Broertje

"Meneer!"
"Meneer!"
Mijn wandeling van station naar werkplek wordt ruw verstoord. Door een thuisloze die geld nodig heeft voor 'een kopje koffie', neem ik aan. Het komt regelmatig voor.

Ik kijk achterom. Hmmm, hij ziet er niet uit als iemand die net de nacht in het parkje heeft doorgebracht. Hij ziet er eigenlijk best gewoon uit. Een jongen van een jaar of twintig, met een tasje kleren. Ik twijfel nog, ook door zijn manier van praten.
"Weet u waar de Pelikaanstraat is?", vraagt hij. Hij komt bij me staan en laat een brief met het adres erop zien. Ook heeft hij uit de KPN on-line telefoongids, of misschien lokatienet.nl, een kaartje afgedrukt met de route vanaf het station in een dikke rode streep. Zodat je nauwelijks kunt zien hoe te lopen. Ik weet niet waar de Pelikaanstraat is, maar aan de hand van het kaartje kan ik het hem wel ongeveer duiden. "Als je daar bent moet je maar even verder vragen."

Langzaam lopen we samen door. Ongevraagd vertelt hij: "Mijn broertje zit daar, hij is gister opgenomen en ik moet hem nu even wat kleren brengen."
"Waar is hij dan opgenomen?" vraag ik, ik kan er niet een ziekenhuisafdeling of zo plaatsen. "In het SMO." zegt hij. Het zegt me dan nog niets, maar voor hem is het vanzelfsprekend. "Hij is een beetje afgegleden en nu moet hij daar een half jaar. Daarna helpen ze hem aan een woning en begeleiden ze hem." Ik zeg dat dat heel mooi is. Fijn voor hem.
"Hij moest een schop onder zijn kont krijgen!", vindt hij. "Maar dat mag niet meer hé?", zegt hij lachend. "Nee, ik denk het niet", zeg ik. We lachen samen.

Inmiddels zijn we bij de ingang van het kantoor aangekomen. "Oh, werkt u hier? U hebt het goed! Ik ga voortaan reclame voor u maken." We nemen afscheid. "Veel succes met je broer!", roep ik nog. Hij zwaait met zijn tas.