Drie jaar terug was mijn dochter fokkemaatje van R. Deze leuke zeilster is inmiddels uit de Flits gegroeid en zeilt nu in de Schakel-klasse. Maar ze zoeken elkaar nog altijd op en na de wedstrijden van zaterdag gingen de twee meiden even op pad in de Schakel van R. Mijn dochter is nog eigenlijk wat te licht, maar het ging prima. In de trapeze hangen en planeren maar! 
Toevallig kwamen we er afgelopen week achter dat onze dochter vandaag precies 5000 dagen oud is geworden. Dit hebben we vanochtend op gepaste wijze gevierd!
De forensentrein is altijd druk, dus heb je niet echt voor het kiezen waar je gaat zitten, of wie er naast je komt zitten. Ik schuif aan bij een vriendelijk uitziende dame, die ogenblikkelijk op driftige wijze het tussenleuninkje naar beneden doet. Ik ben bang dat ik op dat moment al weet wat voor vlees ik in de kuip heb. “Goedemorgen”, zeg ik vriendelijk, ik krijg een vriendelijk knikje terug. Tot zover gaat alles goed.
Ervanuitgaand dat ze het tussenleuninkje ergens voor nodig heeft, leun ik iets de andere kant, de gangpadkant, op. “Meneer?”, vraagt ze na een paar minuten, “zou u iets op willen schuiven?”. Ik schiet in de lach, ik kan het niet helpen. “Waarheen dan?” vraag ik lachend, ik hoop dat ze een grapje maakt. “Ik meen het!”, roept ze uit. "U neemt veel te veel ruimte in!"
Nu ben ik van redelijk normaal postuur, ietwat overgewicht, of misschien best wel, maar toch niet zo dat ik er anderhalve zitplaats voor nodig heb. Volgens mij blijf ik zelfs binnen de mij toegemeten ruimte, ook nadat die verkleind werd door het leuninkje. Omdat ik niet aan het onredelijke verzoek kan voldoen en ook wel wat ervaring heb in dezen, besluit ik het er maar bij te laten. “Mevrouw, dat gaat niet”, zeg ik en doe er verder het zwijgen toe.
De rest van de reis is het een geblaas en gezucht en geduw en gedraai van jewelste. Ik heb mijn ogen dicht en probeer aan oceaanbrandingen en ruisende bossen te denken. Zelf ben ik redelijk onbeschadigd in Leeuwarden aangekomen, mevrouw waarschijnlijk iets dichter bij een hartinfarct.
Vaak heb ik vlak voordat ik in slaap val een soort van testbeeld in mijn hoofd. Het is een beetje een vreemd testbeeld, want ik weet niet precies wat er op staat. Het lijkt op een collage. Ik heb vaag het idee dat er wat beelden uit mijn jeugd op staan, maar het is ook een soort van gevoel. Het is moeilijk te omschrijven. Soms ben ik nog bij mijn positieven genoeg om te weten dat ik bijna in slaap val als ik het 'zie'.
Eén ding is zeker, mijn dochter komt er ook in voor. Maar hoe, dat weet ik dus niet. Ik kwam er achter toen ze als klein meisje voor het eerst een scheiding in het midden had, met twee vlechtjes. Vanaf haar geboorte al had ik het gevoel dat ik haar al kende, lang voordat ze er was. Maar het moment dat ik haar voor het eerst met vlechtjes zag was eigenlijk best vreemd, een soort deja-vu, maar dan heel sterk en gekoppeld aan mijn 'testbeeld'.
En ze weet het, hoewel ze er inmiddels 'te groot' voor is: met vlechtjes in heb ik haar nooit iets kunnen weigeren.
PS
En nu maar hopen dat ze't goedvindt dat er een 'oud' fotootje van haar hier staat...
Sinds enkele weken zit ik in een teampje van drie personen. De andere twee draaien al een tijdje mee, ik moet ingewerkt worden. Op zich valt dat mee, want we werken aan een systeem dat ik vijftien jaar geleden mee heb helpen bouwen. Het blijkt dat de weggezakte kennis redelijk snel weer boven komt drijven.
Dagelijks ontvangen we als groep tientallen mailtjes waarop gereageerd moet worden. De andere twee hebben hiervoor hun outlook zo ingesteld dat bij binnenkomende, urgente, mail een geluidssignaal klinkt. Wie de 'wacht' heeft moet dan adequaat reageren. Het zou voor de hand kunnen liggen dat ik zelf ook mijn outlook zo instel.
Maar het was me al snel duidelijk: als één van de twee anderen een signaal krijgt is de kans groot dat het niet een groepsmail was, dus hoef ik zelf niet te kijken. Als de andere twee tegelijk een signaal geven dan is het waarschijnlijk belangrijk. Wanneer ik dienst heb, dan is de mail dus voor mij bestemd. Nu nog even een oplossing voor wanneer één van tweeën er niet is.
Op ons weekendstek is WiFi aangelegd, dus in theorie zou ik u tijdens het weekend live verslag kunnen doen van het leven aldaar. Maar het kost €5,- per uur (in één keer te verstoken), terwijl ik vind dat het gratis zou moeten zijn. Als service naar 'de klant' toe, zogezegd, want het is daar allemaal al duur genoeg.
U zult dus moeten wachten tot na het weekend.
PS
Het is hier wat stilletjes, qua bezoekersaantallen. Ik ben zelf momenteel ook niet zo bezoekerig en reageerderig. Komt dat door uw toenemende buitenleven en zo?
Komend weekend zijn er de Openingswedstrijden van de KWS op het Sneekermeer. Volgende week nog zeilen in Grou en dan hebben we een paar weekenden zeilrust. Waarna dan weer de Kleine Sneekweek en het Pinksterevenement opdoemen. Maar daarover later meer. De Openingswedstrijden zijn altijd redelijk druk. Vanwege de toegankelijkheid voor Maria liggen we altijd op een specifiek plekje aan het Starteiland, maar je kunt er niet reserveren. De meeste ouders/zeilers die er komen kennen ons inmiddels en houden het plekje vrij, maar er hoeft er maar één te zijn die er gaat liggen en we hebben een probleem(pje).
Voorheen gingen we dan steeds de boot er op woensdag al heenvaren, maar eigenlijk is dit te gek voor woorden. Bovendien is het lastig voor de logistiek van de boodschappen en kleding. Vorig jaar voor de Sneekweek (nog veel drukker) mochten we van de havenmeester een bordje plaatsen dat de plek was gereserveerd, omdat we onmogelijk al ruim een week vantevoren aanwezig konden zijn.
Dit heeft boven verwachting goed gewerkt, de havenmeester hoefde niet eens in te grijpen. Het ging zelfs zó goed -we kregen naderhand alleen positieve reacties-, dat we het bordje nu wat vaker mogen plaatsen. De havenmeester heeft ook nog voor een stevig paaltje gezorgd. Nu maar hopen dat zijn baas niet ineens van gedachten verandert. Wat dat betreft is het beleid daar wat wiebelig.
Ik ben er eigenlijk geen voorstander van, van het creëren van een voorkeursbehandeling. En ik wil het niet altijd uit hoeven leggen, want je hebt er ook wel eens gezeur over. Maria moet altijd lachen hoe ik dan reageer, tegen wie er eigenlijk niets mee te maken heeft. Gewoon op tijd zijn, net als ieder ander, dat doe ik liever. Maar het geeft toch altijd wat stress, want wij moeten iets eerder op tijd zijn dan de anderen.
Maar vooruit, iedereen vindt het blijkbaar prima, dus heb ik maandagmiddag, na het ontstoppen, de boot uit het schiphuis gehaald en ben naar het Starteiland gevaren om een keurig 'gereserveerd' bordje te plaatsen. Het was er verlaten en warm. Een uitstekend moment om na het spijkeren even rustig in de zon aan boord een koud biertje te drinken. En te genieten van de stilte en de rust. Moe van al dit zware werk ben ik daarna weer naar huis gevaren (het laatste stukje gefietst natuurlijk), waar bleek dat de dames het een goed idee hadden gevonden om pizza's te halen. Het was zomaar weer een perfecte middag.
Onze afvoer was al weer een tijdje enigszins verstopt. Putluchten en slecht doorspoelende toiletten, je kent het misschien wel. Maar er was nog wel mee te leven. Het punt is namelijk dat we bijna elk jaar het reinigingsbedrijf wel kunnen bellen om de boel door te spuiten. Omdat het zulk mooi weer is had ik gistermiddag even gesnipperd om in de tuin op te ruimen, het is wel een beetje een plantaardige bende. En een paar ritjes naar het grofvuil tbv onze oude schutting, puin en wat andere opgespaarde rommel is ook niet verkeerd.
Enfin, Maria vroeg of ze het reinigingsbedrijf maar weer eens moest bellen. Prima idee. Blijken die jongens niets te doen te hebben, dus staan ze binnen tien minuten voor de deur! Onderhand weten we de putten uit ons hoofd te vinden, dus het was snel klaar. Maar omdat het zo vaak mis is en eigenlijk het halve dorp er last van heeft vroeg ik of ze niet een onderzoek wilden doen. Ze hadden het toch niet druk. Bij de anderen bleek het probleem buiten de erfscheiding en dus van de gemeente te zijn. En werd er hersteld en het video-onderzoek á € 140,- vergoed. Maar dat moesten we dan allemaal wel zelf regelen en de uitkomst (van evt. vergoeding) was onzeker. Nou ja, doe maar, vonden wij. Dan zien we wel.
Zijn ze bezig, bijna klaar, stopt er een geel wagentje van de gemeente.
"Alweer problemen?"
"Ja, zelfde probleem als bij de anderen."
"Dat is niet zo mooi. Stuur maar een verslagje, dan pakken we het op."
"Ok, zorgen jullie dan voor een werkbriefje?"
"Ja, dat is goed. Krijg je."
"En wat doen we met de rekening?"
"Oh ja, nou stuur die ook maar naar ons."
"Ok, bedankt hoor!"
"Ja, tot kijk!"
En weg waren ze weer. "Is nou ineens alles geregeld?" vraag ik verbluft.
"Yep."
Voorlopig even geen flauwe grappen over ambtenaren.
Het eerste jaar dat mijn dochter zeilde, als fokkenist, deden ze mee aan het 'racemanagement' weekend, zonder dat wij een flauw idee hadden waar dat over ging. Want het woord in combinatie met wedstrijdzeilen vertelde mij niet zoveel. Wel herinner ik mij nog dat het een wat gek zeilweekend was.
Inmiddels weten we dat het gaat om een practicum gecombineerd met een test of examen voor wedstrijdcomitéleden in opleiding. Ze komen uit het hele land, kennen elkaar niet, zijn niet op elkaar ingespeeld en moeten dan ook nog wedstrijden 'managen'. Op zich al reden tot menig zweetdruppel. De KWS stelt de faciliteiten beschikbaar, de Flitsclub combineert het met een training en stelt dus de zeilers beschikbaar, en zo is iedereen blij.
Reken maar dat een twintigtal Flitskinderen, en nog wat zeilers uit andere klassen, het een onervaren wedstrijdcomité heel lastig kunnen maken. Ook krijgen ze bepaalde opdrachten om het comité eens flink aan de tand te voelen. Na afloop worden de protesten openbaar behandeld, wat voor sommige kinderen ook een hele, nieuwe, ervaring is. Ik weet zeker dat de wedstrijdmanagers een enerverend en leerzaam weekend hebben gehad. En de kinderen hebben veel plezier gehad maar ook heel veel geleerd.
Hee, mijn blog gedoe is ineens in het Nederlands!
Maar daar wou ik het niet over hebben. Wat ik mij vanavond namelijk afvroeg was dit:
We lagen met zijn allen heerlijk aan het Starteiland (Kolmeersland). Leuke gesprekken, lekker gezeten, ook al een kleurtje gekregen. Wind van over het water, kinderen een prima weekend met hun zeilbootjes. Het Startschip (Roekoepolle) 100 meter voor het eiland. Leuk voor het (weinige) publiek. Er is zelfs gezwommen (kort)! Waarom we daar waren en wat we deden vertel ik morgen. Maar wat ik niet begrijp is dat de eersten al weer om vier uur naar huis gingen. Wat moet je daar met zulk weer? Wij zijn bijna altijd als één van de laatsten weg. Waarom zou je op de valreep van zo'n fantastisch weekend ineens haast krijgen?
PS
Tijdens onze afwezigheid zijn de eerste kikkers ontwaakt. En er waren net ook al weer vleermuizen in de avondschemering.
Ik kreeg vanmorgen een SMSje, verzonden vanaf de Chinese muur! Gewoon, bijna terloops was die er ineens. Minuten na verzonden te zijn. Dat is toch wel iets om even bij stil te staan, vind ik. Niet dat ze stuurde, maar dat het aankwam van zo ver weg. Want, alhoewel inmiddels bijna vanzelfsprekend en qua techniek tegenwoordig misschien niet eens zo ingewikkeld, ik vind het allemaal nog steeds heel bijzonder. Ik wíl me er ook over blijven verbazen. En afvragen hoe het over tien jaar is. Een eeuwigheid in electronicaland.
Wat zou Marco Polo ervan gevonden hebben?
Van oudsher ben ik een echt leesmonster, een boekenwurm mag je wel zeggen. 't Komt er tegenwoordig alleen niet zo vaak van, allerlei andere beslommeringen eisen mijn tijd op. En heb ik dan even niks, dan doe ik ook het liefst niks. Terwijl ik weet dat er nog zoveel klussen op mij wachten, verzand ik meestal in ledigheid. Flits (zeilboot) van de dochter moet geschuurd, geplamuurd en geschilderd; de tuin moet op de schop; plintjes in de slaapkamer timmeren; garage opruimen en zo kan ik nog wel even doorgaan. Oh ja, en deze week moet ik ook nog collecte lopen voor het Fonds Sport Gehandicapten.
Lang geleden heb ik met mezelf een afspraak gemaakt die heel goed werkt: als ik met de boot op pad ben, wordt er niet aan de boot geklust. Want ook daar is genoeg aan te doen. Soms zijn er zelfs mensen die mij attenderen op een roestplekje of een ander klein of minder klein gebrek aan de boot waar ik iets aan moet doen. "Geloof me", zeg ik dan, "ik ken elke vierkante centimeter van deze boot." Er is niets wat men mij kan vertellen (over mijn boot) wat ik zelf niet allang wist. Mijn ideaalbeeld van de boot en de werkelijkheid lopen hier en daar behoorlijk uiteen. Maar ik doe er wat aan wanneer het mij uitkomt, en dat is dus niet als we op pad zijn.
(Of ik moet gewoon even zin hebben om wat te pielen, maar na een schrobbeurt buitenom is dat meestal al weer snel over... )
Dat geeft dus ruimte voor allerlei andere, nog plezieriger, activiteiten. Borreltjes drinken, anderen opzoeken, gezellig kletsen, van de zeilwedstrijden genieten, of gewoon genieten in het algemeen. En lezen dus. Het liefst veel. Alles van Michael Connelly, Tom Clancy of Henning Mankell bijvoorbeeld. Of alle Sherlock Holmes verhalen en boeken. Vorig jaar de twee boeken over Don Quichote (geweldig!). En daarvoor een paar van Umberto Eco (ook geweldig!). Van Mike Hammer, Havank en Perry Mason (om maar wat te noemen) hebben we trouwens ook veel plezier gehad. En, schaam ik mij niet te zeggen, we hebben ook nog een hele serie CSI boekjes liggen. Maar hier hebben we mijn ondergrens dan ook wel bereikt!
Ik ben een snelle lezer, als het in het Nederlands is rag ik er veel te snel doorheen. Dus het liefst onvertaald (mits Engelstalige schrijver). Het mag ook wel behoorlijk moeilijk, uitdagend, maar hoeft geen literatuur te zijn. Voor dit zomerseizoen heb ik o.a. mijn oog laten vallen op 'Cryptonomicon' (wanneer is het vaderdag?), op aanraden van de Wiskundemeisjes. Ik ben benieuwd!
Ik heb nog niet één kwaak gehoord. Niet dat ik er op zit te wachten trouwens, misschien zijn ze nog erger dan de klotevogeltjes.
Of loop ik nou zelf voor en komen die kikkers straks gewoon op tijd?
vogelennatuurfotopekela.nl
Afgelopen weekend hadden we op het Sneekermeer het 'Paasevenement'. Zeilwedstrijden over drie dagen voor de (jeugd) klassen Flits, Schakel, Flash, Splash en Vauriën. 
Ja, je leert hier nog eens wat! Vanaf eind maart tot eind september neemt het zeilen (van onze dochter) een belangrijk deel van ons leven in. Dit conflicteert vaak met onderhoud van huis en tuin, maar daar hebben vele medestanders last van.
Eigenlijk zeg ik het verkeerd. Wij zijn gewoon veel met onze boot weg. Maar probeer dat maar eens interessant te houden voor een opgroeiend kind. Die vindt niets aan tochtjes varen en op stille plekjes liggen. Dus hebben we voor de tijd dat ze met ons meegaat (waar hopelijk nooit een einde aan komt) het tochtjes varen en op stille plekjes liggen op een laag pitje gezet. Dit wordt haar zesde zeilseizoen en het derde waarin ze zelf stuurt. Wat gaat de tijd toch snel.
En weer zeg ik het verkeerd. 'Op een laag pitje zetten' 
klinkt of we iets moeten opofferen. Maar niets is minder waar, we krijgen er zoveel rijkdom voor terug. Niet alleen is onze meid heel gelukkig met haar vele vrienden en vriendinnen (en haar zeilbootje), ook wij hebben de mooiste tijd van ons leven met heel veel fijne mensen om ons heen. Misschien zie ik zelfs al een beetje op tegen de tijd dat we weer op stille plekjes moeten gaan liggen.
Onder zinvol suffen op het werk wordt ook het schrijven van blogjes verstaan.
Bij deze even zinvol gesuft dus.
Hoewel Pasen een gekerstend vruchtbaarheidsfeest, en dus wellicht vrolijk is, heb ik toch moeite met 'Vrolijk Pasen'. Na een week waarin heel Nederland weer dwangmatig naar de Matheüs Passion vloog, voel ik toch meer voor een Zalig Pasen!
Na Pasen tref ik u hier weer!
(Behalve wie dan naar China gaat, natuurlijk!)
David Lynch, bekend van 'Twin Peaks' en 'Mulholland drive' en nog enkele andere prachtige films, heeft een nieuwe film gemaakt, 'Inland Empire'. Zeven films in één, als een soort Droste effect. Weer een typisch Lynch product waar op het eerste gezicht geen -en misschien later ook niet- touw aan is vast te knopen. Dus die moet ik zien.
Toen indertijd (1990-'91) 'Twin Peaks' werd uitgezonden zat ik ademloos voor de buis. Alles aan deze serie is fantastisch. De sfeer, de muziek, het acteerwerk. Het geheimzinnige, de trage plot, de bossen. De misthoorn. Nog steeds moet ik aan deze serie denken als ik bomen door harde wind zie wuiven. Wat een sterk beeld. Nodeloos te zeggen dat ik alle afleveringen op DVD heb.
Het vreemde was dat de ontknoping van het mysterie: 'wie vermoordde Laura Palmer', pas ergens halverwege seizoen twee plaatsvond. En alleen seizoen 1 (pilot plus aflevering 1 t/m 7) verscheen totnogtoe op DVD. Overigens, na de ontknoping (aflevering 16) veranderde de serie in de overige 13 afleveringen wat in een vreemd soort soap.
Maar, voor de liefhebbers, eindelijk zijn beide seizoenen op DVD verschenen. Dat dit zo lang na dato nog gebeurt is fantastisch. Binnenkort fiets ik bij de platenboer langs.
Vanochtend las ik in de krant een stukje over hangouderen, er moet weer eens een onderzoek gedaan worden. Waarom hangen ze in groepjes rond en is het een maatschappelijk probleem.
Tjonge zeg, wat een gedoe weer. Volgens mij zijn het trouwens voornamelijk mannen die zich op bepaalde tijdstippen bij hun favoriete leugenbankjes ophouden. Het kost niks en ze bespreken er van alles en nog wat. En je mag er nog een dikke sigaar roken. Er zijn mensen die zich daaraan ergeren, misschien ligt daar het maatschappelijk probleem wel.
In Harlingen stonden (of staan, ik weet het niet) ze altijd bij de haven, beschut door het gebouwtje waar de getijdenmeter zich in bevindt. Of op het hoekje Zuiderhaven/Brouwersstraat. En zelfs op zondagochtend achterin de kerk. Nooit in de banken zitten, altijd achterin staan.
Bij Sneek wordt een aquaduct gebouwd, onder de Geeuw door. Speciaal voor deze mannen, die even naar 'het werk' komen kijken, is een tuinhuisje geplaatst.
Ik kan me er wat bij voorstellen. Even het huis uit, misschien wel weggestuurd door 'moeder de vrouw'. Geen maatschappelijk probleem, gewoon oude mannen onder elkaar met een onschuldig tijdverdrijf. Fijn toch?
Zoals sommige bezoekers al weten, werd in januari onze buitenboordmotor uit ons schiphuis gestolen. Inmiddels is er een nieuwe, die we afgelopen weekend hebben ingewijd. En hij voldoet weer prima.
Maar toen kwam de eerste nacht dat we hem weer in het schiphuis moesten achterlaten. De motor zit nu met een speciaal slot aan de rubberboot vast. En met een dikke kabel om een betonpaal en een goed hangslot zit het geheel aan het schiphuis vast. De havenmeester heeft een extra hek laten plaatsen om onbevoegde toegang tot de schiphuizen vanaf de walkant te bemoeilijken.
En toch lag ik niet rustig in mijn bed. Ik kon niet nalaten 's ochtends op weg naar mijn werk er even langs te fietsen. Het is maar een paar minuutjes om. Gelukkig, hij was er nog...
PS
Voor de geïnteresseerden: foto's van het afgelopen zeilweekend vind je hier.
Het valt niet mee om over afgelopen weekend iets te vertellen. Want er is zoveel leuks geweest waar ik het over zou kunnen hebben. Onze boot die weer vaarklaar is, kinderen en ouders die we na de winterpauze weer zagen. Het conflict tussen trainingsweekend en keetweekend. De mooie zeilbootjes op het water, het uitstekende weer. Het genieten van van alles en nog wat. Het is gewoon te veel. Komend weekend is er het Paasevenement op het Sneekermeer, dan gaan we weer gewoon verder.
Toch is er één moment waar ik wel iets over kan vertellen, omdat dat was waar het dit weekend uiteindelijk om ging.
Wegens ziekte van één van de vele vrijwilligers mocht ik met een trainer mee het water op om beginnende zeilteams te begeleiden. Er was één setje, twee zusjes van twaalf en dertien, die 
angstig waren om het water op te gaan. Ze vonden dat het te hard waaide. Met allemaal klapperend zeil om je heen lijkt dat ook al snel zo, maar eigenlijk was er niets aan de hand. Er was wat overredingskracht voor nodig en uiteindelijk gingen ze toch mee.
En na een uurtje zeilen met twee strakke verbeten koppies, was daar ineens het moment van de bevrijdende lach. Omdat het best heel goed ging en ze dat zelf ook doorkregen. Dit waren de meiden die aan het eind van de ochtend nog één rondje wilden, toen het tijd was om te gaan eten. Ik ben benieuwd hoe ze het straks gaan doen in de wedstrijden, maar ik vermoed dat het niet slecht zal gaan.
