Windstilte

Vandaag was het een windstille, rustige dag op het Sneekermeer. Om half acht ging ik douchen, de avond ervoor kon ik het niet meer opbrengen. Beetje teveel drank gehad, maar het was dan ook ontzettend gezellig. Een leuk feest na afloop van de geslaagde playbackshow. Dat het zeilen voor de jeugd ook afgelopen was, wisten we toen nog niet. Maar toen ik zo vroeg in alle stilte over het eiland liep was ik er al bang voor, de mist voorspelde niet veel goeds.

Elders ben ik omschreven als 'vrolijke Fries', en inderdaad, dat ben ik ook vaak wel. Zeker hier, waar ik liever de luchtige kanten van het bestaan belicht. En ook zeker voor de meeste mensen die mij, oppervlakkig, kennen. Meestal houd ik het voor me, maar ik kan ook ten prooi vallen aan sombere overdenkingen. En helemaal als ik met een lichte hoofdpijn zo eens op het dijkje voor me uit zit te staren met een lekkere kop koffie -uit de Senseo die wij tot grote hilariteit van medewatersporters uit onze kringen aan boord hebben- in de hand, en de dingen nog eens laat passeren.

Het was een geslaagd weekend hoor! En zeker voor alle argeloze betrokkenen die alleen maar van het evenement hoefden te genieten zoals zich dat ontvouwde, zoals wij dat zelf ook vaak bij andere evenementen doen. Maar als 'man van' iemand uit het organiserende bestuur leer je dan ook weer eens de keerzijde kennen. Maar goed, het meeste is weer rechtgebreid, het overige zal nog wel eens besproken worden.

Er was een moment later in de ochtend, toen ik daar zo op dat dijkje zat, dat ik het gevoel kreeg een onzichtbare toeschouwer te zijn. Ik denk dat ik dat ook wel kan uitstralen, een soort van 'laat me met rust' aura heb ik dan. Maar dat was het niet. Op het eiland is het eigenlijk wel een beetje de gewoonte dat je jezelf bij anderen uitnodigt. Dit werkt over het algemeen heel prima, alhoewel het wennen is. Het op zoek gaan naar een plek voor wat gezellige momenten. En er kwamen en gingen ook wel mensen bij me zitten voor een gesprekje, en nog meer koffie met een koek, maar het waren niet de mensen die ik nu graag om me heen had gehad, op een enkeling na.

Ik ben het mezelf uitnodigen wel eens moe en het besef dat er door sommigen nauwelijks terugzelfuitgenodigd wordt gaf een bevreemdend, afstandelijk gevoel. Ik voelde me ineens een beetje eenzaam. En toen we aan het eind van de middag wegvoeren regende het ook nog. Er zwaaide iemand, hopelijk naar ons.