Aaisykje

Door anderen hardnekkig 'eieren rapen' genoemd, hier in Friesland heet het 'eieren zoeken'. 'Rapen' suggereert dat ze voor het rapen liggen, het tegendeel is waar. Daarom heet het hier ook 'zoeken'. En dat is de aardigheid er aan. Ik kan u verzekeren, u en ik kunnen de hele maand, met toestemming van de boer, de vogelbescherming en de provincie op zak de weilanden rondstruinen, we zullen niets vinden!

Ik ben geen eierzoeker, maar het vrij rondwandelen in weilanden gewapend met een polsstok kan ik me van vroeger nog goed herinneren. Slootjespringen was het meer, maar we zeiden dat we gingen eierenzoeken. We hebben nooit wat gevonden, behalve als er één bepaald vriendje mee was, die er verstand van had. Het is een kwestie van observeren, afwachten en nadenken over het gedrag van de vogel.

Ik heb daarom diepe minachting voor die gluurders die gewapend met verrekijker vanuit de strategisch geparkeerde auto hun slag slaan. Je zou per keer niet meer eieren moeten mogen meenemen dan er onder je pet past. Misschien is dat ook al zo, ik weet het niet, ik houd me er niet mee bezig.

De échte liefhebber doet aan nazorg, beschermt nesten en zorgt ervoor dat er straks zoveel mogelijk eieren uitkomen. Want dat er altijd en overal veel jong gevogelte onder het maaigeweld van de vroege 'eerste snede' sneuvelt is bekend.

Er zitten dus twee kanten aan het verhaal. Persoonlijk maakt het me niet uit of het mag of niet, maar het ongenuanceerde verbieden van een eeuwenoude traditie die slechts door een beperkte groep mensen wordt beoefend is mij wat te kort door de bocht.