Vader zijn

Het was een mooi moment, toen we voor het eerst op een echo haar hartje zagen kloppen. Ik was zo'n aanstaande vader voor wie het eigenlijk niet zo hoefde, ik vond het prima zoals het was. Bovendien waren de vier jaar ervoor, waarin 'we' zwanger probeerden te worden een hele toestand geweest. Het was daarom dat de gynaecoloog vond dat er, bij het eerste signaal van zwangerschap, een echo gemaakt moest worden, om meteen zeker te zijn of er nu wel of niet een goede bevruchting was geweest. Er was verder helemaal niets te zien, alleen een kloppend hartje, als een klein vuurtorentje flitste het aan en uit. Het was een fantastisch moment, dat ik nooit meer zal vergeten. En toen ze eindelijk geboren werd was het helemaal raak. Het was meteen míjn kind, míjn dochter!

Ik ben steeds zo'n vader geweest die er altijd was. Poepluiers gedaan, flesjes gegeven als Maria er niet was voor de borstvoeding, ingestopt, voorgelezen. 's Avonds nog even bij haar gekeken. Uit bed als ze huilde. Verteld dat de maan niet iets was om bang voor te zijn, maar dat die 's nachts op haar paste. Met haar door de kamer gelopen toen ze buikkrampjes had. Met haar gefietst en gezwommen. Sneeuwpoppen en iglo's gemaakt. Geen voorstelling of ouderavond gemist. Met haar mee in Sinterklaas geloofd en een beetje gehuild verdrietig geweest toen we haar het slechte nieuws moesten vertellen, op een keer in de zomer. Voor haar was Sinterklaas nooit echt ver weg.
Eigenlijk kan ik wel zeggen dat ik bijna geen (mooi) moment van haar leven heb gemist.

Nu is ze veertien en vraag ik me af wanneer dat is gebeurd.