Treinmisser
Als we er van uitgaan dat ik ongeveer 44 weken per jaar werk, dan heb ik pakweg 10 enkeltjes * 44 weken * 22+ jaar = ca. 9700 keer in de trein naar of van Leeuwarden gezeten. Bijna zes keer de wereld rond. Dat is me wat, als je er zo naar kijkt. Ik had in m'n eentje enkele auto's kunnen verslijten op dit traject.
Me dunkt, een flinke milieubijdrage. Neemt u mij daarom niet kwalijk dat ik me niet zo druk maak over het enkele gloeilampje in mijn huis op die plekken waar ik gewoon een wat pittiger lichtje wil. Maar dit terzijde.
Als forens met deze staat van dienst maak je je meestal niet al te druk over je medeforenzen. Dat doen zij ook niet. Een knikje als groet volstaat, maar elkaar negeren is ook prima. Heel sporadisch voeren we een kort gesprekje, als het zo uitkomt. Bij het instappen is mijn aandacht gericht op het zoeken naar een geschikte zitplaats, niet op het kijken of er wellicht een vage kennis in de trein aanwezig is. Soms krijg ik later te horen dat ik eigenwijs ben in de trein, maar eigenwijsheid heeft er niets mee te maken, ik ben op zo'n moment niet zo met m'n omgeving bezig. En bovendien, vaak herken ik mensen die ik niet goed ken slecht buiten hun 'normale' context.
Dat ik de mij totaal onbekende dame waar ik vandaag naast ging zitten niet groette, was daarom niet kwaadaardig bedoeld, het is onder forenzen gewoon niet zo gebruikelijk. Gecorrigeerd door het venijnige "Ook goedemorgen" herstelde ik 'de fout'. Maar ik kon het daarna niet meer goed doen, getuige het gesnuif en geblaas in mijn richting. Dat ik mijn MP3-speler inhad hielp misschien ook niet, door mijn blog van laatst heb ik hernieuwde belangstelling voor wat er op staat.
Het was het type mens dat iedereen in haar omgeving betrekt bij haar reis, één keer in de drie maanden. Zelfs de dame naast mij, aan de andere kant van het gangpad, werd in de commotie betrokken. De ramp was helemaal niet te overzien toen halverwege het enkelspoor de tegemoetkomende trein ook nog op zich liet wachten. De hele coupé moest vrezen voor haar aansluiting in Leeuwarden.
Als ik de MP3-speler niet al in had gehad, was dit een goed moment geweest om daar wat aan te doen. Ik zette hem nu in ieder geval een stuk harder, King Crimson o.a. werkt heel goed. Ik had nergens meer last van en kon ongestoord verder in mijn boek lezen. Ze kreeg geen vat op mij en aan alles voelde ik dat ik het nu helemaal verbruid had. Door de schichtige blikken van medereizigers in mijn richting kon ik wel raden welke wending het gesprek inmiddels had genomen. En anders hadden haar handbewegingen richting haar oren me het wel duidelijk gemaakt. Zo legden we het laatste stukje naar Leeuwarden af. Ik was blij dat ik er uiteindelijk weer uitmocht en heb verder ook maar niets meer gezegd.
Over drie maanden zien we wel weer. Tegen die tijd even uitkijken naast wie ik plaatsneem.
Update 24-1-2008: klik (haha).
9 opvarenden:
Wat een gezellig logje! Ik zie je bij wijze van spreken al 'wakker worden' in de trein. Tegen de tijd dat je in L'den bent, begint de dag. Zo'n treinreisje ben je, ondanks de drukte, even helemaal alleen.
Zo had P er verleden week ook een achter zich zitten, die verbood het hem en een groep collega's om ook maar een woord te wisselen want het was een stiltecoupé.
Ja je maakt wat mee in de trein.
De dame in kwestie lijkt mee echt van het oma type die straks thuis komt met die jeugd van tegenwoordig ...
@Goentah: Niet altijd hoor, ik zit ook wel eens bij gezellige collega's!
@aargh: Maar gelukkig niet altijd.
@Me!: Ze was niet eens zo oud. 't Was gewoon een vervelend mens. Heel nadrukkelijk aanwezig.
Als ik besluit naar Leeuwarden te gaan met de trein zal ik de waarschuwing in drievoud indienen en mijn mp3 meenemen. Kunnen we naast elkaar afwachten hoe het stokje er uit komt te zien....
Ach, zo eentje die haar portie aandacht elk kwartaal opeist in de trein :) Zielig, dat soort mensen. En blijkbaar toch ook wel weer logwaardig ;)
@Anne-Marie: Lijkt me heel gezellig!
@Esther: De leuksten gaan toch over (vervelende) mensen...
Bleuh, ja, van die mensen (verrassend vaak dames) die bij ieder station paniekerig vragen of ze er al zijn aan medereizigers, en dan met een verhaal komen van een trein die ooit zomaar was doorgereden en hoe boos iedereen toen was. En maar benadrukken dat ze echt wel vaak met de trein gaat. Bij de eerste de beste spoorwissel heeft ze opmerkingen over het gebrek aan comfort in de trein. Wanneer er mensen opstaan en weglopen stoort ze zich aan het volk in het gangpad. Wanneer na een half uur niemand meer met haar wil praten gaat ze lopen bokken en mensen lastigvallen met domme vragen. Gut. Wat moet jij blij zijn geweest met je mp3-speler zeg. :D
5 februari, ik had al zo'n vermoeden waarom je altijd met de trein naar Leeuwarden gaat..... Maar sinds ik vanmorgen langs onze hoofdstad richting Stiens moest voor een BHV cursus weet ik het zeker!
Zonde van de tijd.
Een reactie posten