Blauw, blauw, hemelsblauw
De kat was van de schooljuffrouw
De juffrouw zegt
"M'n kat is weer terecht"
Poes, poes, poes, poes, poes-poes

"Juffrouw, juffrouw
Hoe komt uw kat zo blauw
Zo blauw als een vergeet-me-niet"
De juffrouw zei: "Dat weet ik niet
De katten die ik hou zijn altijd hemelsblauw
Blauw, blauw, blauw"
Poes, poes, poes, poes, poes-poes

Willie Wortel humor

Dit krijg je als je techneuten aan gebruikers laat vertellen waarom hun systeem even niet beschikbaar zal zijn:

Er is in het systeem een probleem geconstateerd, waardoor een reboot noodzakelijk is om een crasch te voorkomen.

Genieten

Het blijkt erg moeilijk om vandaag iets te schrijven over de laatste vier dagen. Want wat hadden we weer een fijne mini-vakantie op nog geen drie km van huis. Ik moest vanmorgen op het werk eerst heel diep nadenken waar ik vorige week woensdag ook al weer mee bezig was geweest. Ik was onthecht tot en met.

Door de harde wind op vrijdag en zaterdag moesten er veel bootjes worden afgesleept nadat ze waren omgeslagen. We hadden op deze dagen geen tijd voor foto's en koffie en andere ontspannende zaken aan boord. Ik had vrijdag dit jochie in de sloep, hij is fokkenist en was gelukkig pas na de finish omgeslagen. Wel had hij het inmiddels enorm koud, vandaar dat we hem binnen hadden. En dit beeld zegt het helemaal voor mij. Het plankje dat hij zo stevig vasthoudt is een onderdeel dat bijna wegdreef.

die forse knie daar links is niet van mij maar van mijn mede rescuer, waar ik wel twee keer in kan.

In de linkerbalk vind je een link voor nog meer foto's van de Flitsclub en er komen nog veel meer, mocht je geïnteresseerd zijn. Maar voornamelijk dus gemaakt tijdens de windstille dagen. Hieronder nog even het sloepje van de Flitsclub (helaas niet super scherp) tijdens één van deze dagen, maar dan met andere ouders er in.
Ik ken bijna alle kinderen en hun ouders (en zelfs hun bootjes) bij naam. Aan de nieuwelingen moet ik nog wat werken. Sommigen kennen we al een jaar of zes, dan heb je vaak ook wel het een en ander gezellig te bepraten tijdens de rustige momenten van de dag. Maria is secretaris van de Flitsclub, dus dan heb je automatisch veel contact met iedereen, ik ook. En dat is zo ontzettend leuk!

De heer die zo vriendelijk lachend op de foto naar ons kijkt is B. Pijp. Zo heet hij niet echt maar dat komt omdat hij altijd een pijp aan heeft. Deze foto, met B. zonder pijp, is over een aantal jaren veel geld waard. ;-)

Kleine Sneekweek

Zo. Reacties op mijn meest recente posts beantwoord; waar ik lurk een berichtje achtergelaten; boot (vanochtend om 6:45 voer ik al) ligt alvast op z'n plek; Flits in orde; niets staat een viertal fijne Kleine Sneekweekdagen in de weg.

Vijf wedstrijden worden er gevaren, waarvan ik er drie met de sloep achteraan mag om bij eventuele omgeslagen Flitsen, of andere optredende ongemakken, de hulpende hand te bieden. De snelle interventiemacht bestaat uit twee rubberboten, de sloep is voor het naar de haven brengen van de slachtoffers. Na het weekend zal ik mijn ervaringen met u delen.

Oh ja, en de foto's natuurlijk!

No more lurking

Terwijl ik weg ben naar de Kleine Sneekweek, kunt u zich vermaken met de ontlurkingsweek:

Op initiatief van Zezunja en Yuri Maanzand staat deze week in het teken van het uit de schulp lokken van zogenaamde lurkers. Dat zijn regelmatige lezers die nooit reageren.

Omdat ik niet zo heel veel bezoekers trek en dus ook weinig lurkers heb, besteed ik er evenredig veel aandacht aan. Komt u regelmatig hier maar hebt u nog nooit gereageerd, dan is dit uw kans!

Laat weten wie u bent. Vind ik leuk.

Schilderen en lakken

"Het is geen schilderwedstrijd voor vaders", roep ik altijd stoer als er weer eens een Flits (jeugdzeilbootje, hout, tweepersoons) opduikt die strak in de lak (epoxy, nog beter) zit en ge-airbrushed of bestickerd is. Sinds mijn dochter met haar Flits wedstrijden zeilt, nu voor het derde jaar, was er niet veel aan het bootje gebeurd, dus werd het hoog tijd om er weer eens de kwast en roller op te zetten. "Eén goede laklaag moet voldoende zijn", dacht ik nog toen ik er aan begon. Dat was de gemakzuchtige ik.

Maar de perfectionist die daarna komt opduiken was toch niet tevreden met het resultaat. Dus opschuren en dan even goed doen, nam ik me voor. Helaas. Ik deed het zondagmiddag buiten, tussen de moeders door, en nadat ik -redelijk tevreden- klaar was kwam er plotseling een soort van mini-regenbuitje overheen. Met één klein drupje water per 5 vierkante cm ongeveer.

Ik hoopte, tegen beter weten in, dat het wel goed zou komen. Nee dus, het leek wel een maanlandschap. Maandagavond maar weer opschuren dus. Ach, hoe meer laagjes hoe beter het is. Gisteravond in de garage voor de derde keer het dek gelakt en nu lijkt het dan toch redelijk geslaagd. Er moeten nog wat kleine details, maar die moeten wachten tot volgende week.
Ik geef mezelf alvast een 8.

Intussen deed ik ook het vrijboord. Dit moest weer mooi geel. Hier kon ik me inhouden en heb het slechts twee keer gedaan. Maar wel met mooi resultaat, vind ik. De originele gele kleur was niet meer verkrijgbaar. Na overleg met mijn dochter bleek een andere kleur niet bespreekbaar, ;-) dus hebben we een mooi geel laten mengen. Voordeel was dat we de sticker met de naam van het bootje konden laten zitten. (Vervangen is duur!) Wel moest ik eromheen afplakken en blijf je in de buurt de oude kleur geel zien. Daar is dus iets verschil, maar dat vond de opdrachtgeefster niet erg.

Woord van de dag

Aanlichten

(Ik weet niet waarom, maar dit aanstellerige woord irriteert me mateloos, misschien helpt dit).

Songvestival

Ik wou het negeren, er niet meer naar kijken. Laat staan erover schrijven (helemaal omdat mijn vorige stukje nog zo lekker liep!) Ik keek eigenlijk al nooit, vond het vreselijk. Maar soms zitten er tegenwoordig mooie taferelen tussen. Voor de StarTrek liefhebbers: het leken wel stukken uit een soort van Klingon-opera, Ruslana een aantal jaren geleden, Lordi vorig jaar. Prachtig! Vanavond toch af en toe even gekeken, steeds langer, tot ik er niet meer van af kon blijven. Bij de puntentelling haak ik overigens af, hoe het afgelopen is hoor ik nog wel eens. De vreselijke vriendjespolitiek slaat helemaal nergens op.

Ja, er zat weer een hoop troep tussen. What's new! En dus ja, Nederland had er bij moeten zijn. Vooruit. Maar gelukkig zijn we van een hoop suffe 'songfestival' liedjes af. Wat mij betreft had Nederland niet gewonnen. Want voordat het oostblok erbij kwam was het een duffe ingeslapen toestand. Rusland, prachtig. Finland geweldig en ook Bulgarije was helemaal goed. Mijn eerste drie.
Speciaal wil ik Oekraïne ook noemen. Die hebben het helemaal begrepen.
Oh ja, en de mooiste zangeres kwam uit Moldavië.

Ben benieuwd naar de uitslag. En jammer van het zure commentaar de hele tijd. Henk Krol en de zijnen hebben het er maar moeilijk mee.

Update: Servië heeft gewonnen. Met gewoon een rustig nummer en niet eens zo slecht. Dat zag ik niet aankomen, maar de twee en drie heb ik hier ook al genoemd. Gaat het met die puntentelling toch niet zo slecht als men hier wel eens wil doen denken. ;-)
De typische songfestivalliedjes, waar de sf-watchers bijna een wetenschap van hadden gemaakt, hebben geen bestaansrecht meer. Gelukkig.

Mooi

Jaja, het gaat uiteindelijk om het karakter en zo. Is hij of zij goed voor je, prettig om bij te zijn. Daar gaat het nu even niet over, want dat komt meestal later pas. Het gaat nu even over 'oppervlakkig'. Wie vind je gewoon meteen mooi, of sexy. Mijn bezoeksters bijvoorbeeld vinden Robbie Williams wel leuk, of Richard Gere. Van de mannen weet ik niet wie ze leuk vinden. Hier op het werk houden ze wel van 'the girl next door', Meg Ryan, Melanie Griffith of Drew Barrymore.

Maar, als het om het hele plaatje gaat, gewoon prettig om naar te kijken, simpelweg mooi, dan moet ik zeggen dat mijn favoriete op dit moment toch Catherine Zeta Jones is. Ik val in eerste instantie op lang donker haar, bruine ogen. Mooi figuur, niet te dun. Als puber was ik trouwens ernstig verliefd op Jane Seymour, in 'Live and let Die'.

Wie is jullie favoriet(e)? En waarom? Een leuke vraag om het weekend mee in te gaan. Ik ben benieuwd!

Kranten

Tegenwoordig arriveer ik op het werk met twee tot vier gratis kranten onder mijn arm. Spits en Metro zijn ANP/Advertentiebladen en staan wat mij betreft onderaan. De Pers kan ik vaak niet krijgen want die is snel op. Dat zegt al wat. Over DAG heb ik nog geen mening, maar zit wat mij betreft op dit moment iets onder De Pers.
's Avonds thuis toch liever de Leeuwarder Courant. Niet gratis, maar betrouwbaar en compleet.

Vriendinnen

Op de lagere school had mijn dochter een 'beste vriendin', zoals dat heet. Ze deden regelmatig dingen samen en hadden het heel gezellig. Maar door verschillende schoolkeuzes kwam eigenlijk al voor het einde van groep acht een verwijdering tot stand. Jammer, vonden wij en haar ouders. Ze hadden zo'n leuke tijd gehad, maar we vonden het iets dat ze maar samen moesten uitzoeken.

Twee jaar lang hebben ze elkaar niet meer opgezocht, maar hadden kennelijk toch altijd nog wel contact met elkaar via MSN. Wat dat betreft is het een geweldig medium, het is erg eenvoudig altijd nog een lijntje in stand te houden. Ineens hadden ze een afspraak gemaakt en zaten ze gezellig met zijn tweeën bij ons thuis op de bank toen ik thuis kwam, een romantische kunstschaatsfilm te kijken. Ze is lekker blijven eten, ik heb pizza's laten komen. Maria was er niet en ik had mijn TaiChi uurtje dus moest ook snel weer weg.

Ze hebben allebei een fijne middag gehad, dat weet ik zeker. Er wordt wel eens op het internet gemopperd en de kwalijke kanten van MSN komen vaak voor het voetlicht. Inderdaad, die zijn er ook. Maar ik denk dat er nu ook vriendschappen in stand blijven die anders verloren waren gegaan.

Oppas

Onlangs was ik met wat maten naar het Pink Floyd Project. Een band die op weergaloze wijze veel nummers van Pink Floyd speelde. Grappig eigenlijk, cover-bands worden ze een beetje denigrerend genoemd, maar waarom? Waarom zou met het uiteindelijk en onvermijdelijk aflopen van de originele band ook de muziek niet meer live gespeeld kunnen worden. Bij Mozart en Bach vinden we dit heel normaal. Stel je voor, het Concertgebouworkest noem je toch ook niet een cover-orkest. Maar, het uitvoeren moet wel goed gebeuren natuurlijk. Ten opzichte van Mozart en Bach is er één voordeel, we weten exact hoe de componist het had bedoeld. En dat is eigenlijk ook wel weer een nadeel, eigen interpretatie wordt daardoor een beetje doodgeslagen.

Eén van de jongens had zijn vrouw meegenomen. Dit vonden wij een grote vergissing. Hij later ook. Pink Floyd had ze nog nooit van gehoord. Het is niet voor iedereen, je moet er wel liefhebber van zijn. En eigenlijk is het wel een beetje mannenmuziek. Vonden wij en zag je ook aan het publiek. Ook begon ze de hele tijd over Robbie Williams. Getsie.

Maar het ergste komt nog. Tijdens de pauze wou ze weg, vanwege de oppas! Gelaten ging onze vriend exit. Dom, vonden wij. Had hij de oppas maar niet mee moeten nemen.

Broertje

"Meneer!"
"Meneer!"
Mijn wandeling van station naar werkplek wordt ruw verstoord. Door een thuisloze die geld nodig heeft voor 'een kopje koffie', neem ik aan. Het komt regelmatig voor.

Ik kijk achterom. Hmmm, hij ziet er niet uit als iemand die net de nacht in het parkje heeft doorgebracht. Hij ziet er eigenlijk best gewoon uit. Een jongen van een jaar of twintig, met een tasje kleren. Ik twijfel nog, ook door zijn manier van praten.
"Weet u waar de Pelikaanstraat is?", vraagt hij. Hij komt bij me staan en laat een brief met het adres erop zien. Ook heeft hij uit de KPN on-line telefoongids, of misschien lokatienet.nl, een kaartje afgedrukt met de route vanaf het station in een dikke rode streep. Zodat je nauwelijks kunt zien hoe te lopen. Ik weet niet waar de Pelikaanstraat is, maar aan de hand van het kaartje kan ik het hem wel ongeveer duiden. "Als je daar bent moet je maar even verder vragen."

Langzaam lopen we samen door. Ongevraagd vertelt hij: "Mijn broertje zit daar, hij is gister opgenomen en ik moet hem nu even wat kleren brengen."
"Waar is hij dan opgenomen?" vraag ik, ik kan er niet een ziekenhuisafdeling of zo plaatsen. "In het SMO." zegt hij. Het zegt me dan nog niets, maar voor hem is het vanzelfsprekend. "Hij is een beetje afgegleden en nu moet hij daar een half jaar. Daarna helpen ze hem aan een woning en begeleiden ze hem." Ik zeg dat dat heel mooi is. Fijn voor hem.
"Hij moest een schop onder zijn kont krijgen!", vindt hij. "Maar dat mag niet meer hé?", zegt hij lachend. "Nee, ik denk het niet", zeg ik. We lachen samen.

Inmiddels zijn we bij de ingang van het kantoor aangekomen. "Oh, werkt u hier? U hebt het goed! Ik ga voortaan reclame voor u maken." We nemen afscheid. "Veel succes met je broer!", roep ik nog. Hij zwaait met zijn tas.

Natgeregend

Ik fiets elke ochtend in een kleine tien minuten naar het treinstation om naar mijn werk te reizen. En, ik geef het grif toe, als het slecht weer is laat ik me wel eens per auto brengen. Mits de situatie 's avonds zodanig is dat ik ook opgehaald kan worden want anders moet ik een half uur terug lopen. Maar alles beter dan in natte kleding op het werk zitten. Vanochtend heb ik me vergist. Een beetje regen, dacht ik, moet kunnen. Ik had beter moeten weten, de regenton was vanmorgen immers al weer bijna vol. En ook is het net of het na een paar honderd meter altijd harder begint te regenen. Nou ja, ik ben al weer bijna opgedroogd en het is nog geeneens elf uur.

Het zwarte kistje (7)

Na de oorlog heeft mijn opa zijn militaire kleding ingeleverd en deze bevestiging ontvangen.
De Commandant was gevestigd in het Burmaniahuis aan de Nieuwestad in Leeuwarden. Tijdens de oorlog was in dit karakteristieke pand in het oude gedeelte de Sicherheits Dienst gevestigd. In het nieuwe gedeelte ging de daar gevestigde verzekeringsmaatschappij door. In de oude kelders hebben onbeschrijfelijke zaken plaatsgevonden.
Een kleine veertig jaar later had ik er mijn sollicitatiegesprek en was de verzekeraar er nog tot vijf jaar daarna gevestigd. Tegenwoordig is het gebouw onderdeel van het stadskantoor van Leeuwarden.

De Commandant van de 6 Compagnie
Gezagstroepen te Leeuwarden (in afwikkeling)
verklaart hierbij, dat de sergeant
Bouma, G.J. op 1 Augustus zijn militaire
kleding heeft ingeleverd en geen burger
kleding heeft ontvangen.
De Commandant
b/a (en dan iets 'militairs' dat ik niet kan lezen)
H.Zuurke

Opvreters

Het valt niet mee leuk in je tuin bezig te zijn... wanneer ze achter je aan de border gelijk weer leegvreten!
Wat lusten paarden niet?

Ik had in het najaar deze schutting wat lager gemaakt, de boer -murw gebeukt door de toenemende eisen en complexiteit van de vereiste administraties in het boerenbedrijf- heeft toch geen koeien meer en het uitzicht vanuit huis is nu beter. Voor de schapen is het wel afdoende. Even niet aan de (lucratieve) paardenhouderij gedacht waarop hij (de boer) is overgestapt. En die paarden lusten dus ook wel wat. Voorlopig maar wat draden gespannen, zien of het helpt. Anders maar een schrikdraadje, ze zijn bij deze gewaarschuwd.

Het zwarte kistje (6)

Uit mijn zwarte kistje maar weer eens. De 6e Vrije Harlinger van 20 april 1945. Als je er op klikt krijg je de grote versie en is het redelijk leesbaar.
Ik vond het dermate interessant te lezen dat ik het onderaan heb uitgetikt.

DE VRIJE HARLINGER
No 6 20 April 1945

Harlingen vrij! Het is als een droom, een vreemde, fantastische droom
waaruit men zou verwachten weer te ontwaken in den toestand zoals die
was. Weer Duitsers, weer angst, razzia’s, oorlog en verdrukking. Maar
gelukkig, het is niet zo. Het is de werkelijkheid. Harlingen is weer
vrij!! In enkele dagen is er zoveel geschied aan oorlogsleed en over-
winningsvreugde, dat alles als een roes aan ons is voorbijgegaan. He-
laas, dat we naast de overwinningsroes ook het bijna onvermijdelijke
oorlogsleed moeten noemen. Er zijn doden. Er zijn families in rouw ge-
dompeld. Er zijn gewonden. Voor hen heeft de bevrijding droefheid en
schrijnend leed met zich meegebracht. Ons diep medegevoel gaat naar
hen allen uit en tempert enigszins het overweldigend gevoel van blijd-
schap over de bevrijding. Het eerste slachtoffer viel Zaterdagavond.
Het was de 24 jarige S. Kuiper, die na 0 uur op straat was en in de
Spinstraat, vanaf de Zuiderhaven door een Duitser werd doodgeschoten.
Zijn vrouw werd aan het hoofd gewond. Zondagmorgen werd bekend gemaakt,
dat men in het geheel niet meer op straat mocht komen. De stroom van
doortrekkende Duitsers en met hen meevluchtende landverraders begon
toen langzamerhand wat op te houden en de nog in Harlingen overgebleven
Duitsers maakten een aanvang met diverse vernielingswerkzaamheden. Maan-
dag begonnen deze een grote omvang aan te nemen. De brug in de Midlumer-
weg werd o.a. opgeblazen en vele schepen werden tot zinken gebracht.
Het gedreun van de ontploffingen klonk onophoudelijk over de stad. Er
scheen geen eind aan te zullen komen. Ondertussen sloeg een deel van
de bevolking, die ondanks het verbod op straat was, aan het plunderen
van de door Duitsers verlaten gebouwen. Er was zo goed als geen Duitse
contrôle meer en er ontstond een toestand, die aan een beesteboel deed
denken. Het was een beroerde dag. Maar men vermoedde toen nog niet
dat men ’s avonds nog heel iets anders zou meemaken. De bevolking zag
de komende gebeurtenissen rustig tegemoet daar van Duitse zijde de
laatste dagen herhaaldelijk aan personen, die al of niet ambtshalve met
hen in contact kwamen, was verzekerd dat de stad niet verdedigd zou
worden. Toen ’s avonds, tegen acht uur, de Canadezen de aanval op de
stad begonnen, bemerkten de burgers tot hun schrik, dat de Duitsers zich
voor straatgevechten gereed maakten. Het werd een verschrikkelijke a-
vond. Een Canadees kanon had de haven onder vuur, maar enige granaten
kwamen ook in de omgeving terecht, waardoor verliezen onder de bevol-
king ontstonden. Van alle kanten hoorde men in de stad het knallen van
kogels, het ratelen van de mitrailleurs en de ontploffingen van zwaar-
der geschut. Omstreeks half tien waren de Canadezen in de stad doorge-
drongen. Tegen 12 uur hadden zij het politiebureau in handen. De bevol-
king in dat gedeelte van de stad kwam onder gejuich naar buiten, maar
verderop xxxx brak de hel weer los. In de omgeving van de havens werd
nog enige uren verzet geboden. Een felle brand woedde er ondertussen
vlak achter het R.K. Ziekenhuis, waar de Duitsers munitieloodsen in
brand hadden gestoken. Pas diep in de nacht was het in de stad weer
wat veilig. Ook de Duitse officieren hadden zich overgegeven. Een aan-
tal van hen bevond zich xxxx in hotel “Zeezicht”, waar een kanontreffer
op terecht was gekomen. Dinsdagmorgen moesten er nog hevige gevechten
worden geleverd met Duitsers, die zich hadden verschanst in de gebou-
wen rond het veilingsterrein en in de “M.a.z.” gebouwen aan de Kims-
werderweg. Hier werden nog meer dan 50 krijgsgevangenen gemaakt. In
totaal bedroeg hun aantal toen reeds ongeveer 350. Later werden vanuit
verschillende gebouwen en van buiten de stad nog veel meer binnenge-
bracht, waaronder in burgerkleding.
Negen Duitsers zijn gesneuveld, de Canadezen hadden alleen een paar ge-
wonden. Ondertussen dreunde Dinsdag de stad nog steeds van de ontploffin-
gen in de Engelse tuin van tijdbommen. Maar de strijd om Harlingen was
afgelopen. Harlingen was vrij!! Helaas ten koste van 5 doden en een
aantal gewonden onder de burgerbevoling. De slachtoffers waren:
de 22 jarige W.P. van Vliet, de 24 jarige P.W. van Vliet, de 7 jarige
Japi Kuipers, die op slag gedood werden, de 24 jarige Mej. Nelly Nota
woonachtig te Almenum en de 31 jarige L. Tigchelaar, die later aan hun
verwondingen bezweken. Ernstig gewond werd de plm. 20 jarige F. Zijl-
stra, die een voet kwam te missen.
Ook de materieele schade in sommige stadswijken is aanzienlijk. De Heer
Hannema werd weer onder grote instemming van de bevolking als burge-
meester ingehaald. De binnenlandse strijdkrachten zuiverden de stad van
N.S.B.ers en dergelijke personen. En de bevolking viert feest met de
Canadese bevrijders.

Oorlogsnieuws. Vrijwel geheel Noord-Nederland is thans van Duitsers ge-
zuiverd. Delfzijl wordt belegerd, omtrent de situatie bij Stavoren zijn
nog geen berichten ontvangen. Zwolle en Meppel zijn veroverd; daartussen
bevinden zich nog verspreide groepen Duitsers. In de Veluwe werden Arn-
hem, Apeldoorn en Harderwijk bevrijd. Langs de kust van het IJsselmeer
drongen de Canadezen op tot 20 á 30 km van Amsterdam. Ook rukken zij
snel op in de richting van de Grebbeberg. De Duitsers hebben de dijken
van de Wieringermeerpolder opgeblazen. De polder staat reeds onder wa-
ter en Noord-Holland dreigt te zullen onderlopen tot 15 km benoorden
Amsterdam. In Bremen wordt nog steeds in de buitenwijken gevochten.
15 km ten zuiden van Hamburg bereikten de Britse troepen de Elbe. Maag-
denburg werd door de Amerikanen verorderd. Het bruggenhoofd over de El-
be werd uitgebreid en versterkt. De Russen dringen vanuit het bruggen-
hoofd bij Kûstrin door in de richting van Berlijn. Ze overschreden
voorts de Elbe en staan thans reeds aan de Spree.

Wist u reeds…….
….dat Max Blokzijl en twee andere N.S.B.ers te Groningen gearresteerd
zijn?
….dat de verwoestingen te Pingjum aanzienlijk zijn, maar dat er
slechts 1 dode onder de burgerbevolking is?
….dat vele, tijdens de Duitse bezetting ondergedoken personen direct
na de bevrijding weer tevoorschijn zijn gekomen o.a. de heren J. van
Drooge, notaris Okkinga, de bekende agenten De Klerk en Prins, J. Hait-
sma en J. Althuis, allen vooraanstaande figuren in de N.S.B.?
(Gerhard: dit moet een tikfout zijn, de N.B.S. * zal zijn bedoeld.)
….dat in Zurich de schade beperkt is en geen doden vielen, maar dat
Makkum aanzienlijk werd beschadigd en er daarbij 6 slachtoffers onder
de burgerbevolking vielen?
….dat de Canadezen zich niet gaarne “Tommy’s” laten noemen?
….dat de Canadezen, die Harlingen bevrijdden, de eerenaam “De water-
ratten” voeren?
….en dat zij deze naam verdiend hebben na de bevrijding van Antwer-
pen en Zeeland?
….dat het Canadese leger uitsluitend uit vrijwilligers bestaat?
….dat iedere Canadese soldaat verplicht moet kunnen zwemmen?
….dat ze de Ried xx bij het v.m. Kaatsland overstaken alsof ze over
een greppel stapten?
….dat de na-oorlogse zuivering niet “wel wat meevalt”, zoals N.S.B.
ers en collaborateurs zo graag geloofden?
….dat het niet-inleveren van Wehrmachtsgoederen en levensmiddelen in
welke vorm ook, ook niet “wel wat zal meevallen”?
….dat de N.B.S. reeds over een grote lijst met adressen beschikt?
….dat u de “Vrije Harlinger” thans openlijk moogt lezen en doorgeven?

* In 1944 bereidde men zich voor op de bevrijding van Nederland. De gewapende verzetsgroepen wilden hun hulp aan de geallieerden aanbieden. De LKP, RVV en OD werden in het najaar van 1944 samengevoegd tot de Nederlandse Binnenlandse Strijdkrachten (de NBS of kortweg BS) en onder commando van Prins Bernhard geplaatst. De BS verleende op bescheiden schaal militaire hulp aan de geallieerden, met name door de inzet van het Regiment Stoottroepen. Na de bevrijding werden leden van de BS ingezet bij de gevangenneming en bewaking van Nederlanders die verdacht werden van collaboratie of oorlogsmisdaden.

"Nou, van werken is nog nooit iemand doodgegaan" *

In de zomer van 1942 begon de deportatie van joden uit Nederland. Ook vanuit Harlingen. Harry Drost: “Op Donderdag 20 Augustus werden de Joodse burgers tussen de 16 en 60 jaar, evenals dat ook elders geschiedde, door de Duitsers weggevoerd…”. Dit betrof een groep mannen die enkele weken daarvoor in Leeuwarden medisch was gekeurd voor tewerkstelling in een joods werkkamp. Dat wegvoeren gebeurde overigens niet door de Duitsers, zoals Harry Drost veronderstelt, maar in de trein van Harlingen naar Leeuwarden werd de groep keurig begeleid door de Harlinger politie. In het rapportenboek van de Harlinger gemeentepolitie staat daarover vermeld: “6.30 uur. Zijn een 9-tal Joodsche personen, alsmede een 5-tal personen, bestemd voor het werk in Duitschland, naar Leeuwarden op transport gesteld. Met dit transport zijn belast de agenten van politie Bakker, Goslinga en Kooy. Tijdens het transport deden zich geen bijzonderheden voor”.

Bij dat transport was ook de 21 jarige Aäron Pais, hierboven rechts op de foto, die van tevoren tegen Mevr. Griet de Jong had verteld: “We moeten alleen naar een werkkamp. Nou, van werken is nog nooit iemand doodgegaan”. Een maand later werd hij vermoord in het vernietigingskamp Auschwitz.

Volgens Harry Drost werden de overgebleven joden medio september hard aangepakt. ”De meeste mannen werden weggevoerd, de zaken gesloten en de inboedels eruit gesleept”. Ook NSB-ers deden een duit in het zakje. Zo schrijft Jan Norg: "`s Avonds na afloop van een bijeenkomst van de NSB in de Schouwburg, waar ze waarschijnlijk zijn opgejut tegen de joden, marcheert de horde over de Zoutsloot (nu William Boothstraat). Als ze bij de woning van de joodse familie N. Polak aan de Zoutsloot 135 zijn, schiet één van de ‘helden’ dwars door de slaapkamerramen. Op van de zenuwen ontvlucht de angstig geworden Polak de woning aan de achterzijde, op en over de schuurtjes klimmend die tussen de woningen aan het Scheffersplein en de Zoutsloot staan, vlucht hij in de richting van de Oosterkeetstraat".
Bron: http://home.hetnet.nl/~netuser/index.htm

Boven: De familie Pais voor hun groentewinkel omstreeks 1920, Kleine Bredeplaats 16 in Harlingen. Ik heb ook in dit huis gewoond. Aäron Pais en ik hadden dezelfde leeftijd toen we er woonden. Niemand van de familie Pais heeft de oorlog overleefd, ze zijn in kampen als Auschwitz en Sobibor omgebracht.
Onder: Zelfde plaats en familie, datum onbekend.

Het carillon

Geachte onbekende bezoeker, wat trekt u toch steeds zo naar deze pagina? U maakt mij nieuwgierig.
Wilt u niet een bericht voor mij achterlaten?

Ik zag de mensen in de straten,
hun armoe en hun grauw gezicht,
toen streek er over de gelaten
een luisteren, een vleug van licht.

Want boven in de klokketoren
na ’t donker-bronzen urenslaan
ving, over heel de stad te horen,
de beiaardier te spelen aan.

Valerius : - een statig zingen
waarin de zware klok bewoog,
doorstrooid van lichter sprankelingen,
‘Wij slaan het oog tot U omhoog.’

En één tussen de naamloos velen,
gedrongen aan de huizenkant
stond ik te luistr’ren naar dit spelen
dat zong van mijn geschonden land.

Dit sprakeloze samenkomen
en Hollands licht over de stad –
Nooit heb ik wat ons werd ontnomen
zo bitter, bitter liefgehad.

Ida Gerhardt, Oorlogsjaar 1941

Voor wie het nog niet kende. Ik zoek het in deze tijd van het jaar altijd even op.

Regenton

Op ons terras voor hebben we een ouderwetse zwengelpomp. Via een slang pomp je er water mee uit de verdekt opgestelde regenton. Maria geeft er de planten binnen en buiten water mee. Sinds gister is hij leeg. Wat nu?

Anosmie

Mijn hele leven heb ik niets kunnen ruiken en op zich heb ik daar vrede mee. Vaak laat ik Maria of Hella aan iets ruiken om voor mij te bepalen of het nog eetbaar of fris is. Dat vinden ze niet altijd prettig. Helemaal niet als mijn vermoeden juist was. Bij afwezigheid van 'een neus' bepaal ik het op het oog, en dan verdwijnt al snel iets in de gft-bak. Maar ook gaslucht, benzinelucht, aanbrandend eten, het ontgaat mij.

Het valt me zelf meteen op dat ik nu alleen schrijf over de zaken die 'gevaar' opleveren. Het genieten komt op de tweede plaats, ik geniet wel van andere dingen. Maar: geen pas gemaaid gras, parfum, wijn, thee met jasmijn, natte honden, stront uitrijden, getriggerde jeugdherinneringen voor mij. Om maar wat te noemen. Lastig, jammer, maar mee te leven. Het beheerst me niet. Het is alleen erg vervelend als ik er al te nadrukkelijk door anderen op gewezen word, of attent gemaakt word op de voordelen. Die zijn er namelijk niet.

Tot ik dit las. Ineens flakkert er iets in mij. Diep in mij roert zich iets. Ik raakte er heel onverwacht wat van ondersteboven. Voorlopig maar negeren, afwachten. Denk ik.

PS: Niet voor iedereen interessant om het hele artikel door te lezen. Heel in het kort komt het er op neer dat er wellicht een oorzaak is gevonden voor voorheen onverklaarbare, aangeboren Anosmie. Waardoor voor veel mensen in de toekomst misschien een 'kuur' mogelijk is.