Melancholie en verlangen
Soms lijkt het alsof ik ben vergeten waarom ik hier begon te schrijven, nu bijna een jaar geleden. Maar dat is niet zo. Alleen is de onbevangenheid van het begin verdwenen. U, die hier vaak leest en reageert, bent dichterbij gekomen. Het lijkt of ik u een beetje ken, en bij sommigen is dat ook echt zo. Daar geniet ik van! Ook lezen hier inmiddels mensen die ik in het echt ken en waarvan ik niet wéét dat ze hier lezen. (Grijp uw kans!) Maar nabijheid schrikt mij ook af, creëert afstand.
In het dagelijks leven ben ik niet iemand die met het hart op de tong rondloopt. Slechts bij een vertrouwde enkeling gaat het deksel er wel eens af. Zij weten van mijn verlangens en mijn kleine verdriet. Van wat ik nodig denk te hebben, maar nooit lijk te kunnen bereiken. Van mijn onrust, mijn behoefte soms aan alleen zijn, aan rust in mijn hoofd. Van mijn onvoorwaardelijke trouw aan mijn dierbaren, maar wat ik soms zelf als verstikkend ervaar. Dat ik het wel uit wil schreeuwen, maar niet doe. Omdat ik misschien sterker ben dan goed voor me is. Maar ook dat ik soms het gevoel heb dat ik niet eens mezelf kan dragen, laat staan een ander, en hoe goed het voelt om juist dan ondersteuning te vinden.
Ondergesneeuwd onder blaadjes van gelukkige alledaagsheid liggen ze hier nog steeds, die paar blaadjes waarop ik ooit over deze dingen schreef. Maar dat betekent niet dat ze minder actueel zijn geworden. In de melancholieke herfst in mijn geest dwarrelen ze nog steeds rond. Wachtend om weer eens opnieuw geschreven en gelezen en gedeeld te worden.
14 opvarenden:
wel een prachtig stukje zo... en ergens snap ik 't ook wel. (ik log nu ook bijna een jaar en wou het ook een jaar volhouden, maar dan ? ineens stoppen ? afbouwen ? stiekem doorgaan ?) maar jezelf blootgeven, zo... of niet... of half ; )
het is idd herfst ; ) en ik wens je een fijne dag !
Ondergesneeuwd onder blaadjes van gelukkige alledaagsheid...
hmm, toch niet al aan de borrel op de vroege ochtend ?
De twijfel, zoals Inge 't ook al zegt, is ook hier aanwezig.
Komt maar één ding in me op nu: zoals Barry* altijd zei: "Vooral doorgaan...". En dat slaat dan op je leven, niet op het bloggeren...
*) Stevens, dat is
Whaaaww! En zo ist maar net!!
Wat prachtig en melancholiek geschreven.
@Inge: Dank je, en het was ook een fijne dag! Ik ga wel door hoor, met bloggen. Ik vind het veel te leuk. En blootgeven? Ach, ik ben nog niet eens begónnen. ;-)
@Anders: Ik vond het zelf anders wel mooi. En ja, ook ik twijfel elke dag, maar vind toch altijd weer aanleiding om door te gaan. Met beide!
@Walle-Geertsje: Dacht ik!
@Esther: Dank je!
Er zou een mogelijkheid moeten zijn om een boekje af te drukken met zo'n jaartje logjes.
Kun je het in je boekenkast zetten en zo nu en dan als je er behoefte aan hebt je zegeningen tellen, of als je het aan kunt te werken aan je frustraties.
Het idee van Anne-Marie heeft wel wat... Maar voor mij wordt het dan een heel dik boek. Ik log al enkele jaren.
Grappig, hoe snel de essentie van mijn stukje ook al weer ondersneeuwt. ;-) Geeft niet hoor.
Ik heb er ook wel eens aan gedacht om ze af te drukken (mét reacties). Heb het zelfs al eens even getest. Maar die linkerbalk gooit roet in het eten.
Schitterend stukje Gerhard. Ja, een mooi weblog afprinten... ik heb het al eens gedaan (ik heb er zelf geen hoor) , maar dan zonder reacties want dan zou het mij véél te ver leiden.Hoewel het soms héél spijtig is dat de reacties er niet bij staan. Daar ga ik nog eens over nadenken. Het is wel veel en de kleurcartridges vliegen erdoor. Maar toch blij dat ik het deed : voor mezelf (als mijn computer zou falen) en voor anderen die geen computer hebben. To write or read weblogs...that's the question.
Maar Lut, wil je ook met ons delen welk weblog je dan zo de moeite waard vond dat je het afdrukte?
Ik ken je niet echt, maar het voelt soms net of ik je wel ken. Je stukjes zijn alledaags (maar niet alledaags, als je begrijpt wat ik bedoel :-) ) en warm. Je beschrijft jezelf precies zoals ik dacht dat je bent. En daarom lees ik je ook zo graag, het gaat om die kleine dingetjes die je tussen de regels door kunt lezen.
Dit is een prachtig logje, heel openhartig en open.
;-) slimme Gerhard, natuurlijk dat van waar jij ooit ook nog wel eens op reis zou willen gaan.
@Lut: Ja, het kon er maar één zijn, nietwaar? :)
@Goentah: Een heel goede vriendin van mij leest hier ook tussen de regels door en peilt mijn stemming. Vreemd, dat je onwillekeurig toch zoveel van jezelf prijsgeeft. Ik ben hier inderdaad wel eens openhartiger dan misschien 'verstandig' is, maar buiten dat lekt er toch ook veel informatie naar buiten. Hoe je schrijft en waarover, de goede verstaander heeft maar een half woord nodig om zich een beeld te vormen. Een voormalig collega van mij verkeert in dezelfde dezelfde situatie als jij. Ik heb hem wel eens gezegd dat hij misschien slecht hoorde, maar des te beter luisterde. Voor hem bleef niets verborgen, en dat was eigenlijk op een bepaalde manier heel prettig voor mij. We hebben goede gesprekken gehad in een tijd dat ik eigenlijk heel gesloten was.
Een reactie posten