Afzondering

Natuurlijk sta ik gewoon midden in het leven. Net als ieder ander. Of bijna ieder ander. Maar vanuit een soort romantisch perspectief vind ik afzondering (niet eenzaamheid en zelfs niet per definitie alleen) ook heel prettig. Af en toe. Voor een tijdje. Dat is onder andere waarom ik iets heb met schepen, of (wadden) eilanden. En mede waarom we een boot hebben. Met een boot kun je mooie rustige plekjes opzoeken. Ergens achter een eilandje voor anker, in de stille avonduren. Met een stormlampje in de mast en alleen beestjes om je heen.

De komende jaren komt dit er niet zo vaak van, netzomin als de afgelopen jaren omdat we ook, voornamelijk, met de belangen van onze dochter hebben te maken. Zoláng ze meewil. En er is maar één manier om ervoor te zorgen dat ze zo lang mogelijk meewil: vrienden en vriendinnen. Ik weid er misschien later wel eens verder over uit. Het gaat nu ergens anders over.

Ik ben nu weer niet zó dapper dat ik een Henk de Velde ben. Ik ben ook liever onderweg om ergens aan te komen, hij is onderweg om het onderweg zijn. Ik vind die instelling wel benijdenswaardig. Maar hij is bijna een kluizenaar op zee, en dat hoeft voor mij nou ook weer niet.

Verhalen of gebeurtenissen van mensen in afzondering, op zichzelf aangewezen, alleen of in een groep, vind ik altijd erg boeiend. Robinson Crusoë, verschillende verhalen van Jules Verne, The Castaway, Lost, onderzeebotenfilms, ruimteschepenfilms (een ruimteschip is net een onderzeeboot, maar dan anders), noem maar op.

Vanavond draait in ons filmhuis: "Into Great Silence". Ik denk dat ik erheen ga, het lijkt me een heel bijzondere film. Niet alleen afzondering, ook nog eens stilte.