Varen in het donker

Toen ik gistermiddag om drie uur de deur van mijn werk achter me dichttrok, was dat met de bedoeling om vóór het donker de boot weer in het schiphuis te hebben. Die was voor de winterbeurt bij de werf. Maar eerst nog even met de trein natuurlijk. Alles verliep voorspoedig, totdat we al snel voor de spoorbrug over het van Harinxmakanaal tot stilstand kwamen. Na vijf minuten klonk het bericht: "Dames en heren, de spoorbrug is defect, we gaan weer terug naar het station". Dit heb ik in geen twintig jaar meegemaakt! Op het station aangekomen werden we uit de trein 'gestuurd' en vervolgens een tijdje aan ons lot overgelaten.

Op zo'n moment ben je er niet meer de baas over waar je lijf heengaat. Je geest doet van alles; varen, naar de sportschool gaan, dit stukje schrijven, maar het heeft verder weinig zin. Je moet op de vervangende bus wachten en maar zien hoe je thuis komt. Eindelijk slaag je er bij de derde bus in binnen te komen. Vele voordringers lekker te slim afgeweest. De laatste instapper weet te vertellen dat de brug inmiddels gemaakt is. Maar we gaan er níet uit, want dat is sneu voor de buschauffeur, die met andere dingen bezig was dan een bus besturen. Zo laat hij ons fijntjes weten. In de file op de rondweg om Leeuwarden zien we 'onze' trein volgeladen voorbijkomen en in de verte verdwijnen. Gelaten zie ik het donker worden.

Uiteindelijk was ik om half zes op het station in Sneek. En ik heb tóch de boot omgevaren en ben niet naar de sportschool gegaan. Ik probeer het meestal te vermijden, varen in het donker, toch was het heel leuk. Misschien ga ik het vaker doen, ik werd er namelijk heel gelukkig van.