Hoogtepunten

Tegenwoordig probeer ik de dag in hoogtepunten te verdelen en u dan te berichten over het meest interessante hoogtepunt. Het probleem is dat er vandaag wel hoogtepunten waren, maar alleen voor mij als IT-er. De ervaring heeft inmiddels geleerd dat u dan al snel massaal afhaakt.

Een alternatief is u te vertellen over de dieptepunten van vandaag. Maar over het feit dat ik van 3:00 tot 6:00 wakker was (soms heb je dat gewoon) valt niet veel te vertellen. Behalve dat ik de maan zag (binnenkort verduistering) en daardoor moest denken aan de mooie film 'Va, Vis et Deviens' die ik gisteravond zag in het filmhuis. Goentah schreef er al eerder over, ik kan mij wel in haar verslag vinden.

Omdat ik hierdoor een trein later was, trof ik B. daar weer eens, één van mijn 'treinvriendinnen'. Dit is dan mijn bloghoogtepunt van vandaag! Ze is (hoofd) secretaresse op een advocatenkantoor en praat met gemak de ruim twintig minuten vol over de dagelijkse beslommeringen van zo'n kantoor. Vooral over die ene secretaresse, die voornamelijk voor zichzelf bezig is en geen gevoel voor het team heeft. Wat kost dat een energie, ondanks dat ze haar werk verder onberispelijk doet. Er is meer dan alleen capabel zijn, de teamgeest is ook belangrijk.

Aaisykje

Door anderen hardnekkig 'eieren rapen' genoemd, hier in Friesland heet het 'eieren zoeken'. 'Rapen' suggereert dat ze voor het rapen liggen, het tegendeel is waar. Daarom heet het hier ook 'zoeken'. En dat is de aardigheid er aan. Ik kan u verzekeren, u en ik kunnen de hele maand, met toestemming van de boer, de vogelbescherming en de provincie op zak de weilanden rondstruinen, we zullen niets vinden!

Ik ben geen eierzoeker, maar het vrij rondwandelen in weilanden gewapend met een polsstok kan ik me van vroeger nog goed herinneren. Slootjespringen was het meer, maar we zeiden dat we gingen eierenzoeken. We hebben nooit wat gevonden, behalve als er één bepaald vriendje mee was, die er verstand van had. Het is een kwestie van observeren, afwachten en nadenken over het gedrag van de vogel.

Ik heb daarom diepe minachting voor die gluurders die gewapend met verrekijker vanuit de strategisch geparkeerde auto hun slag slaan. Je zou per keer niet meer eieren moeten mogen meenemen dan er onder je pet past. Misschien is dat ook al zo, ik weet het niet, ik houd me er niet mee bezig.

De échte liefhebber doet aan nazorg, beschermt nesten en zorgt ervoor dat er straks zoveel mogelijk eieren uitkomen. Want dat er altijd en overal veel jong gevogelte onder het maaigeweld van de vroege 'eerste snede' sneuvelt is bekend.

Er zitten dus twee kanten aan het verhaal. Persoonlijk maakt het me niet uit of het mag of niet, maar het ongenuanceerde verbieden van een eeuwenoude traditie die slechts door een beperkte groep mensen wordt beoefend is mij wat te kort door de bocht.

Kapper

Tussen de middag was ik even naar de (heren)kapper. G. is een prima vent, je kan er een goed gesprek mee voeren. Ik ken niet veel kappers waar folders voor een filosofiecursus liggen. Vandaag begon hij zich gaandeweg erg over een onderwerp op te winden. (Het ging over geld, ruggen en arbeiders, even voor het idee.) Normaal gesproken wel leuk, maar niet als hij een scheermes in zijn handen heeft. Gelukkig kon ik het pand keurig geknipt en ongeschonden verlaten.

Sharon en de X-Factor

Het programma "de X-Factor" heb ik nauwelijks gevolgd. De vreselijke vertoning waar het mee begint en het circus daarna boeien me niet. Maar zijdelings krijg ik er toch wat van mee, omdat mijn dochter het natuurlijk wél volgt. Een paar keer heb ik daarom Sharon horen zingen en was verbijsterd door het feit dat ze me raakte, met liedjes die ik eigenlijk niet eens zo geweldig vind. Als je dát kunt, dan heb je 'de X-Factor', vind ik. Ik had het raar gevonden als ze niet had gewonnen.

Weidevogels

Normaal is het hier 's nachts vrij stil buiten, op een enkel blatend schaap na. Maar het begint al een beetje: de weidevogels beginnen te vergaderen. Niet lang meer, dan hebben ze't de hele nacht erg druk. Soms moet ik gewoon het raam dichtdoen om te kunnen slapen.

Website (2)

Kijk, dit is het resultaat van de eerste uren werk: De geschiedenis van de fiets.
Ze zijn er erg trots op, maar suggesties welkom!

Misthoorn

Op het eind van de Zuiderpier in Harlingen bevindt zich de misthoorn. Als het mistig is, is het meestal ook heel erg rustig weer. Omdat wij in de binnenstad woonden, hemelsbreed nog geen kilometer van het ding af, leek het soms alsof hij bij ons op zolder stond. Toch was het niet vervelend, het hoorde erbij en gaf ook een bepaald soort rust. Als het mistig is is het net of die misthoorn nog in mijn hoofd klinkt.

Afgelopen winter ben ik eens naar Harlingen gereden, alleen om naar de misthoorn te luisteren. En er even heen te wandelen. Ik kreeg (of had) zowaar een beetje heimwee.

Als jongens hadden we geen flauw idee waar de misthoorn stond. Dus ben ik met mijn schoolvriendje op zoek gegaan. Hadden we eerst de verkeerde pier te pakken, maar die was in die tijd niet zo lang als nu. Fietsend was het goed te doen. Uiteindelijk hadden we'm te pakken. Het benaderen was spannend, niet alleen vanwege het enorme kabaal, maar er waren onvoorspelbare periodes van stilte. Je schrok je dood als hij ineens weer loeide!

De misthoorn bestaat uit een grote klankplaat met twee gaten er in voor de luchthoorn. Nieuwsgierig als we waren, vroegen we ons af hoe dat werkte. Blies hij nou, of zoog hij lucht aan. Het werd tijd voor een experiment met een poetslap die we ter plaatse vonden. Onder een lange loei gooiden we de lap voor het onderste gat, in de stellige overtuiging dat hij blies. Helaas, het onderste gat zoog de lap zo naar binnen! Een gesmoord loeien en grote schrik was ons deel. En ook wel een beetje paniek, we kregen al visioenen van gestrande schepen en politie die ons aan het begin van de pier zou opwachten om ons te arresteren.

Gelukkig konden we de poetslap uit het gat krijgen en ik denk dat niemand ooit is opgevallen dat de misthoorn wel erg lang stilbleef die ochtend. Er stond tenminste niets in de krant.

Onderweg

Eerder schreef ik dat ik graag onderweg ben om ergens aan te komen. Resultaatgericht, denken in oplossingen. Maar dat is niet altijd waar. Gisteravond was ik naar mijn wekelijkse Tai Chi uurtje in de Dojo. Ik oefen hier nu zo'n anderhalf jaar en hoef niet meer zo bij anderen te spieken voor de eerste twee deeltjes. Oeps, hier komt per ongeluk alweer het resultaatgericht denken om de hoek kijken!

Belangrijk is dat je op zo'n avond bezig bent met jezelf. Niet hoeven spieken is prettig, omdat je je beter kunt concentreren op de vorm, de oefening. Maar het is geen vereiste. Het gaat er om dat je elke week iets oppikt en probeert jezelf te verbeteren. Je kunt het niet fout doen, je doet het op je eigen manier. Ik heb dit ook al eens over bloggen gezegd. Bloggen is ook onderweg zijn, soms sta je even stil, soms gaat het beter.

We hebben gisteravond de vorm in verschillende snelheden 'gelopen'. Sommige mensen moeten zichzelf geweld aandoen om het rustig aan te doen. Zelf vind ik superlangzaam prettig. Focus op je gevoel, je lichaam. Heerlijk onderweg zijn.

Website

't Maakt hun niet uit of ik het druk heb, wat zijn ze lekker bezig.
Ik hoop alleen dat dat gaat lukken, het is al lastig uitleggen als je er direct naast zit.

Hej pap wij (m. l. s. en i.) gaan voor geschiedenis een website maken
kan jij ons helpen???
xxx H.
PS ze komen vanmiddag bij mij thuis dus dan bellen we nog wel.

Drama

Omdat ik een FON wifi-router kreeg en activeerde, mocht ik zelf ook iemand een router geven. Het kostte moeite iemand te vinden, maar onverwacht liep ik toch tegen 'a friend' aan die ik mocht uitnodigen. Ik typte haar naam en e-mail adres in en klaar was Kees. Ik verwachtte dat over een paar weken het volgende contact zou zijn, met het bericht dat het allemaal goed was gegaan.

Helaas, ik had een typefoutje gemaakt in het mail-adres. Ze kreeg niets. Niets aan de hand, dacht ik in mijn naïviteit. Op vragen wordt binnen 24 uur gereageerd, staat trots op hun site. Dus dat is zo gepiept. Een halve week later kreeg ik een mailtje dat het e-mail adres niet is aan te passen (hoe moeilijk kan een query op een database zijn) en dat dat gek is (inderdaad) en dat ze de IT afdeling gaan confronteren met een bug-report (há!).

Omdat ik zelf op zo'n IT-afdeling werk weet ik hoe dat gaat en werd het tijd voor plan-B.

De tikfout was zodanig dat ik dit foutieve e-mail adres wel kon aanmaken via een speciaal internet bedrijf. Je kunt het na bevestiging 'immediately' gebruiken met 'no delay'. Zo gezegd zo gedaan. Maar weer komt er niks, géén bevestigingsmail, helemaal niets. Nu staat het e-mail adres daar 'pending', net als mijn uitnodiging voor het bestellen van een gratis router. Ik heb er maar een mailtje heen gestuurd, ben benieuwd hoelang dit nu weer duurt.

Volgende keer in ieder geval maar weer copy-pasten ipv zelf typen. Dat is duidelijk!

Alstublieft!

Regelmatig wordt er bij ons iets in de brievenbus gemikt. Gelukkig maar, want daar is die voor. Wij zijn niet vies van ongeadresseerde post, dus we hebben er geen sticker met ja's en nee's erop op. (Hier moest ik zelf ook even over nadenken, maar volgens mij klopt het.)
Toch zou ik een wel een sticker willen plakken met "verboden voor post die klakkeloos begint met ALSTUBLIEFT!"
Die aanhef waarmee sommige bedrijven, waar je tegenwoordig 'lid' van bent, zichzelf aankondigen met iets wat je van ze schijnt te moeten hebben.
Zelf vinden ze het kennelijk leuk en populair, mij irriteert het mateloos. Wat is er mis met: "Ingesloten treft u ... aan. We hopen u er plezier mee te doen." Of zoiets.

Varen in februari

Al dat gedoe met die Flitsclub en die Sneeuwklokjes, dan voel je het voorjaaar en wil je weer varen. Dus vanmiddag hebben Maria en ik een mooi tochtje gemaakt. Beetje over het Sneekermeer gezwalkt en bij Paviljoen "het Meer van Lenten" een pilsje/wijntje gedronken en een soepje gegeten.
Er kwam een man naar mij toe, hij had ons zien aankomen en hij vroeg of onze boot een Doerak is. Deze vraag kwam erg onverwacht, er moesten even wat radertjes in beweging komen voor ik doorkreeg waar hij het over had. Een kenner zal nooit een vlet verwarren met een Doerak, hij gaf meteen toe geen kenner te zijn. Ik heb hem niet terugbeledigd :), maar vriendelijk uitgelegd dat onze boot een Dolmanvlet is, oorspronkelijk gebouwd voor Rijkswaterstaat. Hij dacht erover ook een boot te kopen, vandaar z'n interesse. Trouwens, ik heb niks tegen Doeraks, het is een handige, praktische boot. Er is een tijd geweest dat wij er ook één wilden.
Hij was er met z'n gezin, we gingen ongeveer tegelijk weg. We hebben ze uitgenodigd voor een kort tochtje, altijd leuk als je nog helemaal naar Zaltbommel moet. Ze accepteerden graag, zo'n onverwacht uitje op het Friese water. Ze vroegen honderduit en we hebben ze ook nog wat tips kunnen geven. Altijd moeilijk, je eerste boot kopen.

ZZ zz

Gisteravond was de derde avond in acht dagen die direct in het teken stond van onze zomeractiviteiten. We hadden nu een reünie van de ZZ-week. Zeilvereniging Zuidlaardermeer organiseert elk jaar een wedstrijdweek, deze wordt gevolgd door de Schildweek (op het Schildmeer) en de Sneekweek (op het Sneekermeer). Onze zomervakanties draaien de laatste jaren om deze drie weken, van tochten maken komt dus niet zoveel. Dat doen we dan wel in de voorjaars- of herfstvakantie.

De ZZ-week is een klein en intiem gebeuren. De organisatie doet er van alles aan om het tot een leuke zeilweek te maken, inclusief avondprogramma! Dat doen de verenigingen uit de weken erna ook, maar daar zit veel meer geld achter. En het aantal deelnemers is veel groter. De band die een ZZ-week schept maakt dat we elk jaar rond deze tijd een reünie hebben. Soms een weekend, gister een avond. Het was weer heel gezellig. Veel zeiljeugd en veel ouders. Bijna vijftig in totaal.

We noemden het de ZZ zonder zeilboten. Na afloop fietste ik met mijn dochter naar huis, en daar genoten we allebei ook van. Dit komt niet zo vaak meer voor, soms zijn er van die dingen die je ongemerkt voor het laatst samen hebt gedaan. Een kind opvoeden is ook een proces van continue loslaten.

Sneeuwklokjes

Elk jaar zijn het er meer, misschien moeten we ze maar wat verspreiden. Het liefst had ik mijn hele tuin er vol mee.

Blogvisite

Ik leg steeds meer visites af in de blogwereld. Lang leve Google Reader, anders was het niet te 'managen'. Maar dan kom ik daar in de huiskamer, zitten daar vaak bloggers op de commentbank die ik al ken! We gaan kennelijk allemaal bij elkaar op visite. In het echt heb ik dat nou nooit (of zelden), die verbazing van: "Hè, jij hier?"
Toch moet ik er een beetje om denken, het gaat wel veel tijd kosten zo. In de winter prima, maar straks wordt het een probleem. Nou ja, we zien wel hoe het gaat.

Verbazing

Mijn blog is niet geheim, maar toch loop ik er ook niet mee te koop. Slechts enkelen in mijn nabije kring weten dat ik hier schrijf en lezen het. En reageren soms, tekeergaan is het ook wel genoemd. Tegen anderen zinspeel ik er wel eens op, maar het kwartje valt niet. Vind ik ook wel weer grappig.

Zelf was ik verbaasd dat ik de honderd stukjes haalde, in gemiddeld iets meer dan één post per dag. Nog verbaasder ben ik door de (vaste) bezoekers die ik al 'heb'. Gewaardeerde onbekenden die min of meer regelmatig mijn eenvoudige schrijfseltjes lezen. En mij soms zelfs hebben opgenomen in hun lijst met mensen die de moeite waard zijn om te lezen. Waardoor ik weer nieuwe bezoekers krijg, die soms een berichtje achter laten. Ik vind dat erg leuk.

Maar in het begin gaf dat druk, kreeg ik de angst om het 'fout' te doen. Inmiddels weet ik dat je het niet 'fout' kunt doen, je doet het op je eigen manier. En dus ben ik ook hier gewoon mezelf.

Waarom ik er precies mee begon weet ik niet, er is veel dat ik gewoon eens op wou schrijven. Maar niet alleen voor mezelf, ik vind het prettig dat het gelezen wordt en dat er op gereageerd wordt. En nu blijkt het moeilijk ermee te stoppen. Is het ijdelheid? Of gewoon omdat het leuk is je gedachten en alledaagse belevenissen op papier te zetten. Ik denk het laatste, ik ga er voorlopig nog maar even lekker mee door.

En nu eerst even een visje halen op de markt.

De kleine violist

Gisteravond was er voorspeelavond op de muziekschool. Mijn dochter speelt inmiddels vijf jaar dwarsfluit en vindt het nooit een probleem te laten horen wat ze kan. Het ging dan ook heel goed, alhoewel de meeste voorspelers, zij ook, altijd erg kritisch over zichzelf zijn. Ik kan altijd erg genieten van zo'n uurtje. Zoveel potentie, wie weet hoe dat verder gaat met sommigen.

Vorig jaar: de kleine violist, van een jaar of acht, speelde dapper uit zijn hoofd alle noten. De rest komt later wel. Onder het spelen deed hij steeds een stapje vooruit, tot hij bijna in het publiek stond. Toen hij er was ging hij tot opluchting van de aanwezigen achteruit weer terug. Richting muziekstandaartjesbos. Koortsachtig werd achter hem, zo geruisloos mogelijk als dat maar kan met die dingetjes, een bospad aangelegd. Aan het eind daarvan doemde de vleugel met wijdopengesperde bek op. Die verplaatsen was even geen optie. Het publiek werd er onrustig van, als dat maar goed zou gaan. Na de vleugel even in zijn rug gevoeld te hebben liep het jochie onverstoorbaar doorspelend weer richting publiek. Een concertviolist in de dop.

Die Große Stille

Gisteravond was ik op, wat hier al bijna zo werd genoemd, een mini retraite in het filmhuis. Bijna drie uur de stilte en het leven van de Kartuizer Orde in Frankrijk. Het was niet voor iedereen even gemakkelijk om het jachtige leven achter zich te laten en in een andere versnelling terecht te komen. De dame naast mij zat soms hevig te knikkebollen. Zelf heb ik me geen moment verveeld, het was voorbij vóór ik er erg in had. Verrassend was dat de zaal afgeladen vol was, kennelijk is er meer behoefte aan rust en stilte dan je zou denken.

De Kartuizer Orde leeft al bijna duizend jaar op deze sobere manier. Een druk(!) leven van stilte en gebed en geen enkele afleiding behalve de zondagse wandeling. Het duurde dan ook zestien jaar voor de maker toestemming kreeg de film te maken. Er mocht géén voice over en muziek aan toegevoegd worden. Er is elk seizoen een maand gefilmd, het weer is zowat het enige veranderlijke in het leven van deze mannen.

Ze zien het leven als een kaars die opbrandt voor God. Persoonlijk denk ik niet dat dat de bedoeling, zo die er is, van het leven kan zijn geweest. Na een half uurtje werd ik zelfs een beetje boos op die monnikken. Alhoewel hun gekozen bestaan zwaar is, is het tegelijk ook gemakkelijk. Ze staan naast de maatschappij, hoeven nergens verantwoording voor af te leggen, geen verdere keuzes te maken. Ze worden nergens door bekoord, behalve door God. Hun kaars brandt niet voor anderen. Hoe anders dan het leven van bijvoorbeeld mijn oom, die missionaris was op de Phillipijnen en met zijn licht troost en inspiratie voor velen was. Ze dragen hem nog steeds op handen alhoewel hij, bijna negentig, allang met emeritaat is. (Even terzijde: van al mijn ooms en tantes was hij de eerste met e-mail!)

Pas na een tijdje zag ik het ook anders. Hoewel hun kaars langzaam opbrandt, brandt hij toch feller dan menigeen in onze jachtige en oppervlakkige maatschappij. Ze leven met humor en vreugde en liefde voor elkaar. Er is welliswaar stilte, maar toch wordt er veel gecommuniceerd.

De film heeft geen boodschap, is een objectieve waarneming van het leven in het klooster. Ik ga er ook geen boodschap aan hangen. Op deze site staat een interview met de maker, beslist aan te raden voor wie de film gaat zien. Als je de kans krijgt is het erg de moeite waard.

Afzondering

Natuurlijk sta ik gewoon midden in het leven. Net als ieder ander. Of bijna ieder ander. Maar vanuit een soort romantisch perspectief vind ik afzondering (niet eenzaamheid en zelfs niet per definitie alleen) ook heel prettig. Af en toe. Voor een tijdje. Dat is onder andere waarom ik iets heb met schepen, of (wadden) eilanden. En mede waarom we een boot hebben. Met een boot kun je mooie rustige plekjes opzoeken. Ergens achter een eilandje voor anker, in de stille avonduren. Met een stormlampje in de mast en alleen beestjes om je heen.

De komende jaren komt dit er niet zo vaak van, netzomin als de afgelopen jaren omdat we ook, voornamelijk, met de belangen van onze dochter hebben te maken. Zoláng ze meewil. En er is maar één manier om ervoor te zorgen dat ze zo lang mogelijk meewil: vrienden en vriendinnen. Ik weid er misschien later wel eens verder over uit. Het gaat nu ergens anders over.

Ik ben nu weer niet zó dapper dat ik een Henk de Velde ben. Ik ben ook liever onderweg om ergens aan te komen, hij is onderweg om het onderweg zijn. Ik vind die instelling wel benijdenswaardig. Maar hij is bijna een kluizenaar op zee, en dat hoeft voor mij nou ook weer niet.

Verhalen of gebeurtenissen van mensen in afzondering, op zichzelf aangewezen, alleen of in een groep, vind ik altijd erg boeiend. Robinson Crusoë, verschillende verhalen van Jules Verne, The Castaway, Lost, onderzeebotenfilms, ruimteschepenfilms (een ruimteschip is net een onderzeeboot, maar dan anders), noem maar op.

Vanavond draait in ons filmhuis: "Into Great Silence". Ik denk dat ik erheen ga, het lijkt me een heel bijzondere film. Niet alleen afzondering, ook nog eens stilte.

Boot Holland

Omdat de Flitsclub er met een klein standje staat, maar ook om er eens even rond te kijken en misschien wat bekenden van het water te ontmoeten, gingen we naar Boot Holland in het FEC (Frieslandhal) in Leeuwarden. Daar aangekomen vroegen we een parkeerwacht naar de invalidenparkeerplaatsen. Die zijn er nooit, of in ieder geval niet vlak in de buurt, maar we moesten langs hem en dan ergens tegen het -niet aanwezige- éénrichting verkeer inrijden, om vervolgens op een stoep vlak bij de ingang de auto kwijt te kunnen.

"Bent u bekend in Leeuwarden?" vroeg hij. Daar waren we even stil van. Ik kreeg al een visioen van een uitleg naar een parkeerplek ergens aan de andere kant van de stad. Ik schoot terstond in mijn melige stand, waardoor zich een bizar gesprek ontvouwde. Al snel had hij er genoeg van, zodat we door konden rijden en terechtkwamen waar we wilden.

Flitsclub

Hier, 53° 0'41.90"N, 5°32'27.06"E, midden in de rimboe, had ik gisteravond een etentje. Maria zit in het bestuur van de Flitsclub Sneek. Dat heeft niets met snelheidscontroles te maken, maar alles met een jeugdzeilklasse. Een Flits is een tweemans zeilbootje voor jeugd tot achttien jaar, maar tegenwoordig mogen we blij zijn als ze er met hun vijftiende nog in willen varen. Ze hebben zo'n haast om door te stromen naar opvolgklassen als de Schakel of de Vauriën.

Het bestuur had dus een gezellig etentje, met partner en kinderen, om het begin van het nieuwe seizoen te markeren. Helaas is Maria niet fit, en mijn dochter was naar het Valentijnsbal op de dansschool. Dus ging ik alleen. Het was pikdonker, glad, harde wind en sneeuw. En dan over de kronkelweggetjes van het Friese platteland navigeren. Ik was zelf verbaasd dat ik het vond, in één keer nog wel. Meestal verdwaal ik.

Na de barre tocht was daar de warmte, het lekkere eten (één van de bestuursleden heeft iets met koken) en de fijne gesprekken. Het is een leuke groep mensen. Als straks het zeilen weer begint zien we elkaar bijna elk weekend op en aan het water. Ik heb er nu al zin in.

Google Earth

Google Earth is een prachtig medium. Ik kan eindeloos over verre stranden en afgelegen gebieden vliegen. Met af en toe een huisje. Dan word ik erg nieuwsgierig naar hoe het zou zijn om er eens een weekje te logeren. De kust van Namibië vind ik erg intrigerend. Honderden kilometers helemaal niks behalve af en toe een mijn of een gestrand schip. En dan toch ineens een rood dak. Woestijn aan de ene kant, oceaan aan de andere.

Hottentot point: 26° 8'10.64"S, 14°56'37.98"E

de Indiërs

Hier over de gangen lopen steeds meer Indiërs. Aardige mensen, ze praten een apart soort Engels. Ook tegen elkaar, want hun diverse dialecten schijnen erg veel te verschillen. Ze komen hier om het werk over te nemen dat we zélf altijd zo leuk vonden. Het schijnt beter en goedkoper daar door hun gedaan te kunnen worden dan hier door ons. Het zal wel.

Intussen worden wij geconfronteerd met Planningsgesprekken, Voortgangsgesprekken en de onvermijdelijke Beoordelingsgesprekken. POP en SMART, niets blijft ons bespaard. Alle P&O-ers van Nederland hebben ergens met elkaar in een donker hol weer van alles bekokstoofd. Ze maken de vergissing dat wat zij zinvol vinden wij vanzelfsprekend ook zinvol vinden. Er wordt wat afgepraat hier. Geen wonder dat het elders goedkoper kan.

Sneeuw

Hier om 14:40 nog niks te zien...
In Harlingen zijn ze bang voor de terugkomst van die malle stormreporter.
Daarom werd daar vanmiddag het experimentele electronische en hypermoderne klimaatscherm geactiveerd. Geen sneeuw, geen reporter, zullen ze hebben gedacht.

met dank aan buienradar.nl

Update: 17:00 nog steeds geen noemenswaardige sneeuwval hier.

Modelscout

Het woord 'modelscout' in het nieuws kwam tot nu toe slechts tot de rand van mijn bewuste waarneming. Ik had de bijbehorende artikelen niet gelezen, maar als ik het woord zag dacht ik aan een 'voorbeeldige verkenner'. Of padvinder, zo u wilt. Scout is de moderne benaming, vandaar. Blijkt het om een heel ander soort 'sneuper' of 'strúner' te gaan. Als Engels mag, waarom dan geen Fries, tenslotte.

Nog eentje

Nog even eentje uit de krant.
"Weet je wel wat arachinbutyrofobie is?" vraag ik mijn collega.
"Ja!" zegt ze. Daar moesten we dus even hartelijk om lachen.
Had ze het vanmorgen ook gelezen.
Wat een vreemde fobieën bestaan er toch.
Hoe kom je op zo'n naam! En hoe ontdek je dan dat dat bestaat?
Normaal zegt iemand dan: "Nee, ik lust geen pindakaas". Klaar toch?
Of zou iemand pindakaas toch zó lekker gevonden hebben dat die door de dokter naar een specialist moest worden gestuurd? Die nog een mooi woord in de la had liggen?

Leuk spelletje voor op een verjaardagsfeest:
Neem beschuiten en smeer die met pindakaas.
Alle aanwezigen moeten er één opeten, en wie dan het eerst weer kan fluiten heeft gewonnen!

Pakken

Een grote multinational. Met in Nederland twee vestigingen. Hier in Leeuwarden en één in Den Haag. Daar blauwe pakken, hier bij ons voornamelijk jeans.
Er liep hier net zo'n Haags pak door de gang. Met veel te korte broekspijpen.
Dan maar beter géén pak, zou ik zeggen.

Drop

Van een leverancier hebben we op kantoor lekkere drop gekregen. Volgens onze nieuwe ethische regels mogen we geen 'cadeautjes' van leveranciers aannemen. Maar snel het bewijsmateriaal wegwerken dus!

Kachel

Toen we dit huis uit 1968 kochten, zat er natuurlijk een kachel in. Hetelucht, erg luxe (vonden wij). Die kachel was toen best wel nieuw, een jaar of vijf. Het is een groot ding en staat in een afgezonderd deel van de garage, achterom via een aparte deur bereikbaar. Een soort van stookhokje dus.

Het gekke is, als iets je voor nieuw wordt verkocht, heeft het de neiging om nieuw te blijven. In je hoofd dan. Want als je je bedenkt dat we hier nu zo'n veertien jaar wonen, het is voorbijgevlogen, is die kachel onderhand dus bijna twintig jaar oud. Voor een kachel best bejaard, zo is ons verteld.

Al een jaartje of zo slaat hij op onverwachte momenten af. Dan vinden we het koud worden in huis, terwijl de thermometer nog steeds twintig graden aangeeft. Dit betekent een loopje naar het stookhok, stroom eraf en er weer op en hup, daar gaat'ie weer. Een tijdje.

Tot ook dat niet meer hielp, de kachel leek overleden. Verschillende monteurs kwamen en gingen en prutsten aan onze kachel. Nieuwe print erin, het hielp niet. Oh, hij doet het wel weer hoor, maar nog steeds moeten we af en toe naar het stookhok.

De laatste monteur die kwam was B. Maria heeft vroeger bij hem in de klas gezeten. B. is gewoon nuchter en komt met zinvolle voorstellen. Niet meer prutsen aan die kachel, die is het niet meer waard. Er moet gewoon een nieuwe, moderne, in. Scheelt ook enorm in de stookkosten. Gewoon nog een tijdje naar het stookhokje lopen. Intussen offerte laten maken en zo. En komende zomer actie nemen. Weet je gewoon waar je aan toe bent. En je verdient het terug!

Kijk, daar heb je wat aan. Kun je weer plannen maken inplaats van steeds achter de feiten aanlopen. Want daar is niks aan.

Makkum

Vandaag leek het ons een goed plan om weer eens naar Makkum te rijden. Met dit weer is het daar altijd gezellig druk en is het leuk honduitlaten. Bovendien is het een mooi ritje als je langs Exmorra en het prachtig rustieke mini-dorpje Allingawier (53° 2'50.93"N, 5°26'42.19"E) rijdt.

In de haven van Makkum lagen weer twee superjachten, van een meter of zestig lang en twintig hoog. Na de wandeling gingen we ergens aan het IJsselmeer even wat eten.

Op een gegeven moment zaten aan de tafel achter mij wat mensen van buiten de provincie. Eén ervan praatte vrij luid en bezwoer de anderen met grote stelligheid dat we aan de Waddenzee zaten. De veerboot naar Terschelling vertrok hier en daar in de verte zag je Terschelling al liggen, je kon er de vrachtauto's zien rijden. Men was diep onder de indruk van zijn grote geografische kennis.

Ik durfde hem niet te zeggen dat we niet in Harlingen waren en dat zijn Terschelling gewoon de Afsluitdijk was.

Pombrood (2)

Het is gelukt! Prachtig broodje!
Dat gaan we eens vaker doen. Straks even proeven.
Update: Mooie structuur en erg lekker! Hij is al bijna op, we kunnen er hier niet afblijven.

Harry Potter

Een record aantal bestellingen voor het volgende boek, op Amazon, las ik net. Ik ben niet vies van een flinke dosis fantasy. Heb 'In de ban van de ring' al verschillende keren gelezen, vanaf mijn vijftiende. En vele andere boeken in deze categorie.

Maar de gekte rond Harry Potter begrijp ik niet. Ik vind het te 'light'. De boeken kom ik niet door en aan de films zit kop noch staart. Mijn dochter is er gek op, maar na de laatse HP film die ik heb gezien vroeg ik mezelf af: "Waar ging het nou over?". Er gebeurden zat losse spannende dingen, leuk gefilmd ook. Maar de lijn was ver te zoeken.

Gezien de massale gekte zal het wel aan mij liggen.

Pombrood

Het brooddeeg/beslag volgens recept van (of eigenlijk via) Pom zit in een beslagkom, in een plastic zak. Morgen om een uur of één het vervolg. Ik ben benieuwd. Wij maken graag thuis brood, meestal in onze regelmatig gebruikte broodbakmachine. Maar brooddeeg zelf kneden is ook heel leuk. Ik vind dat het prettig voelt aan je handen. Rustgevend is het, brood maken. Haasten heeft geen zin. Volgens het recept van Pom hoeft kneden niet, ook wel makkelijk! Maar dan duurt het weer bijna een dag voor het klaar is. Grappig.

Toen ik zover klaar was riep iemand van dertien vanaf de bank: "Wie wil er even drinken voor mij papa?". De vraag stellen is'm beantwoorden, kennelijk.

PS: Gister was mijn honderdste stukje!

Machinist A.

Elke groep treinforensen heeft zo z'n eigen gewoonte. De leden van de groep die dagelijks om 7:33 (voorheen 7:22) vertrekt, positioneren zich altijd strategisch op het perron om maar vooral als eerste te kunnen instappen. Het goed kunnen inschatten van de eindpositie van de voorste treindeur, nabij het seinsleutelkastje, is een vereiste.

Als 'buitenstaander', meestal reis ik op andere tijden, moet je je maar wat relaxed aan de periferie van deze groep opstellen. Je wordt namelijk lelijk weggekeken als je je niet bescheiden gedraagt. Een mogelijkheid hiertoe doet zich alleen voor wanneer je eens als eerste op het perron arriveert. Waarvan ik dan een keer handig (en boosaardig) gebruik heb gemaakt! Overigens heb ik, ondanks de eerder genoemde nadelige uitgangspositie, nog nooit moeten staan tijdens deze rit. Reden voor mijn doorgaans ontspannen houding. Hun typische gedrag is dus eigenlijk onverklaarbaar.

Machinist A., vader van B. die bij mijn dochter in de klas zat en wel eens bij ons heeft gespeeld, tref ik wel eens een enkele keer als hij dienst heeft. Ik heb hem eens gevraagd of hij, als hij mij op dit tijdstip zag staan, niet een keer een paar meter door kon rijden. Voorbij de groep en ook tot iets voorbij waar ik dan stond relaxed te wezen.

Een tijdje later heeft hij dat gedaan. "Ha die Gerhard, zo beter?", vroeg hij, toen ik als eerste instapte. "Perfect A., morgen weer?" antwoordde ik luid, wetende dat er langere tijd overheen zou gaan voordat ik hem hier weer zou tegenkomen.
Dit alles tot grote ontsteltenis en verwarring van de vaste kliek.
Heerlijk.