Gebogen

Je ligt wakker, lang voordat de wekker gaat. Je kijkt het donker in, door de ramen naar buiten. Het schemert nog niet eens maar de geluiden van een wakker wordende omgeving dringen door het openstaande raam tot je door. Auto’s ruisen in de verte over de weg, het is een aangenaam rustgevend geluid. Als het tijd is denk je erover op te staan, maar je kunt nog even niet de motivatie vinden.

Later, je staat in de keuken. Ongeschoren, je had er geen zin in. Smeert je boterhammetjes voor tussen de middag, drinkt een kopje senseo. Het nieuws staat aan op de achtergrond, alleen nare berichten. Het is verder stil om je heen, nog steeds niets gezegd. De ruitenwissers zwiepen heen en weer. Normaal gesproken had je kunnen glimlachen om dat woord. Vandaag zie je er de humor niet van in. Het is nog steeds donker, je wordt omringd door reisgenoten, ieder in z’n eigen auto. Af en toe kijk je iemand aan in de file, nog steeds geen mens gesproken.

Op je werk krijg je een kopje koffie, fijn. Je collega’s zijn aardig genoeg. Er wordt veel gepraat. Oppervlakkig. Zou er eigenlijk wel iemand zijn die écht om je geeft? Die vaak aan je denkt, oprecht met je is begaan? Alles met je wil delen, ook zichzelf? Je twijfelt, maar eigenlijk ook niet.

Terug naar huis, je ziet achter veel ramen de lichtjes. Bij jou niet, het is er donker, niemand die op je wacht. Ja, je moet zelf je slingers ophangen in je leven, maar soms gaat het niet, kun je niet naar boven kijken om te zien waaraan je die zou kunnen bevestigen. Zie je slechts de grond. Donker en koud.