Winterklaar

Afgelopen zondag woeien we, nadat we bij Oma B. waren geweest, even lekker uit in Harlingen. Een wandelingetje op de zeedijk, staren naar de kitesurfers. Kijken naar de 'ruïnes' van het badhuis waar ik als kind en puber praktisch wóónde in de zomer. Waar ik razend verliefd was op Jenny (hoe zou het met haar zijn), op haar mooie borsten en lange blonde haren. We waren er altijd met een leuke groep, kookten er mosselen van de dijk op wrakhoutvuurtjes, zonden (v.t. van zonnen, misschien dacht u dat ik een 'e' vergat; ja, dat deden we er ook!) op de Batting* en zwommen er als het stormde. Wat waren dat een fijne lange zomers. Harlingen maakt nog altijd veel bij mij los.

Het was er nu vreselijk koud, dus we bleven er verder niet lang. Thuisgekomen ging ik de boot nog wegbrengen naar de jachtwerf voor de jaarlijkse servicebeurt van de motor. Alleen de hond mocht mee en ik maakte een klein slagje over een verlaten Sneekermeer. Ik heb moeten leren niet altijd bij alles wat ik doe rechtstreeks van A naar B te gaan maar ook tijd in te ruimen voor mezelf, voor het zonder haast genieten van wat ik doe.

In de tijd dat ik die heerlijke zomers beleefde aan zee, werd op het Flitseiland (Lytse Griene) in het Sneekermeer de Flitsclub opgericht waar mijn dochter nu zoveel plezier aan beleeft. Ik hoop dat ze er later met evenveel genoegen aan terugdenkt als ik hierboven. Zeilen en zwemmen, zoet en zout, twee totaal verschillende werelden, een generatie ertussen. We wisten toen niet van elkaars bestaan af. Nu bezocht ik beide plekken op één en dezelfde zondagmiddag, met grijze koude luchten, harde wind en af en toe wat hagel en regen.

Toen ik thuiskwam brandde de houtkachel al, het was weer een mooie zondag geweest.

(*) Een groot vlot aan een ketting op een dikke honderd meter uit de wal.