Werk, zondagmiddag...

Afgelopen weekend had ik telefoondienst. Eerst was ik vrijdagnacht al gebeld, daarna op zaterdag een paar keer, maar uiteindelijk moest ik zondag toch ter plaatse naar het ontstane probleem kijken. Ik vertel het overzichtshalve maar even heel schematisch, het wat en waarom is hier niet zo belangrijk. Werken thuis via de laptop en telefonisch overleg is uiteindelijk niet prettig. Ik had daarom op het werk afgesproken met een collega, je kunt gemakkelijker overleggen en je weet zeker dat je naar hetzelfde zit te kijken. Ze had welliswaar geen dienst, maar woont er vlakbij, is nooit te beroerd om ook even te komen en bovendien heeft ze enorm veel ervaring.

Daar zaten we dan met z’n tweeën in een verder bijna leeg kantoorgebouw. Er waren alleen nog twee mannen van de bewaking. Net als mijn collega vind ik het ook nooit zo vervelend om gebeld te worden of te moeten komen opdraven als er iets mis is. Alleen had Maria vandaag de eigengemaakte champignonnesoep net klaar, en daar had ik best trek in. Gelukkig vonden we op kantoor in een la nog een zakje bouillon. Einddatum ergens in 2004, maar niettemin toch nog goed te drinken. Het was een schamele troost vergeleken met de échte soep.

Het leuke van het op zo’n dag oplossen van problemen is dat alle formaliteiten weggevallen zijn. Natuurlijk moeten we alles wel vastleggen, maar bijvoorbeeld doordeweeks rechtstreeks bellen met een computeroperator en hem vertellen wat je wilt doen is onmogelijk, ondenkbaar zelfs. Je wilt niet weten wat voor organisatie er dan tussen zit! Eindelijk ben je weer eens in controle van het hele proces, sta je weer dicht bij de techniek. Dat is denk ik één van de redenen dat we het niet zo erg vinden om er eens een zondagmiddag te zitten.

We hebben het probleem opgelost en ik was op tijd weer thuis. Eigenlijk had ik die middag wel even willen uitwaaien op de pier in Harlingen, het was er mooi weer voor, maar je kunt niet alles hebben.