De kip zonder pootjes

Het volgende speelde zich een jaar of negen geleden af. Mijn dochter zal 5 of 6 geweest zijn.

In die tijd had boer R. nog koeien en bemestte hij het gras in het weiland bij ons achter nog flink. Dit stond behoorlijk hoog. Zo hoog dat onze kippen, die er mogen scharrelen, er helemaal in verdwenen. Toen ik op een avond van het werk thuiskwam zag ik dat hij was begonnen met maaien. “De kippen morgen binnenhouden”, dacht ik nog, maar vergat het vervolgens volledig. Toen ik de dag daarop weer thuiskwam zag ik dat het maaien klaar was en dacht met schrik aan de kippen. Maar die bleken er allemaal nog te zijn, met het gat in het tuinhek keurig afgesloten.

Even later kwam boerendochter M. er aan (haar vader durfde zeker niet) om te vertellen dat haar vader de kippen eerst had gevangen en opgesloten in de buitenren. Behalve één, die hij niet had gezien. En die was in de cyclomaaier terechtgekomen. “Nou, niks aan de hand”, zei ik, “daar zit ‘ie toch?”. (Mijn dochter stond er naast toen dit gesprek plaatsvond.) “Nou nee”, zei M., “de pootjes zijn er af.” Dus snel de kip gepakt en warempel, het was inderdaad zo. Verder mankeerde er helemaal niets aan de kip, behalve dat deze behoorlijk van slag was, natuurlijk. Het bloedde niet eens.

Hella vond het wel apart. Maar wij zien ook regelmatig mensen zonder pootjes vanwege de gehandicaptensportvereniging waar Maria lid van is, dus echt bijzonder vond ze het niet. Waarom wel mensen en geen kippen zonder pootjes, zal ze gedacht hebben. Om tijd te rekken plaatste ik de kip eerst maar eens in het nachthok. En Hella heb ik aan het spelen gezet aan de andere kant van het huis. Maar de kip kreeg natuurlijk eerst wat zaadjes van haar, om te eten.

Terwijl ze weg was heb ik de kip snel uit haar lijden verlost. Een half uurtje later wilde ze naar de patiënt kijken, maar die was er niet meer. “Waar is ‘ie nou?” vroeg ze. “Ik denk naar de kippenhemel, lieverd”, verzon ik, met dank aan mijn vader die eens een nest jonge katjes met meneer Poezenhemel heeft meegegeven. Ze vond het allemaal heel logisch. Case closed, alles zonder beschadiging van tere kinderzieltjes afgehandeld.

Tot een paar weken later. Ik dacht dat alles al weer vergeten was. In de supermarkt kochten we een braadkip. Kippen uit de supermarkt zijn (behalve dat ze geslacht zijn) anders dan onze eigen kippen, want die laatsten eten we zelf niet. Dat hebben we haar beloofd en we hebben het ook nooit gedaan. De (nog jonge) kip zonder pootjes is bij opa en oma in de juspan terechtgekomen. “Papa, wij hadden een kip zonder pootjes in het hok hé?”, zei ze met heldere stem bij de kassa. Dit leverde tal van verbaasde blikken op. “Ja meid, dat is zo”, zei ik. En op weg naar huis hebben we het er nog eens uitgebreid over gehad.