de Veenhoop

Komend weekend hebben we "de Veenhoop", een jaarlijks Flitsclub trainingsweekend waar de kinderen het de rest van het jaar over hebben. 40 Bootjes, 80 kinderen van 8 tot 14 in een kampeerboerderij (53° 5'47.16"N, 5°56'39.32"E). En wij moeten nu de boot nog klaarmaken en de zeilboot ook. Ik heb mezelf beter verklaard, want er is geen tijd meer.

Ik heb een mooie rol daar, lig er met de boot en ben aanwezig, maar nergens voor ingeplanned. Ik spring bij waar nodig, maak foto's, piel wat in mijn boot. Koffie drinken bij 'de drie koks', die ook weten hoe je een goed ontbijt klaarmaakt (nadat de jeugd, met goed ontbijt, vertrokken is). De hond gaat mee, die wil wel op de boot wonen volgens mij. Gaan we met de rubberboot toeren op stille momenten en op gekke plekken wandelen. Morgenvroeg wil ik weg, zondagavond weer terug. Het eerste weekend met de boot dit jaar, wat heb ik daar een zin in.

Boomvalk

Er zat gister een prachtig roofvogeltje in onze tuin een prooi kaal te plukken. Ik dacht eerst dat de roofvogel een duif was, vanwege de kleur, een mooi blauwgrijs. Ik ben niet in bijzondere mate geïnteresseerd in vogels, maar als ik iets vreemds zie wil ik toch wel weten wat het is. Deze had ik nog nooit gezien, dus buurman T., die hier later op de koffie was, haalde zijn boekjes en we hebben het opgezocht.

Het bleek een boomvalk te zijn. Wat een prachtig beestje was het. Het is een vrij zeldzame vogel, met ongeveer duizend broedparen in Nederland. De foto's die ik achter glas moest nemen zijn niet gelukt, het wilde niet. Ik hoop nu dat ik hem gauw weer eens terug zie.

Visboer

Mijn dochter is vandaag voor het eerst weer naar school, Maria knapte gister weer op en bij mij begint het er vandaag ook weer wat op te lijken. Dat was een vervelend weekend, vooral zondag, toen iedereen hier in meer of mindere mate ziek was.

Daarnet zaten we even voor ons huis, uit de wind en lekker in de zon, vitaminen opdoen. Het is er zelfs warm! Ik zie 75 meter verderop een vrachtwagentje het dorp binnenrijden. "Hoeveel boterhammen wil je?" vraagt Maria. Vanaf het vrachtwagentje klinkt een bel. "Of heb je liever een gebakken visje?" Dat is het laatste waar ik aan wil denken. Ik zit me te bezinnen op een antwoord en vraag me af hoe ze op zo'n vreemde vraag komt. Het vrachtwagentje komt dichterbij, het blijkt de visboer te zijn. Verbluft kijk ik Maria aan, en nu pas dringt de betekenis van de bel tot mij door. We moeten lachen. "Dat gaat altijd zo" zegt Maria, nadat vanuit het midden van het dorp een hels kabaal ons bereikt en de visboer met zijn geluidsinstallatie het hele dorp op zijn aanwezigheid attent maakt.

Grappig, dat je elke dag thuis kunt zijn, maar er op bepaalde momenten eigenlijk nooit bent. En dat er soms juist dan van die onbekende ritueeltjes in de omgeving kunnen plaatsvinden. Het is leuk er af en toe één te ontdekken.

Memory

In ieder geval weer fit genoeg voor een klein stukje.

Afgelopen week hadden mijn dochter en ik een wedstrijdje Memory (MatchUp) op de laptop die in de woonkamer staat. Iedere ouder weet dat je dit van kinderen niet kunt winnen. Daarom bezet ze nu met glans de plaatsen één, twee en drie met 31, 32 en 33 seconden. Daarmee is ze ver buiten bereik van mijn stroeve geheugen gekomen. De manier waarop de standen worden opgeslagen is zo eenvoudig dat ik even in de verleiding kwam om vals te spelen. Ik heb het niet gedaan, maar er wel veel binnenpret om gehad.

Vroeger thuis (ik heb twee jongere zusjes) deden we ook wel Memory, met van die op de achterkant blauw gespikkelde kaartjes. Mijn oudste zusje mocht op het laatst niet meer meedoen. Zij wist paartjes om te draaien die nog niet één keer aan de beurt waren geweest. Ze herkende de achterkanten. Na twee of drie beurten had ze alles binnen, terwijl wij met mazzel er hooguit twee of drie hadden. Dit kon alleen per ongeluk gebeuren, want als je misgreep ging je genadeloos voor de bijl.

Nodeloos te zeggen dat hier veel ruzie over is geweest, mijn oudste zus vond dat ze het begrip 'Memory' correct invulde. Dat was ook wel zo, maar het was niet 'volgens de regels'. Misschien dat ik het daarom niet over mijn hart kon verkrijgen vals te spelen tegen een argeloos slachtoffer.

Update

Dochter bijna beter, de rest nu ziek.
Later meer.

Training

Het aanstaande zeiltrainingsweekend kwam door de griep van mijn dochter voor haar te vervallen, wat ze heel erg jammer vond. Het is een echte zeilster, ze geniet ervan. En van alles eromheen natuurlijk, haar vrienden, de activiteiten. Een schrale troost, het hele weekend is gisteravond afgelast. Er was wat te weinig deelname en de accomodatie staat nog helemaal in de winterstand.

Ik had me voor zaterdag opgegeven als stuurman op één van de rubberboten. Met een trainer op pad langs de nieuwe stuurlieden. En natuurlijk ook langs kinderen met meer ervaring die na zo'n winter denken dat hun bootjes zijn gekrompen. Het is fijn, zo op het water met zeilende jeugd bezig zijn. Het is een leuke sport, onder de wedstrijden tegen elkaar strijden, daarbuiten samen veel plezier.

Ach, we zijn elk weekend in april nu met zeilen bezig, dus onze beurt komt vast wel weer.

Uitgerust

Vandaag begint het er weer op te lijken. Ik raak weer lekker uitgerust. Na al dat gedoe met die koelkast, wat eigenlijk best meeviel maar werd bemoeilijkt door achtergebleven stresshormonen, is het heerlijk bijkomen. Vanochtend had ik een ochtend voor mezelf, lekker alleen thuis. Bijna dan, want mijn dochter werd ziek. Zomaar veertig graden koorts. Een (weer) klein, zich ellendig voelend meisje op de bank. Filmpje in de DVD-speler, de helft van de tijd door de film heen slapen.

Ondertussen wat voor haar zorgend kon ik weer eens aan de website van de Flitsclub werken. Daar waren nog wat dingetjes te doen, sommige best lastig. Dat is leuk om te doen, ik vind er ontspanning in. Omdat het aanstaande trainingsweekend voor ons nu komt te vervallen heb ik wat meer tijd voor het botengedoe. Dat geeft wat ruimte, ook wel prettig eigenlijk.

Hoofdpijn

Zo, dat hebben we dan ook weer gehad. Gisterochtend kon ik nog nét de kraan aanleggen en de halve keuken slopen. Voorraadkasten leeg, koelkast verplaatsen, kortom een grote bende maken. Ik voelde het 's ochtends al aankomen, tijdens dat vervelende gehannes onder de vloer, in de kruipruimte. Daar kwam een gigantische koppijn aanzetten. De drukte en stress van de laatste weken ging zijn tol eisen. Dat heb ik eigenlijk altijd zo erg wanneer ik wat langere tijd vrij heb, normaal gesproken is het met wat vroegtijdige Saridonnetjes wel te voorkomen. Nu niet dus. 's Middags kon ik niet zoveel meer en ik lag om zeven uur op bed.

Na bijna twaalf uur slapen ben ik er weer! Koppijn bijna weg en vanmiddag komt de bezorger pas! Dus hebben we nog wat tijd om schoon te maken en op te ruimen. Voorraadkast op zijn nieuwe plekje, nieuwe voorraadkast in de garage aanleggen. Zo'n grote keuken hebben we niet en dus moet er wat geschoven worden. Maar het komt helemaal goed!

Update: Hij is er!

Onze nieuwe koelkast, mét ijs-dispenser. En een koud water ding. Scheelt een hoop geklier met flessen en zo! De oude was helemaal op. Lek en vies. Moet je tegenwoordig voor sommige koelkasten dus ook al een wateraansluiting hebben. Ik ben benieuwd hoe dat gaat!

Weekje vrij

Heb ik eens een weekje vrij genomen om het seizoen voor te bereiden, hebben we dit weer! Sneeuw! Drie maanden te laat wat mij betreft. Komend weekend moet er al weer gezeild worden door de jeugd, de eerste training staat op de kalender. Zestien bootjes hebben zich aangemeld. Ik weet het nog niet, ik moet eerst nog wat schilderen aan de Flits maar het is veel te koud.

Dus nu ben ik binnen aan het klussen, er is genoeg te doen waar ik normaal gesproken geen zin in heb. Klus 1: een extra waterkraan in de keuken aanleggen, onder de vloer door. Waarom, vraagt u zich af? Dat blijft nog even een verrassing!

21.000 berichten

Afgelopen weekend kwam een project ten einde waar ik de laatste zes weken intensief bij betrokken was. Met twee petten op. De ene pet kon ik vrijdagavond om tien uur afzetten, alles was voorspoedig verlopen. 11.000 dossiers waren van het ene systeem in het andere aangekomen. Anderen moesten nog tot zondagochtend doorgaan, maar ook hun aandeel is goed verlopen. Dat wordt straks een feestje!

Mijn tweede pet is die van applicatiebeheerder van het digitale archief annex 'workflow manager'. Daar hadden zaterdagochtend 22.000 berichten succesvol verwerkt moeten zijn. Helaas waren ze allemaal fout, en nog erger, het waren er maar 21.000. Het probleem liet me niet los, dus zat ik zondagochtend -want zaterdag geen tijd, waarover later meer- om zeven uur al weer te puzzelen. Om kwart over negen had ik het gevonden en opgelost. Net voordat het huis weer tot leven kwam, eigenlijk wel een paar fijne uurtjes.

Iemand was vergeten 2 recordjes in de database toe te voegen. Tja...

Maar nu nog die 1000 ontbrekende berichten. Raadselachtig, ik hoop dat ik ze gewoon niet heb gekregen...

de Paardekop

Als ik 's zaterdags in de stad ben is daar altijd het draaiorgel "de Paardekop". Al van jongs af aan ben ik gek op draaiorgels. Ik kan er niet voorbijlopen en moet steevast iets in het centenbakje doen.

"de Paardekop"is een mooi orgel, niet te groot en met een warm, vriendelijk geluid. Vroeger had de orgelman altijd zijn (denk ik) vriendin mee, mijn dochter kreeg van haar wel eens een speldje of zo. Het zal wel weer uit zijn, ik heb de vriendin al jaren niet gezien.

Het lijkt me het einde, met zo'n draaiorgel, of gewoon een kleintje, op de markt staan of zo. Mijn opa stond vroeger ook op de vrijdagmarkt in Leeuwarden, met zijn spullen voor de boerderij. En eerder liet ik u de draaimolen zien die in 1913 door mijn overgrootvader werd aangeschaft. Zou het dan toch in het bloed zitten?

Belasting

Gisteravond heb ik met mijn moeder haar belastingformulieren ingevuld. Dat gaat zo: ik voer alles in de computer in en vertel haar dan wat ze waar moet invullen op haar formulieren. Zo heeft ze het graag. Het moet op papier. Het meeste had ze trouwens al goed ingevuld, maar de lastige dingen doen we samen.

"Volgend jaar sturen we het via het internet op", zei ik tegen haar. "Oh, kan dat ook al?", zei ze. Dan moet ik wel even lachen. Ze was er wel blij om, want roze letters op een roze achtergrond: "Hoe kunnen ze dat oude mensen nou aandoen". Dat formulier invullen is inderdaad ook niet alles, maar ik durf te wedden dat als ik volgend jaar haar belasting weer kom doen, dat ze dan toch weer zoveel mogelijk zelf heeft gedaan. Mooi toch?

Een vrije middag

Gistermiddag heb ik een nieuwe buitenboordmotor 'gekregen'. Kunnen we deze zomer weer toeren. Maar afwachten hoe lang het deze keer duurt.

Mijn dochter wilde met vier klasgenootjes een filmpje maken voor hun geschiedenisproject. Maar er was dus een vader nodig voor de camara, regie en de montage. Ik heb gistermiddag vrij genomen, de eerste dit jaar, dus ik was er wel aan toe. Dat was lastig en ik werd daarom ook steeds gebeld. Ik denk erover ze te straffen door mijn vrije middag niet te boeken. Ik zal ze krijgen! En volgende week neem ik de hele week vrij. Dit weekend einde project!

Maar intussen heb ik veel pret gehad met die meiden. En vooral het afmonteren met mijn dochter samen was lachen. Het is een meid met veel gevoel voor humor. Het filmpje eindigt met bloopers natuurlijk.

Geloof

Moeilijk om over na te denken, nog moeilijker om over te schrijven. Ik ben nog een beetje bezig met wat er verleden week allemaal gebeurde, wie het niet heeft gevolgd moet hier en daar wat bijlezen. Voorlopig zal dit het laatste zijn wat ik er over schrijf.

De afscheidsbijeenkomst van K. was in de Protestantse kerk. Omdat hij niet gelovig was, was er dus geen dienst of iets van dien aard. Daar heb ik vrede mee, ik heb zo mijn eigen ideeën over het één en ander. Maar ik ben nog niet zover er hier over te schrijven, misschien later eens.

Laat ik voor nu volstaan met te zeggen dat ik erg sceptisch ben. En misschien cynisch. Dus toen tijdens de bijeenkomst F. het woord nam zonk het hart mij in de schoenen. Hij zit, kort gezegd, in de evangelisatie. Het leek mij daarom niet correct om op deze manier een preek de bijeenkomst binnen te smokkelen. Of, nog erger, na diens overlijden nog even snel de ziel van de overledene te claimen. Ik heb begrafenissen meegemaakt waar dit gebeurde.

Ik wou dat ik u de speech (ik ga het geen preek noemen) die hij hield kon laten lezen. Het was indrukwekkend. Het was een speech waarin K. volledig in zijn waarde werd gelaten. Ik had F. moeten vertrouwen, omdat ik hem ken als een integer mens.

Hij vertelde van de twijfels van K., de gesprekken die ze hadden over genade ontvangen. Zijn nieuwsgierigheid naar "de geruchten" van een hogere macht. Het bijbeltje dat de laatste tijd op zijn nachtkastje had gelegen en waar hij ook werkelijk in las.

Ik twijfel aan de motieven en geheime agenda's van velen die het (hun) woord van God verspreiden. De anti-christ'en, die spreken alsof ze Hemzelf zijn, en zeggen te weten wat Hij denkt of wil. Die oorlogen stoken, aanslagen plegen, geld stelen van goedgelovige televisiekijkers op zondag. Die zó door hun God verblind zijn dat ze de kwetsbare en hulpvragende mens naast zich niet meer zien.

Maar er zijn er ook velen die oprecht zijn, en F. is er één van. Ik heb diep respect voor hem en wat hij doet gekregen.

Sterren

Wij zijn hier gelukkig gezegend met een vrij donkere omgeving, vooral als het een beetje helder is. En het niet volle maan is. Gisteravond was het daarom helder en donker genoeg voor mij om even een kwartiertje naar de sterren te kijken. Gewoon met het blote oog. Vooral 's winters is het aanbod erg interessant.

Eigenlijk is het wel jammer dat het de meeste mensen ontgaat dat gewoon boven je hoofd een prachtig schouwspel is te zien. En niet alleen vandaag, ook de oude Egyptenaren keken naar diezelfde sterren en werden geïnspireerd tot het bouwen van pyramides. Ik vind dat nogal wat. Als ik kijk voel ik als het ware de band, over de eeuwen heen.

Gewoon bij onze voordeur zie ik Sirius, die een belangrijke rol speelde. Maar ook het sterrenbeeld Orion. De tweelingen Castor en Pollux staan recht boven mijn hoofd. De sterren Betelgeuze en Aldebaran trekken mijn oog, de mooie kleur die ze hebben. En zo kan ik nog wel even doorgaan.

Soms zoek ik er een paar op in mijn boek, om te zien 'wie' het zijn en wat ze hebben betekend. Mijn mooiste ontdekking was eens (toen ik 42 jaar was) een ster -ik kan even niet op de naam komen, die houdt u tegoed- die op 42 lichtjaar afstand staat. In mijn oog viel licht dat sinds mijn geboorte onderweg was geweest. Fascinerend.

Pink Floyd

Op 27 april ga ik met een paar collega's naar het Pink Floyd project! Ja, ik ben nou eenmaal van die generatie, nog nét tenminste. Eén van mijn collega's speelt in het voorprogramma (tegenwoordig heet dat: Support Act).

Hij komt uit Wergea, het dorp bekend van Twarres. Dit is een zeer muzikaal dorp, met Volendam vergelijken zouden ze denk ik als belediging opvatten, dus dat doe ik maar niet. Met een groep van ca. 25 dorpsgenoten spelen ze 'Atom Heart Mother', een vreemd stuk van een klein half uur.

Met een groepje mannen op stap, dat is lang geleden!

Vertrouwen

Mijn dorpsgenoot K. vond in de laatste maanden van zijn leven een goede vriendin. We spraken haar gister kort, Maria kent haar al haar hele leven. "Het was moeilijk", zei die vriendin, "we waren immers allebei ook getrouwd."

Inderdaad, dat is moeilijk. Het was veelzeggend dat ze precies dat zei. Buiten de problemen om waarover ze vele uren spraken, vond ze dit het moeilijkste. Omdat het niets met overspel of ontrouw te maken had. Maar als getrouwde mannen een goede vriendin weten te vinden, of andersom, iemand anders dan waarmee ze hun leven delen, dan is dat toch al snel het stempel dat het krijgt. Of misschien het gevoel dat ze er zelf bij hebben. En dat is jammer.

Vergeleken met de orkaan waarin K. verkeerde heb ik een tijd in een golfslagbadje verkeerd. Akelig genoeg, overigens. Eerder vertelde ik hier al eens dat ook ik makkelijker met vrouwen in gesprek raak dan met mannen. En waarom dat is, volgens mij.

In mijn zwartste periode was ik wanhopig op zoek naar iemand die naar mij wilde luisteren. Maria kon dit niet zijn, in mijn visie van toen was zij immers het probleem waar alles om draaide. Inmiddels weet ik beter, ik was het zelf.

Ook ik vond een goede vriendin, die naar mij luisterde. Maar niet in alles met mij meeging, mij niet liet vluchten. En mij op het pad stuurde naar professionele hulp. Naar een uitweg en terugkeer naar normaliteit. Eén zin van mijn 'praatmevrouw' (ook de psycholoog moest een vrouw zijn :) is mij bijgebleven: "Als je alleen met jezelf praat komen er geen nieuwe gedachten bij".

En zo is het. Het is zo jammer dat ondanks de vele mensen die K. wel een stukje wilden dragen, hij de kracht niet meer heeft kunnen opbrengen.

Buiten zitten

Wat is dat heerlijk, buiten voor je huis zitten. In de zon en uit de wind, is het zomaar 15 graden. Heerlijk. Kopje koffie erbij. En ik zie dat het gras ook al gemaaid moet worden. Dat is dan weer niet zo leuk. Meteen maar even doen. Vanmiddag begrafenis...

Freelancen

Steeds vaker moet ik hier dingen op mijn werk doen waar ik geen zin in heb. Gelukkig is het merendeel van het werk nog leuk, maar ik voorzie dat er ergens in de komende twee jaar een omslagpunt komt waarop ik het hier niet meer naar mijn zin ga hebben.

Na twintig jaar voor een baas gewerkt te hebben begint het te kriebelen. Al een paar jaar. Voor mezelf beginnen, freelancen. Is het 'de leeftijd'? Of ga ik het serieus nemen en er nu écht iets mee doen? Ik treuzel, aarzel, durf niet. Waarom niet?

Leuke dingen doen. Websites bouwen, software beheren. Naar klanten toe, computerproblemen oplossen. Rekeningen sturen. Maar ook: belastingdienst, administratie, risico. Van hard werken ben ik niet vies. Ook niet van heel hard werken. Omdat het leuk is om te doen. En om iets op te bouwen.

Moeilijk hoor.

Waarom

Zondagavond kwamen we hem nog tegen, joggend. We hebben elkaar vriendelijk gegroet, dieper ging onze relatie niet. Maandagavond besloot hij ermee te stoppen en is uit het leven gestapt. Het hele dorp en iedereen die hem kende in verbijstering en verslagenheid achterlatend.

Het houdt me erg bezig, steeds meer zelfs. Hoe het moet zijn voor zijn vrouw en kinderen. Niet alleen het verdriet, maar ook en vooral waarom hij hiervoor koos. Wat er door hem heen moet zijn gegaan in die laatste uren. Verdriet, wanhoop, radeloosheid. We wisten dat hij depressief was, dat er relatieproblemen waren. Maar dat hoor je wel meer, niemand die dit heeft zien aankomen.

Op zakelijk gebied was hij succesvol, ook daar is een diep gat geslagen. Wat heb je aan dat soort succes, als je zo ongelukkig bent dat dit je enige uitweg is.

Ik wilde er eerst niet over schrijven, maar kom even niet toe aan de normale luchtigheid van het bestaan.

B.B.

Laatst kwamen we tijdens het boodschappen doen iemand tegen, die me aan iemand anders deed denken.

Een probleempje van mij is, ik heb er moeite mee personen te herkennen als ik ze buiten hun 'normale' context tegenkom. Laat staan als er geen context is. Het heeft een volle dag geduurd voor ik wist wie mij toch steeds voor de geest stond, het bleek uiteindelijk B.B. te zijn.

Mijn moeder had het vroeger wel eens over een B.B., haar vriendje die niet Katholiek was en waarmee ze het om die reden moest uitmaken van haar ouders.

Op het water komen we regelmatig een aardige man genaamd B.B. tegen, van de juiste leeftijd en met dezelfde naam. Toen wij eens met onze schepen naast elkaar lagen en in gesprek raakten, heb ik hem gevraagd of hij mijn moeder kende. Het bleek om dezelfde B.B. te gaan.

Het werd al snel duidelijk, het gedwongen uitmaken heeft beiden toen erg veel pijn gedaan. (Niet dat ze later niet toch gelukkig zijn geworden, hoor.) Zóveel dat ze het kennelijk niet aandurven elkaar, beide inmiddels 'alleen', nog eens op te zoeken. Dat is wel begrijpelijk, maar eigenlijk ook een beetje jammer.

Houkemar

In onderstaande foto ziet u rechts in beeld, zo op een kwart van boven, een stuk van 'mijn' dorp. U ziet, een mooi plekje in de oksel van Sneek, het water onderin gaat richting Sneekermeer. Die witte streep die vanuit het midden naar rechtsonder wegloopt is een mooi oud dijkje. Daar wandel ik min of meer regelmatig.

Men vindt in Sneek het Sneekermeer te ver van de stad liggen, dus is onderstaand plan bedacht om er iets aan te doen. Een heus Pirateneiland, met lagune, is er bedacht. En een nieuw meer dus.

Op het water heb ik niks tegen, maar dat malle eiland! In een redelijk zachte omgeving een hard, puntig Piratenobject. Met een toren er in! Ze zijn onlangs begonnen met het grondwerk. Langzaam kruipt de stad om ons dorp heen.

De grote rivieren

Je hebt in de vaarwereld mensen die het liefst droogvallen op het Wad. Of altijd zeilen op het IJsselmeer. Zoveel mensen, zoveel smaken. Zelf noem ik ons altijd oneerbiedig 'slootjevaarders'. Wij varen het liefst op de binnenwateren. Kanalen, vaarten, meren, rivieren en noem maar op. Het ultieme slootjevaren deden we toen we eens naar de zeehondencrèche in Pieterburen voeren. Het was een mooie tocht, maar zelfs ík werd er wat claustrofobisch van. Er was daar wel héél erg weinig water om in te varen.

Maar onze mooiste tochten zijn op de grote rivieren. Eén van de eerste zomers dat we onze boot hadden zijn we een eind België ingevaren, via de Maas. Op de terugweg hebben we de Maas tot aan de Biesbosch afgevaren. De IJssel zijn we diverse keren op- en afgevaren, de Waal en de Neder-Rijn gedeeltelijk. Ik vind dat het mooiste wat er is.

Met stroom tegen, in de zomer zo'n 5 km/u, varen we 'over land' nog maar 7 km/u. Je glijdt langs oudhollandse plaatjes van koeien die onder een boom in het water staan, zonnende gezinnetjes, een enkele fietser, verliefde stelletjes, andere scheepvaart, prachtige uitnodigende stadjes en dorpen. Dan kan zo'n rivier mij niet lang genoeg zijn. Ik krijg de vaarkriebels, komt door het weer!

Kaas en Axel

Axel, onze hond, vindt een korst kaas op de grond in de keuken. Per ongeluk is dit naast de afvalbak beland. Axel is zo'n hond die het niet opschrokt, maar het je vrolijk kwispelend komt brengen. Nadat het plastic eraf is gehaald mag'ie het natuurlijk opeten. We gaan er toch maar niet vanuit dat het altijd zo gaat, dus volgende keer iets beter opletten hier!

Essent

Mijn schoonmoeder is een flinke vrouw, maar natuurlijk niet zo jong meer. Van sommige dingen kan ze bij voorbaat erg onrustig raken, zoals brieven van Essent. Die stopt ze dan ook het liefst ongeopend in een boekhoudla. Tot er ineens onverwacht een veel te groot bedrag wordt afgeschreven, dan slaat de paniek toe. Als eerste hebben we dan ook het geld teruggehaald.

Omdat ze vijf jaar geleden een nieuwe electriciteitsmeter kreeg was er bij Essent iets misgegaan. Daarom kreeg ze een correctie over de jaarafrekeningen van die vijf jaar en moest ze iets bijbetalen. Werkelijk waar, ik heb uren op die rekening gestudeerd, maar het is niet te begrijpen hoe ze tot hun 'correctie' komen. Haar betaalde voorschotten, die toch niet zijn gewijzigd, zijn niet één op één terug te vinden. Er wordt verrekend met het verschuldigde voorschot van de maand waarin deze nieuwe rekening kwam, maar dat lijkt twee keer te zijn gebeurd. Noem maar op.

En probeer dan maar iemand aan de lijn te krijgen die het wél begrijpt. Hetzelfde gebeurde weer wat ons een paar jaar geleden deed besluiten bij Essent weg te gaan. 'Klantenservice', bah!

Maria is nu eindelijk in gesprek met iemand die iets meer weet dan de telefonistes van Essent. Maar het blijkt erg moeilijk een kort en duidelijk overzicht van alleen de electriciteitsgeschiedenis te krijgen. Met daarin helder waarom en wat ze moet bijbetalen. Zodat we het haar kunnen uitleggen. Eerder krijgen ze hun geld niet! Eigenlijk zouden we aangifte van diefstal moeten doen, je vraagt je af bij hoeveel oudjes het ze wél is gelukt wat extra's te 'verdienen'.

Stadsfries

In bepaalde steden en dorpen van Friesland wordt geen echt Fries gesproken, maar een mengeling tussen het Fries en het Nederlands. Lees hier (bijna) alles over het stadsfries.

In Harlingen spreekt men dus geen Fries maar Harlingers. Het Harlingers is vergelijkbaar met het stadsfries in andere steden in Friesland. Er zijn wat verschillen, een mooi voorbeeld vind ik altijd het woord 'sjanteren' wat 'zeuren' betekent. Iemand die dat gebruikt komt uit Harlingen, of heeft hier gelezen ;-)

Door mijn leraar Nederlands op de HAVO werd ik eens op een mooi verschijnsel in het stadfries gewezen dat volgens hem uniek is: het verschillend aanspreken van mannen of vrouwen.

Even een korte les Fries. 'Jo' betekent 'u', 'sto' betekent 'jij'. Dit wordt in het stadsfries respectievelijk 'jou' en 'stou'. Maar het formele beleefdheidsverschil is er dan niet meer. Het zijn eigenlijk twee varianten van hetzelfde.

Het stadsfriese 'jou' komt overeen met 'jij', het 'stou' staat zelfs nog iets verder van 'u' af. Wil je beleefd zijn dan zeg je gewoon 'u'.

Bent u er nog? Misschien wordt het in bovenstaande scriptie beter uitgelegd.
Hieronder gebruik ik als voorbeeld 'heb je' ('hèjou' en 'hestou' of kort: 'hest').

De grap is nu dat in het stadsfries, of in ieder geval in het Harlingers, eigenlijk alleen mannen/jongens onderling 'hestou' of 'hest' gebruiken en alle andere combinaties 'hèjou'. Ik krijg de indruk dat dit aan het verwateren is, een taal of dialect is tenslotte altijd in beweging. Maar het gebruik door of tegen vrouwen van 'hestou' vind ik nog steeds plat en onbeleefd klinken, ruw. Zelfs tegen/door intimi. Waarom dit zo is en hoe het is ontstaan weet ik niet. Maar interessant is het wel. Misschien schrijft iemand daar nog eens een scriptie over.

Een Harlinger winkelier sprak altijd stadsfries met zijn vrouw. Op een dag hadden ze bedacht om in geval van friestalige klanten, in de winkel Fries tegen elkaar te praten. Maar de winkelier, gewend om 'hèjou' (heb je ...) tegen zijn vrouw te zeggen, vertaalde dat in het Fries met 'hà jo'. Maar dan betekent het dus 'hebt u'! Hier moesten de klanten dan weer om lachen, het heeft even geduurd voordat ze er achter waren. Leuk, taal.

Jullie

Gister sprak ik u met 'u' aan, terwijl ik ook 'jullie' had kunnen zeggen.

Een jaar of vijftien geleden zijn we met zijn tweetjes op vakantie geweest in Indonesië. Sumatra, Java en Bali doorkruist. Het was een georganiseerde reis (we zijn niet zo avontuurlijk aangelegd, maar wel nieuwsgierig) en de Indonesische gids sprak ons consequent aan met 'jullie'.

Later begrepen we van de Nederlandse reisleidster dat dit eigenlijk een subtiele belediging was, en ook als zodanig bedoeld. In de Indische, of eigenlijk Javaanse, omgangsvorm is het kennelijk onbeleefd een groep mensen zo aan te spreken. Of dit precies waar is weet ik niet, maar zoiets blijft bij mij wel hangen.

Daarom gebruik(te) ik dus -heel bewust- 'u', omdat ik dat mooier én beleefd vind. Snapt u?
(maar ik voel me niet beledigd als u voor andere vormen kiest).

PS: Morgen zal ik iets schrijven over een grappige omgangsvorm in het Harlingers (of stadsfries).