Verloren vriendschap
Ik ben bang dat ik een mooie, dierbaar gekoesterde vriendschap kwijt ben geraakt. Wat vreemd dat iets wat eens zo goed leek zo plotseling in het niets kan oplossen. Er lijkt niets aan te doen te zijn, hij (de vriendschap, die ik niet licht geef) is een keer per ongeluk gevallen en er is daardoor van binnen iets stuk gegaan waardoor hij het niet meer doet. We hebben mooie gesprekken gehad en elkaar vertrouwd. Iets wat ik nooit zal beschamen en ik kan alleen maar hopen dat het stukje dat ík weg heb gegeven toch veilig opgeborgen blijft. Het voelt alsof we na een wissel ineens op verschillende sporen terecht zijn gekomen die langzaam uit elkaars zicht verdwijnen. Misschien heeft het zo moeten zijn. Maar het is heel jammer en het voelt als een naar afscheid.
12 opvarenden:
Heftig. Nog schrijnender dan de dood: leven maar niet meer herkenbaar zijn.
Er is iets uit je weggerukt, en tegelijkertijd lijkt het er nog te moeten zijn, want hij is er nog.
Verdrietige gebeurtenis. Voel je bevoorrecht het al die tijd wél te kunnen hebben delen met hem - niet dat dat iets af doet aan het treuren om wat verloren lijkt.
@Wenz: Niet meer herkenbaar zijn, het voelt inderdaad zo. Overigens schreef ik onduidelijk, ik heb het iets gecorrigeerd. Ik heb geen geslacht genoemd, maar het is een zij.
Ze zijn nooit allemaal van blijvende aard. Die je dierbaar zijn, kun je wel verliezen maar zul je nooit vergeten, dat is mijn ervaring, en ook dat ze in de herinnering weer gesitueerd worden in wat zo goed was.
Dit is nooit leuk, en voelt altidj slecht.
Maar sms groeien mensen uitelkaar, door ervaringen, door leven, door andere interesses...soms is het beter om te laten gaan dan vast te houden...maar wat is dat moeilijk
@Marius: Ik ben trouw van aard, ze zal me wel dierbaar blijven. Maar zoals het was wordt het niet meer.
@GobboE: Of door onbenullige incidenten en gekrenkte trots. Het valt zeker niet mee, maar ik moet het inderdaad laten gaan.
Wat intens vervelend. Ik weet wat je meemaakt, want ik zit in precies dezelfde situatie op het moment.
jammer.
je schrijft er zo mooi over, dat de optimist in mij zich afvraagt of er niet stiekem nog hoop is...
Het leven is als een rangeerterein, je moet de goede wissels nemen anders raak je elkaar kwijt.
@Esther: Gedeelde smart... :-)
@Inge: Natuurlijk is er altijd hoop. Ik ben niet zo van deuren dichtslaan. (hoogstens sla ik er eens méé :)
@V@nM@n: Maar toch heeft iedereen zo z'n eigen dienstregeling.
En toch:
There is a gold ship,
There is a silver ship,
But the best ship,
is FRIENDSHIP.
Bewaar het goede gevoel dat die vriendschap altijd heeft gegeven en pink zo nu en dan een traantje weg, dat mag namelijk.
Jammer, jammer. En het kan je lang bezig houden, zoiets.
Ik voel met je mee, ik ken het gevoel van iets kwijt raken en schreef er ook al over een tijdje terug... Je blijft hopen.. Iets wat er was is er niet meer en je wil het niet begrijpen.. maar je moet! Heel moeilijk.
Een reactie posten