Axel
Onze lieve hond Axel, een Golden Retriever, is onlangs negen geworden.
Hiep hiep, hoera!
Sinds enkele jaren is Axel een beetje bang voor onweer en vuurwerk. Voor harde knallen eigenlijk. Hij wordt er erg zenuwachtig van, alhoewel het de laatste tijd weer iets beter gaat.
Dit is een goed moment om te vertellen hoe we hem (en toch is het een teefje, in Friesland zijn dieren eigenlijk altijd 'hij') hierdoor bijna kwijtraakten.
Twee jaar terug lagen we met de boot tijdens de Sneekweek aan het Starteiland. (Google Earth: 53° 1'31.40"N, 5°44'4.10"E, om precies te zijn). Het ligt er dan stampvol schepen en zeilboten. Omdat ik moest werken sliep ik thuis en nam Axel dan mee. Overdag paste onze buurman op en 's avonds mocht hij dan weer even mee naar de boot. Hij vindt het daar namelijk onzettend leuk.
Omdat onze buurman een dag weg was had ik gezegd dat ik Axel 's avonds op de boot zou laten, en dat heb ik ook gedaan. Het was een feestavond, dus toen ik naar huis ging was er verder niemand aan boord.
De volgende dag werd ik gebeld door een kennis, of het kon kloppen dat mijn hond de hele nacht bij hen op de steiger had gelegen. Dat leek me sterk, want als Axel zoek was had het bootfront natuurlijk allang aan de telefoon gehangen.
Toch maar even gebeld met Maria. "Nee, Axel is hier niet, heb jij die niet gewoon meegenomen?". Oh oh, foute boel. Miscommunicatie. Dus werd Axel snel opgehaald, en wat was het arme beestje er erg aan toe. Nat, koud en enorm stram en stijf...
Het bleek dat er 's avonds mensen met een sinaasappelkanon hadden staan schieten, naast de boot. Axel is door de knallen in paniek aan de verkeerde kant de boot uitgevlucht (zagen we aan de haren) en in het water gevallen. Daar komt een hond zonder hulp niet uit. We weten niet hoelang hij in het water heeft gelegen, maar waarschijnlijk toch een hele poos. Het zou niet de eerste hond zijn geweest die zo aan z'n eind is gekomen.
Uiteindelijk is hij er toch uitgekomen (hoe?) en is (hier: 53° 1'27.67"N, 5°43'59.06"E) bij een boot gaan liggen waar Maria eerder die avond met Axel was geweest. Wat achteraf onbegrijpelijk is, is dat mensen ons en onze hond kennen en pas de volgende dag hebben gereageerd. Terwijl ze 's avonds al vermoedden dat het misschien wel onze hond was.
Gelukkig waren vrienden van ons ook daar, een dierenartsenechtpaar. Die hebben Axel onderzocht en daar hebben we wat pilletjes van gekregen, Axel kon nauwelijks lopen. Gelukkig heeft hij er niets aan overgehouden. We hebben ontzettend veel geluk gehad.
6 opvarenden:
Hij (zij) heeft waarschijnlijk de beroerdste nacht van z'n leven gehad... Wat ie heeft moeten doorstaan, kun je alleen maar naar gissen. Arm beest. Gelukkig is het allemaal goed gekomen.
En nog gefeliciteerd! Geef hem maar een lekker kluifje :-)
@Goentah: die wordt vandaag enorm in de watten gelegd. Het is een echte verwen-hond.
Net als onze (Labrador) Bo, ook zo'n verwenhond, bijna zes, onwetend van welke crisis ook. Maar raar als mensen iets sterk vermoeden, maar (in dit geval) geen poot uitsteken.
@Marius: van één van die personen had ik niet anders verwacht. Maar er waren anderen van wie het mij tegenviel. Heel vreemd...
Wat zielig!!! Ben blij dat het goed is gekomen!
Wat een geluk zeg! Onbegrijpelijk dat jullie niet zijn gewaarschuwd, je hebt van die mensen. Ik vind Golden Retrievers prachtig.
Die van ons beleeft ook genoeg. Hij is al eens ontzettend aangereden, onvoorstelbaar dat hij nog leeft. Ik ben hem eens bij de supermarkt vergeten, heeft hij 2 uur aan een paaltje liggen wachten, domme baas, noem het kraamvrouwenkoorts of zwangerschapsdementie. Verder heeft hij een gevaarlijke aangeboren afwijking, dus iedere dag dat hij gezond is is mooi meegenomen.
Een reactie posten