Slecht weer?

Af en toe sijpelden er berichten uit de samenleving ons bewustzijn binnen. Heerlijk is het, gewoon nooit online zijn, geen nieuws lezen, hoogstens af en toe een geleende krantenpagina meepikken. In de mooie lege ruimte van Groningen was alleen het weer van de dag belangrijk en verder niets. Er was weer eens iets met doping in de tour, het zal wel. Ook was er 'iets' neergestort in het Sneekermeer en voer er een binnenvaartschip bij Grou over een huisje heen. Hier voeren we vanmorgen langs en hebben er foto's van gemaakt! Dit is zowat het enige nieuws uit de buitenwereld dat in ons kleine botenkamp doordrong.

Dit en het gedoe over het slechte weer. Regelmatig werden er weer mensen gebeld door bezorgde ouders en schoonouders of andere achterblijvers, dat het zo jammer was van het slechte weer. En hoorden we dat Nederland massaal werd ontvlucht. Iets met herfstig weer. En dan keken we elkaar weer eens aan. Het was prachtig weer juist. We hebben twee fantastische weken gehad. Voornamelijk 's nachts regen, en af en toe overdag eens een mooie (onweers-) bui en één middag teveel wind, kracht of 8. En dat was ook wel weer leuk, op zijn eigen manier.

Ik denk dat het maar is wat je belangrijk vindt. Je verwachting en hoe je met datgene dat je wordt aangeboden omgaat. Genoegen nemen met wat je krijgt, en er dan ook nog van genieten, het lijkt niet meer van deze tijd. Maar ook ik heb twee weken een korte broek aangehad en ben heel bruin geworden. Zó slecht was het dus echt niet.

Vijftig meter waterlijn

Dat is wat we tot onze beschikking hebben. Leg de boten twee lagen dik en het is honderd meter. Maar wat doe je als je meer dan honderd meter nodig hebt en niet drie lagen dik mag liggen. Met zo'n dertien schepen zo weinig mogelijk plek innemen. Het is passen en meten. Puzzelen. Tetris met schepen. Sommige moeten haaks op de wal, andere juist niet.

Vier jaar geleden was het geen probleem, toen waren we met een paar en wat was het intiem en gezellig. Maar we hebben er te enthousiast over verteld, denk ik, dus wordt het steeds drukker. De jeugd die de Flitsjes en moederschepen zijn ontgroeid komen nu zonder ouders maar mét hun Schakel en enorme tenten die wij pas hadden toen we dertig waren. En de ouders zelf komen ook elk jaar met een paar meter meer.

Het wordt een fijne week, met vele dierbare vrienden en kennissen om ons heen. Maar ook een week waarin je niet moet vergeten tijd en rust voor jezelf te zoeken en vinden. Even met het rubberbootje weg, boek mee, hond mee. Een stil plekje zoeken en spoorloos zijn. Van de zeilwedstrijden genieten. En dan bij terugkomst weer de warmte van de mensen om je heen. En de sterke verhalen, het ongecompliceerde lachen. En soms, onverwacht, een goed gesprek. Ik heb er heel veel zin in. Het zal hier voorlopig wel wat stiller worden.

Opstappen

P. en K. hebben het erg druk, ze werken bijna dag en nacht. En ook in de weekends. Daarom hebben ze een boot gekocht, om meer bij elkaar en bij de kinderen te kunnen zijn. Een gezinsactiviteit te hebben weg van huis en kantoor. Het lijkt te werken. Alleen waren ze al vanaf het begin niet echt tevreden met hun boot, een best leuk polyester schip van 10 meter. Maar inderdaad, misschien een beetje onpraktisch.

Ze hebben ook geen tijd om vantevoren de boot op de zeilbestemming te brengen, dit zou dan vrijdagnacht gebeuren. P. zou alleen met de kinderen varen. Maar omdat me dit niet verstandig leek, zoveel ervaring heeft hij nou ook weer niet, bood ik in een mailtje aan om mee te varen (op te stappen). Dan konden de kinderen zaterdag wel gebracht worden, of vrijdag door Maria meegenomen.

Gisteravond laat ging de telefoon. "Ja met P. Kan het nog wel even?"
"Tuurlijk"
"Even over je mailtje."
"Ja?"
"Lijkt me een heel goed plan."
"Ok, leuk! Gaan we mooi even varen!"
"Ja, maar ik heb de boot ingeruild."
"Oh?"
Een vreemd voorgevoel bekruipt mij.
"P. wat heb je gekocht dan?"
"Een Super van Craft"
Dit zijn echt high-end jachten...
"Oh jee P. Hoe groot is'ie?"
"13.60"
Ik schiet in de lach. Dat is niet niks, op zo'n schip ben ik nog nooit geweest. Laat staan er mee gevaren.
"K. brengt de kinderen, kunnen wij mooi even uitproberen. En er zit van alles op en aan. Ik weet nog niet eens wat ik daar allemaal mee moet."

Ik kort het gesprek wat hier op volgde maar even af. En het schip moet eerst nog wel gekeurd worden. Ik heb er in ieder geval al veel pret om gehad. En ook om het gemak waarmee sommige mensen dingen kunnen doen. Ze zijn wel wat van de extremen. Ik hoop niet dat ze hier spijt van krijgen, hoewel ik me dat nauwelijks voor kan stellen.

Maar ik moet zeggen dat ik enorm veel zin heb om (er) eens mee te varen. Hopelijk heeft hij vaker geen tijd de boot ergens te brengen...

Schemersfeer

Gisteravond om een uur of elf stond ik met m'n dochter achter huis. Te kijken en genieten. In de verte, boven Leeuwarden of nog verder weg, hing een enorme onweersbui. Een prachtig aambeeld, nog duidelijk zichtbaar in het laatste licht. De wolk lichtte regelmatig op door de bliksem, als een enorme lampion. We hoorden niets. Om ons heen fladderden een stuk of vijf vleermuisjes, op jacht naar vervelende insecten. We hebben kleine steentjes omhooggegooid om ze te lokken. Maar ze 'keken' steeds de verkeerde kant op.

"Hier moet je morgen over bloggen", zei ze.

Stoere tochten

Ik was de afgelopen dagen best wel stoer, vond ik zelf. De plannen voor het weekend zoals ik eerder beschreef hebben we op het laatste moment helemaal omgegooid. Donderdag en vrijdag voer ik daarom de boot in m'n eentje naar het Zuidlaardermeer, twee sluizen, wat bruggen en met elkaar tien uur varen. Het ging prima, ondanks het wat stormachtige weer. En waarom spoelt het altijd wanneer ik in een sluis sta te schutten? Maar al met al was het erg leuk, ik heb er van genoten.

Zaterdagochtend ging ik met de auto, Flits erachter, en wat zeiljeugd richting Beulakker. Daar woei het behoorlijk pittig en was er een wedstrijdcomité dat die naam niet mag dragen. Wat een amateuristische toestand was het daar, een kampioenschap onwaardig. De golven waren er hoog en kort en de baan van olympische afmetingen. En er was nauwelijks rescue. Flitsen zijn hier niet voor gemaakt, en moeten na omslaan kunnen worden afgesleept. Verder zeilen is zelden mogelijk. Visioenen van urenlang ronddobberende kinderen. Ons ouders sloeg de schrik om het hart.

Daarom togen AM, één van de leukste en zeker stoerste moeders die ik ken, en ik in een geleend bootje en geleende jollenbroek, samen met wat andere ouders in andere bootjes, op pad. Ik had geen reservekleding mee (dom). We waren binnen een minuut drijfnat. Gelukkig was het droogzaam weer en had ik wat niet-essentiële kleding aan de wal gelaten. We zijn de hele ochtend druk bezig geweest. Enkele bootjes begeleid naar de haven, de kinderen zagen het niet meer zitten. Twee hebben we na omslaan afgesleept. Van de elf bleven er uiteindelijk vier over die zijn gefinisht! Waaronder Hella (ook heel stoer), die ik met een scheef oog steeds in de gaten hield. Ze scharrelt meestal rustig door. Maar ze wil hier nooit meer zeilen. Het lastigst was het voordewindse rak, waarbij een Flits weleens de neiging heeft te duiken. Erg gevaarlijk in de golven daar.

Omdat er volgens ons 's middags toch niet meer gezeild ging worden, en gelukkig (maar met dit comité niet vanzelfsprekend) was dat ook zo, hebben we de tijd benut om maar vast wat Flitsen naar het Zuidlaardermeer te brengen. Ik reed voorop, zie mijn eerdere stukje, met een Flits op mijn trailer. AM reed achter mij aan met een andere Flits. Het ging prima, tot we de afslag Vries richting Zuidlaren namen. Op zich was dat heel slim van mij, maar helaas. Omleidingen alom, waardoor we de halve provincie Groningen (erg mooi overigens) vanaf smalle B-weggetjes hebben kunnen bekijken. Omleiding 4 hield midden in de rimboe op. En vanaf dat moment waren we overgeleverd aan mijn richtingsgevoel. Lees nog maar eens dat stukje. Tot mijn grote verbazing (en dankzij af en toe overleggen) is het toch redelijk snel goedgekomen. De terugweg zijn we maar via stad gereden.

Droog op het water

Bezorgde vader vlak voor de start tegen zoon in slechts een t-shirt: "Heb je ook een trui mee?"
"Nee, hoezo? Heb je't koud dan?"

Mijn dochter in reactie op tennis-finale van 3,5 uur: "Wat is daar bijzonder aan? Wij hebben zeven uur gezeild..."

Voordeel

Het voordeel van een boot met dit weer is dat als de regen eenmaal is gevallen, je er eigenlijk meteen geen last meer van hebt.

Gerhard a/b ms. Tagelus, wachtend tot brugwachter terug is van middagpauze.

Even dit

Zo tegen de vakantie ben ik nogal 'single minded'. Bezig met m'n werk (nog een week) en bezig met de vakantie. Daarom komen er even niet veel andere gedachten boven waaruit inspiratie geput kan worden. Maar er waren wel twee dingetjes die ik even met u wou delen.

Iemand zocht in Google op "foppe de haan" "van morrison". Wat een merkwaardige combinatie. Waarom zouden ze dat ingetikt hebben? Grappig genoeg komt mijn site dan als tweede boven. Ik zie dat wel vaker, van die verrassende dingen waardoor ik word gevonden. Nu is het nog wachten tot ik iets zoek en mezelf vind!

En, ik kijk graag naar de Crime Night op Veronica. Allemaal herhalingen nu, dus even niet echt boeiend. NCIS is één van de programma's. Maar waarom spreekt de voice-over bij de aankondigingen dit altijd uit als NCI-Ass. Zou die dat expres doen? Of is hij gewoon een beetje vol van zichzelf met zijn opgeblazen stem? Ik moet er in ieder geval altijd om lachen.

Ingewikkeld

Onze vakantieplanning is de laatste jaren best even ingewikkeld. Je moet ver vooruitdenken en plannen om straks logistiek niet in de problemen te raken. Of een paar uur extra heen en weer te moeten rijden omdat je wat bent vergeten. Een kind of zo.

Komend weekend hebben we het NNWB-kampioenschap op de Beulakker, het weekend daarna begint de ZZ-week. En onze vakantie! Tussendoor moet ik werken en kan ik geen vrij nemen omdat ik het fort alleen moet bewaken. Maria en dochterlief moeten daarom samen in een paar dagen van B naar Z varen, dus daar moet nog even iemand bij om te helpen bij de sluizen en het aanleggen. Gelukkig varen ze in een kleine colonne van een boot of vier. Terwijl ze dat doen kan ik 's avonds helpen om trailers met zeilboten naar Groningen te rijden. Er zijn altijd te weinig trekhaken beschikbaar om in één keer klaar te zijn.

A.s. donderdagavond en vrijdag varen we de boot naar de Beulakker, maar onze dochter heeft nog van alles -zwemmen met de oudere flitsjeugd en rapport ophalen- dus die blijft thuis. Blijft ze alleen thuis of brengen we haar gezellig bij J. onder? In ieder geval moet ze vrijdagavond opgehaald worden, samen met haar bootje. En de auto, want die staat ook nog thuis. Dus vervoer regelen van de Beulakker naar huis. Dan moet zaterdag en zondag haar fokkenist nog gehaald en gebracht worden. Blijft hij in een tentje slapen, of moet hij naar huis?

Zo gaat dat dus bij ons. Genieten is het! Maar als straks alles lekker aan het Zuidlaardermeer ligt, de kinderen aan het zeilen zijn en de palmbomen opgeblazen, voelt het ook écht als vakantie.

NK Flits

Afgelopen weekend hadden we dan het NK Flits. Voor wie hier niet zo vaak leest, de Flits is een tweemans jeugdzeilbootje. Zeilwedstrijden dus. Mijn dochter behaalde een uitstekend resultaat op de Langweerder Wielen, met een 11e plaats. Hiermee viste ze nét achter het net, de eerste tien mochten in een Medal-race nog een extra wedstrijdje varen. Hierover waren de meningen verdeeld, maar het is allemaal heel goed gegaan, het was weer een superweekend.

Ben je getrouwd met een bestuurslid, zoals ik, dan heb je eigenlijk officieel helemaal nergens mee te maken. Maar word je toch altijd aangesproken op van alles en nogwat. Waarom dit of dat, hoe laat is wat en waar dan, en ga zo maar door. Ik probeer me altijd wat afzijdig te houden, tenslotte ben ik voornamelijk ook maar de vader van een deelnemend kind. Maar kennelijk durft men het bestuur niet direct aan te spreken op genomen beslissingen en dan komt men bij mij, als 'insider'. En dan valt het wel eens wat tegen wanneer ik niks weet. Of wil weten. Of ga verdedigen.

In ieder geval is al het gedoe nu lekker achter de rug, en kunnen we ons gaan ontspannen. Het enige waar we ons nu nog druk om gaan maken is hoe we al het materiaal een beetje efficiënt op de wedstrijdlokaties gaan krijgen.

En hoe ik ons gras moet gaan maaien dat steeds maar te nat is en onderhand 20 cm hoog staat. Misschien moet ik maar een zeis lenen. Of een buurjongen vragen.