Machinist A.

Elke groep treinforensen heeft zo z'n eigen gewoonte. De leden van de groep die dagelijks om 7:33 (voorheen 7:22) vertrekt, positioneren zich altijd strategisch op het perron om maar vooral als eerste te kunnen instappen. Het goed kunnen inschatten van de eindpositie van de voorste treindeur, nabij het seinsleutelkastje, is een vereiste.

Als 'buitenstaander', meestal reis ik op andere tijden, moet je je maar wat relaxed aan de periferie van deze groep opstellen. Je wordt namelijk lelijk weggekeken als je je niet bescheiden gedraagt. Een mogelijkheid hiertoe doet zich alleen voor wanneer je eens als eerste op het perron arriveert. Waarvan ik dan een keer handig (en boosaardig) gebruik heb gemaakt! Overigens heb ik, ondanks de eerder genoemde nadelige uitgangspositie, nog nooit moeten staan tijdens deze rit. Reden voor mijn doorgaans ontspannen houding. Hun typische gedrag is dus eigenlijk onverklaarbaar.

Machinist A., vader van B. die bij mijn dochter in de klas zat en wel eens bij ons heeft gespeeld, tref ik wel eens een enkele keer als hij dienst heeft. Ik heb hem eens gevraagd of hij, als hij mij op dit tijdstip zag staan, niet een keer een paar meter door kon rijden. Voorbij de groep en ook tot iets voorbij waar ik dan stond relaxed te wezen.

Een tijdje later heeft hij dat gedaan. "Ha die Gerhard, zo beter?", vroeg hij, toen ik als eerste instapte. "Perfect A., morgen weer?" antwoordde ik luid, wetende dat er langere tijd overheen zou gaan voordat ik hem hier weer zou tegenkomen.
Dit alles tot grote ontsteltenis en verwarring van de vaste kliek.
Heerlijk.