Slachtofferhulp
Als je aangifte van diefstal (zie vorige blog) doet bij de polite, vragen ze ook of je gebruik wilt maken van slachtofferhulp. Tuurlijk niet. Stoer ben je en je houdt je groot. Je voelt je ook geen slachtoffer, want misschien was het toch wel een beetje je eigen schuld. Had je die zware buitenboordmotor ook maar niet in het schiphuis moeten laten, maar naar de garage thuis moeten sleuren.
Maar, ik moet zeggen dat het me toch wel heeft aangegrepen. En hoe nu verder? Toch maar weer een nieuwe kopen en dan maar afwachten voor hoelang? Elke ochtend checken of'ie er nog is? Of niet... Maar ja, waar heb je anders een schiphuis voor. Om je spulletjes netjes en veilig in te bewaren, toch?
Een aantal jaren geleden is er een hele kruiser gestolen. Een prachtig bootje, met liefde gekoesterd. Het spoor kon een tijdlang gevolgd worden door de inventaris die onderweg overboord was gekieperd. Het uiteindelijk kale casco bleek verkocht voor oud ijzer. Hier heb ik gewoon geen woorden voor...
Dit is ons tot nu toe bespaard gebleven. Maar de lol is er voorlopig nog wel even af.
2 opvarenden:
Je bent het slachtoffer van rovers zonder scrupules. Je woede moet kunnen 'landen', dan kun je er iets mee. Het gaat niet om dat ding dat toch verzekerd is. 'Zorg voor de ziel', dat is niet slap Gerhard.
Maar laten we hopen dat dit en erger je bespaard blijft.
Zoiets maakt je woedend, én verdrietig. Mijn en dijn zijn voor sommigen niet uit elkaar te houden. Het is om uit je vel te springen, zulk gedrag.
Een reactie posten