Iedere generatie zijn eigen kloof?

Foppe de Haan verbiedt zijn voetballers onder de 21 het gebruik van een iPod tijdens trainingen. Zeilertjes vragen of ze een iPod mee mogen nemen tijdens de wedstrijden. Natuurlijk mag dat niet. Voor de meesten van ons volstrekt normaal dat een iPod op je hoofd, tijdens activiteiten die je met anderen doet, echt niet kan. Zeg je het tegen iemand onder de, pakweg, 16 dan kijken ze je raar aan. Waarom mag dat niet?

Tegen stilte kunnen de meeste mensen allang niet meer. Gewoon alleen zijn, met niets meer dan je eigen gedachten, velen gruwen ervan. Thuis zijn, met alleen een tikkende klok om naar te luisteren. Er moet input van buiten komen, zelfs als het maar het oeverloos geblaat van een of andere D.J. is. Maar nu is het nog erger, liever muziek uit je iPod, dan praten met of luisteren naar de mensen om je heen, met het fokkenistje in je zeilboot, je medevoetballers in de bus. Je afzonderen met je eigen muziekkeuze, kiezen voor jezelf.

"Wat een rotmuziek", reageerde een oude oom van Maria, toen hij hoorde dat we naar de Stones gingen. Dat vonden wij niet, en bovendien deelden we het met 40.000 anderen, maar voornamelijk met de mensen dicht om ons heen. Die alle concerten bezoeken en ons wisten te vertellen welke nummers ze anders nooit spelen. Of in welk jaar het werd geschreven, van dat soort dingen. We stonden met zijn allen in een dikke onweersbui, in de spoelende regen. Maar we genoten samen, met elkaar. Daar kan geen iPod tegenop.