De kleine violist
Gisteravond was er voorspeelavond op de muziekschool. Mijn dochter speelt inmiddels vijf jaar dwarsfluit en vindt het nooit een probleem te laten horen wat ze kan. Het ging dan ook heel goed, alhoewel de meeste voorspelers, zij ook, altijd erg kritisch over zichzelf zijn. Ik kan altijd erg genieten van zo'n uurtje. Zoveel potentie, wie weet hoe dat verder gaat met sommigen.
Vorig jaar: de kleine violist, van een jaar of acht, speelde dapper uit zijn hoofd alle noten. De rest komt later wel. Onder het spelen deed hij steeds een stapje vooruit, tot hij bijna in het publiek stond. Toen hij er was ging hij tot opluchting van de aanwezigen achteruit weer terug. Richting muziekstandaartjesbos. Koortsachtig werd achter hem, zo geruisloos mogelijk als dat maar kan met die dingetjes, een bospad aangelegd. Aan het eind daarvan doemde de vleugel met wijdopengesperde bek op. Die verplaatsen was even geen optie. Het publiek werd er onrustig van, als dat maar goed zou gaan. Na de vleugel even in zijn rug gevoeld te hebben liep het jochie onverstoorbaar doorspelend weer richting publiek. Een concertviolist in de dop.
10 opvarenden:
Ja, die onbevangenheid, het argeloze, de toewijding, de overtuiging - dat flitst er door me heen als ik het lees en precies dat is de ontroering.
@: Gerhard: ik weet echt niet of ik het wel of niet eerder las, maar het woord 'opvarenden' toont het me plotseling: dat schitterende gedicht van Slauerhoff, onvergetelijk, hoe de roep van de rollende branding in je oren dreunt en je niet met rust laat ...
:-) Marius: Ik heb het er vanmiddag op gezet. Het is één van de mooiste gedichten die ik ken. (niet dat dat er heel veel zijn...)
Ik werd er op gewezen door een dierbare vriendin in een moeilijke tijd. En ik moest er door jou ineens weer aan denken, toen je vandaag Moby Dick noemde. Of Henry Miller liet noemen, je staat wat dat betreft nu in een ietwat verwarrende stand. Het lag mij in ieder geval wél ;-)
Grappig trouwens, ik vind zelf dat het hier heel goed past. Gek dat ik daar niet eerder op kwam.
Dat mijn oog Slauerhoff trof, daar ben ik blij om, dat wil zeggen, dat ik zijn vers niet al maanden lang over het hoofd heb gezien. Natúúrlijk past het hier, bij Tagelus, je geschiedenis, je passie - je vader was een hardwerkende man en geen poëet, maar als hij op de wal was, verlangde hij al weer naar de jagende wolken en het geschreeuw van meeuwen.
@Marius: Je hebt helemaal gelijk, wat mijn vader betreft. Maar als (oud-)Harlinger en evenmin een poëet, hier midden in de provincie wat meer op het droge verzeild geraakt, raakt het gedicht ook direct mijn eigen hart.
Overigens, de 'Tagelus' is gewoon een schip waar hij eens op voer en waar ik mijn eigen boot naar heb vernoemd. En ook deze site, ik vind het een mooie naam. Ik heb een bijzondere herinnering aan dit schip, misschien vertel ik het hier nog wel eens.
Dank je wel Gerhard, ik moest hardop lachen om de heen en weer wandelende violist. Ik zag hem helemaal voor me, misschien omdat ik vroeger ook viool speelde...
@jowi: jij ook bedankt! ;-) En ik heb vroeger ook viool gespeeld, maar was er niet voor in de wieg gelegd. Ik had een blaasinstrument moeten nemen. Kan nog steeds!
Zo werd een notenbalk filmmuziek...
Waarom begin je niet alsnog aan een blaasinstrument! Klarinet of zo. Of voor mijn part begin je met blokfluit. Of je blijft bij blokfluit, vooral alt- en tenorblokfluit vind ik prachtig! Dan kun je gezellig duetjes spelen met je dochter :-)
Ik speel zelf ook dwarsfluit!
Klarinet lijkt me inderdaad wel wat. En ik was ook op jouw idee gekomen, heb vanavond na het eten een lesje van mijn dochter gehad, op haar fluit! Gewoon even voor de grap. Vroeger heb ik wel blokfluitles gehad. AMV was dat. En op de HTS hadden we een kwartetje, met middeleeuwse muziek. Dat was heel leuk.
Ik vind dwarsfluit trouwens wel een heel elegant instrument. Mooi om te horen en te zien.
Een reactie posten