De schuifdeur

Sinds de grote verbouwing, een jaar of twaalf geleden, hebben we een schuifdeur tussen de hal en de woonkamer. We moesten aanpassingen doen voor Maria en het was nodig de trap een kwartslag te draaien voor de traplift. Deuren moesten worden verplaatst en een schuifdeur was op deze plek de enige elegante mogelijkheid. Hierin verscholen zit ook ergens ons 'bevallingsverhaal', misschien vertel ik het hier nog wel eens. In onze directe omgeving zijn zoveel mensen die het kennen, dus waarom jullie niet, vroeg ik me laatst af. Misschien is het wel eens goed om het op te schrijven, maar vandaag niet.

Die (zware) schuifdeur nam de afgelopen twee weken enorm veel tijd van mij. Hij was namelijk uit het ophangsysteem gescheurd. Als je ziet hoe licht die ophanging was uitgevoerd, is het nog verbazingwekkend dat het zolang goed is gegaan. Van een flink scharnier heb ik een nieuwe ophangbeugel gefabriceerd en ik wou meteen van de gelegenheid gebruik maken om de rail een halve centimeter verder van de wand te bevestigen. De schuifdeur liep altijd wat aan en schoof daardoor niet lekker. Ik had me niet gerealiseerd dat die rail was vastgeschroefd aan een (verborgen) dikke stalen I-balk, met alle gevolgen van dien. Maar het is allemaal weer gelukt, ten koste van een hoop inspanning en gemopper. En boortjes. Ik kan er niet zo goed tegen als dit soort klusjes ineens veel complexer en moeilijker blijken dan oorspronkelijk gedacht.

Om ervoor te zorgen dat de schuifdeur niet altijd open blijft staan heb ik er ooit een contragewichtje aan gehangen. Daarom moet het soepel lopen allemaal, anders werkt het niet goed. En het gewicht moet niet te zwaar hoeven zijn, want anders heb je er teveel last van bij het opendoen. Volgens mij is de mix nu precies goed.

Dat gewichtje heb ik zelf gemaakt, van een stukje stalen buis en wat lood, dat ik smolt in een pannetje. De laatste keer dat ik zoiets deed was samen met mijn vader, toen ik een gewicht nodig had voor een uurwerk dat ik had gemaakt van mecano. Eigenlijk was het een soort bouwpakket, ik kreeg het met Sinterklaas. Ik weet niet meer hoe oud ik was, maar ik schat dat ik een jaar of twaalf was.

We hadden lood gesmolten en in een klein verfblikje gegoten. Voordat dat op natuurlijke wijze afgekoeld was hadden we natuurlijk allang ons geduld verloren. Mijn vader zocht naar iets om het nog erg hete ding in te doen, er lag gelukkig een plastic zak in de buurt. Met een tang plaatste hij het blikje in die zak. Maar toen hij het op wou tillen bleef het gewicht natuurlijk gewoon staan, het was dwars door die zak gesmolten. We hebben vreselijk gelachen, omdat het eigenlijk zo stom en komisch tegelijk was. Zo'n vergissing was niks voor mijn vader, dat maakte het nog leuker.

Toen ik dat gewichtje voor die schuifdeur maakte moest ik hier aan denken en heb ik er nog eens zachtjes in mezelf om gelachen. Gek, hoe snel aan nieuwe objecten oude herinneringen kleven.