Zeilen

Het valt niet mee om over afgelopen weekend iets te vertellen. Want er is zoveel leuks geweest waar ik het over zou kunnen hebben. Onze boot die weer vaarklaar is, kinderen en ouders die we na de winterpauze weer zagen. Het conflict tussen trainingsweekend en keetweekend. De mooie zeilbootjes op het water, het uitstekende weer. Het genieten van van alles en nog wat. Het is gewoon te veel. Komend weekend is er het Paasevenement op het Sneekermeer, dan gaan we weer gewoon verder.

Toch is er één moment waar ik wel iets over kan vertellen, omdat dat was waar het dit weekend uiteindelijk om ging.

Wegens ziekte van één van de vele vrijwilligers mocht ik met een trainer mee het water op om beginnende zeilteams te begeleiden. Er was één setje, twee zusjes van twaalf en dertien, die angstig waren om het water op te gaan. Ze vonden dat het te hard waaide. Met allemaal klapperend zeil om je heen lijkt dat ook al snel zo, maar eigenlijk was er niets aan de hand. Er was wat overredingskracht voor nodig en uiteindelijk gingen ze toch mee.

En na een uurtje zeilen met twee strakke verbeten koppies, was daar ineens het moment van de bevrijdende lach. Omdat het best heel goed ging en ze dat zelf ook doorkregen. Dit waren de meiden die aan het eind van de ochtend nog één rondje wilden, toen het tijd was om te gaan eten. Ik ben benieuwd hoe ze het straks gaan doen in de wedstrijden, maar ik vermoed dat het niet slecht zal gaan.